Deel 1 Voorbeschouwing NVGJ-seizoen 2022

door Henri van der Steen

Op onze ledenlijst staan 106 namen. Niet alle leden zijn erg actief, sommige al jaren totaal passief. Deze vrienden storen we hier even niet, uit piëteit met hun particuliere zorgen, soms levensbedreigende zorgen, soms eenvoudigweg problemen met tijd. Daarom zien we, naar verluidt, André Bolhuis nooit. Van sommigen begrijp je heel goed dat ze even niet in de positie zitten om het golf voor te laten gaan. Robbert Meeder, Natasja Weber, Marcel Mayer. Van sommigen weten we dat ze ernstig gehinderd worden door malheur aan lijf en leden, zoals Stefan Verheij, Hilda van Doorn, Louky Stassen, André Buurman, Karel van de Graaf, Jaap Homan, Hans Kloosterman. Een enkeling laat ons gissen naar zijn permanente afwezigheid, zoals Andreas van der Schaaf, Stan Klaren. Dat zijn er dertien. Over hen geen woord hieronder. We hopen dat ze op enig moment weer (eens) kunnen aansluiten.

Resteren 93 actievelingen. Dat is inclusief onze Grote Roerganger, zonder wiens stuurmanskunst we een heel andere agenda zouden hebben. Het is jammer dat Hans Terol ook afgelopen seizoen minder meespeelde dan gehoopt. Die rotknie… Maar hij staat bij de 93 vrienden van onze wandelclub die de komende weken nader worden voorgesteld, voor zover nodig. Is het nodig? Misschien niet. Maar je mond valt soms open van verbazing als je even op internet gaat puzzelen… 

De Meilandjes…?

Op het internet vind je alles, en je hoeft er niet eens lang naar te zoeken. Ruud van Breugel? Onze in 2021 veel te weinig verschenen sfeermaker, die ons ontelbare malen onbedaarlijk liet lachen bij zijn vertalingen van speeches in een andere taal (en andere optredens), kom je via Google meteen tegen als hot shot. Ruud is CEO and founder Van Breugel Media Productions bv, alsmede co-founder van Vincent Media Sweden. Bij Google stuit je snel op een al enkele jaren oude bladzijde van de site van Quote, die mij nochtans hard nieuws brengt: ‘Zo woont de producent van Chateau Meiland zelf’. Met een foto van een kapitale villa. Hè? Is onze Ruud de bedenker en producer van de Meilandjes? Ik wist wel dat de Brabander het goed had gedaan in het zakenleven, door de verkoop van een vorig productiehuis, Palm Plus. En dat hij ongetwijfeld mooi woonde, in Laren, in Londen, en in Zweden. Als je in Laren woont, heb je in de kringen van Quote een ‘stulpje’. Dat van Ruud stond ten tijde van het artikel te koop, voor 3,3 miljoen. Het is informatie waar je wat aan hebt.

Geweldige alinea in het stuk: ‘Van Breugel is dan ook een man van de tv, opvallend is wat dat betreft wel dat er in zijn huis slechts 1 dienstdoend televisietoestel te tellen is. Van Breugel lijkt, afgaande op de inrichting, zijn inspiratie vooral uit kunst te halen. Gelijk heeft hij. Wij zouden ook niet de godganse dag naar een ‘wijnen, wijnen, wijnen!’ uitroepende Meiland kunnen kijken.’

Overigens wordt Ruud meteen actief op Twitter wanneer hij weer eens Trump-achtige figuren, zoals zekere Frank Ruesink, voorbij ziet komen met beweringen uit het ongerijmde. Ruesink, een coach die bedrijven door de ellende zegt te helpen, bepleit de totale corona-vrijheid, in een stukje uiterst krom Nederlands overigens. Ruud maakt dan rap duidelijk dat Ruesink uit z’n nek kletst en verdedigt hartstochtelijk de opvattingen van de zwijgende meerderheid tegenover ‘een kleine minderheid van schreeuwers die zich laat misbruiken door Forum voor Democratie’. Wat zijn eigen golf betreft is Ruud al even realistisch: hij heeft hcp 16.4, het doel is 15, maar hij verwacht uit te komen op 22.    

Vanaf juni 1976…

Wie vinden we meer via Google: natuurlijk Hans Botman, onze grootheid uit Zandvoort en onvolprezen webmaster. Geinig te zien hoe de carrière van Hans zich ontwikkelde: vanaf juni 1976 bij het Haarlems Dagblad, daarna 31 jaar bij het AD, vooral in de sport. Hij was drie jaar voorzitter van de Nederlandse Sport Pers. Wij kennen elkaar vooral van de voetbaltribunes van weleer. Ik begon zeven maanden na Hans in de sport op de krant, begin 1977, als leerling-journalist B en voer intussen al jaren niks meer uit, journalistiek gezien. Hans is still going strong, staat sinds 2009 vermeld als freelancer, en neemt nog graag opdrachten aan op het gebied van sport, natuur, milieu en vervoer. Botman (hcp 28,6 – doel 24) duikt de komende tijd in de geschiedenis van Zandvoort, met verhalen voor De Klink, het blad van het genootschap Oud Zandvoort. ‘Dus word ik ook een soort kwartaalschrijver’, grijnst hij.

Op Delpher vind je duizenden artikelen van Hans Botman  Zo was hij er bij toen Niki Lauda bij hem om de hoek op het circuit zijn laatste overwinning pakte in de Formule I. De vader van Max Verstappen reed toen als 13-jarige nog in karts rond… Vorig jaar werd Hans rond de Grand Prix van Zandvoort nog eens geportretteerd voor zijn AD. Als niet-abonnee van dit populaire dagblad beschikken we helaas niet over de bijbehorende tekst, maar we achten de kans klein dat Hans de gelegenheid heeft benut om alle walmende nadelen van het evenement even op een rij te zetten voor de in entertainment gespecialiseerde krant.

‘Om de dooie dood niet’

Kom je Hans Terol tegen op het internet? Jazeker, en ook met foto’s uit ons NVGJ-gezelschap, dus soms in smoking (naast de betreurde Pieter Landman) en Madelon die er als een hertogin bij staat. Check dan! De meeste verwijzingen gaan over het boek dat Hans schreef over de ziekte van Marja, zijn vrouw, die in 2019 een hersenbloeding kreeg, op 13 maart, de dag dat er tornado’s over de VS raasden. Ten huize van de familie Terol voelde het ook als een tornado toen Marja ineens voor dood neerviel. Haar herstel duurde lang en de zorgzame Hans deed er verslag van in een boek: ‘Om de dooie dood niet.’ Intussen gaat het weer goed met Marja, maar moeten we onze secretaris en Eerste Beweger nog steeds geregeld missen bij de wedstrijden om eigen fysiek ongemak. 

Hoe zou het komen dat zo veel leden niet gewoon enthousiast, maar ronduit euforisch over onze sociëteit denken? Ik vermoed dat de mens compensatie zoekt voor verloren warmtebronnen. De religie was ooit het belangrijkste vuur waar de mens zich aan warmde. Ieder geloof was een familie. De westerse religies zijn hier ongeveer uit geboerd. Van grote ideologieën is ook geen sprake meer. Daar komt bij dat de familieverbanden en die van lokale gemeenschappen losser zijn geworden, minder houvast geven. Zodat de kleinere clubjes, zoals onze NVGJ, aan belang winnen. Het is maar een theorie.

Gorilla’s kijken

René Brouwer zoeken? Op Facebook alleen al kom je er 66 tegen! Twee vrouwen, drieënzestig mannen en eentje met pet. Onze René. Nog een dubbeltalent. René is schrijver èn eigenaar van een reisbureau. Eind vorig jaar was hij nog in Ruwanda, nieuwe reis voorbereiden en gorilla’s kijken. Die bleken de toeristen vanwege de corona-crisis te missen en zijn op zeker moment op zoek gegaan naar de nieuwsgierige mens! 

René kennen we ook als schrijver. Maar ik wist niet dat hij in 2012 al een literaire thriller publiceerde met elementen van sm. De vrouw van de ambassadeur. Datzelfde jaar begon hij een trilogie, om aan te pikken bij de gekte rondom Vijftig tinten grijs, de wereldwijde bestseller in het bdsm-genre. Drie boeken kwamen er op naam van Renee van Amstel, zijn pseudoniem: De overgave van Floor, De extase van Floor, Het spel van Floor.

Een jaar later stond de Volkskrant bij hem op de stoep, want de uitgever had het wijs geacht dat Renee van Amstel zou onthullen niet die bloeimooie, langgelokte, bijna naakte, geblinddoekte vrouw te zijn die de lezer al die tijd voor de gek had gehouden op de site. Renee was gewoon René, ‘een 57-jarige man met grijs haar en een keurig overhemd’. René tegen de Volkskrant: ‘Brouwer, Amstel, vat je ‘m?’ Hij erkende gefascineerd te zijn door sm, maar moest van zijn vrouw Anita wel vermelden dat er niks autobiografisch is aan de avonturen in zijn boeken. Intussen had hij op Twitter een paar honderd volgers, die nu ook zouden begrijpen dat hun lievelingsauteur niet die smachtende nymfomane was die ze in gedachten hadden. ‘Ik hoop maar dat die zich niet bedrogen voelen’, aldus René.

Overigens werd zijn trilogie verfilmd. De overgave. Ik ben meteen de eerste dag gaan kijken en was dus op tijd. De film werd die week nog uit de roulatie gehaald, te slecht om te vertonen. Tja, de Nederlandse film… 

In 2013 had René trouwens nog meer plannen. ‘Ik heb nog een boek liggen over een 16-jarig meisje dat wordt ontvoerd en vastgehouden in een kelder, ik werk ook aan een reeks over een seriemoordenaar.’ En hij waagde zich nog eens aan een erotisch boek, maar kennelijk is het momentum van de sm-seks in de literatuur voorbij. 

Podje Golf

Er gebeurde nog meer in de winterstop. Podcastcijfers, de best beluisterde 300! Bij die 300 helaas geen leden van onze op journalistieke grond gevestigde vereniging, hoewel er toch wel enkelen de blaren op hun tong kletsen in podcastverband. Onze gewaardeerde NVGJ-vrienden Jeroen van Leeuwen en Martijn Paehlig maken de Golfpodcast, onze al net zo gewaardeerde NVGJ-vriend Sietse kletst met Gerard Louter de aardig betitelde Podje Golf vol. De mannen praten als Brugman, moet gezegd, en ze weten alles van golf. Hoewel, alles…? Er was bij Podje Golf een uitzending over golfballen, met als gast een vertegenwoordiger van Titleist. Deze maakte de luisteraar de allerbelangrijkste regel duidelijk als het om ballen gaat: neem steeds dezelfde. Dan wen je namelijk aan de bal. Zou het…? Is het echt zo dat wij, bogey- en dubbelbogeyspelers, baat hebben bij het altijd spelen met één en dezelfde bal…? Is dat echt het belangrijkste wat we moeten weten van golfballen…?

Over de podcastmannen later meer, we kunnen alleen al vooruit met de dubbele Oudjaar-uitzending van de Golfpodcast van Jeroen en Martijn met Robert-Jan Derksen en Gerard Louter als gasten. Wie was de Golfer van het Jaar? Wie was de Teleurstelling van het Jaar? Et cetera. Robert-Jan Derksen baarde opzien met de suggestie dat Phil Mickelson wellicht doping heeft gebruikt tijdens de laatste Masters, die hij won! De drie anderen reageerden verbijsterd. Dat moeten we niet hebben, doping in het golf! 

Ed van der Elsken achterna

Mooi nieuws van Hélène Wiesenhaan: haar nieuwe, luxe studio Duinlust in Overveen is geopend. Prachtige foto’s, indrukwekkende locatie, kijk gerust. Hélène wist al op zesjarige leeftijd dat ze fotograaf wilde worden. Tien jaar later kocht ze haar eerste camera en ging ze Ed van der Elsken achterna: de straat fotograferen, gewone mensen. Bij de VNU maakte ze vervolgens naam, daarna stroomden de opdrachten binnen: Beau Monde, Grazia, Veronica Magazine. Haar honorarium hangt af van de opdracht, maar op haar site is alvast een suggestie te zien: 125 euro per uur. Haar partner Guido is bondscoach van de para-atleten. Daarom ook maakt Hélène veel foto’s van sporters op of op weg naar de Paralympics.

Conditietrainer

Christiaan Scheen (hcp 15,2, wil naar 12) behoort tot de best gesoigneerde leden van ons kapittel, hoewel kapittel wellicht een misleidende term is voor onze broederschap, sinds wij het meer van geestrijke dan geestelijke inname moeten hebben. Wat een leven heeft onze oud-leraar Lichamelijke Opvoeding met de warme stem in de bagage: conditietrainer van de Nederlandse Ski Selectie, commentator voor de tv, single handicapper! Das war mal. Zijn eerste rondje speelde hij met de Noorse skilegende Lasse Kjus, in 1996, in Granada, op een rustdag van het WK ski.

We kennen Christiaan allemaal als de man die elke serveerster aanspreekt met ‘schat’ en er ook geen been in ziet daar meteen een complimenteuze opmerking achteraan te gooien, als het al geen verkapte invitatie is om de dag samen elders in gemoedelijkheid voort te zetten. Hoe zou Christiaan de onthullingen over The Voice hebben beleefd? Is er een verschil tussen het ‘schat’ van Christiaan en het ‘lieverd’ waar Willy Hoogland iedereen mee aanspreekt? Ja. Willy vindt iedereen toevallig een lieverd, maar bij Christiaan is de wens de vader van de gedachte, van de onschuldige gedachte, natuurlijk. Want hij zal aanvoeren dat we ook wel heel moeilijk doen tegenwoordig over allerhande opmerkingen en gedragingen die we evengoed onnozel en gezellig kunnen noemen. Of konden noemen.

Bedragen

Wie hebben we nog meer op de ledenlijst staan? De goede Jan van Galen, winnaar van de Golfpersprijs 2021. Ik feliciteerde hem  in november op Dirkshorn van harte met zijn overwinning, vroeg hem meteen ook maar waarom er geen bedragen vermeld stonden in de stukjes waarin hij te rade ging bij allerhande, vermoedelijk niet al te goedkope specialisten. Het antwoord kende ik natuurlijk al: Jan had niks betaald. Zo gaat dat.

Het waren evengoed fijn geschreven stukjes. En Jan kan niet alleen schrijven. Jan maakte naam als reporter van Trouw en de Volkskrant en de KRO (samen 27 jaar), maar werd daarna aangezocht om directeur te worden van de omroep van Amstelveen. Dat duurde maar een jaar, want toen nam Jan ontslag (als protest tegen het subsidiebeleid van de gemeente) om zich weer te concentreren op zijn productiebedrijf Morton Hill Media. Het kan zijn dat die naam van doen heeft met een amoureuze herinnering van hem en zijn echtgenote aan de gelijknamige berg in de staat New York, waarschijnlijker komt de naam van de predikant Morton A. Hill, een gekend anti-pornografie activist. 

Documentaire

Pamela Sturhoofd kennen we vooral als de immer ernstig spelende, competitieve vrouw, die vroeger in Laren Dames 1 speelde. In de eredivisie van het hockey dus. Dat is een ander kopje thee dan het spelen van recreatief korfbal in een gereformeerd rokje, zoals Annemart van Rhee als jong meisje deed. Pamela hebben we al eens chagrijnig aangetroffen in de baan, Annemart nog nooit. Pamela maakt documentaires, een genre dat spectaculair aan populariteit èn kwaliteit wint. Youp van ’t Hek was al onderwerp van Pamela, recentelijk bracht ze documentaires uit over Emmy Verhey en Truus, die het leven van veel kinderen redde in de oorlog. De film van Truus heb ik gezien, die van de violiste uit Zaltbommel niet. Zonde. De documentaire is gepresenteerd op het Nederlands Film Festival en uitgezonden door Omrop Fryslân en Omroep Gelderland, maar wie dat heeft gemist, is mooi te laat. 

Annemart schrijft met vaardige vingers, maar ik lees helaas nooit meer iets van haar. Verkeerde abonnementen…? Ze maakt onder meer trend- en nieuwsverhalen over koninklijke fashion, Michelinsterren en patatangst. De zoekterm ‘Annemart’ en ‘patatangst’ levert helaas geen hits op.

Wat ik niet wist: ze was ook filmjournaliste en interviewde grote namen: Johnny Depp, Hugh Grant, Mel Gibson, Barbra Streisand! Annemart is overigens deel van een van de twee echtparen in onze gelederen, sinds ze trouwde met Willem Schouten. De twee hebben elkaar niet in wandelverband leren kennen, voor zover bekend. Het had gekund. Rond 1900 werden er al wandelclubs opgericht speciaal  om contacten tussen deze en gene tot stand te brengen.

Geinig feitje: eind vorig jaar twitterde Annemart dat haar vader was gelukt wat haar niet was gelukt: de voorpagina van De Telegraaf halen. Vader Van Rhee werd gefotografeerd vanwege aandacht voor de Indonesische medemens die ooit hierheen kwam. Vader Van Rhee werd 72 jaar geleden als elfjarige naar Nederland verscheept en kwam in Zeeuws-Vlaanderen terecht. Hij ontmoette er ‘lieve mensen’ in een ‘lief land’.

Nog wel beschikbaar…

We hebben nog een echtpaar in ons midden. Cor Groeneweg is de man van Lucy Prijs. Hij is de eerste die zich op LinkedIn meteen maar eerlijk bekend maakt: gepensioneerd. Met een ironische toevoeging: ‘Wie zou het anders moeten doen?’ Maar hé, even scrollen en dan blijkt Cor nog wel beschikbaar voor coaching en advies als het om communicatie gaat. Je mag veronderstellen dat hij daar verstand van heeft, gezien zijn cv: redacteur Trouw, redacteur Volkskrant. Politiek verslaggever in Brussel voor de publieke omroepen, chef Haagse redactie Radio I Journaal, hoofd communicatie van het Verbond van Verzekeraars, directeur voorlichting en communicatie op het ministerie van VWS. 

Jammer dat we niet weten hoe Cor denkt over allerhande actuele zaken in het leven en de politiek. Hij twittert niet. Cor heeft al twaalf jaar een account, maar zijn dertien volgers wachten nog altijd op zijn eerste tweet. Gelukkig kunnen we Cor nog altijd aan het werk horen. Er bestaat een opname van Het Gebouw, de beroemde vrijdagse VPRO-rubriek, waar Cor 36 jaar geleden werd uitgenodigd zijn licht te laten schijnen over een Belgische affaire die de regering van Martens de kop kostte. Het ging om de burgemeester van Voeren, die geen Nederlands sprak. Je hoort Cor zijn visie geven met een enigszins dunne, wat formele dictie. Typisch de stem van een kenner.

Gerald van Daalen schrok zich een hoedje toen hij voor het eerst bij onze gemeenschap aanschoof. Het was een wedstrijd in Nunspeet die vooraf werd gegaan door een lunch. Gerald noteerde champagne, zalm, soepjes, hors-d’oeuvres, poached eggs en nog zo wat op tafel.

Daarna was het meppen. En daarna weer happen. Hij dacht: waar ben ik beland, wat is dit voor een club…?

Op weg naar records

The Earring hield er na 60 jaar mee op, the Stones staan nog op het podium (Mick Jagger wordt volgend jaar 80), maar Ronald Speijer is ook op weg naar records. Hij zit al 53 jaar in het vak. Op zijn schitterende site zie je het bewijs van zijn enorme veelzijdigheid en talent. Hij heeft er ook enige informatie gedeeld over zichzelf, hoewel elk particulier detail ontbreekt. Onder Over mij staat meteen: ‘Fotograferen doe ik al bijna mijn hele leven.’ Dat is de kleutertaal die we vaker tegenkomen bij fotografen. ‘Doe eens lachen tegen oma’. Niet getreurd, Ronald is er voor de foto’s, niet voor de tekst.

En hij is er al sinds 1969 voor de foto’s. Vooral ook sportfoto’s. Alles behalve voetbal. Dus ook golf. Maar ook James Hunt, Niki Lauda, Rob Slotenmaker, schaatsers, surfers, tennissers. Wie niet?

Meinard Carper rust, hopen we, op verdiende lauweren. Officieel is hij kennelijk nog altijd actief, als eigenaar van Carper Consultancy, maar op welk gebied Meinard nog te consulteren valt, is niet bekend. Tijdschriften, auto’s…? Hij was hoofdredacteur van Auto Week, maar werd ineens met grote letters in Adformatie aangekondigd als de nieuwe International Licensing-directeur van VNU Tijdschriften. Grote baan. Maar dat was 2000.

Tegenwoordig zullen Meinard en Tine hun tijd verdelen over hun huis in Noord-Holland en hun heerlijke bungalow naast de golfbaan op Texel. 

We kunnen opkijken tegen het exclusieve clubje single handicappers bij ons, maar goed beschouwd verdient Ruud Onstein de grootste bewondering: veruit de oudste bij ons en nog begiftigd met een handicap van 13. Chapeau! En je bent wel een lucky basterd als je op die leeftijd nog zo soepel bent. Pikant genoeg is zijn stijl allesbehalve soepel. De backswing van Ruud is eerder hoekig, met een opvallende pauze op een-derde van het traject.  Zo zal hij ook als bankier zijn geweest: in eerste instantie enthousiast, dan even stoppen om na te denken, vervolgens pas echt in zee. Daar hebben ze bij ABN AMRO geen gewoonte van gemaakt, mag je afleiden uit de boete van 480 miljoen wegens witwaspraktijken. De ING en Rabobank zijn ook al beboet met duizelingwekkende bedragen, maar gek genoeg lopen klanten vervolgens niet massaal weg. Ruud weet wel waarom… 

Als je op Google naar Ruud zoekt, kom je hem niet meteen tegen als bankier. En ook niet als golfer. Wel als cricket-international. Hij stond liefst zestien jaar in Oranje. Helaas schiet mijn kennis van het cricket dusdanig te kort dat ik verder niks kan opperen over Ruuds sportieve loopbaan, anders dan de veronderstelling dat elke sport na cricket hem toch enigszins ordinair moet voorkomen. Ruud heeft dit euvel altijd blijmoedig geaccepteerd, gezien het elan waarmee hij vele jaren onze eminente penningmeester was en nadien veelvuldig de show stal met uiterst humoristische en ontspannen voorgedragen speeches. Ik hoop hem nog vele jaren te zien, hem en zijn charmante prinses, zij van Okker. 

Ruud is overigens een groot fan van Zuid-Afrika, net als de andere Ruud, Taal. Zouden we daar nog heen kunnen als NVGJ voor een surprisereis? Of naar Turkije…? Ruud zat de afgelopen tijd weer in Zuid-Afrika, misschien zit-ie er nog wel! Van daaruit laat hij weten inmiddels hcp 13.6 te hebben, zijn wens is aan het einde van het jaar daar nog enigszins bij in de buurt te zijn. Hij wordt binnenkort 83, onze Ruud. Zijn eerste leraar was Ad Wessels, 43 jaar geleden, zijn laatste Tom O’Mahoney, door Ruud ronduit een genie genoemd. Hij speelt nog elke week met het genie, want die heeft zich aangesloten bij Ruuds dinsdagmiddagclubje. Ruud bluft dat Tom O’Mahoney nog altijd aan een half oog genoeg heeft om te zien wat je verkeerd doet, om dat meteen in een succesvol advies om te zetten. Ja, zo willen we allemaal wel de dinsdagmiddag doorbrengen!

Binnenkort zijn ze mijn gast in Sint-Michielsgestel, hij en zijn Kea: rondje op De Dommel (sinds 1928), etentje bij Henri in de keuken. Kan die O’Mahoney niet meekomen, Ruud…?  

Niet-journalist

De eerste niet-journalist in onze club van journalisten is Paul Boehlé. Hoe hij lid is geworden, mag Joost weten, het schijnt dat het wel genoeg was dat Paul heel veel met journalisten van doen heeft. Dat opent natuurlijk de deur voor elke lezer van een krant of zelfs voor iedereen die regelmatig naar het Journaal kijkt, maar goed. Paul is lid en geen journalist, maar het was zelfs geen beletsel mee te doen aan het NK voor journalisten, gewonnen door… Paul Boehlé! 

Paul is geen journalist, hij is sponsormediair, hij ‘maakt sponsorships succesvol’. Het geestige is dat hij daarvoor ook de golfbaan gebruikt. Paul is misschien wel de enige NVGJ’ers die regelmatig een balletje slaat en na afloop een factuur stuurt. Dat zien we onder acties op zijn site. Paul (hcp 25, hoopt dit jaar naar 22 te gaan) nodigt je uit 9 holes met hem te lopen, waarna hij bij een kop koffie mededeelt welke sponsors er in de rij staan om zich bij jou aan te sluiten. De kosten: 348 euro, exclusief BTW. 

Volgende week: Onno Hansum, Fred Veldman, Gjalt van de Mark, Foeke Collet, Fred Sochacki, Anneke Groen, Ragnar Niemeijer, Roland Massaut, Willem Vernes, Ger Laan, Rob Hoogland, Sonja van de Rhoer, William Wollring, Ron Peerenboom Voller, Alex de Vries, Louis Westhof.