Nederlandse Vereniging van Golfspelende Journalisten
17.02.2022
De man die zich, na de introductie van het WHS, even liet afzakken in het NVGJ-peloton en daar inmiddels genoeg heeft gezien om nog voor de seizoenstart weer hoopt aan te sluiten bij de kopmannen.Met dezelfde bronnen die onze graagschrijver heeft gebruikt voor de digitale leden-roast, hierbij een poging tot een bescheiden inzage in diens eigen levensloop, met soms vermakelijk, maar ook verrassend nieuws. Althans voor mij. De zoekende aanhouder wint bij Google.
De trefwoorden Brabant en van der Steen leidden tot het opmerkelijke ‘Solo grass track driver Van der Steen from the Netherlands’. Het staat er, maar kan natuurlijk niet waar zijn. Henri op een crossmotorfiets. De man die zich sinds mensenheugenis om klimaatprincipiële redenen, zelfs met golftas en verschoning, per openbaar vervoer liet verplaatsen; eerste klas, dat dan wel. Totdat het hem een jaar of drie, vier geleden plots iets te principieel — en misschien ook wel te gortig — werd en een Japannertje voor zijn deur in St. Michielsgestel verscheen. Inmiddels al weer vervangen door een volledig elektrisch Koreaans modelletje.
Maar Henri zorgt wel vaker voor onverwachte zaken. Wie herinnert zich niet (of juist wel) Henri’s spontane, toch wat beschamende schaamhaarscheer-enquete op een NVGJ’s golfbaanterrassen.
‘Newsgetter’ Henri van der Steen van het Brabants Dagblad lijkt een juistere omschrijving.
Gevonden in De Volkskrant, nota bene, in een interview dat Henri had met neuropsycholoog Erik Matser. Met als kop ‘Topvoetballer snuift coke’. Tegenwoordig nauwelijks nog nieuws als je het afzet tegen de vrijpostigheid waarmee in die wereld in billen wordt geknepen en nog erger.
Maar over De Volkskrant en billen gesproken: het aantal veren dat Volkskrant-columnist Paul Onkenhout terloops in Henri’s reet probeert te proppen is bijna net zo grensoverschrijdend. Lees en verbaas je over wat er over Neerlands meest oprechte, betrouwbare, consequente en golfspelende journalist in 2013 werd opgetekend:
Paul Onkenhout, VK, 13 december 2003:
Toen het in 1998 nogal warm was, op de tocht vanuit Parijs naar Zuid-Frankrijk, waar het Nederlands elftal zou verblijven voor het vervolg van het WK, werd Henri van der Steen midden in de nacht bij een tankstation aan de tolweg aangetroffen met zijn hoofd in een koelkast. Hij had het heet. Moet een mooi gezicht zijn geweest, Henri met zijn hoofd tussen de blikjes Orangina en Perrier. Wie zonder schroom zijn hoofd in een koelkast steekt in een benzinestation langs de péage, terwijl twee collega’s nietsvermoedend koffie staan te drinken, is niet voor een kleintje vervaard.
Onkenhout vervolgt:
Ik denk dat niemand anders het voor elkaar krijgt om zichzelf op zaterdagnacht bij voetballers uit te nodigen, maar Van der Steen dringt aan, en nog eens, en krijgt uiteindelijk permissie langs te komen. Ik verdenk hem ervan dat vooraf hij eist dat het wel een beetje gezellig moet worden gemaakt.
Eerste alinea van het nachtinterview met Foppe de Haan: ‘Hij wil de verslaggever voorzien van een glaasje rode wijn, maar Foppe — opgegroeid met de filosofie van de Blauwe Knoop — toont zijn exemplarische onhandigheid in de consumptieve genoegens van het leven. Hij vindt een fles, opent hem en roept dan verbaasd: ‘Het is witte!’
Rinus Israël heeft slechts water in huis (‘Greet schenkt een fris watertje. Ze heeft een tweeliterfles Bar le Duc koud gezet. Het mag laat worden!’), Harry van Raaij ontkurkt een fijne Margaux uit 1991 en bij Fred van der Hoorn (FC Den Bosch) komen champagne en Franse kazen op tafel.
De zogenaamde nachtinterviews die oorspronkelijk in het Brabants Dagblad en andere regionale kranten verschenen, zijn gebundeld, onder de titel ‘Diep in de nacht’ (uitgeverij Tirion). De formule is geniaal. Het karakter van de verslaggever (nieuwsgierig, vriendelijk, een tikje chaotisch én onbevreesd), het tijdstip (’s nachts) en de entourage (bijna altijd de woning van de voetballer of trainer) levert onthullende verhalen en anekdotes op.
Er volgen nog meer van Henri’s teksten die door de media werden gepikt, zoals ‘PSV heeft twee wereldspitsen, een goeie keeper en verder weinig’, van Ronald Waterreus (kopje thee, kersensmaak, en later naar verluidt 25 duizend gulden boete voor de doelman).
Wie instemt met een nachtinterview is moedig, want er gebeurt wel wat, als Van der Steen binnen komt zetten en niet van plan is na een uurtje weer weg te gaan.
Kort nadat Jan Wouters door Ajax als trainer was weggestuurd, kreeg hij bezoek van Van der Steen. Om half zeven ‘s ochtends verliet de reporter de villa weer. Wouters vertelde over zijn dochter, Rowan. ‘We zijn met haar naar school gegaan en hebben de juf ingeseind. Die heeft het de klas verteld, dat de papa van Rowan ontslagen was. Doodstil was het. Rowan is toen ineens keihard gaan huilen, die hield niet meer op. De juf heeft haar op schoot genomen. Maar het mooiste was de reactie van Joey, een jongetje dat verliefd is op Rowan. Hij riep dat de papa van Rowan een goeie trainer was; hij kon het schoolteam wel gaan coachen.’
Nog meer:
De toiletruimte van Pierre van Hooijdonk is zo groot dat deze is voorzien van een vijver waarin twee elftallen siervissen zwemmen. ‘Een glazen trap leidt naar een verhoging waarop zich de pot bevindt.’ De poes van Sef Vergoossen is naar Romario vernoemd, ‘klein, zwart en lui’, en René Eijkelkamp onthult dat Schalke-manager Assauer ooit (tevergeefs) voorstelde om hem dagelijks in Dalfsen met een helikopter op te laten halen. ‘Ik zeg: dat gaat hier niet. In dit gebied heb je boeren en koeien, daar landen geen helikopters.’
PSV’er Theo Lucius bekent dat hij zijn geld er in het casino doorheen jaagt en door zijn zaakwaarnemer onder curatele is gesteld.
De vader van John de Wolf werd begraven met een paar voetbalschoenen van zijn zoon op zijn buik en Willem van Hanegem ontkent met klem dat hij zijn haren (zwart) verft.
Een ander hoogtepunt: Wamberto, zo’n voetballer die niet de moeite waard wordt gevonden om te interviewen, behalve door Van der Steen die hem in de kerstnacht bezoekt. Hij komt te weten dat Wamberto op zijn vijftiende al vader werd en in Brazilië voor achtduizend dollar werd gekocht door een voetbalmakelaar. Hij groeide op in een krottenwijk in São Lúis, als jongste kind in een kolossaal gezin. Als voetballer van Ajax onderhoudt hij de hele familie, een mannetje of twintig. Van der Steen krijgt een Belgische documentaire te zien, waarin de moeder van Wamberto klaagt over haar man: ‘Die doet niks anders dan bier drinken en slapen en overal vertellen dat hij baron is.’
Rosane, Wamberto en hun zoons Danilo, Wambertinho en Wanderson wonen in een nieuwbouwwijk in Amstelveen. Eigendom van God, staat er op een bordje op de deur. In de documentaire ziet Van der Steen hoe de moeder van de geweldige Wamberto tevreden aan een grote sigaar lurkt, een zwarte.
Toch inkijkjes in de voetballerij die verder gaan dan het gemiddelde, ingestudeerde commentaar na een voetbalwedstrijd.
Verder bladerend door de social schepsels van de heren Zuckerberg en consorten stuiten we op nog meer voetbal en op een aanbieding van het boek Penalty, ondertitel: ‘Het trauma van Oranje’, waarin de onderzoeksresultaten van Henri naar het ‘van elf meter tegen een bal trappen’. 160 pagina’s lang, niet gesigneerd. Dat laatste mag een godswonder heten, want als je een boek van Henri koopt of cadeau krijgt tref je onherroepelijk op een van de bladzijden een handgeschreven aan- of (zelfs) afbeveling.
Overigens staat zo ongeveer Henri’s hele huisbibliotheek te koop bij allesverkoper Bol.com, waarmee hij nog even dacht een discussie over de af te dragen commissie te kunnen voeren. Kansloos dus. ‘Zelf inpakken, versturen en dan een habbekrats overhouden’, deed het rechtvaardigheidsgevoel van onze vriend geen goed. Maar de verspreiding van het geschreven woord lijkt het, zij het morrend, te hebben gewonnen, zelfs als van de toch al schlemielige verkoopprijs slechts een matig saldootje overblijft.
Welkom in de wereld van de digitale commercie, vriend.
De verkoop van ‘Penalty’ schijnt tijdens de strafschoppencrisis een opleving te hebben beleefd binnen de kringen van de KNVB, want alle spelers van het Nederlands elftal kregen het boek destijds als leerstof mee naar huis. Aanvoerder Frank de Boer, zelf ook geen elfmeterspecialist, verklaarde openlijk: ‘Dat hebben we allemaal gelezen, dus we zijn mentaal voorbereid’. Het moet voor de voetbalschrijver als een ode hebben gevoeld.
Heel andere koek in ieder geval dan het oordeel dat Henri ooit velde over Ruud van Nistelrooij, ‘die niet eens het lef en het fatsoen had om zelfs maar één keer te reageren op alle toenaderingen onzerzijds’, zo lieten Van der Steen en co-auteur Van Helvoirt pissig weten over de medewerking van Ruud aan diens eigen biografie. Misschien waren tien pagina’s met 16 foto’s over het huwelijk van Ruud en diens Leontien ook wel net iets te veel. Wel weten we nu hoe pastoor Pieter Scheepers eruit ziet en dat couturier Addy van den Krommenacker Leontien de hele huwelijksdag op de voet volgde.
Een weigering die voor de auteurs reden was om te concluderen dat Van Nistelrooij minder aardig is dan vaak wordt gedacht.
Henri: ‘Louis van Gaal wilde alleen met me praten als hij het stuk van tevoren mocht en eenzijdig mag schrappen. Niet dus.’ In die strijd voor onafhankelijkheid ontpopte Henri zich als een van de laatste nakomertjes van Ben de Graaf, de voormalige chef sport van de Volkskrant. Onlangs interviewde hij Marco van Basten, namens de GPD- bladen. Ook de KNVB eiste dat eenzijdig kon worden geschrapt. Van der Steen stemde daar niet mee in, maar het interview ging tóch door. Van der Steen: ‘Ze wilden natuurlijk geen relletje. Van Basten deed het toch, maar zei helemaal niets. Alles op routine, wat ook een truc is natuurlijk.’
Henri hield het grootste deel van zijn journalistieke leven de voetballerij een spiegel voor. Totdat hem de rode kaart werd getoond. Bij het voetbalmaandblad ELF, dat hij in 1986 zelf had opgericht, ging hij volgens de nieuwe eigenaar Jack van Gelder te veel naast zijn stoute schoenen lopen. Henri: “Jack ging het allemaal heeeel anders doen. Ik ging nog wel n’s een week met de linksback van Cambuur op stap, maar Jack dacht alleen maar aan Real, Milan en United”. Gevolg: Van der Steen werd gewisseld en mocht niet eens meer op de bank plaatsnemen.
Of de volgorde der gebeurtenissen helemaal juist is doet nauwelijks ter zake. Het lijkt op een hink-stap-sprong door Henri’s leven als journalist, maar uiteindelijk is zijn carrière bij het Brabants Dagblad geëindigd op de kunstredactie.
Of het drieluikinterview met bisschop Gerard de Korte van Den Bosch, onder die noemer valt is de vraag. Maar er is daarbij zeker geen gevolg gegeven aan het onvermijdelijke verzoek tot lezing vooraf, gezien de opmerkelijke uitspraken die aan de monseigneur werden ontfutseld. Enkele zinsnedes uit het interview moeten het toch tot in Vaticaanstad hebben doen donderen: ‘Ook de bisschop van Den Bosch weet dat het in Rome een bende is.’ Henri dwong de bisschop om ouderwetse standpunten te verdedigen, over homo’s, vrouwen en duivels. ‘De Rooms-Katholieke Kerk speelt nog wel mee, maar als een soort grensrechter, een vierde official.’
Eindigen we via een omweg toch weer bij de voetballerij.
Ruud Taal
Zoals gebruikelijk gaan in Nunspeet de beste nummers acht in respectievelijk A en B met elkaar de strijd aan voor de bokaal die hoort bij de eerste plaats in de door Zorg Vastgoed Management (Eric Venghaus) gesponsorde Order of Merit, de ZVM Masters. Zij spelen in Nunspeet een onderlinge competitie. Waarbij we opmerken dat behaalde punten, net als voor alle andere spelers in Nunspeet, alweer meetellen voor de Order of Merit van 2025. We leggen hier uit hoe straks de eindscore wordt berekend, niet alleen voor nieuwelingen interessant, maar voor de andere finalisten ook, want er is dit jaar wat nieuws: Bonuspunten! Over het waarom straks meer. De spelers worden maandag aanstaande niet willekeurig ingedeeld maar op basis van de stand in de OoM: nummer 1 en 2 vormen samen een flight, 2 en 3, enz. Eerst de beste acht van A en daarna de beste acht van B. Zij spelen achter elkaar aan en starten op hole 1. Leuk om te weten hoe je naaste concurrent het doet. Om de uiteindelijke winnaar te kunnen bepalen is op ingenieuze wijze een voor gewone mensen onnavolgbaar systeem bedacht. Komt-ie: De eerder dit jaar behaalde stablefordpunten (x100) tellen niet meer mee. In plaats daarvan starten de nummers een in A en B met 250 punten, de nummers twee met 200, nummer drie 175 en elke volgende speler in de top acht krijgt er bij de start steeds 25 minder, tot de laatste, die 50 punten achter zijn of haar naam heeft staan. Vervolgens krijgt de beste van de Top acht in Nunspeet ook weer 250 punten, de nummer twee 200, nummer drie 175, enz. Tot dit jaar bepaalden die scores bij elkaar opgeteld de plek in de ranking. Bij gelijke stand telde niet de handicap, zoals gebruikelijk, maar had de hoogst geplaatste in de Order of Merit een beschermde status, die eindigde dan dus hoger. In de praktijk bleken bij deze telling veel spelers een gelijk aantal punten te krijgen: 300, 350 of 400. We vonden dat een beetje onbevredigend. Bovendien meenden bestuurs- en weco- leden in hun wijsheid dat deze finaledag extra spannend kon worden, als ook lager geklasseerden nog een kans hadden om te winnen. Met de oude telling was het voor de nummer vier al nagenoeg onmogelijk.. Daarom zijn er dit jaar anders dan anderen jaren voor de finalisten ook weer bonuspunten te verdienen. De winnaar van Nunspeet kan daardoor niet 250 punten beschrijven bij zijn/haar startaantal, maar 330 (250 + 80). Nummer 2 krijgt er 200 + 70, dus 270, enz. Om een rekenvoorbeeld te geven: nummer 1 begint met 250 punten, maar wordt in Nunspeet vierde van de beste acht. Deze krijgt er daardoor 150 punten + 50 bonuspunten bij, maakt samen 450. Nummer 3 begint met 175 punten, wint in Nunspeet en krijgt er dan 250 + 80 = 330 punten bij. Maakt in totaal 515 punten, en eindigt dus boven de aanvankelijke nummer 1. Gelijk eindigen is nagenoeg onmogelijk. Eerlijk? Dat gaan we later evalueren. Voor meer spelers extra spannend? Dat denken we wel. Succes maandag! (En je zal aan het einde van de dag maar lid zijn van de weco).
Onze onvolprezen secretaris Hans Terol kijkt graag vooruit en heeft al een belangrijk deel van de wedstrijdkalender 2025 prijsgegeven. En dat, terwijl er nog enkele wedstrijden in 2024 moeten worden afgewerkt.
“Dag Sonja en Hannie, Ik heb contact gehad met De Hoge Kleij en kan jullie tot mijn vreugde melden dat de finale van de Herkansing op deze fraaie baan gespeeld kan worden, op donderdag 24 oktober. Aanvang nog nader te bepalen, rekening houdend met het bericht dat ik van clubmanager Marieke Verdouw ontving dat ‘er vanaf plm. 12.00 uur’ nog wel mogelijkheden zijn. Zodoende ga ik haar berichten dat we meteen dit tijdstip - 12.00 uur dus - willen vastleggen voor de finale. Aan de finale zijn voor beide finalisten geen greenfeekosten verbonden (komen voor rekening van de NVGJ). Met hartelijke groet, Louis” Wat een cadeautje NVGJ. Alleen hierom zou je de finale van de Herkansingsronde van de Mr Glow Matchplay willen spelen. De Hoge Kleij is één van de mooiste golfbanen in ons land. Qua lay-out en qua onderhoud. Strak gemaaide fairways, snelle greens in een bosrijke omgeving. Komt daarbij de hartelijke ontvangst door Marieke Verdouw, die ondanks alle drukke werkzaamheden rondom de grootscheepse verbouwing van het clubhuis (volgend jaar hopen we allen het resultaat te kunnen zien) uitgebreid de tijd nam om ons te begroeten. Marieke vertelde dat de schapen weer in de baan liepen, afgeschermd met schrikdraad tegen de wolf. Een eventueel verkeerd geslagen bal moesten we dus laten liggen. Bij de schapen loopt tegenwoordig een ezel om de wolf af te schrikken. De ezel gaat bokken en slaan zodra de wolf in de buurt van de schapen komt. Dit alles naar aanleiding van de dertien door de wolf gedode schapen op Anderstein. Met deze informatie en een baanboekje slaan we om 11.45 uur af. Licht bewolkt, beetje koude wind en niemand in de baan. Hannie sloeg haar ballen strak en ver, ik was het weer helemaal kwijt, stond te dansen, sloeg in de grond en heb aan het begin alle bunkers gezien. Vanaf hole 8 kwam het licht terug zodat ik uiteindelijk 3 down door te turn ging. Hannie bleef prachtige ballen slaan, maar het putten was wat minder, waardoor ik op de tweede negen 2 holes terug won. Op hole 13 en hole 17 putte ik net niet hard genoeg en bleef mijn balletje op de rand van de hole liggen, waardoor we de holes halveden. Hole 13 was mentaal cruciaal, hole 17 was gewoon jammer (voor mij). Hannie is de terechte winnaar in deze supergezellige en sportieve finale. Op het inmiddels zonovergoten tijdelijke terras genoten we van wijn met bitterballen, gevolgd door cappuccino met appeltaart en slagroom en eindeloze gesprekken over werk en privé. Hannie, nogmaals heel veel dank voor deze heerlijke dag.
Na mijn overwinning op Willem stond mij een uitdaging te wachten waar ik zo op had gehoopt... De finale van de MR Glow Matchplay 2024 tegen Peter van Weel... Zijn handicap? +1, ja u leest 't goed. Dacht ik nog enige kans te hebben? Ik schatte het vrij somber in...hij moest een hele slechte dag hebben en ik een top dag en geluk. Maar dat het genieten zou worden van zijn spel, wist ik van te voren. Dus afgelopen week nog maar eens getraind met mijn pro Ivar van der Moolen, de baan hole voor hole doorgenomen en er werd mij moed in gepraat. En toen was het vanochtend zo ver... Door de dikke mist reed ik van Haarlem naar de prachtige Utrechtse Golfclub De Pan in Bosch en Duin. De voorspelling voor vandaag was zon, maar die was ver te zoeken toen wij om 11.30 de baan in gingen. Peter startte van wit en ik van blauw, hierdoor kreeg ik nog 8 slagen mee. De king of golf van de NVGJ sloeg af en zijn drive schoot weg... zo ver dat wij m , mede door de mist, niet zagen landen. Maar dat deze prima lag was snel duidelijk. Het kleine beetje hoop waarmee ik startte, boorde hij direct de grond in... birdie. Lekker dan... Hole 2...birdie...Hole 3...Par. Okay drie down na 3 holes. Dit zou wel eens een hele snelle wedstrijd kunnen worden. De volgende drie holes pakte ik twee punten terug en Peter stond nog 1 up na 6 holes. Er gloorde weer een beetje hoop. Zinloos want bij de turn stond ik weer 3 down..De ene na de andere prachtige bal werd er geslagen. Terwijl ik keihard werd ingemaakt was het toch echt het genieten van zijn briljante spel wat de overhand had. Wat speelt die man geweldig. Zijn drives, zijn approaches, zijn puts...alles klopt. Je krijgt t gevoel dat je zelf heel slecht speelt maar dat was helemaal niet zo. Maar ten opzichte van hem wel. De momenten dat ik toe had moeten slaan, verprutste ik waardoor hij uit bleef lopen. Hole 11 tm 14 eindigde nog gelijk maar ik stond al 4 down. Toen kwam de genade klap, hole 15. Een prachtige par 3 (welke hole is dat hier niet? Wat een genot om te spelen!) , 165 meter van wit. Hij slaat af, en we zien de bal strak op de vlag af gaan. Nee toch? Niet ook nog een hole in one?!? Al zou dat uiteraard wel de meest geweldige K.O. zijn geweest. Nee , hij bouwde de spanning nog even op....12 cm...hoog uit... Mijn bal zat er eigenlijk ook wel lekker op maar verdween naast de green. Ik mocht nog een chipje wagen en maakte uiteindelijk een par. Prima zou je denken...maar nee, niet tegen deze oppermachtige Peter van Weel. Hij maakte uiteraard een birdie en verpulverde de 1% hoop die ik nog had. 5/3 verloren... nee laat ik het anders zeggen . Peter won overtuigend met 5/3, en is de zeer terechte winnaar van de MR. Glow Matchplay 2024! Diepe buiging en trots dat ik mijn titel mocht verdedigen en ook afstaan aan Peter. Uiteraard hebben wij de laatste drie holes gewoon gespeeld. De Pan is te mooi om te stoppen! De natuur, prachtige fairways en greens.... GEWELDIG! Wat een feest dat wij hier ieder jaar de finale mogen spelen. Dit jaar gelukkig niet in de stromende regen. De mist trok langzaam op gedurende de ronde. En toen wij uiteindelijk op de green van hole 18 aan kwamen, brak de zon door en verscheen daar onze lieve sponsor Jolanda! SURPRISE! Ze bracht twee enorme bossen gekleurde rozen mee en op het terras hebben wij met koppen thee geproost op de terechte overwinning van Peter. De champagne volgt in november! Peter, nogmaals GEFELICITEERD! En bedankt voor deze masterclass. Details van zijn ronde: Handicap +1 80% fairway geraakt 28 puts gespeeld 4 birdies 11 parren Eind resultaat... 3 ONDER de baan gelopen.... Need I say more.... Diepe buiging. Details van mijn ronde: 33 punten
Maandag gaan we naar Ommen, naar Hoog Graven, de mooiste baan van Overijssel (volgens Leadingcourses). Daar spelen we de laatste Major van dit jaar, en tevens de laatste wedstrijd vóór de seizoensfinale in Nunspeet, de ZVM Masters, op 4 november. Het belooft in Ommen een interessante, voor sommigen zelfs spannende dag te worden, want er kan nog van alles veranderen in de stand van de Order of Merit. Zeker doordat er bij deze Major in Ommen bonuspunten te verdienen zijn, van 80, 70, 60 enz tot 10 aflopend, per categorie 360 punten maar liefst. Het kan geen toeval zijn dat er een enorm aantal aanmeldingen is, voor deze ‘verre’ NVGJ-golfdag. Zoals bekend spelen de beste acht per categorie in Nunspeet tijdens de Masters om de hoofdprijs van het seizoen. Die acht zijn de spelers met het meeste aantal punten op basis van de beste zeven scores, plus de bonuspunten die daarmee zijn verkregen. Die spelers staan keurig gerangschikt in de Order of Merit, die er na de wedstrijd in Ommen wel eens heel anders uit kan zien dan nu. Om het voor de kanshebbers voor de finale nog wat extra spannend te maken, is bij de indeling voor Ommen rekening gehouden met de huidige stand in de Order of Merit. In A lijkt Henri wel zeker van de eerste of minimaal de tweede plek bij de start van de finale in Nunspeet, maar Fred en Martijn (2 en 3) staan niet zo ver uit elkaar. En dat geldt nog meer voor Marijke en Anton op 4 en 5 met slechts tien punten verschil. Killer Anton gooit vast de hele trucendoos open, maar Marijke zal er wel gewoon doorheen praten. Die maak je niet gek. Ook Frank Huiges staat maar veertig punten achter. Christiaan staat nu nog achtste, maar Pim jaagt op hem (tien punten achter). Beiden moeten echter vrezen voor Peter van Weel, die op de tiende plek staat, maar slechts zes wedstrijden heeft gespeeld. Zijn score plus eventuele bonuspunten van Ommen telt dus volledig mee. Als hij wint, en dat gebeurt nogal eens, kan hij er zomaar 440 of 450 punten bij krijgen. En schiet hij (op basis van de huidige stand) naar plek 3. Ai. Spannend in B Zo zeker als Henri kan zijn van de eerste plek in A, zo zeker is Olga dat nog niet in B, maar ze heeft wel een flinke voorsprong opgebouwd, dus plek 1 of 2 in Nunspeet moet wel lukken. De oud-topsporter raakt niet in de war van een beetje spanning en doet in Ommen zelfs niet mee. Iets met twee vingers in de neus. Tussen Sonja (2) en Elaine (3) is het gat echter niet zo groot (50 punten), met wat bonuspunten zo weggespeeld. Elaine is een fanatiek bijtertje, maar Sonja slaat als een ijskonijn alles rechtdoor, vraag maar aan Pamela. Hoewel Sonja, zoals wij allen weten, ook haar mindere dagen kan hebben. Interessante partij. Onno staat redelijk safe in de middenmoot, net als Ger, maar Bjorn, Hannie en Leonard (de laatste is in Ommen afwezig, maar gaat zich nu vast bedenken) staan met steeds maar tien punten verschil wel heel dicht bij elkaar op 6, 7 en 8. Met een goede score kan Roland (9) zich nog gemakkelijk bij de top 8 voegen. Hannie, Bjorn en Ronald spelen samen. Leuk dat er eens een keer goed meegeteld zal worden. Laten we trouwens de sponsoren niet vergeten (sowieso niet handig). Jolanda leidt met slechts tien punten voorsprong op Alwin, Karin staat daar weer veertig punten achter, maar in haar nadeel werkt dat er bij de sponsors geen bonusregeling van kracht is. Alle anderen: voor de gezelligheid Wij denken dat de tassen dit weekend uitgemest gaan worden, de clubs behoorlijk opgepoetst en hier en daar een nieuw handschoentje aangeschaft. Heel fijn voor alle anderen: zij hoeven elkaar alleen nog maar een gezellige dag te bezorgen. De eerste flights slaan maandag om 12 uur af, op 1 en 10. Koffie vanaf 10.30 uur. Er is geen lunchpakket. Vergeet niet te betalen. De voorlopige indeling is HIER te zien.