Nederlandse Vereniging van Golfspelende Journalisten
03.06.2021
Een gelukkig man wordt doorgaans zijn hele leven omringd door lieve vrouwen. Zoals bij velen veraangenaamde in den beginne mijn moeder, vier zusjes, onze live-in Elsie en later een lieve echtgenote en lieve dochters het leven. Nog later waren er lieve vriendinnen, NVGJ golfvriendinnen en een heel lieve partner.
Maar ik mag de vele mannelijke NVGJ golfmaten vooral niet vergeten. Het zijn er te veel om hen hier allemaal te noemen, daarom noem ik er maar een enkele. Om te beginnen Koen. Via onze vrouwen leerde ik Koen kennen. In een tijd between jobs mocht ik Koen’s huis in Haarlem schilderen. Zelf vond ik het resultaat mooi en goed, Koen ook, maar heeft hij mij, terecht, terug laten komen ‘voor wat garantiewerk’.
Pratende in zijn sfeervolle werkkamer in de tuin, zag ik een golfballetje met ‘Golf-over-de-grens’ en al spoedig kwam de NVGJ op de proppen. Ik meende gekwalificeerd te zijn om lid te worden en meldde mij aan. Er bestond een wachtlijst en na een jaar wachten, mocht ik mijn eerste openingswedstrijd op de Texelse spelen, onze en inmiddels mijn home-course.
Toen nog met 9 holes was het al een prachtige baan. Het weer zat ons toen niet mee, zachtjes gezegd: een gierende sneeuwstorm en oerend koud. Mijn resultaat weet ik niet meer, is ook niet belangrijk, want in het gezellige Hanenhok was het lekker warm, gezellig en het bier koud.
Ik genoot van alle mooie nationale wedstrijden en uitstapjes, waaronder voor mij een onvergetelijk ‘Rondje Limburg 2015’ met goede vrienden Fred Sochacki als Limburgs asperge gastheer, William als wedstrijdleider en Hans als onvermoeibare organisator. Fred toonde ons het enorme landgoed van Rolduc bij Kerkrade, waar ‘zijn’ golf is – of was? — geprojecteerd, de toekomstige Zuid Nederlandse NVGJ Home-course.
En de verschillende matchplays op de Kennemer. Neem de wedstrijd tegen mijn vriend Léon. Léon is een groot florakenner en raakt enthousiast bij iedere bijzondere bloem of plant die hij tegenkomt. Hij loopt dan ook meer met zijn neus naar beneden gericht, dan op de baan. “Weet je wel hoe bijzondere de flora is op de Kennemer. Moet je zien, hier staan wilde asperges.” Voor mij ook volledig nieuw en later bleek ook voor heel veel Kennemerleden. Mede dankzij het feit dat hij steeds voorovergebogen liep te kijken naar de mooie bijzondere bloemetjes, kon ik deze wedstrijd op mijn conto schrijven.
Dan de Internationale NVGJ successen in EMJG verband, als gebruikelijk perfect georganiseerd door Madelon. Neem Spanje, waar wij een eervolle Tiende plaats behaalden — van een onbekend aantal (10?) deelnemende landen – met Willem van den Elskamp, onze huidige Matchplay leider, als onvermoeibare gids, vooral in Casinoland. Daar scoorde Willem uitzonderlijk goed. Zijn winst werd snel omgezet in whisky in de Casinobar. Maar dat heeft niets te maken met het golfresultaat.
Dan de estafette.
Aan mijn lieve golfmaatje Adrienne geef ik het estafettestokje over. Adrienne ken ik van de openingswedstrijd 2014 en de maximaal één uur durende ALV op de Laage Vuursche. Adrienne weet zich het ook nog goed te herinneren: “Ik kon geen plekje vinden en Hannes gebaarde dat ik bij hem kon zitten. Hij zat glimlachend achter een biertje. Samen hebben wij de algemene ledenvergadering gevolgd. Ik moest ook nog mijzelf voorstellen aan iedereen. Het was een hilarische avond”.
Sindsdien hebben wij veel samen gegolfd, samen gelachen, samen gereden vanuit Haarlem naar NVGJ wedstrijden, bijvoorbeeld op Texel. Wij hadden een ongeveer gelijk speelniveau, maar nu durf ik de confrontatie niet meer aan. Adrienne is zó goed geworden.
Hélène gaf mijn haar estafettestokje door. Hélène woont ook in Haarlem en wij werden al snel in de Matchplay tot elkaar veroordeeld. In mijn onschuld nodigde ik haar voor de Matchplay uit op de Kennemer, in de hoop op een easy win met mijn local knowledge. Ik wist niet dat Hélène de Kennemer kent als haar broekzak door haar vele briljante, uiterst succesvolle NGF-competities die zij op daar speelde. Foutje één.
Het door PP -Piet Paulusma- beloofde korte broekenweer werd niet geleverd. Ook geen stormachtige wind. Niets aan te doen. Hélène voelt zich ook zo lekker bij harde wind. Foutje twee.
Dan maar iets anders proberen.
“Zullen wij voor de gezelligheid van dezelfde tee spelen? Jij mag kiezen.” De rode tees kwamen als een mooie, rode waas voor mijn ogen. “Leuk idee”, zei Hélène, “dan spelen we allebei van geel.” Foutje drie. Weer een tegenvaller, want van geel haal ik nauwelijks de fairway meer. Maar verder gaat het goed met me.
Als laatste troef de glipper met Corenwijntje als lunch ingezet.
Het werd net geen complete slachting, opa wordt pas op de 15e in de pan gehakt. Was opa moe of was het toch het Corenwijntje bij de lunch? Wie zal het zeggen?
Het woord van vandaag : ENERGIE Energie: de zon en wind vertaalde dit naar paraplu's op onze golfkarren die vervolgens zeeeer regelmatig door de wind omgeblazen werden, te lachwekkend ( wat doen we verkeerd?) Energie: heb je ook nodig in je lijf om een goede golfswing te kunnen maken. Helaas Pamela had op een avontuurlijke vakantie simpel met een teen tussen de deur gezeten: net een paar dagen weer schoenen aan en aan de asperines om vandaag een beetje te kunnen lopen. Ik ben een beetje te fanatiek met golfen en met mijn hypermobiliteit geeft dat weer heupproblemen.( hup wat paracetamol erin) Je begrijpt het al de lamme en de blinde liepen, wel heel gezellig, rond op de mooie golfbaan van Landgoed Bergvliet. Over onze scores zullen we het dus maar niet hebben, ballen zoeken was een terugkerend onderdeel, dat zegt genoeg. Toch komt kwaliteit altijd boven drijven en dan kijk ik met bewondering naar een prachtige approach van Pamela naar de green. Op enig moment was de energie echt op en lonkte het terras dus de laatste holes hebben we niet meer uitgespeeld. Gezellig nog een hapje gegeten met wel genoeg "praat" energie om elkaar weer wat beter te leren kennen: we hebben elkaar echt ontmoet!
Was dat een voorbode van wat komen ging? Frank stond voor mij op de driving range, sloeg prachtige ballen. Maar niet allemaal recht. Ik wist niet eens dat de trackman het kon melden bij ons, op Zeegersloot in Aplhen aan den Rijn: ‘Out of Bounce’, met een rood kruis op het scherm. Heel ver rechts over het hek, richting de provinciale weg. Ik sloeg mijn ballen veel minder ver, 160, 170 meter hooguit, maar wel rechtdoor. Zou het dan toch goedkomen vandaag, dacht ik even. Want vooraf schatte ik mijn kansen niet heel hoog in, zeker met het dramatische rondje in Dronten in gedachten. Wij speelden onze partij in de eerste ronde pas op 17 juni, enkele dagen na de deadline vanwege langdurig blessure leed van Frank. Het was goedgekeurd door Louis, de baas van de Matchplay competitie zelf. Voordeel: we zaten beiden tot ver in juni in de winnersronde. We hadden ons goed voorbereid, zelfs Frank die dat eigenlijk nooit doet, zei hij: hij gaat gewoon de baan in en doet zijn best. Maar getriggerd door de scorekaarten en handicaptabellen die ik mailde, met de uitleg dat als ik van blauw speelde, en hij – zoals ik aannam – van geel, ik evengoed nog zes slagen meekreeg. Hij met handicap 14.9 (ooit 10), ik met 25.7, hij met talent of minimaal aanleg, ik hooguit met enthousiasme. Even had hij overwogen om van wit te spelen, vertelde hij bij de koffie. Waarom hij dat niet gedaan heeft weet ik niet meer, maar de boodschap was natuurlijk wel duidelijk. Net als toen hij vertelde dat hij regelmatig met vrienden speelde met handicap 25 en hij zich soms afvroeg bij sommige ballen: wat is er dan nog leuk aan golf? Mijn handicap is 25.7. Ik denk dat hij het zich op dat moment niet eens realiseerde. Die vrienden legden hem uit dat ze het gewoon leuk vonden om een rondje te lopen, lekker buiten en dat ze genoten van de ballen die wél goed gingen. Geen slechte verklaring. Par, par, par, par Nog een relevante mededeling van Frank. Tijdens zijn beste rondje ooit ging hij met 79 slagen rond. Allemaal parren en een bogey (hmm, klopt dat wel? ). Ik moest daar aan denken na de eerste paar holes: par, par, par, par, double bogey, par. Allemaal van Frank. Op hole 2, de moeilijkste van de baan, vanwege de lengte: meer dan 200 meter met de houten drie, nog 150 met een zes (denk ik), comfortabel op de green, twee puttjes. Par, dus. Ik had hier een slag mee, maar met een 6 (toch 2 punten) heb je daar niets aan. Onderweg hadden wij het over dingen. Onder meer over Zuid-Afrika waar de familie Huiges (man, vrouw, dochter Malu, Hawaiians voor ‘golf’, van ‘wave’) in de buurt van Kaapstad een huis hebben en daar drie maanden per jaar verbleven. Tot nu, want de dochter, 15, wil dit jaar serieus aandacht besteden aan school (VWO+), dus heeft even geen tijd om naar Zuid-Afrika te gaan. Over een paar jaar weer. We spraken onderweg dus over golfbanen, wine estates, het leven in Zuid-Afrika, waar ik (tijdens mijn inmiddels pakweg twintig rondreizen – min of meer werk - geweest ben), en hadden het naar ons zin. Frank iets meer dan ik. Af en toe halfden we een hole, omdat Frank was gestopt met alleen maar parren te spelen en ik iets meer meedeed. Dat deed ik trouwens best oké: na die eerste vier parren van Frank had ik evengoed 7 stableford punten, al stond ik wel 4 down. Na 9 holes was het 5 down. We liepen door naar de tweede lus en kletsten alsof er niets aan de hand was. Toch nog spannend? Hole 10 halfden we, omdat ik een slag kreeg. Hole 11 en 12 (geen slag) won ik. Van de weeromstuit hole 13 ook en opeens was het nog maar 2 up. Geen parren meer van Frank, soms zelfs iets wat op een misser leek, iets degelijker spel van mij. ‘Dan ga je toch even opletten’, zei Frank later. Na een half op 15 (beiden een bogey) verloor ik alsnog 16 en was de partij gespeeld: 3 up, 2 te gaan. ‘Het had veel erger kunnen zijn’, appte ik Louis, die zat te wachten op de uitslag: ‘Vijf down bij de turn. 3&2 voelde ook een beetje als een overwinning’. Hij vond dat een positieve kijk op de zaak. Of ik wel wilde meedoen aan de verliezersronde? Tuurlijk! Frank en ik dronken nog bier op het terras en hadden het over zijn werk (Kassa, nu in dienst), over Iran, asielzoekers, over nog heel wat andere dingen, zoals over de banen waar we allemaal spelen met de NVGJ - wat we allemaal niet krijgen voor die 65 of 70 euro. Frank bleek 36 punten te hebben gescoord, zakte naar 14.7, ik 33, bleef op hetzelfde niveau als van zijn vrienden. We waren allebei tevreden. En hebben elkaar op een aangename manier een stuk beter leren kennen.
Pim Donkersloot wint op de Zaanse met 2 up van William Wollring. Het was een gezellig foutenfestival.
Nee, het was niet de verlammende gedachte dat ik de volgende ronde tegen Martijn zou moeten spelen, ook niet de mentale klap van mijn rap naderende pensioenleeftijd. Nee, het was het degelijke spel van Annette dat de doorslag gaf in onze matchplaywedstrijd op de Goyer. Als iemand handicap 18 heeft op de waterrijke Zaanse, weet je één ding zeker: die slaat een rechte bal. En zo gebeurde op een zonovergoten baan. Annette was super degelijk vanaf de tee, prikte haar houtjes van de fairway recht vooruit, chipte alles netjes in de buurt van de vlag en wist zo de handvol extra slagen die ze kreeg op één na (gehalved) keurig te verzilveren. Een zeer gezellige ronde met een terechte winnares waar Martijn nog een hele kluif aan zal krijgen!
Kortgeleden beleefde ik een bedenkelijke primeur door het Kostertje te mogen ophalen van de prijzentafel. Voorgaande jaren kwam ik altijd wel leuk mee in de B-categorie, met elk jaar wel de finale meespelend in Nunspeet, maar sinds ik het advies opvolgde van een niet nader te noemen bestuurslid en ik les nam bij de lokale pro, is het helemaal mis. Gestaag dalende nadicap en uitslagen om van te huilen. Op de Houtrak ging het afgelopen dinsdag niet veel anders. En hoe graag ik ook Jeroen alle credits zou geven voor zijn geweldige spel, ik was de slechtste van ons tweeën. Mijn enige par viel toen ik de strijd al had moeten staken en vervolgens - geheel van de stress bevrijd - een keurige par maakte op de moeilijkste hole. De nazit was eigenlijk het meest interessante deel van de dag. We bleken dezelfde studie te hebben gevolgd aan dezelfde universiteit. Over de huidige politieke situatie konden we het tijdens de bitterballen en het bier wel eens zijn: we hebben een zakenkabinet nodig. Weg met alle opportunisten en politieke onbenullen. Aan de slag! En dat laatste geldt ook voor mij.
Vrijdag 8 juni was het zover, wij hadden een datum! Terwijl de meeste van onze leden bij het KLM Open waren en daar een prachtig toernooi zagen, viel er op de Hoge Dijk toch ook het een en ander te beleven. De matchplay tussen Helene Wiesenhaan en Madelon Barenbrug. Op de eerste plaats viel het weer erg mee! Het was droog, dat was al geweldig, het was niet al te druk op de baan, ook fijn, maar er stond een zeer stevig windje! De eerste hole is vermeldenswaardig. Helene’s drive verdween links tussen de rode paaltjes. Mijn drive viel in de categorie ‘ugly but useful’. We zijn het niet van Helene gewend, maar haar volgende slagen waren niet optimaal. Kortom, ze lag met 5 op de green. Ik lag met 2 vóór de green, met daarvoor ook nog een bunker. Ik rook een kansje! Maar toen ging ik volledig de mist in. Mijn derde slag verdween in de bunker (te voorzichtig gespeeld, ik had er makkelijk overheen gekund) en daar ben ik nooit meer uitgekomen. Weg kans, hole voor Helene. Hole 2 was dan weer voor mij en we speelden ook nog 2 holes gelijk. Bij de turn stond Helene 5 up. Inmiddels pakten donkere wolken zich samen boven de Hoge Dijk en de wind werd een storm. Op hole 14 gingen de hemelsluizen open en waren wij binnen mum van tijd doorweekt. De hole ging naar Helene, einde matchplay, 6 & 4, kansloze missie, ondanks dat ik ook nog 16 slagen van Helene kreeg. Helene speelde fantastisch en ik, voor mijn doen, ook helemaal niet slecht, maar dat was toch te veel weinig. We speelden nog wel de par 3 15e, waar je, als je een tientje betaalt middels de QR code, bij een hole-in-0ne een Rolex kunt winnen. Dat tientje betaalden we niet en dat is maar goed ook want een hole-in-one zat er niet in, maar we lagen wél allebei mooi op de green. Het was mooi en mooi geweest, de bitterballen lonkten in het warme clubhuis en we besloten de kortste weg daarnaartoe te pakken. Bij de bitterballen vertelde Helene nog dat ze die avond naar Bloemendaal zou gaan, naar een openlucht karaoke-concert met optreden van…… onze eigen zeer gewaardeerde sponsor Alwin. Hij overweegt een carrièreswitch! Hij is blijkbaar geen onverdienstelijk zanger en legt zich toe op het smartlappengenre en dan nog in het bijzonder het oeuvre van André Hazes sr. Kijk, dat zijn nog eens leuke weetjes! Lieve Helene, dank voor de gezellige middag en heel veel succes bij het vervolg van de matchplay, nu tegen Leonard! Toi toi toi!