Bubbels

Bij het woord ‘bubbel’ hoorden lang louter positieve gedachtes. Bubbelgum. Bubbelbad. Bubbeltjesplastic. Maar anno 2020 is het woord ontdaan van die vooral vrolijke associaties. De coronabubbel zal velen nog lang heugen.

Het zal half januari geweest zijn, dat mijn jongste zoon aan tafel zei: ‘Covid gaat echt een groot probleem worden. Ik denk dat we nu mondkapjes moeten kopen hoor’. We haalden onze schouders op. Het is een slim jong, maar dat onbekende virus waarde toch alleen rond in China? En hoe erg kon het nou helemaal zijn? Zo’n vaart zou het wel niet lopen toch?

Nog geen twee maanden later ging het handen schudden in de ban, sloten ‘niet noodzakelijke winkels en kantoren hun deuren en moesten zelfs golfbanen en andere sportfaciliteiten eraan geloven. Na een periode van weken in inteligente lockdown en maanden van aanpassingen, werden langzaam maar zeker tal van maatregelen versoepeld en probeerde men het ‘normale leven’ (hoe lang blijven we dat tussen aanhalingstekens schrijven?) weer op te pakken, al bleef veel anders dan eens. Anderhalve meter hier, mondmasker daar, thuiswerken als dat kan, en – vooral in de sportwereld — met een leven in een bubbel.

Het klinkt heel vrolijk, bubbel, maar de de maatregelen waar spelers zich aan moeten houden, vallen niets mee. Een bekende uit de golfwereld vertelde aan een familielid die werkzaam is in het gevangeniswezen over de maatregelen waar hij zich aan moest houden. ‘Jullie hebben minder bewegingsvrijheid dan de mensen die bij ons binnen zitten…’, was de verbijsterde reactie van degene die beroepsmatig mensen achter slot en grendel zet.

Is het echt zo erg dan? Kennelijk. Ik ben er niet bij geweest, maar de verhalen die me via de Nederlandse spelers bereiken, stemmen niet bepaald vrolijk. Het constante testen, het verplichte mondkapje en het spelen zonder publiek behoren nog tot de minst vervelende gevolgen van een leven in de bubbel. Andere maatregelen grijpen dieper in in het dagelijkse leven. Van de baan direct naar je hotelkamer, waar je alleen af mag om te eten op een vooraf gereserveerd tijdstip. Samen aan tafel kan je daarbij wel vergeten. Zelfs een eventueel meereizende partner moet op ruime afstand blijven. Al is dat altijd nog te verkiezen boven de alleen reizende speler. De caddies zitten elders in een hotel en eenzaamheid ligt op de loer. ‘Een gevangenis’, heb ik het horen noemen. ‘Een straf’ ook. En zelfs een ‘Wat mij betreft hoeft het zo niet’.

Het leven van een topgolfer is mooi en spannend. Je reist veel, komt op allerlei plaatsen en ziet veel van de wereld. Maar nu even niet. Van de golfbaan naar de muren van je hotelkamer waar je niet anders kan dan nog maar een serie op Netflix kijken in afwachting van de volgende ronde en een paar uurtjes in de buitenlucht.

Ineens snap ik extreem langzaam spel een stuk beter.