Nederlandse Vereniging van Golfspelende Journalisten
22.09.2021
Haviksoord - het verslag
Trots op de ‘flow’
Blij, heel blij ben ik met mijn titel Nederlands Kampioen Journalisten 2021. Een titel die ik tot 2023 mag dragen, zo liet ik mij vertellen. Met een voor mij ongekend laag aantal slagen. Slechts 86. Ergens in een ver verleden behaalde ik zoals vandaag tijdens het Open NK voor journalisten veertig stablefordpunten. Voor mij een topscore!
Mijn doel vandaag is in ieder geval boven de dertig te komen. Nou, dat lukt me aardig blijkt halverwege de ronde. Op dat moment zijn tien punten al genoeg om boven de dertig te eindigen.
Mijn ervaring is niet alleen geluk met de flight en het goede weer, maar ook met de baan die er fantastisch uitziet. Haviksoord vind ik zo wie zo een heerlijke baan om te spelen, de baan is goed onderhouden en de greens zijn bijzonder snel. En niet te vergeten, slechts veertig autominuten van thuis.
Op zondag, een dag eerder, speel ik met Pamela Sturhoofd en Friso Leunge op Stippelberg. Heel serieus en ook ontzettend gezellig. En hoewel ik op die dag zes strepen op mijn scorekaart plaats en veel ballen naast de fairways en in de bunkers sla, voel ik me nu vandaag – behalve op hole 1 – over het algemeen lekker rustig. Aan het begin van deze dag heb ik bij lange na niet de illusie dat ik kans maak op het kampioenschap. Het belangrijkste voor mij is de laagste score van dit jaar te verbeteren. Hiermee kan ik onze voorzitter Martijn Paehlig met wie ik bovenaan in de Order of Merit schijn te staan, achter me laten. En de enige wedstrijden die ik – naast de Masters op het Rijk van Nunspeet – vanwege mijn drukke werkagenda nog kan meespelen en zeker niet wil missen zijn de twee wedstrijddagen op Texel: de Pieter Landman Memorial.
Ik weet dat ik de laatste tijd goed op ‘tik’ ben. Scoor steeds vaker boven de dertig stablefordpunten. Ongetwijfeld zijn de trainingen van de afgelopen winter met mijn competitieteam debet aan het steeds beter wordende golfspel. Trots ben ik op de ‘flow’ tijdens deze wedstrijd, eigenlijk al tijdens het hele seizoen. Inmiddels heb ik er al tien NVGJ wedstrijden op zitten, wat er voor mij al heel veel zijn. Er volgen er dus nog twee. Een record voor mij (als ik naar de afgelopen elf jaar kijk).
Vanochtend sta ik lekker relaxed op. Ontbijt niet al te vroeg met mij logee. Friso komt iets later. Hij overnachtte in een splinternieuw B&B vlakbij. Via binnenwegen rijden we naar Haviksoord waar we zoals in Brabant gebruikelijk heel gastvrij ontvangen worden met koffie, thee en vlaai. Zoals vaker moppert Willem van den Elskamp op mij want ik meld me wederom niet meteen bij de wedstrijdleiding. Sorry Willem, ik probeer mijn gedrag écht te beteren. Je hebt helemaal gelijk!
Vandaag zie ik een aantal nieuwe gezichten. Leuk, heel leuk! Wellicht een mooie uitbreiding van onze club. Na wat oefenballetjes op de drivingrange, chipping- en puttinggreen starten we op volgorde van handicap, wat maakt dat ik vandaag met Jolanda Swart en Gjalt van der Mark, ontzettend fijne mensen, speel. Gjalt mogen we ook Jol noemen, vertelt Gjalt. Hij is dit jaar gestopt met zijn werk bij het Dagblad van het Noorden en heeft daar alles behalve spijt van.
Jolanda, onze sponsor en ook yoga en Chineng Chigong docent, weet mij samen met Gjalt al snel gerust te stellen nadat mijn tweede slag al bijna in de bossen terecht komt. Gelukkig kom ik nog met een dubbel bogey van de eerste hole. Vervolgens speel ik steeds beter, geen enkele dubbel par + een c.q. geen enkele streep noteer ik vandaag. Wel acht keer een par. Het lijkt alsof ik vleugels krijg. We babbelen wat tussen de holes terwijl we wachten. Dat is in deze omgeving echt geen straf. Mijn afslagen gaan goed. Net zoals mijn tweede slagen en het kort spel. Van het begin tot het einde gebruik ik dezelfde bal. Een Titleist Soft Tour. Ik zit echt in de FLOW tijdens deze ronde.
Bij terugkomst durf ik mijn score bijna niet te vertellen op het terras. Vooral niet tegen Pamela en Friso die mij een dag eerder zo zagen ‘trubbelen’ en vandaag twee flights voor ons startten. Deze dag kan voor mij niet meer kapot en ik geniet van een heerlijke ‘after borrel’ op het terras en een fantastische barbecue maaltijd met zowel vis als vlees, heerlijke salades, sauzen en luxe broodjes.
De door Jolanda Swart gesponsorde prijzen zijn ook weer geweldig. Prijzen voor de beste zeven spelers waarbij de heren een luxe autopakket ontvangen; de dames krijgen een door een nicht van Jolanda ontworpen polo mét een heerlijke Brezza uit Umbria uit 2020. Ook de wedstrijdleiding wordt vandaag uitgebreid verwend.
Als onze hoffotograaf Ruud Taal – bang dat het te donker wordt om een goede foto te kunnen maken – uiteindelijk zijn plaatjes schiet, hebben we nog niet in de gaten dat de grijze rondjes in de trofee eigenlijk schuimrubber beschermschijfjes zijn. Tegen de tijd dat we dat beseffen, is de NVGJ banner al opgeruimd, dus staat de door Ruud gemaakte foto met deze van beschermrondjes voorziene trofee in mijn handen, inmiddels op de website.
Eenmaal thuis geniet ik nog na van mijn spel, de baan, de dag en niet te vergeten de titel. Ik pak de trofee uit, bekijk deze eens goed en zie dat de rondjes niet voor niets in deze trofee geslepen zijn. In elk rondje én bovenop is een holte gemaakt voor een golfballetje. In mijn voorraad zoek ik naar balletjes met het NVGJ logo. Helaas, die heb ik niet (meer). De NK Golf voor Journalisten trofee 2021 voorzie ik van mijn eigen balletjes. En ter herinnering aan de dag van mijn FLOW krijgt deze een ereplekje in mijn huis …………
Marijke Brouwers
Marijke Brouwers mag zich een jaar Nederlands kampioene noemen. Zij won de wedstrijd op Haviksoord, het NK voor golfspelende journalisten met 40 stablefordpunten. Sietse Herrema moest daar vier slagen op toegeven. In de B-categorie zegevierde ook een vrouw: Madelon Barenbrug. Zij speelde haar handicap met 36 punten.
A-categorie plhc stbf
1. Marijke Brouwers 18 40
2. Sietse Herrema 5 36
3. Anton Kuijntjes 11 34
4. Gjalt van der Mark 16 31
5. Martijn Paehlig 10 30
6. Willem Schouten 8 29
7. Jeroen van Leeuwen 15 29
8. Peter Wekking 17 29
9. Leo van de Ruit 15 28
10. Jolanda Swart (sponsor) 18 28
11. Stef Swagers 1 27
12. Willen ten Veldhuys 9 26
13. Friso Leunge 13 25
14. Pamela Sturhoofd 15 24
15. Eric Korver 14 23
16. Pim Donkersloot 17 21
17. Hans Terol 17 19
B-categorie
1. Madelon Barenbrug 34 36
2. Ron Buitenhuis 23 35
3. Sonja van de Rhoer 24 35
4. Anna van Lennep 31 35
5. Elaine de Boer 27 34
6. Henri van der Steen 20 33
7. Eric Venghaus (sponsor) 19 32
8. Paul Boehlé 26 32
9. Arjan Kerssies 23 31
10. René Brouwer 24 30
11. Onno Hansum 29 30
12. Taco Mulder 23 28
13. Jan van Galen 22 25
14. William Wollring 26 25
15. Ralph Blijlevens 19 24
16. Ragnar Niemeijer 31 23
17. Ruud Taal 27 22
18. Willem van den Elskamp 28 22
19. Lia Grooters 41 16
Zal je altijd zien. Als een van de twee spelers bijtijds weg moet, moeten er extra holes gespeeld worden. 'Gelukkig' duurde de play-off niet lang. Voor Martijn dan. Sonja was er minder blij mee. Lang verhaal kort; ik won, Sonja verloor, al was het een dubbeltje op zijn kant.
We wisten niet van elkaar dat we ooit een tijdje werkzaam waren voor hetzelfde bedrijf: de uitgeversgroep NDC/VBK. Dat moet in de periode 2005-2012 zijn geweest. Aernoud Jan bovenin de top bij de boekenpoot (VBK), ikzelf als (eind)redacteur bij de noordelijke dag- en weekbladen (NDC), vooral de Leeuwarder Courant. Nu bestiert Aernoud Jan zijn eigen uitgeverij (Edicola, gevestigd in Deventer, 8 mensen in vaste dienst, 20 zzp’ers) – dat wist ik dan weer wel. ‘Gemiddeld geven we anderhalf boek per week uit’, vertelde hij. Dat is zo’n tachtig boeken per jaar. Recente bestsellers zijn de biografieën van schaatscoryfee Irene Schouten (meer dan 20.000 exemplaren verkocht) en André van Duin (idem).
Twee winnaars op de Veluwse ‘Ik kom, maar bestel wel een buggy voor me’, liet Henri me twee weken geleden weten over onze afspraak om vrijdag 16 mei de 1e ronde Mr Glow te spelen. ‘We kunnen nog drie weken uitstellen’, opperde ik. ‘Die tijd heeft Louis ons gegeven.’ Maar Henri hield voet bij stuk. Ook al had hij enkele weken geleden van zijn neuroloog gehoord dat die niets aan zijn rugklachten kon doen en had hij niet meer gespeeld sinds Nunspeet. ‘Kom je wat eerder voor koffie en inslaan?, appte ik nog. ‘Inslaan?! Ga zelfs geen oefenswings maken. Zo min mogelijk bewegen!’, appte hij terug. Met gemengde gevoelens ging ik naar de baan; wordt dit een leuke wedstrijd? Henri, wellicht gefrustreerd. Ik, wil zo niet winnen. Nou ja, hij wil zelf spelen, we gaan het zien. Met een stralende lach, roepend ‘Wat is het hier prachtig’, kwam hij aangelopen. ‘Eerst maar de buggy halen.’ Samen stonden we te klungelen bij het hok; Hoe gaat die deur open? Is dit zijn achteruit? Met enige hulp kregen we hem eruit en aan de praat. Toch een paar oefenputjes en de baan in. Henri, ook van rood. Ik, 8 slagen mee. Teveel volgens Henri. Zijn eerste afslag bleef laag, maar kwam ver. Zo ook de tweede slag. Hij verloor de 1e hole dankzij mijn extra slag. Allebei in 5. De tweede halften we. Op de derde, een lange par 4, de moeilijkste, kwam zijn verre afslag in de bunker, maar die speelde hij er geweldig uit. Alleen dankzij een fijne put en een extra slag, won ik deze hole. Inmiddels werd me duidelijk dat Henri zoveel routine heeft dat hij ondanks een paar maanden geen golf heel behoorlijk speelt. Al stond hij inmiddels wel 4 down. Op hole 7, een pittige par 4 vertelde ik hoe tijdens mijn eerste wedstrijd op de Veluwse, een clubgenote in 1 slag bij de berkjes (170m) lag en met de tweede slag (150 m) op de green. Twee puts en daarmee een par. ‘Zo moest het dus’. Prompt deed Henri haar na; zijn eerste gewonnen hole. Opluchting op zijn gezicht. Het was er nog. Hij kreeg er zichtbaar weer geloof in. En hij genoot. ‘Wat een mooie baan is dit’, herhaalde hij. ‘En wat een geweldige dag.’ Intussen slonk mijn voorsprong, we wonnen de holes zo ongeveer om en om. Henri speelde de par 5 prachtig in 5, we halften de par 3 en op hole 15 had ik twee slagen nodig om uit de bunker te komen; nog 2 down. Nu de hole die Henri als eerste won (de Veluwse is een 9 holes baan); we stonden allebei op scherp, lagen samen aan de rand van de green, maar Henri putte tot twee keer te voorzichtig: 3/2. Een dikke omhelzing en een zoen. Terwijl we naar hole 17 gingen bekende hij; ‘Deze wedstrijd heeft twee winnaars. Ik ben zo blij dat ik geen last van mijn rug heb. Ik denk dat ik me gewoon voor Welderen ga opgeven. En misschien ook voor de Gelpenberg. En mijn schaamte voor de buggy, ach dat zit vooral in mij.’ Zelf besefte ik natuurlijk dat Henri zonder zijn rugpauze waarschijnlijk een stuk moeilijker te verslaan was geweest. Op het zonovergoten terras, glas wijn erbij, praatten we na, over schrijven, boeken. Over ego-documenten; schrijfsels van mensen over hun leven, een hype. Henri bestudeert die momenteel. En hoe anders en moeilijk fictie schrijven is voor journalisten. Ik: ’Je fantasie aanzetten’. Henri: ‘Die hebben we misschien wel te lang uit moeten zetten, omdat we ons bij de feiten moesten houden. En nu kunnen we het niet meer.’ Een heerlijke middag. Al schaamde ik me voor de ooit zo vermaarde keuken van de Veluwse; een broodje bal met frietjes, was de daghap. Het is dat er een lekker glas wijn bij stond.
Sponsor Alwin de Rijke is trainer-opleider en directeur van The Sparring Partners. Hij en zijn collega's zijn vooral actief in leiderschap en personlijke ontwikkeling. Een kleiner, maar onderscheidend deel, zijn (anti-)agressietrainingen. Bij de laatste gebruikt hij vechtkunst, een leek zou het gewoon boksen noemen, om sneller door te dringen tot de kern. ,,Praten, vertellen en uitleggen, oké. Als het fysiek wordt, komt het écht binnen.''
Met trots kondigt de NVGJ aan dat Redexim de titelsponsor is van de Nations Cup 2025, het internationale golftoernooi voor golfjournalisten dat dit najaar plaatsvindt op Texel.
Klop gehad ... van mijzelf ,,Je speelt niet tegen míj, je speelt tegen jezelf.'' Michiel van Kleef had het niet duidelijker kunnen stellen. Ik doe het zelf, kampioen holes verkloten. Totaal niet in de wedstrijd. En matchplay is écht een wedstrijd, puur één-op-één. Mijn voorbereiding op het seizen was ook helemaal niks. Pas vier rondje gespeeld sinds oktober vorig jaar. De hele winter mantelzorger geweest voor mijn beide ouders, verpleger/verzorger voor mijn echtgenote Dea na een hele ongelukkige val met de fiets. Surprisereis moeten annuleren, net als onze eigen winterse golfvakantie. Te veel water Vooraf had ik mij mede daarom ook niet echt een voorstelling gemaakt van mijn matchplay op De Purmer. Alleen dat Michiel zijn ballen gemakkelijk 130-150 meter slaat, ik kom vaak niet verder dan 80-90 meter, 100 max. Met slechts vier slagen mee op de moeilijkste holes red je dat écht niet. In theorie verlies je dan bijna elke par 5 en alle lange par 4-en. Gelukkig spelen we de lussen geel-rood. Niet de witte. De holes op wit zijn té lang, de fairways té smal en er is té veel water. En geel-rood is mij altijd wel goed gezind geweest. En toch: de eerste vier holes beginnen slecht. Ik krijg de bal niet fatsoenlijk weg vanaf de tee. Beetje te voorzichtig, misschien, afslaan met een houten 3. Maar toch: op hole 3 sta ik zo maar 1 up. Heel eerlijk, dat punt krijg ik in de schoot geworpen, want Michiel speelt met een verkeerde bal. Ik schrik er zelfs van. Dit kan niet. Klopt helemaal, want prompt gaat hole 4 verloren; twee keer een waterbal. En er komt nog veel meer water, bedenk ik mij. 'Zó zonde' Ik ben de tel kwijt hoeveel ballen ik in het water heb geslagen. Ik schat een stuk of tien. Heel toepasselijk: ik speel met lakeballs. Dieptepunt: met drie slagen voor op de moeilijkste hole van de rode lus sla ik mijn bal twee meter verder in het water. En vanaf dezefde plek nog eens. Weg voorsprong. ,,Zó zonde'', reageert Michiel hoofdschuddend. Doodzonde! Hoe kun je zo slecht spelen? Nu speel je natuurlijk niet alleen. En Michiel slaat soms - voor mij - wereldballen. Hoe kom jij aan handicap 26,5, vraag ik niet begrijpend. ,,Nou ja, dat heb je gezien. Ik sla wel ver, maar alle kanten op. Mijn pro zegt ook dat ik gemakkelijk naar handicap 20 kan. Alleen op deze manier gaat dat niet gebeuren.'' Om vervolgens weer met een hoek zijn bal zoek te spelen. ,,Dat bedoel ik dus.'' Oké. Putten Zo staat Michiel bij de turn slechts 1 up. ,,Alles is nog mogelijk.'' En dat blijkt ook als ik hole 10 win, dankzij een mooie putt. Gelijk! De putter is weer hot vandaag, maar daarvoor moet ik wel eerst op de green zien te komen. Zo blijkt. De volgende holes gaan verloren. Ik hoef niet eens meer te putten. Vier op rij gaan naar Michiel, deels door eigen handelen. Op hole 15 - een par 3 - beleef ik nog even een opleving, maar op hole 16 - een lange par 5 - gaat bij 3&3 definitief het licht uit. 'Je speelt niet tegen mij, je speelt tegen jezelf', herhaal ik de harde maar juiste observatie van Michiel. Michiel, succes in de volgende ronde. En ondanks de smadelijke nederlaag was het toch een aangename golfmiddag. Bedankt!