Nederlandse Vereniging van Golfspelende Journalisten
22.04.2024
Op maandag 22 april schreef Willem Vissers in het sportkatern van De Volkskrant een mooi eerbetoon over Leo. We zijn hem dankbaar dat we deze column hier mogen delen.
Leo hield van Zoetemelk, Kuiper en de Kneet, van Rienks en Florijn, van de Holland Acht, van Ajax en Feyenoord, van Vitesse en NEC, van golf ook. Leo hield van avonturiers in de sport. Hoe wervelend Pogacar ook fietste zondag rond Luik, hoe indrukwekkend de sliert van duizenden supporters uit Nijmegen ook over de snelwegen kroop, op weg naar het grote doel in de Kuip, mijn gedachten dreven af naar Leo. Want Leo is plotseling gestopt met leven.
Leo van de Ruit, mijn tweede chef bij mijn eerste werkgever, het ANP, leerde me hoe je een fijn leven kunt leiden als verslaggever en kunt laveren tussen alle vormen van gekte om je heen. Nou ja, het woord fijn verdient een correctie. Hij schreef me jaren later een berichtje dat ik het woord fijn te vaak gebruikte. Stop daarmee. Vooruit, Leo. Hij was de leermeester die iedereen zich wenste. Streng doch rechtvaardig, altijd met katholieke vergevingsgezindheid en de eeuwige lach bungelend aan zijn broekspijp. Als zijn kuif omhoog stond, de lach ondeugend was en de gebaren wild, was hij op zijn scherpst.
Hij leerde me te bewonderen in de sport, zonder het kritisch vermogen te verliezen. Blijf redelijk, verplaats je in de gevoelens van de ander. Hij was onverbiddelijk toen mijn stuk veel te laat binnen was, na de eerste keer ooit in een vliegtuig, bij Guimaraes - Roda JC in 1988. Maar hij bood nieuwe kansen. Ga naar Barcelona - AC Milan en maak meteen een verhaal op de dag van vertrek. Ik stikte van de zenuwen, maar Ronald Koeman zat in hetzelfde vliegtuig. Beginnersgeluk. Trainer Cruijff had Koeman de bruiloft van zijn broer Erwin gegund, een dag voor de wedstrijd.
Zoals Cruijff dat deed met een sportploeg, zo deed Leo dat ook. Hij was net de joviale variant van een trainer. Werk en geniet. Niet morgen, niet na je pensioen. Nee, vandaag. Bij de Spelen van Atlanta bestelden de twee jongste verslaggevers in een chique tent een grotere sigaar dan hij, om aan te geven dat ze hun meester durfden los te laten. Leo vroeg me, in januari 1995, meteen af te reizen naar Frimley Green, waar een of andere darter aardig met pijltjes stond te gooien. Nooit van gehoord, van Raymond van Barneveld. In het pre-Google-tijdperk wees de receptioniste van de speelzaal de Haagse postbode even onopvallend aan.
Leo stuurde me een maand door Afrika, voor Parijs - Kaapstad, van de Libische woestijn met gevechtsvliegtuigen van plastic, via Niger, Tsjaad en de Centraal Afrikaanse Republiek langzaam omlaag naar de Tafelberg. Maar eerst zei hij: ‘Neem je meisje (nu 32 jaar mijn echtgenote) mee naar een persconferentie in Parijs, om haar goed te stemmen en gerust te stellen.’ En we vertrokken op 2 januari 1997 in alle vroegte naar Leeuwarden, want Henk Kroes ging ‘It giet oan’ zeggen, om de Elfstedentocht aan te kondigen. De ogen van Leo twinkelden.
Vrijdag vond zijn dochter Robin Lisa hem toen hij niet reageerde op een appje. Gevallen in huis. Zijn golftas stond klaar voor een rondje. Het is prettig als je in het leven een paar mensen als Leo tegenkomt.
De editie 2025 van de Jaski Open op Sluispolder, voor de tweede keer ook een major, is volgeboekt. Alle 49 plaatsen zijn bezet, evenals alle stoeltjes van de zeven buggy’s die we tot de beschikking hebben. Nieuwe aanmeldingen komen op de wachtlijst. In tegenstelling tot wat eerder is aangegeven, starten we niet om 12 uur maar gaan de eerste flights, op 1 en 10, om 11.31 de baan in. De laatste flights vertrekken om 12.20. Jaski is al vele jaren zo'n beetje de populairste wedstrijd in het seizoen: dankzij de royale sponsoring door Willy Hoogland heeft de wedstrijd een sublieme uitstraling. En nu er bonuspunten te verdienen zijn, van 80 aflopend naar 10 voor de eerste acht in beide categorieën, is de wedstrijd nog eens extra aantrekkelijk. Mocht je, om wat voor reden, toch niet mee kunnen doen, laat dat dan tijdig weten: dan kunnen we anderen blij maken.
Wat kan golf toch een verschrikkelijk frustrerende sport zijn. Dat is natuurlijk geen nieuws voor het gros van de NVGJ'ers, die alles weten van fluffs, toppertje, slices en 3-putts. Ons motto is niet voor niets 'elkaar een leuke dag bezorgen', en niet 'these guys and girls are good'. Maar soms gaan de golfgoden wel heel ver met het geven van lesjes nederigheid.
**Winderig, maar warm ontvangen: NVGJ aanwezig bij Redexim Golfdag** Namens de NVGJ waren we op uitnodiging van Redexim en Barenbrug aanwezig bij de 35e editie van hun jaarlijkse Golfdag. Een traditie waar we als NVGJ graag bij aansluiten, zeker in een jaar waarin Redexim zich als trotse sponsor aan onze eigen Nations Cup heeft verbonden. Martijn Paehlig, Hélène Wiesenhaan, Peter Boogaard en ondergetekende mochten de eer van de vereniging hooghouden. En dat deden we op een plek van formaat: De Pan. De wind maakte het uitdagend, maar het Engelse karakter van de baan kwam er prachtig door tot zijn recht. Naast een stevige ronde golf stonden ook demonstraties van nieuwe machines op het programma, en was er bijzondere aandacht voor greenkeeper Marcel Bossinade. Hij ontving de Cees de Bree Innovation Award voor zijn niet-aflatende inzet en innovatieve werk op De Pan. Terecht en verdiend. Dank aan Redexim en Barenbrug voor de uitnodiging, de goede organisatie en het warme ontvangst. Wij kijken nu al uit naar oktober, wanneer we hen op Texel mogen ontvangen voor The Nations Cup.
Mijn golftas met een bagage van clubs, handschoenen, ballen maar vooral herinneringen. Van iedere club weet ik nog precies waarop ik kon vertrouwen. Mijn King Cobra Driver 10.5 was mijn beste maatje. Mijn Scotty Cameron met daarop de tekst “Bedankt voor 10 mooie Belek-jaren. Jouw golfvrienden” Het balletje waarmee ik de enige hole-in-one heb geslagen. Nu zijn het alleen nog maar emotionele herinneringen. Daar kunnen criminelen gelukkig niet aankomen.
Van radio tot televisie, van print tot fotografie: NVGJ'ers waren op vrijwel elk mediapunt aanwezig van het KLM Open. Een korte terugblik op het toernooi met al het werk van de NVGJ-ers. Voorzien van fantastische foto's van ons lid, Jan Kok.
De voorspellingen waren zo dramatisch dat Cara de dag voorafgaand de matchplay match belde om te checken of we wel moesten gaan. Het werd een go. Op Cara’s thuisbaan de Waterlandse scheen de zon in de ochtend. Dat was positief. Cara was positief en vrolijk. Ze speelde van geel. En hoe. Vaak lagen haar afslagen verder dan mijn vermoeide pogingen. Vermoeid, ja dat is de samenvatting van mijn spel. Een klein pijntje in de bil is een vermoeide tred geworden. Strompelen dus. En pijnscheuten bij iedere slag. Cara sloeg recht en ver. Ik in het hoge gras met strafballen tot gevolg. De achterstand ging snel naar niet meer in te halen. Het weer werd slechter en na 13 zijn we teruggegaan. Bijna droog. Ik afgegaan. 1 hole gewonnen. Nu langdurig pauze en niet meer spelen. Hup Cara, je was de beste.