Nederlandse Vereniging van Golfspelende Journalisten
09.12.2024
Natuurlijk was het spannend wie zich na dag 2 aan de top van het klassement zou nestelen. Maar alle aandacht, liefde en knuffels waren er in de eerste plaats voor Janneke Koster. Deze keer niet vanwege briljant golfspel, maar vanwege een nachtelijke, onfortuinlijke val die haar een pijnlijke en opgezwollen enkel bezorgde. En veel warmte van de vrienden om haar heen, als zij desondanks toch naar het terras of diner strompelde, steunend op Henk. De laatste dag ging het gelukkig alweer wat beter.
Het was op dag twee opnieuw zonnig maar wel een stuk frisser. Het was weer fijn spelen langs kleurige gevels van Spaanse woningen. Ondanks netten langs de fairway vlogen hier en daar toch ballen richting koffiekopjes in tuinen en bij zwembaden. Op het oog bleef de schade beperkt.
Bij het diner deden Ger en Rene de prijsuitreiking. Die leverde een heel andere top 3 op dan op dag een, met Ron (mooie 34), Hélène (keurige 32) en Frank van de Familie Commandeur met een degelijke 31 punten.
Dat maakt het klassement spannend. Op de laatste dag gingen Olga (59 punten) en Frank Maanders (58), Willem Buijteweg (58), runner up Ron Peereboom (57) en Ger (56) voor de hoofdprijzen. Voor de dagprijzen hebben ook anderen kans.
En de winnaars…
De laatste dag was opnieuw zonnig, maar toch ook wel weer een beetje kouder: vier laagjes zei Willem Buijteweg, Ron Peereboom droeg zelfs een lange broek. Gaandeweg de dag werd het echter steeds aangenamer en na de wedstrijd zaten we zelfs in het zonnetje op het terras van het clubhuis. Daar werden eerst de dagprijzen en vervolgens de hoofdprijzen verdeeld. Henk Koster kwam ongeveer als laatste binnen en gooide het al opgemaakte klassement overhoop door met 32 punten als enige boven de 30 te eindigen. Een knappe prestatie. ‘Ik wist ook niet wat er gebeurde, zelden zo’n dag gehad.’ Opgelucht ook dat het weer wat beter ging met zijn Janneke, natuurlijk. Hélène kwam met 29 punten binnen, evenals Frank van de Familie Commandeur.
Hoewel Hélène na dag twee niet in de top zes stond, sloeg zij zich er met deze score en de van haar bekende power toch nog in. En dat brengt ons bij de hoofdprijzen. De eerste prijs ging naar Fank (totaal 87 punten), de meest constante van het gezelschap en de tweede prijs bleef ook in de familie want ging naar Olga (83). Er zal daar flink worden geshopt bij bol.com met de door Eric Venghaus gespronsorde (als dank applaudiseerden we ook voor hem) gedurende drie dagen opgestreken stapeltje bonnen. Frank sprak nog uit de volgende keer graag weer mee te willen doen. Dat snapten wij wel. Drie, vier en vijf werden Hélène (81), Ron Peereboom (81) en Willem Buijteweg (80).
Daarmee was deze surprisereis, geweldig georganiseerd door de helaas afwezige Hans Terol, ten einde. Sommigen stellen bleven nog iets langer, de meesten stapten om 17 uur in de bus om pas tegen middernacht de golftas weer van de band op Schiphol te tillen. Van veel kanten werden bedankjes uitgesproken en geconstateerd dat we een paar sublieme dagen hadden gehad. Zonnetje, mooie banen, hier en daar een drankje, geen onvertogen woord, allemaal tevreden (hoewel niet altijd over het spel).
De editie 2025 van de Jaski Open op Sluispolder, voor de tweede keer ook een major, is volgeboekt. Alle 49 plaatsen zijn bezet, evenals alle stoeltjes van de zeven buggy’s die we tot de beschikking hebben. Nieuwe aanmeldingen komen op de wachtlijst. In tegenstelling tot wat eerder is aangegeven, starten we niet om 12 uur maar gaan de eerste flights, op 1 en 10, om 11.31 de baan in. De laatste flights vertrekken om 12.20. Jaski is al vele jaren zo'n beetje de populairste wedstrijd in het seizoen: dankzij de royale sponsoring door Willy Hoogland heeft de wedstrijd een sublieme uitstraling. En nu er bonuspunten te verdienen zijn, van 80 aflopend naar 10 voor de eerste acht in beide categorieën, is de wedstrijd nog eens extra aantrekkelijk. Mocht je, om wat voor reden, toch niet mee kunnen doen, laat dat dan tijdig weten: dan kunnen we anderen blij maken.
Wat kan golf toch een verschrikkelijk frustrerende sport zijn. Dat is natuurlijk geen nieuws voor het gros van de NVGJ'ers, die alles weten van fluffs, toppertje, slices en 3-putts. Ons motto is niet voor niets 'elkaar een leuke dag bezorgen', en niet 'these guys and girls are good'. Maar soms gaan de golfgoden wel heel ver met het geven van lesjes nederigheid.
**Winderig, maar warm ontvangen: NVGJ aanwezig bij Redexim Golfdag** Namens de NVGJ waren we op uitnodiging van Redexim en Barenbrug aanwezig bij de 35e editie van hun jaarlijkse Golfdag. Een traditie waar we als NVGJ graag bij aansluiten, zeker in een jaar waarin Redexim zich als trotse sponsor aan onze eigen Nations Cup heeft verbonden. Martijn Paehlig, Hélène Wiesenhaan, Peter Boogaard en ondergetekende mochten de eer van de vereniging hooghouden. En dat deden we op een plek van formaat: De Pan. De wind maakte het uitdagend, maar het Engelse karakter van de baan kwam er prachtig door tot zijn recht. Naast een stevige ronde golf stonden ook demonstraties van nieuwe machines op het programma, en was er bijzondere aandacht voor greenkeeper Marcel Bossinade. Hij ontving de Cees de Bree Innovation Award voor zijn niet-aflatende inzet en innovatieve werk op De Pan. Terecht en verdiend. Dank aan Redexim en Barenbrug voor de uitnodiging, de goede organisatie en het warme ontvangst. Wij kijken nu al uit naar oktober, wanneer we hen op Texel mogen ontvangen voor The Nations Cup.
Mijn golftas met een bagage van clubs, handschoenen, ballen maar vooral herinneringen. Van iedere club weet ik nog precies waarop ik kon vertrouwen. Mijn King Cobra Driver 10.5 was mijn beste maatje. Mijn Scotty Cameron met daarop de tekst “Bedankt voor 10 mooie Belek-jaren. Jouw golfvrienden” Het balletje waarmee ik de enige hole-in-one heb geslagen. Nu zijn het alleen nog maar emotionele herinneringen. Daar kunnen criminelen gelukkig niet aankomen.
Van radio tot televisie, van print tot fotografie: NVGJ'ers waren op vrijwel elk mediapunt aanwezig van het KLM Open. Een korte terugblik op het toernooi met al het werk van de NVGJ-ers. Voorzien van fantastische foto's van ons lid, Jan Kok.
De voorspellingen waren zo dramatisch dat Cara de dag voorafgaand de matchplay match belde om te checken of we wel moesten gaan. Het werd een go. Op Cara’s thuisbaan de Waterlandse scheen de zon in de ochtend. Dat was positief. Cara was positief en vrolijk. Ze speelde van geel. En hoe. Vaak lagen haar afslagen verder dan mijn vermoeide pogingen. Vermoeid, ja dat is de samenvatting van mijn spel. Een klein pijntje in de bil is een vermoeide tred geworden. Strompelen dus. En pijnscheuten bij iedere slag. Cara sloeg recht en ver. Ik in het hoge gras met strafballen tot gevolg. De achterstand ging snel naar niet meer in te halen. Het weer werd slechter en na 13 zijn we teruggegaan. Bijna droog. Ik afgegaan. 1 hole gewonnen. Nu langdurig pauze en niet meer spelen. Hup Cara, je was de beste.