Waterland 2023

Het was de dag na mijn overwinning (in de B)  bij het Regthuys. Ik draaide een vers papiertje in de schrijfmachine om me aan het verslag te zetten toen ineens een mailtje van Ger binnenkwam: het hoefde niet meer, Jeroen was me voor geweest. Ondanks de opluchting van corvee te zijn vrijgesteld was ik toch enigszins teleurgesteld. Ik had namelijk willen vertellen over die gedenkwaardige dag, dik tien jaar geleden, toen ik bij de Hoge Dijk het praktijkdeel van mijn van GVB moest afleggen. De examinator bleek een charmante blonde vrouw, die al na een paar holes liet weten dat het wel goed zat. Overmoedig geworden vroeg ik haar na afloop of ze zin had een keertje met mij een rondje te lopen.

Onweer

En zo geschiedde het dat een paar weken later we de Waterlandse baan ingingen. Mijn spel was niet best, (hcp 54!), het weer was niet best, onweer, dus was het grotendeels schuilen geblazen en weinig golf. En na afloop dronken we een glaasje en dat was het dan. Hoe leuk leek het me dus om in mijn Regthuys-verslag te vertellen over het plezier dat we beiden zouden beleven aan ons weerzien na zoveel jaren. We waren samen in één flight ingedeeld dus dat zou leuk worden. Helaas liep het iets anders. Ik herkende haar van afstand en liep enthousiast op haar af, stak mijn hand uit waarna zij zich voorstelde als Cara de Vlaming.

Ontgoocheling

Ja, dat zij Cara was wist ik ook wel. Maar bij haar was ons samenzijn geheel van de harde schijf gewist. Een ontgoocheling respectievelijk een hernieuwde kennismaking rijker, hadden we het de rest van de dag toch heel gezellig. Samen met John en Ronald hadden we een heerlijke dag die dus werd afgesloten met een mooie score en een daaraan verbonden prijzenpakket van Alwin de Rijke. Werkelijk voortreffelijk!

Waterland

Dat en andere dingen had ik willen vertellen over het Regthuys. Gelukkig een herkansing, maar nu over Waterland. De oppervlakkige lezer zal denken “Man man, alweer die twee.” Maar zo simpel was het niet. Hoewel Jeroen slechts hier en daar een puntje morste, bakte ondergetekende er in de eerste 9 niet veel van. Deel 2 was een stuk beter, met 4 x een par, maar ook een paar verknalde holes en veel ballen kwijt. Een beetje bipolair golf dus. Halverwege de tweede 9 begon Jeroen al te zuchten dat hij ook niet teveel punten moest scoren om te voorkomen dat de Yellow Submarine zou binnenvaren. Maar hij kan er niets aan doen, is al weken on fire en verlaagt gestaag zijn hcp. Dat kan ik niet zeggen, want na gisteren zakte ik weer 0,1 punt. Schiet mij maar lek.

Dorst!

Lek leken ook onze waterflessen. Je kunt je baan nog zo vaak Waterland noemen, maar een kraantje ergens in de baan zou ik niet gek vinden. Ik had een liter vocht bij me maar als een Kuifje in Afrika haalde ik geheel gedehydreerd de finish. Daar moest een karaf water, een grote Gele Peter en een biertje aan te pas komen. Helaas had de horeca binnen gedekt, dus moesten we wederom flink innemen om de dorst de baas te blijven. Ruud Taal bedacht een experiment bij de prijsuitreiking door te beginnen met de eerste prijzen in de A en B. Het lijkt me niet voor herhaling vatbaar. Zoals altijd was het ook deze keer weer een prachtige dag, met een mooie opkomst en de ballenboeren waren, zoals zo vaak, de echte winnaars.