Nederlandse Vereniging van Golfspelende Journalisten
10.07.2020
‘Feestflight’ werden we genoemd, ook wel ‘Dreamteam’. Die we zijn John Dekker, Henk Koster, Hans Terol en Ger Laan. Feesten en dromen kunnen we als de allerbesten, zie daarvoor de recentelijk op alfabetische volgorde gezette wedstrijd- en surprisereisverslagen uit onze rijke historie elders op de site. Maar de epitheta ornans ofwel de sierende bijvoeglijke naamwoorden ‘feest’ en ‘dream’ bij team en flight slaan niet op de slagkracht, de droomballen of het feest voor het oog van deze laatste vierbal op het Duca del Cosma- complex in Breukelen.
Nee, de prestaties waren ruk. De voortschrijdende puntensprokkel van de Delftenaren John en Henk had meer te maken met oncontroleerbaar hoge playing
handicaps dan met toverballen, supersandy’s of prachtputts. Met dit oordeel doe ik de Duca’s uit Delft te kort (in totaal drie paar golfschoenen waaronder één Cheetah-print kunnen voor H&J worden bijgeschreven op de bestellijst). De
gretigheid waarmee die beide heren zich op de kooi stortten, doet denken aan de eerste meters van de losgelaten stieren in de nauwe straten van Pamplona. Nou ja, dit jaar zoeken die stieren zich een ongeluk naar de hollende slachtoffers, ze kunnen misschien volgend jaar pas wraak nemen op de eeuwig oneerlijke strijd in de corrida’s.
Vooral John wist uiterst slim gebruik te maken van de virtuele omstandigheden. Ging ostentatief een broodje eten zodra zijn naam in het groen verscheen. Wierp moordende blikken naar eenieder die over strafslagen of tijdregels begon. Maakte uiterst slim gebruik van de automatische putter. Chipte als een Harrington in hoogtijdagen. En kreeg zo zijn maatje Henk op hole 9 bijna nog te pakken met 16 stablefords.
Henk Koster is tegenwoordig in de Here, zo lijkt het wel. Hij riep voor zijn slag, na zijn slag en als een ander moest slaan telkens één mantra: “WAT IS DIT FANTASTISCH!” In 2020 was dit de eerste keer dat Henk iets met golf deed en vorig jaar heeft ie maar drie keer gespeeld, zei hij terwijl hij de complimenten in ontvangst nam van wedstrijdleider Rene Brouwer, wedstrijdverslaggever Willem van deN Elskamp en Duca del Cosma-ambassadeur Ruud Taal.
O ja, er liepen ook nog twee Noord-Hollanders in de baan. Hans Terol en Ger Laan. Voor Hans was het een test om te kijken hoe zijn knie het hield. Als hij zonder pijn het weekend doorkomt, doet hij mee op het Jaski Open. Met pijn komt er een secretaris bij kijken. Voor Hans was het meer een ‘oefening baart kluns’; twee keer een elf op zijn scorecard en zelfs een zes-chip vanuit zand, water en fringe!
Ondergetekende maakt er helemaal een potje van. Inbetween swings probeerde ik mijn bij Michel Put aangeleerde ‘raakmomentstance’ uit. Dat ging verrassend constant, namelijk elke keer fout. Dat ik twee dagen eerder door een wesp in mijn rechterwijsvinger ben gestoken met een halfanafalactisch shockeffect (ik was een roodhuid #noracismment) heb ik wijselijk niet gezegd. Voor medelijden of compassie hoefde ik bij deze feestflight niet te rekenen.
Met woordkunstenaars als Taal en Van DeN Elskamp in de buurt zou ik dan opmerkingen kunnen verwachten over mijn niet meer zo wespentaille of anderhalvemeterslagen. De echte feestflight, het enige dreamteam waren de vrouwen en mannen van Duca del Cosma. Wat een enthousiasme, wat een drive, wat een optimisme, zelfs nu bekend werd dat ‘hun’ KLM Open niet doorgaat. Caroline en Kitty, Frank (volgend jaar met Henk naar Wimbledon?): namens alle NVGJ’ers heel veel dank voor de eeuwige glimlach, de aanstekelijke vrolijkheid, de immer opbeurende woorden en vooral jullie stijlvolle schoenen!
Ger
Andreas van der Schaaf blikt terug op het leven van Karel van de Graaf, die ons op 14 november op 72-jarige leeftijd ontviel. De pauze voordat Karel ruiterlijk moest bekennen dat dit zo was duurde bijna 2 seconden en voor iemand wiens eerste vraag in zijn leven als journalist, interviewer of presentator vaak cruciaal bleek was dit best opvallend. De omstanders (zijn flightgenoten) waren op dat moment enigszins verbouwereerd, omdat zij in die ‘split seconds’ nog dachten dat het over het redelijk forse hoofd van Karel zelf ging. “Ja” zei Karel na die twee seconden dus, “U heeft ‘m gezien?” en haalde zijn spiksplinternieuwe oversized ‘greatest big Bertha’ uit zijn tas. (kort daarna werd deze geloof ik verboden) Het neemt ons terug naar die zonovergoten dag op de Golfbaan van Best waar de gebroeders van de Kerkhof hun jaarlijkse ‘golftournament’ (2003) vierden en waar een keur aan oud-voetballers, artiesten, BN’ers, etc. uitgenodigd waren om nu maar eens echt te laten zien of hun handicap een juiste afspiegeling vormde van hun veronderstelde capaciteiten op golfgebied. Het grote nadeel was dat ik er was met een professionele cameraploeg om voor zowel GooiTV als BVN op indringende wijze kond van te doen. Kijk, bij de NVGJ hebben wij allen in meer of minderen mate Karel meegemaakt in zijn hoedanigheid als causeur en vaak worstelend golfer, die zijn sport uitermate serieus nam en ook tot in de details alles wilde voorbereiden. Vooral als ik in zijn buurt kwam of (nog ‘erger’) met hem samenspeelde was hij uitermate op zijn hoede, want zijn grote gevoel voor humor kon dan wel eens de overhand krijgen over de concentratie in zijn golfspel om eindelijk eens te bereiken waar ieder van ons vaak van droomt: In 1x (in een wedstrijd) uit een bunker slaan tot 2 centimeter bij de pin. Het vermoeden van een ‘longest drive’ die op het allerlaatst tegen het bordje ketst en 10 meter terugvalt, een hole-in-one met voorbedachte rade om over een Albatros maar te zwijgen! Onderaan deze terugblik en warme herinnering over Karel dan ook de directe links naar mijn 2-delige reportage waarin u geachte NVGJ’ers dit allemaal nog eens haarfijn kunt bekijken. Een ding is zeker of het nauw ‘liefde en of haat’ was uiteindelijk moesten we altijd onbedaarlijk lachen. Kijk, er was natuurlijk wel verschil toen wij elkaar leerden kennen. Jarenlang hadden we namelijk onafhankelijk van elkaar ons bezig gehouden met ‘televisie’ en of radio. Karel was duidelijk AVRO en ik deed (maar) wat bij de NCRV en later bij de TROS. Karel was redelijk serieus met nieuws, achtergronden en ‘human interest’ in de weer ik zat met Ron Brandsteder in de sauna om de laatste details van ‘het waterbakkenspel’ uit te werken. Maar toen wij elkaar begin deze eeuw -mede door de NVGJ- steeds beter leerden kennen ontstond er een gezamenlijke band: humor. Alleen was dat voor Karel een bottleneck in zijn bijna autistische benadering van het bedrijven van de golfsport met andere woorden hoe sla ik altijd een bal recht midden op de fairway op zo’n 250 meter van de afslag. Daar past dus op zo’n moment geen zinnetje van Prins Bernhard of Prins Claus achter zijn rug bij. (“Mammie (tijdens het zwemmen) doe even een touwtje om je gebit anders verlies je het”.) Dus hij omzeilde mij vaak omdat er een te groot lachgevaar bestond, waardoor Karel zijn spel tot rampzalige diepte zou kunnen leiden. Karel van de Graaf, die guitige blik, die onbedaarlijke lach een iets te harde klap op je schouder en dat verfijnd getimede gevoel voor humor, daar moest ik direct aan denken toen ik het droeve bericht las van zijn overlijden. Laten we eerlijk wezen –zoals professor Zonnebloem het zou omschrijven- “Och arme, zo jong nog”. Inderdaad. ………Ik heb nu even iets langer dan die 2 seconden pauze genomen in mijn epistel om te zeggen; Karel bedankt, dat ik je in ‘die golfjaren’ zo heb leren kennen en dat we vooral met humor ons er doorheen hebben geslagen, ook resulteerde dat niet altijd in 5 birdie’s, 2 eagles, een onterechte boogie, een praktische hole-in-one en 9 parren waarvan de meeste met backspin op de green belandden. Karel van de Graaf 1950-2023 R.I.P.
Een bont gezelschap verzamelde zich 15 november in Brasserie Nel in Amsterdam om niet alleen de 73ste verjaardag van Rob Hoogland te vieren, maar ook om het glas te heffen op zijn laatste bundel columns. Of, nou ja, laatste..? Sinds Hoogland in 1989 begon met het schrijven van columns tikte hij een slordige achtduizend stukjes bij elkaar. Een groot deel daarvan bundelde hij in 2015 in 'De Grote Hoogland', een ruim driehonderd pagina's dik boek met daarin enkele honderden van zijn beste columns. Niet alleen sneuvelden er acht jaar geleden al veel, sinds hij officieel met pensioen ging, schreef hij vrolijk door, voor zijn krant DeTelegraaf, maar ook voor onder meer Golfers Magazine waar hij inmiddels ook alweer bijna honderd stukjes tikte over de sport die hem zo na aan het hart ligt. Hoog tijd dus om een nieuwe bundeling te maken, de laatste die hij meemaakt, zo voorzag hij bij de lancering. 'Na de Grote Hoogland en de Oude Hoogland ligt de Dode Hoogland nogal voor de hand, maar dat is dan niet meer aan mij', kreeg hij de lachers op zijn hand in de Amsterdamse horecagelegenheid waar een bont gezelschap (o.a. Guus Hiddink, tal van Telegraafcollega's, collega-columnisten als Sylvia Witteman en Theodor Holman, voormalig minister Ronald Plasterk en demissionair staatssecretaris Gunay Uslu en een handvol NVGJ-leden) zich op de 73ste verjaardag van Hoogland verzameld had. De Oude Hoogland is een uitgave van EzoWolf en bevat naast columns uit de Telegraaf ook enkele columns die eerder in Golfers Magazine hebben gestaan en enkele speciaal voor dit boek geschreven bijdragen. Het kost €23,95 en is verkrijgbaar bij de boekhandel en online.
Rogier Carper, de zoon van ons overleden lid Meinard Carper, stuurde ons het volgende: "Als je op een mooie dag, zo langs de Texelse Golfbaan loopt en tegen de duinrand bij Hole 6 aankomt, dan staat daar nu een mooi eerbetoon aan mijn vader. Neem plaats op de bank en kijk of anderen ook een Hole in One slaan. Scan de QR-code en luister naar het prachtige lied wat mijn zus gezongen heeft en leef mee met het familiemotto.'' Op de website van de Texelse stond de volgende tekst: Oplettende wandelaars op het Hanenpad is het wellicht opgevallen. Ter hoogte van hole 6 is het bankje aldaar vervangen door een nieuw, gedenkwaardig exemplaar, namelijk ter nagedachtenis aan de in juni 2022 overleden Meinard Carper. ‘Ik wilde geen steen of urn en al helemaal niet op zo’n opgepropte begraafplaats’, dat leek mij niets’ aldus zijn vrouw Tineke. Een bankje bij de golfbaan leek haar wel wat en zo geschiedde. ‘Het is een mooie manier om Meinard te gedenken. Hij was een fanatieke golfer – hij heeft ooit op hole 6 een hole-in-one geslagen - en heeft altijd zijn ziel en zaligheid in golf gelegd, vooral op De Texelse. Via Anita Hiemstra en Hans Witte kwam Tineke bij Novalishoeve terecht alwaar het houten bankje werd vervaardigd. En op maandag 23 oktober is in het bijzijn van onder meer hun twee kinderen, drie kleinkinderen en met behulp van Hans Witte het bankje geplaatst. Bijzondere bijkomstigheid is dat aan de linkerkant van de bank een QR-code is aangebracht. Als die code wordt gelezen door een mobiele telefoon of een Ipad, kan je het lied horen dat dochter Tessa heeft gezongen op de crematie. Dus mocht u tijdens het wandelen op het Hanenpad even willen uitrusten, het bankje van Meinard is een bijzonder moment voor een stonde contemplatie.
Er is weinig vervelender dan een nieuwe indeling van het een of ander. Een website, de supermarkt, de keukenkastjes. Tot je na een paar dagen niet eens meer weet hoe het eerder was.
Niels Paauw is winnaar geworden van de Golfpersprijs met het artikel ‘Andere tijden Golf’ over de beginjaren van de Ryder Cup, dat verscheen in Golfers Magazine. De twee andere genomineerden waren Roy Heethaar met ANWB Golfweekendcursus – na twee dagen het echte werk? (op Golf.nl) en Ralph Blijlevens, die voor het AD een artikel schreef over de Netflix serie Full Swing.
De finales van de Masters op het Rijk van Nunspeet heeft in zowel de A- als B-categorie de zaak behoorlijk op z’n kop gezet. Zowel Henri van der Steen (A) als Onno Hansum (B), als winnaars van de Order of Merit met 250 punten begonnen, redden het niet. Henri eindigde als vierde, waardoor Anton Kuijntjes hem voorbij kon steken. Onno moest het in een directe confrontatie met Leonard van Nunen afleggen met een minimaal verschil van 25 punten. Foeke Collet haakte door fysieke malheur voortijdig af.