Hollandser kan het niet..

De ultieme vernedering voltrekt zich op hole 13 van De Zaanse; een par vier met een afslag die een carry verlangt van zo’n 170 meter om niet in het water te belanden. Hélène heeft net de complimenten uitgedeeld voor mijn drive, die keurig voor de sloot is gebleven. Ze zegt; ik doe eens gek en ga ervoor. De bal is lang onderweg en landt ruimschoots aan de overkant. Een chip en een putt en ze kan weer een punt bijschrijven.

De par 3 die volgt wordt gehalved, maar op 15 wordt het pleit beslecht. De cup op de eilandgreen ligt volgens de kijker van Hélène op 168 meter. Er is wel tegenwind, maar ze kiest er toch voor om de vlag aan te vallen. De approach draait naar binnen en er rest een putt van nog geen 2 meter. Die zat er lekker op, merkt ze op. Gevoel voor understatement kan haar niet worden ontzegd. Ik sta er wat beteuterd bij te kijken, geef haar de overwinningkus en we gaan van de weeromstuit meteen door naar het terras voor een versnapering. Doe mij maar een biertje.

Matchplay spelen met én tegen Héléne is geen straf. Integendeel. Omdat ze van geel afslaat hebben we een nagenoeg gelijke playing handicap. Dat belooft wat. Maar deze sportvrouw, speelt ook competitie en beschikt over juiste wedstrijdmentaliteit voor deze spelvorm. Die laat zich niet intimideren. Was het bij mij de rolspanning of een offday? Ik grossierde vandaag in waterballen, hazennaaiers en flufy chips. Om gek van te worden.

De verwachtingen waren hoog gespannen, de voorbereiding optimaal; verse ballen, nieuwe handschoen en twee dagen eerder nog mijn handicap gespeeld. ’s Nachts in bed al vast even virtueel de baan gelopen. Als regelmatige bespeler ken ik De Zaanse goed; veel water, altijd wind en hoge bomen, die lelijk in de weg kunnen staan. Hélène geeft hoog op over de kwaliteit van de greens, spreekt over ideaal golfweer en geniet van de wolkenstraten die het polderlandschap in perspectief zetten. Even een paar foto’s maken. Prachtig. Hollandser kan het niet, is haar conclusie.

Onderweg praten we onder meer over de NVGJ, waar ze al weer een jaar of drie deel uitmaakt van het bestuur. Ze prijst de andere leden, die bergen werk verzetten om ons leuke golfdagen te bezorgen. Een klus waar ze zelf haar tanden in gaat zetten is de Golfpersprijs. Ik ga niks verklappen, maar ze heeft wat ideeën waardoor de procedure rond de verkiezing wat minder controversieel zal zijn. De nazit levert weer veel gevarieerde geanimeerde en serieuze gespreksstof op. Juist dat persoonlijke contact maakt meedoen met deze competitie bij de NVGJ zo de moeite waard. Je slechte prestatie ben je dan snel vergeten en de herinnering aan een leuke dag blijft.

Hoewel het gedegen spel van Hélène nog wel een keer benoemd mag worden. Ben benieuwd wie haar nog kan verslaan dit jaar.

Léon Klein Schiphorst

Hélène jaagt de bal vanaf de dijk de polder in.