#8 Ruud van Breugel: Links!

In mijn vroege jeugd bestonden vakanties uit logeren bij opa en oma in Boxtel of verveeld rondhangen rondom het huis (favoriete antwoord van moeder als mensen vroegen of we nog op vakantie gingen ‘rundumhause’). 1973 was het tweede jaar dat ik samen met vrienden op vakantie ging in Zeeland. Weekje kamperen in Domburg. 

We hadden lange haren, waren extreem links en bovenal opstandig tegen alles wat establishment was (Trump avant la lettre!). Na een paar dagen ontdekten we dat op weg naar het dorp met café, bierstube, disco en terras, links van ons tussen de duinen een golfbaan lag. Natuurlijk wilden we onze afkeer van deze kakkineuze sport niet voor ons houden. Standaard maakten we grappen of beschimpten we bij het langsfietsen de in geruite broeken en/of overdadige outfits spelende VG (vastgeroeste) upper class.

Hoe kan het in het leven toch verkeren! 

Ik kan mij niet herinneren dat ik na Domburg ooit nog een moment aan golf heb gedacht, er over heb gelezen, tv heb gekeken of wat dan ook! Totaal out of mind. Tot 1996. Allereerst was daar een vriend in Friesland die op een golfbaan wat moest ophalen: Lauswolt. Naar mijn mening een van de mooiste banen van Nederland. Alle landschappen komen daar samen: parkbaan, coulissenlandschap, weidegebied, ver van de grote weg en een majestueuze binnenkomst op hole 18. De vriend vroeg of ik een paar balletjes wilde slaan. Dat beviel onverwacht goed.

Niet lang daarna nodigde Pieter Landman mij en een dierbare collega uit om naar Crailo te gaan. Een driving range om de hoek van waar ik toen woonde. Van het rijke Lauswolt Beetsterzwaag naar het basic Crailo. Na twee emmertjes wist ik het: dit moet mijn sport worden.

Ik was toen al lang druk met eigen bedrijf in de tv wereld. Gezien de drukte was eigenlijk geen enkele hobby kansrijk. Dus geen fietsclub, geen loopmaatje etc. Ik kon mij gewoon niet verbinden aan regelmaat. Totdat een buurman mij uitnodigde om op dinsdagavond les te gaan nemen op de Biltse Duinen. Samen met toenmalige echtgenoot, broer vriend en partner en nog een vriend begonnen we aan een serie van 10 lessen die tot gvb moesten leiden.

Lang verhaal kort: ik was de enige die en de serie afmaakte en het gvb haalde! 

Ik was verslaafd. En hoe. Om op Lauswolt te kunnen spelen vertrok ik ’s ochtends om 5 uur uit Hilversum om iets over 6 af te slaan. Een onhandig (veel te ver weg) lidmaatschap op GC Nunspeet (nu een ‘Rijk’ baan) belette mij niet voor dag en dauw te spelen!

Hoogtepunt van mijn verslaving was ongetwijfeld het moment dat ik ter verantwoording werd geroepen door mijn toen 9- en 6-jarige dochters. Ze waren ontevreden over mijn vele afwezigheid en hadden een voorstel. Twee avonden in de week weg voor werk OK, in de weekeinde vrij van werk tenzij ze mee konden naar opnamen en last but not least 1 keer per week golf want dat maakt papa zo vrolijk: deal done!

Pieter Landman, die als een rode draad door mijn zakelijke en mijn privé/golfleven loopt, is verantwoordelijk voor mijn introductie in de nieuwe wereld met vrienden Friso en Jeroen: ieder jaar spelen we een paar keer met z’n vieren maar vooral onze buitenland trips zijn memorabel. Mooiste plekken bezocht maar bovenal super gesprekken en ongeremd plezier! In Duitsland in Cochem zijn we een keer een restaurant uitgezet wegens luidruchtigheid: ondergetekende bedacht ter plekke het nieuwe tv programma (in navolging van de Paardenfluisteraar) de Spermafluisteraar. Kun je geen kinderen krijgen raadpleeg de Spermafluisteraar. We kwamen niet meer bij.

Pieter introduceerde mij ook bij de NVGJ. Een bizar stelletje bijzondere vaak bejaarde golfers (journalisten zijn het in de meeste gevallen niet meer!). Wat hebben we samen een hoop bijzondere momenten beleefd. De donatie aan de gehandicapten golfers was voor mijzelf een absoluut hoogtepunt en de vertaling in (wederom) Cochem mocht er ook wezen!

Terug naar links. Nog niet  zo heel lang geleden mocht ik terugkeren naar Domburg. Nu niet kamperen maar spelen op de echte links course De Domburgse!

Wat een bijzonder emotioneel moment was dat voor mij. Ik ben de weg (tussen camping en golfbaan) overgestoken. Hoe mooi is dat niet dat je van links naar rechts oversteekt. Nu zonder dogma’s maar gebaseerd op kennis, levenservaring en pure fun. Creëren in plaats van afzetten, verbinden in plaats van confronteren, genieten en lol hebben.

Mijn professor zei altijd: ‘Als je jong bent en niet links heb je geen dromen, als je 50 bent en nog links geen hersenen en als 75 bent en weer links ben je oud!’

Toen ik begon aan dit verhaal wilde ik het stokje overgeven aan Rob van den Dobbelsteen maar helaas heeft zijn trieste overlijden die wens ingehaald.

Bizarre weken zijn het. Zelf ben ik de corona niet ongeschonden doorgekomen (inclusief ziekenhuisbezoek in Londen) maar ik ben blij dat het weer gaat en er nog ben. 

Geniet van elke dag en ik wil graag dat Pamela Sturhoofd het volgende stuk schrijft. En vergeet niet 3 mei op NPO2 haar documentaire over Truus Weismuller te kijken!