Het overlijden van Gjalt heeft ons allen diep geschokt. Uit de reacties op de site blijkt hoe geliefd hij was bij iedereen. Je kunt bij onze club denk ik niemand vinden die een kwaad woord over hem kan zeggen. Hij was de rust zelve, een fijn mens met het hart op de juiste plaats, nooit cynisch of arrogant, altijd bescheiden op de achtergrond, maar een geïnteresseerde gesprekspartner aan tafel tijdens onze nazit. Ikzelf vond het altijd heerlijk als ik met hem in een flight was ingedeeld, want dat betekende een rustige ronde met fijn golfspel, zonder stress, goed geconcentreerd, dus meestal een mooie score, dankzij Gjalt.
Gjalt ademde golf. Hij wist na 1 keer spelen hoe een baan liep. Als je na afloop iets vroeg over een hole dan kon hij precies uitleggen waar en hoe die liep en ook nog welke clubs hij op die hole gebruikt had, en dat dan 18 keer. Zo bijzonder.
Met zijn lage handicap was hij natuurlijk ook diverse malen lid van het NVGJ team tijdens EMGJ of Nations Cup wedstrijden.
In 2011 speelden wij op Porto Santo. Een mooie baan, met zeer geaccidenteerd terrein. Gjalt was toen nog redelijk te pas en liep alle 18 holes, heuvel op, heuvel af. We hadden toen nog niet zo in de gaten dat het niet zo goed met hem ging. Ook daar deed hij het zwijgen toe, nooit hoorde je hem klagen. Alleen als je er daadwerkelijk zelf naar vroeg, vertelde hij over zijn ziekte en wat dat met hem deed.
Twee jaar daarna togen wij met het NVGJ team naar Schwerin, WinstonGolf. Ook daar was Gjalt van grote waarde. Wederom zwaar begaanbaar terrein, maar nog steeds geen buggy. Gjalt bracht een van de beste scores van het team binnen.
In 2017 werd het EMGJ georganiseerd door België in Mons. Daar werd duidelijk dat de ziekte erger werd. Met een medische verklaring mocht er één buggy per team ingezet worden. Gjalt maakte daar dankbaar gebruik van en kwam weer binnen met een heel goede score.
De organisatie had voor ’s avonds een ontvangst voorbereid in het gemeentehuis van Mons. Het was een kort stukje wandelen, zo werd ons verzekerd. Helaas, het was een behoorlijk eind en ook nog vals plat, met kinderkopjes. Ik was dat jaar ook niet helemaal gezond dus Gjalt en ik hobbelden achter het gezelschap aan, met lange pauzes tussendoor. Ik zag dat hij het erg zwaar had en had erg met hem te doen. We hebben het gered, maar gelukkig kon ik voor de terugweg een auto voor hem regelen.
Tijdens de Nations Cup in Villa Carolina, Italië in 2018 had hij zijn Ruby meegenomen als ondersteuning. Tijdens de wedstrijden bestuurde zij de buggy en bracht hem de clubs die hij nodig had. Ik zat met ze in een flight en het viel mij op dat de ziekte nu wel heel erg zijn tol begon te eisen. Het lopen viel hem zwaar, maar gelukkig was daar altijd weer Ruby met de buggy. Dat was mooi om te zien.
In februari 2021 ging Gjalt met pensioen. Ruby en hij gingen genieten van het leven. Ruby nam weer wat golflessen en samen gingen ze doen wat hij het liefste deed, golfen. Er lagen nog zoveel plannen voor de toekomst, vooral veel golfen. Helaas zal het daar niet meer van komen.
Alle teams van de NVGJ-reizen en natuurlijk alle andere leden van de club wensen zijn lieve vrouw Ruby en hun zonen Jolt en Ruben heel veel sterkte met het verwerken van dit grote verlies.
Madelon Barenbrug
Boven met WvdE op Villa Carolina (Ita, 2018). Onder: afslag op Villa Carolina.
