Nederlandse Vereniging van Golfspelende Journalisten
10.08.2021
Gelpenberg - het verslag
Toegegeven, ik had vooraf niet durven denken dat ik ooit nog eens ergens een van de jongste aanwezigen zou zijn, van iets wat lijkt op een georganiseerd verband. Hoewel ik volgens het orakel W. van den Elskamp veel te weinig acte de présence geef (ikzelf vond én vind vijf potjes in mijn debuutjaar helemaal niet slecht) voelt de ouwe-lullen-club, zoals iemand aan mijn tafel het treffend omschreef, al echt als míjn cluppie.
De memo met daarin de permissie om het dasje-jasje principe voor deze ene keer los te laten had ik gemist. Maar toen ik mijn flightindeling en starttijd nog even checkte op de parkeerplaats, vlak voor de oefengreen die alleen al bloedjesnel oogde, was dat nog ruim op tijd om het jasje in de auto te laten. Een gestreken overhemd mocht gelukkig nog wel.
Trouwens. Ik voelde aan de plechtigheid waarmee de auteur deze mail had opgesteld dat hij bang was dat deze omwille van tropische omstandigheden ingegeven uitzondering het begin zou zijn van weer een nieuwe periode dineren in polootjes met krassende spikes onder de eettafels in al even zo deftige clubhuizen.
Tropische omstandigheden waren het zeker. Niet in het laatst door het vurige spel waarmee mijn flightgenoot en sponsor van deze dag, Karin Mulder, van start ging. Met haar hybride drie leek het eerder op boogschieten. Ik heb zelden zo vaak een bal richting het midden van een fairway zien vertrekken met dodelijke precisie. Met 17 punten blies ze de eerste negen van de Gelpenberg onder haar door, met een gemak alsof de baan níet in tourconditie er mooi bij lag. Dat mag je trouwens niet zeggen, leerde ik vooraf. Ik citeer: „Je oma die gestorven is. Die ligt er mooi bij.” Maar ja, als je rechtdoor slaat is elke baan makkelijk. Dan tref je geen taaie rough, maar louter strak gemaaide fairways. Dan kom je niet in de weliswaar keurige bunkers, maar tref je de uitmuntende greens. Het spel van Karin gecombineerd met de baan; het was werkelijk een plaatje. Klinkt het gekocht, zegt u? Dan moet u bedenken dat ik niet eens de hoofdprijs heb gevraagd voor deze review aan clubmanager Ellen Kroes — Brak die haar zaakjes keurig op orde had. Wat een gastvrijheid, wat een hospitality.
Mijn andere flightgenoot was Charles Taylor. En het is dat hij pas op hole 8 zijn leeftijd aan me verklapte. Anders had ik me nog langer kunnen schamen. Het gemak waarmee hij door de baan heen trok op 78-jarige leeftijd is bewonderenswaardig. Zelf klaagde ik over de hitte (hoe Nederlands kun je zijn?) als jonge god van 36 jaar. Ik wil op deze plaats alsnog mijn excuses daarvoor aanbieden. Sorry, zon!
Van anekdote naar anekdote (Taylor is een begenadigd verhalenverteller, zoals de meesten van jullie weten) vervolgden we onze weg op de schitterende bosbaan. En met 13 punten kwam ik door de turn heen. Hé, dertien punten was bekend NVGJ-terrein voor me, want met hetzelfde aantal punten besloot ik ook de eerste negen tijdens mijn vorige deelname. Die op golfclub De Haar. Of zoals de wedstrijdleider me duidelijk maakte: ‘een tiental wedstrijden geleden. (Het zijn er 6. red.)
En toen deed ik dus iets wat levensgevaarlijk was. Door de hitte bevangen, denk ik — en vooruit; omdat ik nu eenmaal heel graag mezelf doelen stel — voorspelde ik Karin dat ik het scenario van De Haar ging herhalen. Ik ging voor 21 punten op de tweede negen. U weet net zo goed als ik; de kans dat zoiets dan ook uitkomt is bijzonder klein.
En het is dat ik inmiddels afgekoeld en wel weer gearriveerd ben in het Bommelse. En het is dat ik de behoefte voel om het te relativeren. En ik roep daarvoor graag de hulp in van Ruud Taal. Want in de B-categorie bewees hij dat 34 punten weliswaar bijzonder knap was (nietwaar, Ruud?), maar zeker niet onmogelijk.
En het voordeel van een lange terugweg op een doordeweekse woensdag? Dan is er nog altijd De Golfpodcast van onze president en zijn compaan Jeroen van Leeuwen. Het ging weer even over de Italiaan Andrea Pavan. Terwijl ik dit stuk doorstuur naar de redactie onder lichte druk van mijnheer Brouwer zie ik dat hij op +15 staat na dag één in het BMW PGA Championship. Voor wie dacht: waar blijft die relativering dan, Kuijntjes? Nou, mocht u even denken: zo, dat is best slecht van Pavan! Dat is ook zo. Maar het is nog altijd beter dan mijn rondje 89 (+17). Echt. We kunnen er geen klote van. Maar het geeft niet. We horen elkaar een leuke dag te bezorgen, leerde mijnheer Taylor me. Dat is zelfs nog ergens vastgelegd in de krochten van de club. En geloof me, ik heb van deze in elk geval weer genoten. Dankzij jullie allemaal!
Anton Kuijntjes
Gelpenberg - de uitslag
Anton Kuijntjes was de onbedreigde winnaar op de warme Gelpenberg in de A-categorie. In de B gaf Ruud Taal weer gas en liet hij daarmee iedereen achter zich.
A- categorie phc stbf
1. Anton Kuijntjes 15 34
2. Friso Leunge 15 32
3. Karin Mulder (sponsor) 16 29
4. Pim Donkersloot 20 29
5. Leo van de Ruit 17 27
6. Charles Taylor 21 27
7. Gjalt van der Mark 18 26
8. Christian Scheen 18 25
9. Hans Terol 19 23
10. Max Palfenier 12 22
11. Jeroen van Leeuwen 18 22
12. Frank Uijlenbroek 17 19
B- categorie
1. Ruud Taal 31 34
2. Henri van der Steen 23 31
3. Madelon Barenbrug 33 28
4. Sonja van de Rhoer 24 26
5. Michiel van Kleef 28 23
6. Ger Laan 26 22
7. René Brouwer 27 22
8. Paul Boehlé 30 21
9. Willem van den Elskamp 31 13
10. William Wollring NR
Paehlig vs De Jong 5 & 4 ''' 'Als ik het verhaal moet tikken dan wordt het een heel korte hoor. Iets van “Martijn speelde goed, Martijn heeft gewonnen”''', zegt Annette als good old Hans Woudstra op het terras van 'zijn' Zaanse vraagt hoe dat straks dan gaat als ik, ondanks dat ik 29 slagen moet geven, onverwacht toch zou weten te winnen. Onze oude vriend babbelde er vrolijk op los. Oude namen kwamen voorbij, herinneringen aan mooie dagen bij de club: '''ik heb pas geleden nog eens een jasje uit de kast getrokken met het oude nvgj-logo op de borst. Het zat wat ruim'' glimlachte de ook alweer bijna tachtiger voor hij ons uitzwaaide naar de eerste tee. De Zaanse dus. Dat is, ik geef het grif toe, niet mijn favoriete baan. Geen idee waarom, maar met sommige banen heb je nu eenmaal meer, met sommige wat minder. Al hielp het niet dat ik me stiekem ook verheugd had op een ronde op De Goyer, maar daarvoor niet geholpen werd door Friso die zich in de vorige ronde aan Annettes zegekar had laten binden. Zijn nederlaag, en verslag, bezorgde me bovendien de nodige bibbers. “Als iemand handicap 18 heeft op de waterrijke Zaanse, weet je één ding zeker: die slaat een rechte bal. En zo gebeurde op een zonovergoten baan. Annette was super degelijk vanaf de tee, prikte haar houtjes van de fairway recht vooruit, chipte alles netjes in de buurt van de vlag en wist zo de handvol extra slagen die ze kreeg op één na (gehalved) keurig te verzilveren”, schreef hij. Het was precies zoals de in Amsterdam opgegroeide Noord-Hollandse speelde. Niet ver maar alles rechtdoor. Het was echter niet de enige 'maar', er waren er nog twee. Maar 1: maar haar chippen en putten was niet altijd wat het zou moeten zijn. Maar 2: maar ook als het dat wel was geweest was het waarschijnlijk een lastig verhaal geworden ondanks de zes slagen (geen 29 Hans!). Na vijf holes had ik al vier birdieputts op het maximaal dertig centimeter van de cup gelaten, stond ik één boven par voor de ronde...en vier up voor de wedstrijd. Hans: 'En wat doen jullie dan als het na tien holes klaar is', zou toch niet bewaarheid worden? Gelukkig niet nee. Daarvoor was het te gezellig en bovendien herpakte Annette zich uitstekend. Een echte bogeygolfer. Net wat minder afstand, vrijwel alles recht en als je dan je bogeys maakt kom je snel naderbij. Bij het bereiken van de turn was het verschil weer 1 hole, maar na het keerpunt ging het ineens alsnog hard en het was waarschijnlijk vooral de par-5 twaalfde die het moraal bij Annette brak. Waar je banen kan hebben die je minder liggen, heb je dat ook met individuele holes, en Annette had dat met deze hole, zo zei ze nog voor we in de buurt van de tee waren gekomen. Dat gevoel werd er niet beter op toen ze ondanks herhaalde pogingen niet uit de greensidebunker kwam. Met de verkeerde bal ook nog eens constateerden we toen ze de hole op had gegeven. Ook dertien ging verloren na een bal in het water en toen ze op de par-3 veertiende een putt van minder dan een meter een 360 graden ererondje zag maken zonder te vallen en ik mijn korte putt wel maakte, was het ineens gedaan. Met nog vier holes te spelen was de achterstand te groot geworden om nog goed te kunnen maken. We speelden – we moesten toch die kant op – de par-5 vijftiende nog, maar besloten dat dat de laatste was. Tijd voor het terras, bier, bitterballen en mooie verhalen. Het verslag dat Annette voorzag bleek redelijk spot on. Al zou ik er nog wel wat aan toe willen voegen. Martijn speelde goed, Martijn heeft gewonnen, de Zaanse toonde zich van zijn beste kant en het was ontzettend gezellig.
Het is 16:00 uur op maandagmiddag als ik op de eerste teebox sta van Burnham & Barrow Golf Course. De zon schijnt en een Nederlandse vlag wappert in de harde westenwind. Klaar om de strijd aan te gaan met de baan, mijzelf én de wind. Er zijn echt dagen dat je een links course vervloekt. Aan de andere kant is het juist het mooiste wat er is. Wat veroorzaakt nou die tegenstelling tussen liefde en haat? De wind blaast met windkracht 5 vol in mijn gezicht op de eerste tee, direct voor het clubhuis. Zoveel gedachten gaan er door mijn hoofd, van genieten tot angst. Zoals Ben Hogan ooit zei: "Golf is a game of misses. The golfer who misses the best is going to win." Met die gedachte sla ik mijn houten 3 net rechts de rough in. Let's go.
Er zijn van die namen die je telkens weer tegenkomt in een vereniging als de onze, zonder dat je precies weet wie erachter schuilgaat. Ik spreek wellicht voor mezelf, maar de Joop van der Flier-trofee is er zo eentje. Elk jaar wordt ’ie uitgereikt aan de winnaar van onze befaamde matchplaycompetitie. En elk jaar staan die vijf woorden gegraveerd op de bokaal. Maar wie was Joop van der Flier? En waarom juist hij?
Match Play op Golfclub Zeegersloot: Een avond vol plezier, verbazing en uiteraard een klein drama. Ik had er weer zin in. Echt! De wedstrijd op Golfclub Zeegersloot in Alphen aan den Rijn stond op de planning tegen Willem. Een van de mooiste commerciële banen van Nederland, als je het mij vraagt. Verrassend uitdagend, mooie greens, echt een pareltje in de dop. Een aanrader voor iedereen die eens iets anders wil spelen dan de standaard banen. Dus wat doe je dan? Juist: je nodigt je tegenstander uit om daar een potje Match Play te komen spelen. Wie was mijn tegenstander? Willem dus. Vol goede moed en met meer enthousiasme dan talent begon ik aan de wedstrijd, die tevens rond 17u gepland stond. De zon scheen en het was top golf weer. En eerlijk is eerlijk: ik ging als een speer uit de startblokken! Ik stond zomaar ineens 2-up. Verrassend? Absoluut. Verbazingwekkend? Nog meer. Ik durf gerust te zeggen dat Willem zelf ook even z’n wenkbrauwen optrok. Maar ja… dan begint het echte werk natuurlijk pas. Willem, met z’n single handicap, begon langzaam warm te draaien. En ik… tja, ik draaide vooral de verkeerde kant op. Toch had ik op de tweede negen nog een kans om weer van 2-up naar 1-up te komen. Maar zoals het een ware Match Play-leerling betaamt, liet ik die kans natuurlijk liggen. Het werd uitstel van executie. Op hol 13, zo’n moment waarop je denkt “als ik nu iets goeds doe, kan ik nog terugkomen”, maakte ik een fout waardoor ik die kans zag verdwijnen. En iedereen die er een beetje verstand van heeft (en zelfs ik) wist toen al hoe het zou eindigen. Hol 16, een par 3, werd het toneel van mijn ondergang. Als eerste de bal afslaan en dan voor je slaat bedenken dat je eigenlijk helemaal nog geen balletje bent verloren. Je voelt hem al aankomen, "plons" daar ging mijn bal. Willem besliste de wedstrijd met 2 vingers in zijn neus. Wat op een par 3 kan je tegen Willem deze fouten niet permitteren. Maar eerlijk is eerlijk: ik heb genoten. Van de baan, van het weer, van de gezelligheid en vooral van Willem zijn spel. Het is ongekend hoe lekker hij kan golfen, zelfs als hij zelf zegt dat hij niet op z’n best is. En ik? Ik ben voorlopig nog lang niet goed genoeg voor een Match Play-toernooi. Maar ik blijf het proberen, wie weet over 3 jaar. Gelukkig was de borrel en het delen van een hapje de kers op de taart. Want hé, verliezen op zo’n mooie baan is toch nog altijd leuker dan thuis saai op de bank zitten?
Vandaag 7-7 stond er een matchplay-knaller op het programma: Madelon versus Peter, op het altijd imposante The International. Madelon – ondanks een onmenselijk vroege start uit Arnhem, op een tijdstip waarop alleen bakkers en vogels actief zijn – arriveerde in topvorm. De baan? Perfect. Strak gemaaid, snelle greens, en pinposities die vermoedelijk zijn uitgezet door iemand met een licht sadistische inslag. Gelukkig was de rough mild – Moeder Natuur liet ons nog een beetje ademhalen. Het weer kwam met het complete Hollandse assortiment: zon, regen, wolken en wind, allemaal tegelijk en zonder logica. Paraplu een beetje open, een beetje dicht. Repeat. De wedstrijd ging gelijk op. Het was stuivertje wisselen: eerst stond ik 2 up, toen 1 up, daarna ineens 1 down, en voor ik het wist 2 down. Kortom: een potje matchplay-twister. Op hole 16 moest er iets gebeuren. Tijd voor een hero shot! Helaas bleek mijn innerlijke Rory McIlroy vandaag met vakantie. Ik nam nét iets te veel risico – de bal had duidelijk andere plannen. Daarmee was de wedstrijd beslist in het voordeel van Madelon, die bal na bal rechtdoor bleef slaan en putts maakte alsof het niets was. Maar wat een dag. Mooie slagen (soms per ongeluk), eerlijke strijd en vooral veel plezier. En daar gaat het uiteindelijk om – elkaar een topdag bezorgen op de baan. De tweede mooiste overwinning van vandaag was het spelplezier. De eerste? De gele Peter na afloop natuurlijk. Madelon, dank voor de heerlijke dag en veel succes in de volgende ronde!
Niet alleen de wedstrijd was drukbezocht, ook op de prijzentafel was het dringen geblazen tijdens het Jaski Open. Zouden er leden zijn geweest die met lege handen naar huis gingen afgelopen vrijdag? Vast, maar het zullen er niet veel geweest zijn. En ze mochten zich nog beroepen op wel heel veel misfortuin bovendien, zoveel prijzen waren er te vergeven. Naast natuurlijk de prijzen voor de winnaars van de wedstrijd in zowel de A- als de B-categorie en de neary's en longest drives, werd een groot aantal leden verblijd met een prijs tijdens de traditionele loterij. Niels Terol was de gelukkigste van allemaal, hij was het die er met het door Jaski beschikbare kunstwerk vandoor ging, maar ook degenen die een van de andere prijzen in ontvangst mocht nemen deed dat met een grote glimlach. Nee, we spelen niet om de prijzen maar wat zijn we blij dat ze beschikbaar worden gesteld. Daarom langs deze weg nog maar eens dank aan de sponsoren van deze wedstrijd: Wil Hoogland en haar Jaski Art Gallery, Yulin Tjan die Foeke niet alleen met een lege portemonnee achterliet na zijn hole in one, de bijzondere petten van Bay Hill die door George Taylor uit Amerika mee waren genomen, de ballen van Nassau, de wijnen van Sonnenberg, het bijzonder kunstwerk van Ruud Onstein, en niet in de laatste plaats natuurlijk al het tafelzuur dat ter beschikking werd gesteld door Kesbeke. Foeke en Paul gaan er nog een flinke kluif aan krijgen die pot leeg te krijgen voor de volgende editie van het Jaski Open.