Nederlandse Vereniging van Golfspelende Journalisten
10.08.2021
Gelpenberg - het verslag
Toegegeven, ik had vooraf niet durven denken dat ik ooit nog eens ergens een van de jongste aanwezigen zou zijn, van iets wat lijkt op een georganiseerd verband. Hoewel ik volgens het orakel W. van den Elskamp veel te weinig acte de présence geef (ikzelf vond én vind vijf potjes in mijn debuutjaar helemaal niet slecht) voelt de ouwe-lullen-club, zoals iemand aan mijn tafel het treffend omschreef, al echt als míjn cluppie.
De memo met daarin de permissie om het dasje-jasje principe voor deze ene keer los te laten had ik gemist. Maar toen ik mijn flightindeling en starttijd nog even checkte op de parkeerplaats, vlak voor de oefengreen die alleen al bloedjesnel oogde, was dat nog ruim op tijd om het jasje in de auto te laten. Een gestreken overhemd mocht gelukkig nog wel.
Trouwens. Ik voelde aan de plechtigheid waarmee de auteur deze mail had opgesteld dat hij bang was dat deze omwille van tropische omstandigheden ingegeven uitzondering het begin zou zijn van weer een nieuwe periode dineren in polootjes met krassende spikes onder de eettafels in al even zo deftige clubhuizen.
Tropische omstandigheden waren het zeker. Niet in het laatst door het vurige spel waarmee mijn flightgenoot en sponsor van deze dag, Karin Mulder, van start ging. Met haar hybride drie leek het eerder op boogschieten. Ik heb zelden zo vaak een bal richting het midden van een fairway zien vertrekken met dodelijke precisie. Met 17 punten blies ze de eerste negen van de Gelpenberg onder haar door, met een gemak alsof de baan níet in tourconditie er mooi bij lag. Dat mag je trouwens niet zeggen, leerde ik vooraf. Ik citeer: „Je oma die gestorven is. Die ligt er mooi bij.” Maar ja, als je rechtdoor slaat is elke baan makkelijk. Dan tref je geen taaie rough, maar louter strak gemaaide fairways. Dan kom je niet in de weliswaar keurige bunkers, maar tref je de uitmuntende greens. Het spel van Karin gecombineerd met de baan; het was werkelijk een plaatje. Klinkt het gekocht, zegt u? Dan moet u bedenken dat ik niet eens de hoofdprijs heb gevraagd voor deze review aan clubmanager Ellen Kroes — Brak die haar zaakjes keurig op orde had. Wat een gastvrijheid, wat een hospitality.
Mijn andere flightgenoot was Charles Taylor. En het is dat hij pas op hole 8 zijn leeftijd aan me verklapte. Anders had ik me nog langer kunnen schamen. Het gemak waarmee hij door de baan heen trok op 78-jarige leeftijd is bewonderenswaardig. Zelf klaagde ik over de hitte (hoe Nederlands kun je zijn?) als jonge god van 36 jaar. Ik wil op deze plaats alsnog mijn excuses daarvoor aanbieden. Sorry, zon!
Van anekdote naar anekdote (Taylor is een begenadigd verhalenverteller, zoals de meesten van jullie weten) vervolgden we onze weg op de schitterende bosbaan. En met 13 punten kwam ik door de turn heen. Hé, dertien punten was bekend NVGJ-terrein voor me, want met hetzelfde aantal punten besloot ik ook de eerste negen tijdens mijn vorige deelname. Die op golfclub De Haar. Of zoals de wedstrijdleider me duidelijk maakte: ‘een tiental wedstrijden geleden. (Het zijn er 6. red.)
En toen deed ik dus iets wat levensgevaarlijk was. Door de hitte bevangen, denk ik — en vooruit; omdat ik nu eenmaal heel graag mezelf doelen stel — voorspelde ik Karin dat ik het scenario van De Haar ging herhalen. Ik ging voor 21 punten op de tweede negen. U weet net zo goed als ik; de kans dat zoiets dan ook uitkomt is bijzonder klein.
En het is dat ik inmiddels afgekoeld en wel weer gearriveerd ben in het Bommelse. En het is dat ik de behoefte voel om het te relativeren. En ik roep daarvoor graag de hulp in van Ruud Taal. Want in de B-categorie bewees hij dat 34 punten weliswaar bijzonder knap was (nietwaar, Ruud?), maar zeker niet onmogelijk.
En het voordeel van een lange terugweg op een doordeweekse woensdag? Dan is er nog altijd De Golfpodcast van onze president en zijn compaan Jeroen van Leeuwen. Het ging weer even over de Italiaan Andrea Pavan. Terwijl ik dit stuk doorstuur naar de redactie onder lichte druk van mijnheer Brouwer zie ik dat hij op +15 staat na dag één in het BMW PGA Championship. Voor wie dacht: waar blijft die relativering dan, Kuijntjes? Nou, mocht u even denken: zo, dat is best slecht van Pavan! Dat is ook zo. Maar het is nog altijd beter dan mijn rondje 89 (+17). Echt. We kunnen er geen klote van. Maar het geeft niet. We horen elkaar een leuke dag te bezorgen, leerde mijnheer Taylor me. Dat is zelfs nog ergens vastgelegd in de krochten van de club. En geloof me, ik heb van deze in elk geval weer genoten. Dankzij jullie allemaal!
Anton Kuijntjes
Gelpenberg - de uitslag
Anton Kuijntjes was de onbedreigde winnaar op de warme Gelpenberg in de A-categorie. In de B gaf Ruud Taal weer gas en liet hij daarmee iedereen achter zich.
A- categorie phc stbf
1. Anton Kuijntjes 15 34
2. Friso Leunge 15 32
3. Karin Mulder (sponsor) 16 29
4. Pim Donkersloot 20 29
5. Leo van de Ruit 17 27
6. Charles Taylor 21 27
7. Gjalt van der Mark 18 26
8. Christian Scheen 18 25
9. Hans Terol 19 23
10. Max Palfenier 12 22
11. Jeroen van Leeuwen 18 22
12. Frank Uijlenbroek 17 19
B- categorie
1. Ruud Taal 31 34
2. Henri van der Steen 23 31
3. Madelon Barenbrug 33 28
4. Sonja van de Rhoer 24 26
5. Michiel van Kleef 28 23
6. Ger Laan 26 22
7. René Brouwer 27 22
8. Paul Boehlé 30 21
9. Willem van den Elskamp 31 13
10. William Wollring NR
De slotavond van de NVGJ had alles: spanning, drama en een flinke dosis Murphy’s Law. In de A-categorie kroonde Foeke Collet zich tot tweevoudig kampioen van de Charles Taylor trofee. Halverwege de ronde ging hij nog languit op de grond liggen na een lullig chipje waarbij het in zijn rug schoot. Toch sprokkelde hij onverstoorbaar 36 punten bij elkaar. Mr. 34-35-36 zat dit keer aan de hoge kant. “Never underestimate the injured man,” bleek het motto van de avond.
De laatste reguliere wedstrijd van het seizoen is geweest, de finalisten die tijdens de Masters strijden om de Charles Taylor Trofee zijn bekend. Hoewel reikhalzend of met enige spanning (maar niet bij Foeke, merkte hij tijdens de prijsuitreiking fijntjes op) werd uitgekeken naar de wedstrijd op Haviksoord, want Major en dus bonuspunten, leverde deze dag wel veel nattigheid op (en veel gezelligheid, dankzij Anton en Monique van Dirk Doet), maar niet of nauwelijks verschuivingen in de diverse Order of Merits – we hebben er best veel. Bovenin waren er ook weinig verschuivingen te verwachten. Foeke speelt gewoon altijd 35 punten, tenzij een keer 34 of 36. In B zijn Sonja en Harald het gewone volk allang ontstegen. Hooguit kon iemand van plekje stijgen of dalen, dat was het wel zo’n beetje,. Alle finalisten zijn dus bekend al moet tot donderdag een voorbehoud gemaakt worden met betrekking tot de deelname van Henri van de Steen. Ondanks nagenoeg het hele jaar al fysieke malheur, een operatie aan de rug enkele maanden geleden, en sindsdien ook geen golf meer, staat hij in A nog steeds op een degelijke zesde plek. En dat is goed voor een partij tegen Hélène. Donderdag hoort hij meer van de specialist en probeert hij nog enkele oefenswings, maar dankzij een Spartaans herstelprogramma (‘Oefeningen, rusten, fietsen maar op de hometrainer, stukjes wandelen, daarna voorzichtig alles doen wat een man normaal doet, voorzichtig wel’) gaat hij ongetwijfeld aantreden. Desnoods met de P vanaf oranje – al is dat volgens de voor de zekerheid zojuist aangepaste reglementen niet meer toegestaan. Finalisten Goed, wie gaan er de baan in. Foeke v Martijn Marijke v Louis Hélène (laat je je handicap nog even weten?) v Henri (vermoedelijk dus) Frank H v Peter van W. Als Henri onverhoopt toch afhaakt, mag de nummer 9 de plek opvullen, maar dat is Cara en die zit in Italië. Dan mag uiteindelijk Anton meedoen, zij het voor spek en bonen, want niet voor bonuspunten en zo. Speelt dan tegen Peter van Weel, ook leuk. Alleen de nummer negen mag bij ontstentenis van een van de finalisten, reglementair toetreden tot het elitegezelschap van de beste acht. De finalisten in B zijn: Sonja v Harald René v Elaine Hannie v Leonard Roland v Hans T. De sponsors hebben een eigen finale en die is tussen Jolanda en Alwin. Puntentelling Louis merkte bij de prijsuitreiking op dat iedereen in de finale weer op nul begint. Dat is niet helemaal waar: de punten in de Order of Merit spelen weliswaar geen rol meer, maar daar komt een ander systeem voor in de plaats: de nummer een vertrekt met 250 punten, nummer twee met 200, nummer drie met 175 en zo aflopend tot 50. Datzelfde aantal punten valt weer te verdienen door goed te scoren: de beste in beide categorieën verdient weer 250 punten, de nummer twee 200, enz. Omdat hierdoor in het verleden vaak gelijke standen werden bereikt, zijn hier vorig jaar voor de finale weer bonuspunten aan toegevoegd, zoals bij de majors: 80 punten aflopend tot 10. Daardoor kan het toch weer spannend worden maandag. Voorbeelden, Brouwer, anders is het niet te volgen! Als Foeke vierde wordt, verdient hij 150 punten + 50 bonuspunten is 200. Opgeteld bij 250 punten bij de start, maakt dat 450. Louis (nr 4) start tijdens deze finale met 150 punten. Als hij de beste is, krijgt hij er 250 + 80 (bonus) bij, maakt in totaal 480. En wint hij de Charles Taylor trofee (mits Martijn geen tweede wordt). (Bedenk na deze diepe zucht: Jullie hoeven dit alleen maar te lezen, de Weco moet er mee werken). Louis Aan Louis werd gevraagd of hij misschien van rood zou gaan tegen Marijke. Misschien de moeite waard om te overwegen, zei hij, al concludeerde hij al snel: ik vind dat de mannen , in elk geval in A, van geel moeten spelen. Velen waren verbaasd dat Leonard, die in één week tijd zijn handicap met drie punten heeft verlaagd tot 13-en-een-beetje, toch van rood speelde. Maar voor Leonard is golfen dan ook vooral een denksport: bestudeer de baan van tevoren , bedenk waar je met je afslag graag wilt liggen en zoek daar niet alleen de juiste club maar ook vooral ook de juiste tee bij. En sla vervolgens niet toch het bos in. Die teekeuze zal nog wel een puntje van aandacht worden, in de Weco, volgend jaar, vermoedde de wedstrijdleider van dienst. Maar eerste nog even een best ingewikkelde wedstrijd. Want behalve een finale is dit ook alweer de eerste wedstrijd, die telt voor het seizoen 2025. Iederéén heeft dus wat om voor te spelen.
‘Heb je droge kleding mee?’, vroeg ik Roland. Op dat moment was onze finalepartij op De Hoge Kleij precies negen holes onderweg. Roland had net geprofiteerd van de extra slag (hij kreeg er acht in totaal) op de holes zeven en negen, waardoor de stand in de wedstrijd weer terug ging naar ‘all square’.
De genomineerden voor de Golfpersprijs zijn bekend. En naast Niels Hooft met zijn videoproducties rondom de Ryder Cup, de Solheim Cup bijlage van de Telegraaf in samenwerking met Golf.nl is ook 'onze' Anton Kuijntjes genomineerd met zijn liefdesbetoog over The Open. Op 3 november wordt de winnaar bekend gemaakt tijdens de slotavond van de NVGJ door juryvoorzitter Abe Jan ter Beek.
Onlangs bereikte ons het droevige nieuws van het overlijden begin dit jaar van ons oudste lid Jaap Homan. Hij werd 86 jaar. Jaap was een enthousiast lid van het begin van het ontstaan van de NVGJ in 1994 maar geen ‘founding member’. Jaap werkte bij het Nieuwsblad van het Noorden, eerst op de sportredactie en later als algemeen verslaggever. Door een fusie in 2002 met de Drentse & Asser Courant ging de combinatie verder onder de naam Dagblad van het Noorden. Hij was heel vaak aanwezig bij de wedstrijden van onze vereniging en ook meldde hij zich altijd aan voor de buitenlandse trips, mits hij toestemming had gekregen van ‘het parlement’ zoals hij zijn Ada steevast noemde, maar zij lag nooit dwars en gunde Jaap zijn uitjes met de NVGJ. Jaap woonde in Roden, in het noorden van Drenthe en was vaak de deelnemer die van het verst weg kwam. Misschien was het ook wel vanwege zijn vele deelnames dat hij, steevast in de B-categorie hoge ogen gooide op de jaarranglijst. Hij wist de Order of Merit in de B-categorie zelfs drie keer te winnen, in 2000, 2002 en 2003. Dat was ook de periode dat de NVGJ een aantal jaren op rij welkom was op zijn homecourse, Golfclub Holthuizen. Voor de winnaar had hij een toepasselijke prijs geregeld; een Drents keitje, waarop hij een gegraveerd plaatje had geknutseld met de tekst ‘Winnaar Drentse Kei’. Het is inmiddels al langer dan tien jaar geleden dat Jaap aan een wedstrijd van de NVGJ meedeed. In zijn actieve periode klaagde hij al vaak dat hij niet zo ver meer sloeg als vroeger. Hij was nooit lang van de tee, maar zijn fysieke gesteldheid maakte dat hij, ook van de rode tees, nog meer aan lengte inboette. Dit was de voornaamste reden dat hij liever stopte dan blijven aanmodderen. Toen Jaap de krant vaarwel had gezegd met dank aan de VUT regeling stopte hij niet met schrijven. Hij schreef artikelen voor golfkranten en – magazines en stelde ook een boek samen over de schaatsprestaties van de inwoners van zijn provincie. Een beetje parmantig prijkte zijn naam op de cover van dat boek, met die ene D. na zijn voornaam, precies zoals deze ook steevast onder zijn krantenstukjes stond. Nooit geweten waar die D voor stond maar de overlijdens advertentie gaf het geheim prijs, Date! We zullen Jaap missen en de NVGJ verliest in hem een ‘character’ zoals de Engelsen een uniek persoon noemen. (Tekst: Louis Westhof / Ruud Onstein