Van Daalen - Sturhoofd 19de hole

Matchplay spelen tegen Gerald van Daalen, een echte NVGJ-gentleman, en dan ook nog op de mooie Houtrak, is sowieso al leuk.Vanaf het begin was onze wedstrijd een delicate balans tussen gezellig praten en geconcentreerd spelen. Dit lukte de ene keer beter dan de andere. We gingen gelijk op, maakten beiden dramatische fouten maar bleven desondanks onze focus behouden. 

Op de 17e hole stond ik 2 up, een comfortabele voorsprong die me al deed dromen van de volgende ronde. Mijn drive op hole 17 was vervolgens alleen indrukwekkend qua afstand, maar zo 'omgetrokken' dat mijn bal diep in een bunker links op de fairway belandde.  "Niks aan de hand," dacht ik vol overtuiging, "die bal in de bunker leg ik hoe dan ook vlak voor of op de green. Dat moet kunnen!" Maar zoals we allemaal weten, gaan denken en golfen niet samen. Mijn opgepompte zelfvertrouwen verdampte in vertwijfeling: uit de bunker naar dik gras, van dik gras tegen een tak naar nog dikker gras..  Golf is soms he-le-maal niet leuk! 

Hole 18 ging redelijk, maar Gerald speelde simpelweg beter. En zo stond het weer gelijk. Daarom moesten we opnieuw naar hole 10, de hole waar Gerald in 'de reguliere speeltijd' zijn hoofd een keer niet op de bal had gehouden en twee keer in het water had geslagen. Maar dat , zo bleek direct bij zijn imposante verre drive, zou hem geen tweede keer gebeuren. Waar ik alle kans van hem had 'gekregen' om de partij te winnen, speelde hij deze extra hole foutloos en was dus de terechte de winnaar. 

In het clubhuis probeerden we de gekte van deze tijden te doorgronden. Waarom lijken mensen toch steeds dommer te worden in plaats van slimmer? We kwamen er niet uit, maar voel(d)en ons dankbaar dat we in deze bubble kunnen leven waarin we op een dinsdagmiddag een heerlijk partijtje golf kunnen spelen. "Pluk de dag" blijft het motto, vooral in een tijd die zo uitdagend en onvoorspelbaar is.