Utrechtse 2025

Voor iemand met een pretpakket-brein als het mijne was de locatie even verwarrend. Want:
de Heemsteedseweg met daaraan het prachtige Kasteel Heemstede riep eerder associaties
op met de provincie Noord-Holland.
Maar de baan heet de Utrechtse. Of ook wel de Nieuwegeinse. En op de golfapps is hij
verder nog te vinden als The Mondial. Niet in Nieuwegein of Utrecht, maar gewoon in het
altijd bruisende Houten.
Nou ja, hoe dan ook: een select NVGJ-gezelschap - met een delegatie van zestien golfers
de kleinste van het jaar - streek er neer op het fijne terras met een fraai vooruitzicht: de hele
dag zon en 28 graden. Prima randvoorwaarden voor topprestaties dus. En die werden
geleverd. Zowel op als naast de baan.
Om met het laatste te beginnen: verschillende aanwezigen - onder wie Anneke Groen,
Harald Taylor, Henri van der Steen en William Wollring - waren voor de parelhoen of
kabeljauw met doperwtenpuree al snel verwikkeld in verbale duels over mondiale thema’s.
Trump, de NAVO, Gaza en andere brandhaarden, schalden over het terras.
Het ging over de verrechtsing van Nederland en de al dan niet linkse bubbel van
Hilversumse talkshows en hun presentatoren. En in het kielzog daarvan: democratie of anti-
democratie en de bedreiging daarvan. Moeten we vaker doen, echt fijn inhoudelijk, vonden
sommigen.
Terwijl anderen zich meer interesseerden hoe NVGJ-leden hun huidige partners hadden
ontmoet en waar en wanneer en waarom. Zonder enig (waarde)oordeel te vellen: ik geloof
dat ik mij eerder in het laatste kamp bevind. Want heerlijke human interest natuurlijk. Ik
hoorde over datingapps, het wegwerken van buikjes, honden op bedden, nieuwe en oude
liefdes. De details maken verhalen pikant, leerde ik al in mijn eerste jaar op de School voor
de Journalistiek.
Op de baan liepen de scores - ondanks de vele bomen, oplopende temperaturen en de
volop aanwezige waterhindernissen - hoog op. Winnaars Henri van der Steen, Alwin de
Rijke, Olga Commandeur en Berthold van Wulfften Palthe namen meer dan dertig punten
naar huis samen met wijn, ballen en het boek Het Israël principe, uitgegeven door de zoon
van William. En ik sleepte met mijn nieuwe set - de oude was uit de auto gestolen - de neary
in de wacht onder toeziend oog van flightgenoot Peter Wekking die een zoektocht naar
ballen afwisselde met drie pars op rij. Prachtig. Net als de mooie ontvangst en dito dag en
de prijsuitreiking door Paul Boehlé. Mijn verslag telt dan geen 3000 woorden zoals Henri ze
op onnavolgbare wijze kan produceren, maar is net als het gezelschap in Houten: klein,
maar fijn.