Nederlandse Vereniging van Golfspelende Journalisten
03.06.2021
Van wie de quote komt ga ik niet onthullen, maar zelden werden angstige momenten na een vroege nadelige tussenstand plastischer (en onsmakelijker, dat ook) omschreven dan door deze collega van de NVGJ. 'Drie down na drie is wel even een bruin streepje!', las ik op mijn scherm nadat ik een kort verslag van de wedstrijd tegen Hannie Verhoeven door had gegeven.
Ik kon het niet ontkennen en ik zag de krantenkoppen al voor me. 'Paehlig bezwijkt onder druk'. 'Kandidaat-voorzitter zakt door het ijs op homecourse'. 'Verhoeven stunt op Waterland' Het had allemaal op zijn plaats geweest, maar het liep (voor mij dan toch) gelukkig anders, al kwam ik nadrukkelijk met de schrik vrij.
De eerste schrik mocht ik al op het terras ontvangen. Tien slagen dacht ik te moeten geven door de driekwartregeling, maar mij werd al snel te verstaan gegeven dat dat niet klopte. 'Het zijn er een stuk meer hoor', lachte Hannie, om daar aan toe te voegen dat ik het maar even op moest zoeken terwijl zij wat uit de auto ging pakken. Een tactische zet? Misschien. Hoe dan ook, terwijl zij naar de auto liep om haar Arcosclip uit de auto te vissen ('Ik ben dol op het bijhouden van data'), zag ik dat me inderdaad vergist had en bleek de toch al moeilijke taak - tien slagen is gewoon veel - nog wat moeilijker.
Zeventien. Het bleken ze-ven-tien slagen. Het getal dat ik had gezien klopte wel, maar alleen als ik tegen een man had gespeeld die van rood wilde spelen. Het had gekund, iedereen moet spelen van de tee waar hij of zij zich het beste voelt, maar in dit geval was daarvan geen sprake. Hannie speelt goed, slaat de meeste ballen kaarsrecht, maar heeft niet de lengte om vanaf geel de strijd aan te gaan, ook al had ze daar nóg drie slagen extra mee gekregen. En dus kreeg ze er zeventien mee, alleen op de par-3 zestiende kreeg ze géén slag mee.
Aan mij dus zaak de wedstrijd in elk geval tot dat moment in leven te zien houden.
Al snel bleek echter dat dat nog een hele klus ging worden. Ik mocht dan wel recent mijn handicap verlaagd hebben met mijn beste rondje ooit, ook de tegenstander van vandaag deed goede zaken voor haar handicap. Niet op Waterland – 'We hadden hier met zijn drieën 21 punten na negen holes', haalde ze de moeizame ronde die we recent op de toen zeiknatte maar inmiddels kurkdroge baan in Amsterdam-Noord speelden in herinnering terug – maar wel in een van de (vele) rondjes nadien. Hannie is een veelspeelster. Met vriendinnen, maar ook gerust negen holes solo als dat zo uitkomt met een niet-golfende partner en 'angst' om weer naar de golfvriendinnen te bellen om wéér een golfafspraak te maken.
Veel spelen helpt en dat het met de vorm bij de vorig jaar lid geworden Brabantse wel goed zat, bleek dan ook al snel. Een bogey na een prachtige sandy op hole 1, een uitstekende par na een tactisch sterk gespeelde par-4 tweede, en een keurige bogey op de par-4 derde, en voor ik het wist stond ik – na twee dubbels en één bogey – na drie holes drie down.
Dit kon wel eens een lange (of juist korte) dag worden...
Golf op ons niveau is een dagvers product. De ene dag denk je door te hebben hoe het moet, de volgende dag kijk je angstig om je heen of de marshal je niet om je baanpermissie komt vragen. Zelf zeg ik altijd dat je par ergens rond handicap drie écht constant wordt, daarboven is het afwachten welke swing mee naar de baan is gekomen. Dat is geen valse bescheidenheid, maar een simpele constatering na twintig jaar golf. Soms zit het mee. Soms zit het tegen. En mijn start van de ronde hoorde duidelijk tot die laatste categorie, waarmee ik geenszins Hannies spel tekort wil doen. Dat was goed en solide. Dat van mijn niet.
Vanaf de vierde hole keerden de kansen echter. Na een par voor een halve op de par-3 vierde, maakte ik ook op vijf en zes een par om wat dichterbij te komen, om met een dubbel op zeven de stand weer gelijk te trekken. Een score waarmee we de turn bereikten na een par van Hannie op de par-3 achtste en een par van ondergetekende op de par-5 negende.
Ineens zag ik weer perspectief, al bleef het vooruitzicht op de laatste negen holes acht slagen te moeten geven een pittig vooruitzicht. Het mocht dan wel A/S staan, mijn tegenstander speelde solide golf, raakte vanaf de tee het merendeel van de fairways, en nog altijd vraag ik me af waar ik de meeste slagen op de back-nine nou eigenlijk won. Kleine dingetjes. Een kort ijzer dat net teveel onder de bal doorgaat hier. Een wedge die net te dun geraakt wordt daar. En hier en daar wat onnodig gemiste putts.
Hoe dan ook. Na in een gelijke stand de turn te hebben bereikt, ging het snel. Ik won eerst tien, we halveden elf, en was daarna de beste op twaalf, dertien en veertien, waardoor het op de tee van de par-5 vijftiende ineens do or die was voor onze fotografe. Het werd die. Na drie goede klappen lag ik op de green en twee putts later stond er een par op mijn kaart waar ik ook – toch vooral opgelucht – '5&3' schreef, ten teken dat de partij erop zat.
Natúúrlijk won ze daarna de enige hole waar ze geen slag kreeg en maakte ze ook een knappe par op de par-3 zeventiende. Dat ik met een birdie de laatste hole won deed, net als de door mij verloren holes zestien en zeventien, niet meer ter zake, maar mocht niet onvermeld blijven. Precies wat ook gold voor het goede spel van mijn tegenstander die niet alleen dapper genoeg was om na de zware ronde op Waterland van vorige week opnieuw naar Amsterdam af te reizen, maar die vooral ook uitstekend speelde. De ruime uitslag deed geen recht aan de close-call die de wedstrijd eigenlijk was.
Het kan toch, ik ben te verslaan! Het was woensdagochtend half acht, en de serene rust van een nog droge Golfclub De Hoge Kleij lag over het perfect geprepareerde gras. De ideale omstandigheden voor een spannende matchplay. Zoals de traditie wil, werd hier de halve finale gespeeld, en mijn tegenstander was Frank Huiges. Om eerlijk te zijn, had iedereen zijn geld al op mij gezet. Maar om meteen met de deur in huis te vallen: ik heb verloren. Of beter gezegd, Frank heeft mij verslagen. De wedstrijd We begonnen de ronde nog droog, hoewel de lucht al dreigend grijs kleurde. Mijn strategie is altijd dezelfde: knal erin, win snel een paar holes, en houd dan stand. En zo geschiedde. Na zeven holes stond ik 5 up. Ik wist dat ik scherp moest blijven, want dit was de halve finale en Frank kreeg met zijn handicap van 18 maar liefst 14 slagen mee. Dat betekende dat ik maar vier holes had waar hij geen slag kreeg. Met een voorsprong van 4 up begon ik aan de laatste negen holes. Toen sloeg de bliksem in. Frank begon aan een ongekende reeks pars: op hole 10, 11 en 14, een birdie op 12, en nog een par op 15. Plotseling stond het gelijk. Ik speelde overigens niet eens zo slecht; +1 op de eerste negen en ook +1 op de tweede negen tot aan hole 15. Maar tegen Franks onstuitbare opmars viel niet te winnen. Met een par op 16 en nog een par op 17 was het plotseling voorbij. Ik stond erbij en keek ernaar. Niet verloren, meer overdonderd. Ik moet eerlijk zijn, ik kan niet winnen van een man die op bijna elke hole van de tweede negen parren maakt, terwijl hij daar een slag krijgt. Dan zou ik overal birdies moeten maken. Ik ben goed, maar zo goed, helaas, ook weer niet. Eerlijk is eerlijk Ik geef Frank alle hulde die hij verdient. Hij heeft fenomenaal gespeeld, hoewel ik nog steeds vind dat zijn handicap wel wat naar beneden mag ;_)). Nu het stof is neergedaald, steun ik mijn naamgenoot Peter in de finale. Succes mannen, en tot de volgende wedstrijd.
Ken je dat? Zo’n strook strak gemaaid gras in het midden van een golfhole, waar je links en rechts mensen ziet zoeken naar hun bal? Nou, dáár lag ik dus nooit. Peter Luijer wel. En als hij zich al aan de zijkanten meldde, dan was het om mij te helpen met zoeken. De driver wilde maar niet luisteren naar de baas. En ja, het ligt altijd aan de indiaan. En nooit aan de boog. Ik weet het. Maar toch.
Gespot, ons gewaardeerde lid Jur Raatjes op de oldtimer catwalk tijdens het driedaagse auto festival Concours D’Elegance op het prachtige landgoed Heerlijkheid Mariënwaerdt in Beesd. Als mede-organisator van dit grote festijn kon hij het niet nalaten deze dagen een podcast te doen met collega Tile. Voorlopig zullen wij Jur helaas niet zien op onze wedstrijden. Zijn voetoperatie is niet goed gegaan en de prothese moet binnenkort vervangen worden. Wel verzorgt hij met veel plezier alle teksten en lay outs voor het komende Nations Cup. Sterkte Jur met je voet en snel weer op de course!
Hierbij nodigen wij professionele mediavertegenwoordigers uit om met hun beste journalistieke werk mee te dingen naar de Golfpersprijs 2025, een gezamenlijk initiatief van de NGF, NVG, PGA Holland en NVGJ, de Nederlandse Vereniging van Golfspelende Journalisten.
Afgelopen dinsdag en woensdag stond onze homecourse De Texelse in het teken van de NVGJ. En hoe! Dinsdag begon nog veelbelovend met een stralende start, maar de echte Texelse ervaring liet niet lang op zich wachten: een pittige regenbui die ons stevig op de proef stelde. Woensdag daarentegen was het genieten geblazen. Zon, een strakblauwe lucht en dat kenmerkende Texelse briesje maakten er een prachtige golfdag van. Onze NVGJ’ers lieten zich uiteraard niet kennen. Er werd prima gespeeld en de sfeer zat er goed in. Voor een aantal van onze spelers die straks meedoen aan de Redexim Nations Cup was dit bovendien een uitstekende generale repetitie. Binnen een maand staat dit grote internationale toernooi voor de deur en de Texelse rondes waren ideaal om alvast wat scherpte en vertrouwen op te doen. Een belangrijk moment tijdens deze dagen was de samenstelling van de duo’s die Team Nederland gaan vertegenwoordigen. Met zorg en oog voor balans in handicaps zijn de koppels gevormd: * Marijke & Louis * Stef & Sonja * Martijn & Pamela * Anton & Hannie * Friso & Helene Met dit team hebben we een mooie mix van ervaring, talent en teamspirit. Ik ben ervan overtuigd dat deze combinaties elkaar perfect aanvullen en dat we hiermee sterk aan de start verschijnen. Achter de schermen wordt er ook keihard gewerkt. Cara zorgt ervoor dat alles tot in de puntjes geregeld is, zodat wij straks alleen maar hoeven te doen waar we goed in zijn: golfen en genieten. De komende weken benutten we om nog wat extra te trainen en de handicaps aan te scherpen. Ik kijk er met veel enthousiasme naar uit. De Redexim Nations Cup 2025 belooft een bijzonder evenement te worden en ik ben nu al trots op dit fantastische team. Op naar oktober – en op naar succes! Helene Wiesenhaan Captain Team Nederland
Er kan nog veel gebeuren, want we hebben nog vijf wedstrijden te gaan voor de finale op Nunspeet, inclusief een major op Haviksoord waarop niet minder dan 80 (of 70 of 60 enz) punten te verdienen zijn. Maar toch, de Order of Merit krijgt steeds meer vorm. Aan die finale doen de acht beste in A en acht beste van B mee. De vraag, wanneer kan ik voor de zekerheid nog spelen om mijn plekje veilig te stellen of te veroveren, wordt steeds vaker gesteld.