Nederlandse Vereniging van Golfspelende Journalisten
23.06.2021
Was het de pakweg twee uur durende rit van Gouda naar Beetsterzwaag? Nee, dat kon het niet zijn, want het inspelen, vanaf het kunstgras op de drivingrange van Lauswolt, ging juist hartstikke lekker. Was het dan door het tiendaagse trainingskamp in het noordwesten van Frankrijk, met fijne banen als Wimereux, Hardelot en Aa St. Omer op het menu? Ja, het zou kunnen dat het lichaam een beetje te veel golf had moeten verstouwen. En ja, het spelen op weidse banen met fraaie vergezichten kan misschien nadelig uitpakken voor een potje matchplay op een bosbaan met soms smalle fairways, die bij menig golfer een claustrofobisch gevoel oproept. 
Kwam het door de wind, die krachtiger blies dan voorspeld? Hmm. Was het door de semi-rough en de rough, die door het baanpersoneel ordinair (of misschien wel opzettelijk, op mijn verzoek?) hoog was gehouden? Ja, de hoge rough liet zijn invloed gelden, maar was deze doorslaggevend? Nee, dat dan weer niet.
Hoe dan ook, de partij tussen René en mij in de tweede ronde van onze matchplaycompetitie werd niet de krachtmeting waarop we beiden hadden gehoopt (en hadden gerekend). Het klonk vooraf nog zo mooi voor René: driekwart van zeventien is (afgerond) dertien slagen cadeau. Wellicht had René, zonder dat hij of ik het wist, last van triskaidekafobie. Het is weer eens wat anders dan yips, strong grip, flying elbow of reverse pivot.
Triskaidekafobie is de officiële term voor angst voor het getal 13. Laat nu uitgerekend hole 13 op Lauswolt mijn favoriet zijn. En als werknemer heb ik bijvoorbeeld de dertiende maand altijd heel prettig gevonden (en nog steeds), maar het schijnt dat de oude Romeinen, die zweerden bij het twaalftallige stelsel, in het getal 13 een symbool van dood, verwoesting en ongeluk zagen. Het woord ‘ongeluksgetal’ heeft trouwens 13 letters.
Achteraf stellen we vast dat de partij misschien een ander verloop had gekend als er niet dertien, maar twaalf of veertien slagen te verrekenen waren geweest. Maar dat is achteraf, en bovendien: bij golf bestaan er geen zekerheden. Niet voor gewone huis-tuin-en-keuken-golfers zoals René en mijzelf. Zelfs niet voor wereldtoppers als Jon Rahm, die een ten minste twee keer snellere backswing heeft als Martijn Paehlig, die voor ons al niet is bij te houden.
Op het terras na afloop troffen we oud-NVGJ’er André Vermeulen, die tegenwoordig in Brugge (België) woont. Hij is nog wel buitenlid van Lauswolt en was naar Friesland gereden vanwege een heugelijk feit. Want daags erna – woensdag 23 juni – zou in Sneek de presentatie plaatsvinden van zijn boek ‘Pionier van het verzet’. Het is een biografie van/over Sybrand Marinus van Haersma Buma (1903-1942), naamgenoot en opa van de voormalige CDA-partijleider, die nu burgemeester is van
Leeuwarden. Zijn opa, de eerste burgemeester die zich openlijk verzette tegen de Duitsers, werd door de nazi’s en hun handlangers opgepakt en ‘kalt gestellt’.
Dankzij André konden we ook mooi even de stemming peilen over de verwachtingen bij onze zuiderburen over de kansen van De Rode Duivels, die net als ‘de onzen’ negen uit drie hadden gescoord. Een finaleplaats wordt nu wel verwacht, zei André, die zelfs had gelezen dat ook Oranje nu tot de favorieten wordt gerekend. René en ik deden net alsof we verstand hadden van voetbal en toverden met cijfercombinaties als 3-5-2, 5-3-2, 1-4-3-3, 1-5-4-1 en nog een paar andere. Wat me
opviel was dat ondanks dit gecijfer het getal dertien ongenoemd bleef. Resumé: geen plek dus in de kwartfinale voor René, maar… met lege handen ging hij niet naar huis.
Als aandenken aan onze partij, die al kon bogen op een lange voorbeschouwing op deze site, kreeg hij een heus telraam cadeau. Zo kan hij bij een volgende gelegenheid nauwkeurig en reuze handig het aantal (te verrekenen) slagen bijhouden. Want met de scores die hij en ik produceerden zijn telfouten heel gemakkelijk gemaakt.
De slotavond van de NVGJ had alles: spanning, drama en een flinke dosis Murphy’s Law. In de A-categorie kroonde Foeke Collet zich tot tweevoudig kampioen van de Charles Taylor trofee. Halverwege de ronde ging hij nog languit op de grond liggen na een lullig chipje waarbij het in zijn rug schoot. Toch sprokkelde hij onverstoorbaar 36 punten bij elkaar. Mr. 34-35-36 zat dit keer aan de hoge kant. “Never underestimate the injured man,” bleek het motto van de avond.
De laatste reguliere wedstrijd van het seizoen is geweest, de finalisten die tijdens de Masters strijden om de Charles Taylor Trofee zijn bekend. Hoewel reikhalzend of met enige spanning (maar niet bij Foeke, merkte hij tijdens de prijsuitreiking fijntjes op) werd uitgekeken naar de wedstrijd op Haviksoord, want Major en dus bonuspunten, leverde deze dag wel veel nattigheid op (en veel gezelligheid, dankzij Anton en Monique van Dirk Doet), maar niet of nauwelijks verschuivingen in de diverse Order of Merits – we hebben er best veel. Bovenin waren er ook weinig verschuivingen te verwachten. Foeke speelt gewoon altijd 35 punten, tenzij een keer 34 of 36. In B zijn Sonja en Harald het gewone volk allang ontstegen. Hooguit kon iemand van plekje stijgen of dalen, dat was het wel zo’n beetje,. Alle finalisten zijn dus bekend al moet tot donderdag een voorbehoud gemaakt worden met betrekking tot de deelname van Henri van de Steen. Ondanks nagenoeg het hele jaar al fysieke malheur, een operatie aan de rug enkele maanden geleden, en sindsdien ook geen golf meer, staat hij in A nog steeds op een degelijke zesde plek. En dat is goed voor een partij tegen Hélène. Donderdag hoort hij meer van de specialist en probeert hij nog enkele oefenswings, maar dankzij een Spartaans herstelprogramma (‘Oefeningen, rusten, fietsen maar op de hometrainer, stukjes wandelen, daarna voorzichtig alles doen wat een man normaal doet, voorzichtig wel’) gaat hij ongetwijfeld aantreden. Desnoods met de P vanaf oranje – al is dat volgens de voor de zekerheid zojuist aangepaste reglementen niet meer toegestaan. Finalisten Goed, wie gaan er de baan in. Foeke v Martijn Marijke v Louis Hélène (laat je je handicap nog even weten?) v Henri (vermoedelijk dus) Frank H v Peter van W. Als Henri onverhoopt toch afhaakt, mag de nummer 9 de plek opvullen, maar dat is Cara en die zit in Italië. Dan mag uiteindelijk Anton meedoen, zij het voor spek en bonen, want niet voor bonuspunten en zo. Speelt dan tegen Peter van Weel, ook leuk. Alleen de nummer negen mag bij ontstentenis van een van de finalisten, reglementair toetreden tot het elitegezelschap van de beste acht. De finalisten in B zijn: Sonja v Harald René v Elaine Hannie v Leonard Roland v Hans T. De sponsors hebben een eigen finale en die is tussen Jolanda en Alwin. Puntentelling Louis merkte bij de prijsuitreiking op dat iedereen in de finale weer op nul begint. Dat is niet helemaal waar: de punten in de Order of Merit spelen weliswaar geen rol meer, maar daar komt een ander systeem voor in de plaats: de nummer een vertrekt met 250 punten, nummer twee met 200, nummer drie met 175 en zo aflopend tot 50. Datzelfde aantal punten valt weer te verdienen door goed te scoren: de beste in beide categorieën verdient weer 250 punten, de nummer twee 200, enz. Omdat hierdoor in het verleden vaak gelijke standen werden bereikt, zijn hier vorig jaar voor de finale weer bonuspunten aan toegevoegd, zoals bij de majors: 80 punten aflopend tot 10. Daardoor kan het toch weer spannend worden maandag. Voorbeelden, Brouwer, anders is het niet te volgen! Als Foeke vierde wordt, verdient hij 150 punten + 50 bonuspunten is 200. Opgeteld bij 250 punten bij de start, maakt dat 450. Louis (nr 4) start tijdens deze finale met 150 punten. Als hij de beste is, krijgt hij er 250 + 80 (bonus) bij, maakt in totaal 480. En wint hij de Charles Taylor trofee (mits Martijn geen tweede wordt). (Bedenk na deze diepe zucht: Jullie hoeven dit alleen maar te lezen, de Weco moet er mee werken). Louis Aan Louis werd gevraagd of hij misschien van rood zou gaan tegen Marijke. Misschien de moeite waard om te overwegen, zei hij, al concludeerde hij al snel: ik vind dat de mannen , in elk geval in A, van geel moeten spelen. Velen waren verbaasd dat Leonard, die in één week tijd zijn handicap met drie punten heeft verlaagd tot 13-en-een-beetje, toch van rood speelde. Maar voor Leonard is golfen dan ook vooral een denksport: bestudeer de baan van tevoren , bedenk waar je met je afslag graag wilt liggen en zoek daar niet alleen de juiste club maar ook vooral ook de juiste tee bij. En sla vervolgens niet toch het bos in. Die teekeuze zal nog wel een puntje van aandacht worden, in de Weco, volgend jaar, vermoedde de wedstrijdleider van dienst. Maar eerste nog even een best ingewikkelde wedstrijd. Want behalve een finale is dit ook alweer de eerste wedstrijd, die telt voor het seizoen 2025. Iederéén heeft dus wat om voor te spelen.
‘Heb je droge kleding mee?’, vroeg ik Roland. Op dat moment was onze finalepartij op De Hoge Kleij precies negen holes onderweg. Roland had net geprofiteerd van de extra slag (hij kreeg er acht in totaal) op de holes zeven en negen, waardoor de stand in de wedstrijd weer terug ging naar ‘all square’.
De genomineerden voor de Golfpersprijs zijn bekend. En naast Niels Hooft met zijn videoproducties rondom de Ryder Cup, de Solheim Cup bijlage van de Telegraaf in samenwerking met Golf.nl is ook 'onze' Anton Kuijntjes genomineerd met zijn liefdesbetoog over The Open. Op 3 november wordt de winnaar bekend gemaakt tijdens de slotavond van de NVGJ door juryvoorzitter Abe Jan ter Beek.
Onlangs bereikte ons het droevige nieuws van het overlijden begin dit jaar van ons oudste lid Jaap Homan. Hij werd 86 jaar. Jaap was een enthousiast lid van het begin van het ontstaan van de NVGJ in 1994 maar geen ‘founding member’. Jaap werkte bij het Nieuwsblad van het Noorden, eerst op de sportredactie en later als algemeen verslaggever. Door een fusie in 2002 met de Drentse & Asser Courant ging de combinatie verder onder de naam Dagblad van het Noorden. Hij was heel vaak aanwezig bij de wedstrijden van onze vereniging en ook meldde hij zich altijd aan voor de buitenlandse trips, mits hij toestemming had gekregen van ‘het parlement’ zoals hij zijn Ada steevast noemde, maar zij lag nooit dwars en gunde Jaap zijn uitjes met de NVGJ. Jaap woonde in Roden, in het noorden van Drenthe en was vaak de deelnemer die van het verst weg kwam. Misschien was het ook wel vanwege zijn vele deelnames dat hij, steevast in de B-categorie hoge ogen gooide op de jaarranglijst. Hij wist de Order of Merit in de B-categorie zelfs drie keer te winnen, in 2000, 2002 en 2003. Dat was ook de periode dat de NVGJ een aantal jaren op rij welkom was op zijn homecourse, Golfclub Holthuizen. Voor de winnaar had hij een toepasselijke prijs geregeld; een Drents keitje, waarop hij een gegraveerd plaatje had geknutseld met de tekst ‘Winnaar Drentse Kei’. Het is inmiddels al langer dan tien jaar geleden dat Jaap aan een wedstrijd van de NVGJ meedeed. In zijn actieve periode klaagde hij al vaak dat hij niet zo ver meer sloeg als vroeger. Hij was nooit lang van de tee, maar zijn fysieke gesteldheid maakte dat hij, ook van de rode tees, nog meer aan lengte inboette. Dit was de voornaamste reden dat hij liever stopte dan blijven aanmodderen. Toen Jaap de krant vaarwel had gezegd met dank aan de VUT regeling stopte hij niet met schrijven. Hij schreef artikelen voor golfkranten en – magazines en stelde ook een boek samen over de schaatsprestaties van de inwoners van zijn provincie. Een beetje parmantig prijkte zijn naam op de cover van dat boek, met die ene D. na zijn voornaam, precies zoals deze ook steevast onder zijn krantenstukjes stond. Nooit geweten waar die D voor stond maar de overlijdens advertentie gaf het geheim prijs, Date! We zullen Jaap missen en de NVGJ verliest in hem een ‘character’ zoals de Engelsen een uniek persoon noemen. (Tekst: Louis Westhof / Ruud Onstein