De Duca's uit Delft

‘Feestflight’ werden we genoemd, ook wel ‘Dreamteam’. Die we zijn John Dekker, Henk Koster, Hans Terol en Ger Laan. Feesten en dromen kunnen we als de allerbesten, zie daarvoor de recentelijk op alfabetische volgorde gezette wedstrijd- en surprisereisverslagen uit onze rijke historie elders op de site. Maar de epitheta ornans ofwel de sierende bijvoeglijke naamwoorden ‘feest’ en ‘dream’ bij team en flight slaan niet op de slagkracht, de droomballen of het feest voor het oog van deze laatste vierbal op het Duca del Cosma- complex in Breukelen.

Nee, de prestaties waren ruk. De voortschrijdende puntensprokkel van de Delftenaren John en Henk had meer te maken met oncontroleerbaar hoge playing

handicaps dan met toverballen, supersandy’s of prachtputts. Met dit oordeel doe ik de Duca’s uit Delft te kort (in totaal drie paar golfschoenen waaronder één Cheetah-print kunnen voor H&J worden bijgeschreven op de bestellijst). De

gretigheid waarmee die beide heren zich op de kooi stortten, doet denken aan de eerste meters van de losgelaten stieren in de nauwe straten van Pamplona. Nou ja, dit jaar zoeken die stieren zich een ongeluk naar de hollende slachtoffers, ze kunnen misschien volgend jaar pas wraak nemen op de eeuwig oneerlijke strijd in de corrida’s.

Vooral John wist uiterst slim gebruik te maken van de virtuele omstandigheden. Ging ostentatief een broodje eten zodra zijn naam in het groen verscheen. Wierp moordende blikken naar eenieder die over strafslagen of tijdregels begon. Maakte uiterst slim gebruik van de automatische putter. Chipte als een Harrington in hoogtijdagen. En kreeg zo zijn maatje Henk op hole 9 bijna nog te pakken met 16 stablefords.

Henk Koster is tegenwoordig in de Here, zo lijkt het wel. Hij riep voor zijn slag, na zijn slag en als een ander moest slaan telkens één mantra: “WAT IS DIT FANTASTISCH!” In 2020 was dit de eerste keer dat Henk iets met golf deed en vorig jaar heeft ie maar drie keer gespeeld, zei hij terwijl hij de complimenten in ontvangst nam van wedstrijdleider Rene Brouwer, wedstrijdverslaggever Willem van deN Elskamp en Duca del Cosma-ambassadeur Ruud Taal.

O ja, er liepen ook nog twee Noord-Hollanders in de baan. Hans Terol en Ger Laan. Voor Hans was het een test om te kijken hoe zijn knie het hield. Als hij zonder pijn het weekend doorkomt, doet hij mee op het Jaski Open. Met pijn komt er een secretaris bij kijken. Voor Hans was het meer een ‘oefening baart kluns’; twee keer een elf op zijn scorecard en zelfs een zes-chip vanuit zand, water en fringe!

Ondergetekende maakt er helemaal een potje van. Inbetween swings probeerde ik mijn bij Michel Put aangeleerde ‘raakmomentstance’ uit. Dat ging verrassend constant, namelijk elke keer fout. Dat ik twee dagen eerder door een wesp in mijn rechterwijsvinger ben gestoken met een halfanafalactisch shockeffect (ik was een roodhuid #noracismment) heb ik wijselijk niet gezegd. Voor medelijden of compassie hoefde ik bij deze feestflight niet te rekenen.

Met woordkunstenaars als Taal en Van DeN Elskamp in de buurt zou ik dan opmerkingen kunnen verwachten over mijn niet meer zo wespentaille of anderhalvemeterslagen. De echte feestflight, het enige dreamteam waren de vrouwen en mannen van Duca del Cosma. Wat een enthousiasme, wat een drive, wat een optimisme, zelfs nu bekend werd dat ‘hun’ KLM Open niet doorgaat. Caroline en Kitty, Frank (volgend jaar met Henk naar Wimbledon?): namens alle NVGJ’ers heel veel dank voor de eeuwige glimlach, de aanstekelijke vrolijkheid, de immer opbeurende woorden en vooral jullie stijlvolle schoenen!

Ger