Nederlandse Vereniging van Golfspelende Journalisten
22.04.2024
Op maandag 22 april schreef Willem Vissers in het sportkatern van De Volkskrant een mooi eerbetoon over Leo. We zijn hem dankbaar dat we deze column hier mogen delen.
Leo hield van Zoetemelk, Kuiper en de Kneet, van Rienks en Florijn, van de Holland Acht, van Ajax en Feyenoord, van Vitesse en NEC, van golf ook. Leo hield van avonturiers in de sport. Hoe wervelend Pogacar ook fietste zondag rond Luik, hoe indrukwekkend de sliert van duizenden supporters uit Nijmegen ook over de snelwegen kroop, op weg naar het grote doel in de Kuip, mijn gedachten dreven af naar Leo. Want Leo is plotseling gestopt met leven.
Leo van de Ruit, mijn tweede chef bij mijn eerste werkgever, het ANP, leerde me hoe je een fijn leven kunt leiden als verslaggever en kunt laveren tussen alle vormen van gekte om je heen. Nou ja, het woord fijn verdient een correctie. Hij schreef me jaren later een berichtje dat ik het woord fijn te vaak gebruikte. Stop daarmee. Vooruit, Leo. Hij was de leermeester die iedereen zich wenste. Streng doch rechtvaardig, altijd met katholieke vergevingsgezindheid en de eeuwige lach bungelend aan zijn broekspijp. Als zijn kuif omhoog stond, de lach ondeugend was en de gebaren wild, was hij op zijn scherpst.
Hij leerde me te bewonderen in de sport, zonder het kritisch vermogen te verliezen. Blijf redelijk, verplaats je in de gevoelens van de ander. Hij was onverbiddelijk toen mijn stuk veel te laat binnen was, na de eerste keer ooit in een vliegtuig, bij Guimaraes - Roda JC in 1988. Maar hij bood nieuwe kansen. Ga naar Barcelona - AC Milan en maak meteen een verhaal op de dag van vertrek. Ik stikte van de zenuwen, maar Ronald Koeman zat in hetzelfde vliegtuig. Beginnersgeluk. Trainer Cruijff had Koeman de bruiloft van zijn broer Erwin gegund, een dag voor de wedstrijd.
Zoals Cruijff dat deed met een sportploeg, zo deed Leo dat ook. Hij was net de joviale variant van een trainer. Werk en geniet. Niet morgen, niet na je pensioen. Nee, vandaag. Bij de Spelen van Atlanta bestelden de twee jongste verslaggevers in een chique tent een grotere sigaar dan hij, om aan te geven dat ze hun meester durfden los te laten. Leo vroeg me, in januari 1995, meteen af te reizen naar Frimley Green, waar een of andere darter aardig met pijltjes stond te gooien. Nooit van gehoord, van Raymond van Barneveld. In het pre-Google-tijdperk wees de receptioniste van de speelzaal de Haagse postbode even onopvallend aan.
Leo stuurde me een maand door Afrika, voor Parijs - Kaapstad, van de Libische woestijn met gevechtsvliegtuigen van plastic, via Niger, Tsjaad en de Centraal Afrikaanse Republiek langzaam omlaag naar de Tafelberg. Maar eerst zei hij: ‘Neem je meisje (nu 32 jaar mijn echtgenote) mee naar een persconferentie in Parijs, om haar goed te stemmen en gerust te stellen.’ En we vertrokken op 2 januari 1997 in alle vroegte naar Leeuwarden, want Henk Kroes ging ‘It giet oan’ zeggen, om de Elfstedentocht aan te kondigen. De ogen van Leo twinkelden.
Vrijdag vond zijn dochter Robin Lisa hem toen hij niet reageerde op een appje. Gevallen in huis. Zijn golftas stond klaar voor een rondje. Het is prettig als je in het leven een paar mensen als Leo tegenkomt.
Pim Donkersloot wint op de Zaanse met 2 up van William Wollring. Het was een gezellig foutenfestival.
Nee, het was niet de verlammende gedachte dat ik de volgende ronde tegen Martijn zou moeten spelen, ook niet de mentale klap van mijn rap naderende pensioenleeftijd. Nee, het was het degelijke spel van Annette dat de doorslag gaf in onze matchplaywedstrijd op de Goyer. Als iemand handicap 18 heeft op de waterrijke Zaanse, weet je één ding zeker: die slaat een rechte bal. En zo gebeurde op een zonovergoten baan. Annette was super degelijk vanaf de tee, prikte haar houtjes van de fairway recht vooruit, chipte alles netjes in de buurt van de vlag en wist zo de handvol extra slagen die ze kreeg op één na (gehalved) keurig te verzilveren. Een zeer gezellige ronde met een terechte winnares waar Martijn nog een hele kluif aan zal krijgen!
Kortgeleden beleefde ik een bedenkelijke primeur door het Kostertje te mogen ophalen van de prijzentafel. Voorgaande jaren kwam ik altijd wel leuk mee in de B-categorie, met elk jaar wel de finale meespelend in Nunspeet, maar sinds ik het advies opvolgde van een niet nader te noemen bestuurslid en ik les nam bij de lokale pro, is het helemaal mis. Gestaag dalende nadicap en uitslagen om van te huilen. Op de Houtrak ging het afgelopen dinsdag niet veel anders. En hoe graag ik ook Jeroen alle credits zou geven voor zijn geweldige spel, ik was de slechtste van ons tweeën. Mijn enige par viel toen ik de strijd al had moeten staken en vervolgens - geheel van de stress bevrijd - een keurige par maakte op de moeilijkste hole. De nazit was eigenlijk het meest interessante deel van de dag. We bleken dezelfde studie te hebben gevolgd aan dezelfde universiteit. Over de huidige politieke situatie konden we het tijdens de bitterballen en het bier wel eens zijn: we hebben een zakenkabinet nodig. Weg met alle opportunisten en politieke onbenullen. Aan de slag! En dat laatste geldt ook voor mij.
Vrijdag 8 juni was het zover, wij hadden een datum! Terwijl de meeste van onze leden bij het KLM Open waren en daar een prachtig toernooi zagen, viel er op de Hoge Dijk toch ook het een en ander te beleven. De matchplay tussen Helene Wiesenhaan en Madelon Barenbrug. Op de eerste plaats viel het weer erg mee! Het was droog, dat was al geweldig, het was niet al te druk op de baan, ook fijn, maar er stond een zeer stevig windje! De eerste hole is vermeldenswaardig. Helene’s drive verdween links tussen de rode paaltjes. Mijn drive viel in de categorie ‘ugly but useful’. We zijn het niet van Helene gewend, maar haar volgende slagen waren niet optimaal. Kortom, ze lag met 5 op de green. Ik lag met 2 vóór de green, met daarvoor ook nog een bunker. Ik rook een kansje! Maar toen ging ik volledig de mist in. Mijn derde slag verdween in de bunker (te voorzichtig gespeeld, ik had er makkelijk overheen gekund) en daar ben ik nooit meer uitgekomen. Weg kans, hole voor Helene. Hole 2 was dan weer voor mij en we speelden ook nog 2 holes gelijk. Bij de turn stond Helene 5 up. Inmiddels pakten donkere wolken zich samen boven de Hoge Dijk en de wind werd een storm. Op hole 14 gingen de hemelsluizen open en waren wij binnen mum van tijd doorweekt. De hole ging naar Helene, einde matchplay, 6 & 4, kansloze missie, ondanks dat ik ook nog 16 slagen van Helene kreeg. Helene speelde fantastisch en ik, voor mijn doen, ook helemaal niet slecht, maar dat was toch te veel weinig. We speelden nog wel de par 3 15e, waar je, als je een tientje betaalt middels de QR code, bij een hole-in-0ne een Rolex kunt winnen. Dat tientje betaalden we niet en dat is maar goed ook want een hole-in-one zat er niet in, maar we lagen wél allebei mooi op de green. Het was mooi en mooi geweest, de bitterballen lonkten in het warme clubhuis en we besloten de kortste weg daarnaartoe te pakken. Bij de bitterballen vertelde Helene nog dat ze die avond naar Bloemendaal zou gaan, naar een openlucht karaoke-concert met optreden van…… onze eigen zeer gewaardeerde sponsor Alwin. Hij overweegt een carrièreswitch! Hij is blijkbaar geen onverdienstelijk zanger en legt zich toe op het smartlappengenre en dan nog in het bijzonder het oeuvre van André Hazes sr. Kijk, dat zijn nog eens leuke weetjes! Lieve Helene, dank voor de gezellige middag en heel veel succes bij het vervolg van de matchplay, nu tegen Leonard! Toi toi toi!
Het Open NK voor journalisten op 13 juni dit jaar wordt gesponsord door Viazorgcoach van sponsor Milanda Koopman. Daar zijn diverse redenen voor. In de eerste plaats natuurlijk het gegeven dat Milanda met haar echtgenoot Andy (waarover later meer) aan de baan woont! Een heuse homecourse. Maar belangrijker, ook haar succesvolle bedrijf ViaZorgcoach is in Dronten gevestigd. Wat is dat voor bedrijf? Om dat te begrijpen moeten we even terug in de tijd.
Ons nieuwste lid, Jan Lammers, was afgelopen week op het KLM Open een van de uitdagers van de professionals. Op de elfde hole, die speciaal voor het KLM Open is ingekost van een par 4 voor de leden, naar een echte stadionhole par 3, komen traditiegetrouw amateurs in actie tegen de professionals. Jan Lammers was één van hen en wist zijn bal dichterbij de hole te krijgen dan maar liefst drie van de beste spelers van Europa.