#33 Henk Koster: Backswing in een volle persruimte

Omdat ik geen schrijver van stukkies ben moet iemand mij een schop onder mijn kont geven om er aan te beginnen, die schop kreeg ik van Hans Botman. Na een week piekeren waar ik het in hemelsnaam over zou moeten hebben, toch nog iets kunnen bedenken.

Zo de kop is er af, de allereerste kennismaking met een golfclub, een ijzertje 8 schat ik zo was in een perskamer in Parijs tijdens het tennistoernooi  van Roland Garros, heel erg lang geleden.
Er stond een Duitse TV presentator wat voorover gebogen met een stuk ijzer in zijn hand wat over het tapijt te schuiven, ik vroeg mij af wat die kerel in hemelsnaam aan het doen was en keek over zijn rechter schouder mee.
Die man ziet mij niet en maakt een backswing!! Een backswing in een volle persruimte, au, vol op mijn kaak!
De laatste jaren zie ik die man niet meer maar hij heeft elke keer als ik hem tegenkwam voor zeker 40 jaar lang zijn excuses aangeboden, hij is er nooit overheen gekomen en ik had een scheve kaak daar heb ik maanden last van gehad.
Dan komt mijn eerste golfervaring, wij,  dat zijn Bertold Palte destijds hoofdredacteur van Tennis Magazine en mijzelf werden door Dunlop uitgenodigd om een reportage te maken van een sokkenfabriek in Ierland.
In de ochtend maakten we interviews en foto’s en na een fenomenale lunch zou er een rondje golf gespeeld worden.
Omdat ik nog nooit een club had vastgehouden ging ik mee om het golfkarretje te besturen. 
Bij aankomst op hole 1 zat er een oud vrouwtje, dik in de tachtig te genieten van de rust, zij had een dikke regenpijp met een schouderband en uit die pijp staken een paar golfclubs.
“Gaat u maar hoor heren” riep zij, “ik heb geen haast”, Bertold zet zijn balletje op de tee maakt een paar oefenswings en Willem van Dunlop zegt, “heb je dat hegje gezien?” Er stond op ongeveer 40 meter afstand een soort hegje van hooguit 30 cm hoog. Bertold maakt een volle swing met zijn driver en de bal rolt en springt zo dat hegje in, Willem en ik gieren van het lachen. “Zorg jij nou maar dat je er voorbij slaat” roept Bertold.
Willem haalt uit en ja hoor, plop plop plop zo rolt het balletje in de heg. Het oude vrouwtje staat op pakt haar regenpijp met clubs, loopt naar de afslag en roept: ”Nou heren, ik ga toch maar voor u, anders ben ik niet voor donker thuis.” Ze slaat vervolgens een hele rustige slag met haar driver, pakt haar teetje op en groet ons. Ik schat dat ze ruim 100 meter heeft geslagen zonder maar iets van inspanning te leveren, er gaat een wereld voor mij open!
Bertold is er ook verantwoordelijk voor dat ik lid ben geworden van de NVGJ, daar ben ik hem eeuwig dankbaar voor en geef het stokje dan ook graag aan hem over mocht hij zich willen revancheren.