Nederlandse Vereniging van Golfspelende Journalisten
28.02.2022
Carien op reportage in Bhutan, 1996. Links voor cameraman Andras Hamelberg, midden Carien en rechts Simon de Boorder voor het geluid, licht en techniek.
Eens, héél héél lang geleden, in de beginjaren van 1990, organiseerde René Brouwer in opdracht van North Sea Ferries een golfwedstrijd voor wat journalisten op de Rijswijkse. Na het spel: de gesprekken. Robbie van Erven Dorens en Charles Taylor brainstormden over sportjournalisten die ook golf konden spelen. Zij zouden toch wel redactionele aandacht kunnen geven aan het golfspel en de Dutch Open?!
Ik zat erbij, luisterde er naar en dacht aan een andere, internationale club waarvan ik lid was én acht jaar vice-president zou worden: SCIJ. Ski Club International des Journalistes, een Frans-Zwitsers initiatief dat ten tijde van de Koude Oorlog in 1955 een platform werd voor skiënde journalisten uit oost en west. Zo kon over en weer informatie veilig worden uitgewisseld in de stoeltjeslift omhoog en op de pistes omlaag tijdens de jaarlijkse ‘wereldkampioenschappen voor journalisten’ in een van de 45 deelnemende landen.
Aan dat Rijswijkse tafeltje vertelde ik over het concept van SCIJ en hoe dat had bijgedragen aan de détente tussen oost en west op langere termijn. Die SCIJ-journalisten waren niet zozeer sportjournalisten maar juist een bont gemêleerd gezelschap. Diversiteit dus binnen het métier. Dat zoiets ook zou kunnen voor Nederlandse journalisten die niet per se sport- en/of golfjournalisten waren. De golfsport tevens als een platform voor het journaille.
In 1994 was ik als een van de weinige vrouwen bij de oprichtingsvergadering van de NVGJ in Hardelot, een hilarische paar dagen. Op en neer in de auto van Gerard Louter. Ik was toen al geswitcht van journalist/redacteur voor publieksbladen als Harper’s Bazaar en Reizen van de ANWB naar producer/regisseur voor het tv-programma Weg van de Snelweg Europa. Ik ijverde ervoor dat de naamgeving NVGJ niet zou staan voor Nederlandse Vereniging van Golf Journalisten maar voor Nederlandse Vereniging voor Golfspelende Journalisten, het succes van SCIJ in gedachte houdend.
In mijn eigen televisie programma’s kwam altijd wel een bijzondere golfbaan voor — om zo toch bij te dragen aan het promoten van de golfsport. Na de Weg van de Snelweg Europa-periode heb ik naast andere opdrachtgevers als Nature Conservation Films zo’n vijf jaar als vaste free lance medewerker gewerkt voor Golfers Magazine (GM). Mijn eigen rubriek in GM ging over bijzondere B&B’s in voornamelijk het buitenland. Ook beschreef ik golfbestemmingen. Die over het Isle of Man werd beloond met de tweede NGF- persprijs. Maar als free lancer had ik te weinig goed betalende opdrachten en mijn hang naar zowel televisie als academia speelde me parten.
NVGJ’ers Anneke van Lennep en Pieter Landman kwamen me te hulp en zetten me in als free lance eindregisseur bij BVN-tv en Nederland 2. Anneke leerde me dat laatste deel van het televisievak: de uitzending. Als de tapes liepen, las ik in een reader van de UvA over cultuur en politiek in Zuidoost Azië. De colleges aan de universiteit boeiden zodanig dat ik me opnieuw inschreef als student. Culturele antropologie deze keer met de focus op oostelijk Azië, in casu Japan en Slow Food als sociale (wereld) beweging die lokaal anders wordt ingevuld en daarmee een andere betekenis krijgt. Glocalisation genoemd. Na mijn afstuderen heb ik colleges gegeven over Japanse geschiedenis en cultuur totdat ik hoorde over het verzwegen oorlogsverleden van mijn vader. Jaren van research en colleges geschiedenis volgden. Ik schreef er het boek Verzet en SS over dat Henri van der Steen recenseerde en waarover René Brouwer me voor de NVGJ-site interviewde.
De NVGJ en haar leden weven een rode draad door mijn leven. Golfspelen doe ik niet veel meer maar mijn stokken heb ik nog niet aan de bomen gehangen. De estafette-stok die ik van mijn aimabele en ex-GM collega Koen Suyk kreeg, geef ik graag door aan een andere NVGJ’er van het eerste uur: Lex Hiemstra.
Pim Donkersloot wint op de Zaanse met 2 up van William Wollring. Het was een gezellig foutenfestival.
Nee, het was niet de verlammende gedachte dat ik de volgende ronde tegen Martijn zou moeten spelen, ook niet de mentale klap van mijn rap naderende pensioenleeftijd. Nee, het was het degelijke spel van Annette dat de doorslag gaf in onze matchplaywedstrijd op de Goyer. Als iemand handicap 18 heeft op de waterrijke Zaanse, weet je één ding zeker: die slaat een rechte bal. En zo gebeurde op een zonovergoten baan. Annette was super degelijk vanaf de tee, prikte haar houtjes van de fairway recht vooruit, chipte alles netjes in de buurt van de vlag en wist zo de handvol extra slagen die ze kreeg op één na (gehalved) keurig te verzilveren. Een zeer gezellige ronde met een terechte winnares waar Martijn nog een hele kluif aan zal krijgen!
Kortgeleden beleefde ik een bedenkelijke primeur door het Kostertje te mogen ophalen van de prijzentafel. Voorgaande jaren kwam ik altijd wel leuk mee in de B-categorie, met elk jaar wel de finale meespelend in Nunspeet, maar sinds ik het advies opvolgde van een niet nader te noemen bestuurslid en ik les nam bij de lokale pro, is het helemaal mis. Gestaag dalende nadicap en uitslagen om van te huilen. Op de Houtrak ging het afgelopen dinsdag niet veel anders. En hoe graag ik ook Jeroen alle credits zou geven voor zijn geweldige spel, ik was de slechtste van ons tweeën. Mijn enige par viel toen ik de strijd al had moeten staken en vervolgens - geheel van de stress bevrijd - een keurige par maakte op de moeilijkste hole. De nazit was eigenlijk het meest interessante deel van de dag. We bleken dezelfde studie te hebben gevolgd aan dezelfde universiteit. Over de huidige politieke situatie konden we het tijdens de bitterballen en het bier wel eens zijn: we hebben een zakenkabinet nodig. Weg met alle opportunisten en politieke onbenullen. Aan de slag! En dat laatste geldt ook voor mij.
Vrijdag 8 juni was het zover, wij hadden een datum! Terwijl de meeste van onze leden bij het KLM Open waren en daar een prachtig toernooi zagen, viel er op de Hoge Dijk toch ook het een en ander te beleven. De matchplay tussen Helene Wiesenhaan en Madelon Barenbrug. Op de eerste plaats viel het weer erg mee! Het was droog, dat was al geweldig, het was niet al te druk op de baan, ook fijn, maar er stond een zeer stevig windje! De eerste hole is vermeldenswaardig. Helene’s drive verdween links tussen de rode paaltjes. Mijn drive viel in de categorie ‘ugly but useful’. We zijn het niet van Helene gewend, maar haar volgende slagen waren niet optimaal. Kortom, ze lag met 5 op de green. Ik lag met 2 vóór de green, met daarvoor ook nog een bunker. Ik rook een kansje! Maar toen ging ik volledig de mist in. Mijn derde slag verdween in de bunker (te voorzichtig gespeeld, ik had er makkelijk overheen gekund) en daar ben ik nooit meer uitgekomen. Weg kans, hole voor Helene. Hole 2 was dan weer voor mij en we speelden ook nog 2 holes gelijk. Bij de turn stond Helene 5 up. Inmiddels pakten donkere wolken zich samen boven de Hoge Dijk en de wind werd een storm. Op hole 14 gingen de hemelsluizen open en waren wij binnen mum van tijd doorweekt. De hole ging naar Helene, einde matchplay, 6 & 4, kansloze missie, ondanks dat ik ook nog 16 slagen van Helene kreeg. Helene speelde fantastisch en ik, voor mijn doen, ook helemaal niet slecht, maar dat was toch te veel weinig. We speelden nog wel de par 3 15e, waar je, als je een tientje betaalt middels de QR code, bij een hole-in-0ne een Rolex kunt winnen. Dat tientje betaalden we niet en dat is maar goed ook want een hole-in-one zat er niet in, maar we lagen wél allebei mooi op de green. Het was mooi en mooi geweest, de bitterballen lonkten in het warme clubhuis en we besloten de kortste weg daarnaartoe te pakken. Bij de bitterballen vertelde Helene nog dat ze die avond naar Bloemendaal zou gaan, naar een openlucht karaoke-concert met optreden van…… onze eigen zeer gewaardeerde sponsor Alwin. Hij overweegt een carrièreswitch! Hij is blijkbaar geen onverdienstelijk zanger en legt zich toe op het smartlappengenre en dan nog in het bijzonder het oeuvre van André Hazes sr. Kijk, dat zijn nog eens leuke weetjes! Lieve Helene, dank voor de gezellige middag en heel veel succes bij het vervolg van de matchplay, nu tegen Leonard! Toi toi toi!
Het Open NK voor journalisten op 13 juni dit jaar wordt gesponsord door Viazorgcoach van sponsor Milanda Koopman. Daar zijn diverse redenen voor. In de eerste plaats natuurlijk het gegeven dat Milanda met haar echtgenoot Andy (waarover later meer) aan de baan woont! Een heuse homecourse. Maar belangrijker, ook haar succesvolle bedrijf ViaZorgcoach is in Dronten gevestigd. Wat is dat voor bedrijf? Om dat te begrijpen moeten we even terug in de tijd.
Ons nieuwste lid, Jan Lammers, was afgelopen week op het KLM Open een van de uitdagers van de professionals. Op de elfde hole, die speciaal voor het KLM Open is ingekost van een par 4 voor de leden, naar een echte stadionhole par 3, komen traditiegetrouw amateurs in actie tegen de professionals. Jan Lammers was één van hen en wist zijn bal dichterbij de hole te krijgen dan maar liefst drie van de beste spelers van Europa.