#35 Hans Terol: NVGJ, een warm nest

Cultuurambassadeur Terol met aan zijn zijde Ruud Onstein, Wim Louwers (Corendon), Turkse minister en Atilay Uslu.

Dank voor jouw stokje,  Bertold! Mooi verhaal over jouw golfervaringen. Overigens, weet je nog dat wij 19 jaar geleden samen iedere avond op onze hotelslaapkamer hebben gediscussieerd over ons liefdesleven? Met een goed glas whisky uiteraard, jij een sigaret, de eén na de ander en ik een dikke sigaar. We kenden elkaar al een tijd via de krant, maar zo close zijn we nooit eerder geweest. Onze vriendschap is eigenlijk sterker geworden tijdens die geweldige surprisetrip in Marbella in 2002.

Nu mag ik mijn verhaal vertellen. Hoe ik stapelgek ben geworden op golf. Heel bizar. Tot mijn 40e levensjaar heb ik veel aan sport gedaan. Voetbal, judo, squash en badminton. Nogal fanatiek. Tijdens mijn laatste badminton competitiewedstrijd ging ik door mijn rug. Ik moest per ambulance naar het ziekenhuis vervoerd werden. Helse pijn. Wekenlang is mij geadviseerd veel rust te houden en pijnstillers te slikken. Dat hielp. Maar erger, na grondig onderzoek werd door de medici keihard gesteld, dat ik nooit meer zou kunnen sporten. En zeker geen squash en badminton. Want, zo werd mij uitgelegd, “U heeft versleten tussenwervelschijven”. De (sport-) wereld stortte voor mij in. In plaats van fanatiek squashen rust en pijnstillers.

Nadat ik mij tien jaar lang heb gehouden aan het medisch advies — wel veel gewandeld heb — kwam ik op Spaarnwoude terecht. Een groot recreatiegebied rond Haarlem en Amsterdam. Ik zie daar veel golfers een balletje slaan op de driving range. Zo ook een vriend van mij. “Hé Hans, jij hier? Wil je proberen een balletje te slaan?” Mijn hart zei ja, mijn rug voelde ik protesteren. En toch…. Om een lang verhaal kort te maken…ik raak verslaafd. Met veel Ibuprofen in mijn lijf sloeg ik het balletje met plezier zo’n 100 meter verder. Ik krijg gelukkig geen last van mijn rug en sterker, advies om te rusten is inmiddels door de fysiotherapeuten allang achterhaald. “Bewegen, Terol, bewegen!” 

Mijn fanatisme voor squash en badminton heeft plaats gemaakt voor golf! En hoe! Binnen twee jaar heb ik handicap 10. Speel landelijk competitie en vanaf mijn 55e word ik captain van het eerste senioren team van Spaarnwoude. Vanaf 2000 verandert mijn golfleven compleet. Ik moest zo nodig lid worden van de NVGJ. Ik had er zoveel moois over gehoord, dat wil ik dan wel eens meemaken. Binnen twee jaar werd ik secretaris en nadien heb ik met veel plezier zo’n 15 a 20 surprisereizen georganiseerd en meegemaakt, uiteraard.

Op prachtige banen gespeeld (Haagsche, Kennemer, Dutch, Noordwijk, Bernardus). Eén van mijn hoogtepunten was ons beste EMGJ-resultaat in Bari, Italië. Vierde plek van de 14 deelnemende landen. Nog een verrassende highlight was de benoeming tot cultuurambassadeur van Turkije – tijdens een surprisetrip naar Belek — door de minister van Cultuur en Toerisme.  Ik voelde me vereerd, wilde hem in het Engels bedanken, hij sprak alleen ein bischen Deutsch, ik gelukkig ook. De aanleiding was dat ik één van de eersten was die vanaf 1998 verslag deed van het schitterende golfcomplex in Belek. Voor o.a. Pin High heb ik golf reisverslagen gemaakt in de Reiskrant van de Telegraaf. Sindsdien is het golfresort Belek de absolute trekpleister in Europa geworden. 

Bij de NVGJ heb ik ontelbaar mooie momenten beleefd, heb ik veel geleerd (daar ben je nooit te oud voor), heb ik nieuwe mensen leren kennen, mooie verhalen gehoord, de club voelt als een warm nest.

En over nest gesproken.  Die zagen wij tijdens de surprisetrips altijd pas diep in de nacht, wanneer wij weer zo nodig als laatsten de bardeuren van het hotel moesten sluiten. Het is een goede reden om het stokje over te dragen aan één van mijn fantastische vriendinnen, Annemart van Rhee. Maar helaas, zij heeft haar stokje al verbruikt.