Ik was er meer dan klaar voor. Met de golftas in mijn auto, de korte broek aan en mijn pet en tas van Pebble Beach Golf Links bij me sukkelde ik met 100 km/u over de A6 op weg naar Breukelen. Mijn gedachten dwaalden af naar 2007, naar een geweldige rondreis van ruim vier weken door het zuidwesten van Amerika. Geen golfreis, op een rondje bij Lake Powell National GC na dan. Zes staten werden doorkruist, de mooiste parken werden bezocht en natuurlijk reden we over Highway 1 die voor een groot deel straks langs de westkust loopt.
Noem de bekende plekjes maar op vanaf Los Angeles: Venice Beach, Santa Monica, Malibu, Santa Barbara en een heel stuk verder Big Sur en daar in de buurt Carmel Valley dat we moeten kennen van de Bernardus wijnen van Ben Pon. Natuurlijk stoppen we ook bij Carmel-by-the-Sea waar de inmiddels 90-jarige Clint Eastwood 20 jaar eerder burgemeester was. Vanaf het strand daar zie je dolfijnen en zeeleeuwen in de golven spelen en hoog boven je golfen rijke kleine poppetjes op hole 9 en 10 van Pebble Beach Golf Links. Ik neem tenminste aan dat ze rijk zijn, of waren, want de greenfee is ongeveer 525 dollar. Carmel-by-the-Sea is ook een startpunt voor de beroemde 17-Mile Drive, een soort 18+ drive-through-bioscoop voor golfgeile mannen die je onder meer langs Pebble Beach, Spyglass Hill, The Links at Spanish Bay, Monterey Peninsula CC, Poppy Hills en Cypress Point voert … Ik zet de airco hoger en vervolg mijn weg naar Breukelen via de A9 en A2, ook mooi.
Bij De Corridor 27 in Breukelen aangekomen zie ik mijn ideale huiskamer in wat toch echt de ontvangsthal van het pand waar Duca del Cosma in huist blijkt te zijn: bankjes links en rechts, een koffietafel, een hoog plafond en een golfsimulator die levensgroot de mooiste golfbanen van de wereld op een scherm projecteert. Ik ben terug bij Pebble Beach! Niet met Suzanne dit keer, maar met Hélène Wiesenhaan, Ronald Speijer, Ruud Taal en toezichthouder Willem van den Elskamp. De mannen spelen van geel, de dame van rood.
Bijzonder, want Pebble Beach heeft geen geel op de kaart staan. Toppers spelen van ‘U.S. Open’, hele goede spelers van Blue, dan heb je nog Gold en White en uiteindelijk ‘Red’. Dat maakt natuurlijk helemaal niks uit maar het vult het verhaal wel lekker. Wat ook lekker is, is het begin van de ronde. Waarheidsgetrouw start ik de eerste drie holes met strakke slagen en klinkende cijfers. Maar ook waarheidsgetrouw verpruts ik de vierde hole flink. Niet mijn schuld natuurlijk. Mijn afslag is goed maar de bal rolt net rechts de diepe afgrond in, rolt verder over het strand en verdwijnt zo de zee in. Het geluid van een stromende waterkraan versterkt het gevoel van de waterbal.
Onbekend met dit systeem weten we niet wat nu de volgende stap is. Er wordt niet aangegeven dat ik mag droppen, ik ben niet ‘Out of bounds’ en een gekleurd cirkeltje geeft vrolijk aan waar mijn bal zich nu bevindt: onder het wateroppervlak. Voor wie weet hoe hoog de golfbaan daar ligt ten opzichte van het strand lijkt er maar één slag mogelijk: een mega-flopshot van 15 meter hoog, vanuit het water. Dat blijkt niet reëel en niet de oplossing. Probeer je dat, dan mis je het scherm en de sensoren van het systeem hebben vervolgens geen idee wat je hebt gedaan. De oplossing blijkt achteraf simpel: sla gewoon een normale harde slag richting de fairway, de hoogte is niet van belang. Dat u het maar weet. Een tien op deze par 4 is een feit.
Om het leed te verzachten komt Lia Grooters ons spontaan aanmoedigen en worden we door de waanzinnig gastvrije mensen van Duca del Cosma voorzien van heerlijke broodjes en drinken. Zwaar genietend werken we de eerste negen van Pebble Beach verder af. Hélène geeft de mannen regelmatig het nakijken met de kanonskogels van haar zeer luidruchtige driver, maar net als haar flightgenoten struikelt ze over de korte chips en putts van buiten de green die het allermoeilijkste blijken op de simulator.
Voor wie Pebble Beach nog gaat spelen in Breukelen, alle tips, kaarten en foto’s van de holes zijn hier te vinden: https://www.pebblebeach.com/golf/pebble-beach-golf-links/
Is het voor herhaling vatbaar? Zeer zeker! Oefening baart kunst en wat een feest dat we hier met de NVGJ mogen spelen. Volgens PR & Brand Director Caroline van Wezel zijn we ‘altijd’ welkom en ze verklapte giechelend dat er nog een kantoor in het pand leegstaat. Zou het niet mooi zijn, oh leden van ons bestuur, als de NVGJ een vaste stek / flexplek in het hart van het land krijgt? Een uitvalsbasis met golfsimulator en altijd op de hoogte van de mooiste en nieuwste golfschoenen? Een verzamelplek voor onze uitjes: parkeren in Breukelen en dan met de touringcar zingend naar onze golf-uitjes. Bij terugkomst evaluatie op het kantoor en verplicht straftraining op de simulator voor de winnaar van het Kostertje. Een gouden kans toch? Ik zie het wel zitten!
Heel veel dank aan Duca del Cosma voor deze geweldige dag en graag tot ziens!
Bert
