Nederlandse Vereniging van Golfspelende Journalisten
17.04.2022
Een dag nadat Feyenoord de halve finales van de Conference League haalde, een halve week nadat de straten van de Maasstad het toneel waren voor een groots hardloopfeest, mocht ook de NVGJ een feestje vieren in het Rotterdamse. Met een Amsterdammer als grootste feestvarken. 020 zegeviert in 010.
‘Misschien moet je de mooiste van Nederland ook eens lopen’, of woorden van gelijke strekking appte Eric Brommert me nadat ik hem in zijn rol als race-manager van de Rotterdam Marathon en host van de leuke hardlooppodcast ‘De Pacer’ mijn complimenten had overgebracht voor zowel zijn terugblikuitzending als de strakke race die de twee Abdi’s en Nederlands’ snelste vrouw Nienke Brinkman onder zijn (gedeelde) regie hadden gelopen. Het is dat ik al een enthousiast hobbelaar ben (in de tijd dat de heren de 42 kilometer afraffelden deed ik in Amsterdam mee aan een loopje over vijftien kilometer en toch kon ik zowel de start als de finish van ‘de hele’ op tv zien…) anders was ik dat na de afgelopen week wel geworden. Vanwege het heerlijk onbevangen enthousiasme van de nog niet eens zo gek lang lopende Brinkman en natuurlijk vanwege de vrolijkheid langs het parcours. Het filmpje(externe link) van de student die totaal in de olie iedere loper over het parcours jaagt is nu al een klassieker
Mijn antwoord op Brommerts vraag of ik misschien ooit zijn marathon zou lopen was overigens een duidelijk nee. De sfeer kan nog zo leuk zijn, het blijven 42 kilometers waar mijn grens echt ligt bij 21 kilometer. Er moet immers wel tijd overblijven om te golfen. En laat dat nu ook kunnen in Rotterdam. Bijvoorbeeld op Kralingen, de charmante negenholesbaan aan de rand van het Kralingse bos. Kort (par-64), geen par-5 holes, smal, veel bomen, enfin, schieten met scherp is noodzakelijk voor een goede score op de uit 1933 stammende baan.
Wat dan niet helpt is om al op de eerste hole een bal rechts out of bounds te slaan en te beginnen met een dubbele bogey. Of het nu daardoor kwam (‘ach, laat dan ook maar’), door het goede gezelschap (Eric Venghaus en Peter Keijzer, geheel toevallig in precies dezelfde kleuren gestoken als ondergetekende: witte broek en schoenen maar vooral: paars shirt. What are the odds?) of door het gegeven dat Kralingen me kennelijk ligt (vorig jaar won ik hier ook), aan het eind van de rit stonden er 74 slagen op mijn kaart met een totaal van 37 punten bovendien. 38 eigenlijk, maar bij het invoeren van de kaart bleek anwbgolf strenger dan onze wedstrijdleiding te zijn. Hoe dan ook: het was genoeg om te winnen in het door beperkte opkomst ongesplitste veld en te voldoen aan de opdracht van collega Collet, die tot nu toe onverslaanbaar lijkt in dit seizoen. ‘In mijn afwezigheid moet jij de eer van Golfers Magazine dan maar hooghouden’.
Veel belangrijker echter dan de overwinning en de daardoor gewonnen kilo paaseieren, was de nazit. Een jaar geleden was Kralingen de eerste wedstrijd van het seizoen waarbij we weer op het terras plaats mochten nemen nadat deze door covidrestricties een tijdje gesloten waren gebleven. Een jaar en nog een lockdown verder is er veel gebeurd, in de wereld, bij onze club, maar wie in het voorjaarszonnetje pal achter de negende green eens goed om zich heen keek zal toch ook zijn opgevallen wat een heerlijk dag en middag het weer was in het Rotterdamse.
Sommige dingen veranderen gelukkig niet.
UITSLAGEN
Een select gezelschap van de NVGJ bracht een bezoek aan de intieme baan van Golfclub Kralingen. Ondanks het ontbreken van parren 5 (of misschien dankzij?) hadden aardig wat leden moeite met de baan. Martijn Paehlig stak er in ieder geval in Rotterdam met kop en schouders bovenuit.
Uitslag Kralingen plhc stbf
1. Martijn Paehlig 12 38
2. Eric Venghaus (sponsor) 22 34
3. Madelon Barenbrug 36 32
4. Helene Wiesenhaan 16 31
5. Hans Terol 20 30
6. Henri van der Steen 20 30
7. Annette de Jong 24 30
8. René Brouwer 25 25
9. Kees Pijnappels 21 24
10. John Dekker 29 22
11. Willem Schouten 12 21
12. Michiel van Kleef 28 21
13. Anna van Lennep 24 21
14. Peter Keijzer 25 20
15. Andy Houtkamp 22 19
16. Hans Botman 33 19
17. Ronald Speijer 21 18
18. William Wollring 28 13
19. Milanda Koopman (sponsor) 44 8
Wat kan golf toch een verschrikkelijk frustrerende sport zijn. Dat is natuurlijk geen nieuws voor het gros van de NVGJ'ers, die alles weten van fluffs, toppertje, slices en 3-putts. Ons motto is niet voor niets 'elkaar een leuke dag bezorgen', en niet 'these guys and girls are good'. Maar soms gaan de golfgoden wel heel ver met het geven van lesjes nederigheid.
**Winderig, maar warm ontvangen: NVGJ aanwezig bij Redexim Golfdag** Namens de NVGJ waren we op uitnodiging van Redexim en Barenbrug aanwezig bij de 35e editie van hun jaarlijkse Golfdag. Een traditie waar we als NVGJ graag bij aansluiten, zeker in een jaar waarin Redexim zich als trotse sponsor aan onze eigen Nations Cup heeft verbonden. Martijn Paehlig, Hélène Wiesenhaan, Peter Boogaard en ondergetekende mochten de eer van de vereniging hooghouden. En dat deden we op een plek van formaat: De Pan. De wind maakte het uitdagend, maar het Engelse karakter van de baan kwam er prachtig door tot zijn recht. Naast een stevige ronde golf stonden ook demonstraties van nieuwe machines op het programma, en was er bijzondere aandacht voor greenkeeper Marcel Bossinade. Hij ontving de Cees de Bree Innovation Award voor zijn niet-aflatende inzet en innovatieve werk op De Pan. Terecht en verdiend. Dank aan Redexim en Barenbrug voor de uitnodiging, de goede organisatie en het warme ontvangst. Wij kijken nu al uit naar oktober, wanneer we hen op Texel mogen ontvangen voor The Nations Cup.
Mijn golftas met een bagage van clubs, handschoenen, ballen maar vooral herinneringen. Van iedere club weet ik nog precies waarop ik kon vertrouwen. Mijn King Cobra Driver 10.5 was mijn beste maatje. Mijn Scotty Cameron met daarop de tekst “Bedankt voor 10 mooie Belek-jaren. Jouw golfvrienden” Het balletje waarmee ik de enige hole-in-one heb geslagen. Nu zijn het alleen nog maar emotionele herinneringen. Daar kunnen criminelen gelukkig niet aankomen.
Van radio tot televisie, van print tot fotografie: NVGJ'ers waren op vrijwel elk mediapunt aanwezig van het KLM Open. Een korte terugblik op het toernooi met al het werk van de NVGJ-ers. Voorzien van fantastische foto's van ons lid, Jan Kok.
De voorspellingen waren zo dramatisch dat Cara de dag voorafgaand de matchplay match belde om te checken of we wel moesten gaan. Het werd een go. Op Cara’s thuisbaan de Waterlandse scheen de zon in de ochtend. Dat was positief. Cara was positief en vrolijk. Ze speelde van geel. En hoe. Vaak lagen haar afslagen verder dan mijn vermoeide pogingen. Vermoeid, ja dat is de samenvatting van mijn spel. Een klein pijntje in de bil is een vermoeide tred geworden. Strompelen dus. En pijnscheuten bij iedere slag. Cara sloeg recht en ver. Ik in het hoge gras met strafballen tot gevolg. De achterstand ging snel naar niet meer in te halen. Het weer werd slechter en na 13 zijn we teruggegaan. Bijna droog. Ik afgegaan. 1 hole gewonnen. Nu langdurig pauze en niet meer spelen. Hup Cara, je was de beste.
Het woord van vandaag : ENERGIE Energie: de zon en wind vertaalde dit naar paraplu's op onze golfkarren die vervolgens zeeeer regelmatig door de wind omgeblazen werden, te lachwekkend ( wat doen we verkeerd?) Energie: heb je ook nodig in je lijf om een goede golfswing te kunnen maken. Helaas Pamela had op een avontuurlijke vakantie simpel met een teen tussen de deur gezeten: net een paar dagen weer schoenen aan en aan de asperines om vandaag een beetje te kunnen lopen. Ik ben een beetje te fanatiek met golfen en met mijn hypermobiliteit geeft dat weer heupproblemen.( hup wat paracetamol erin) Je begrijpt het al de lamme en de blinde liepen, wel heel gezellig, rond op de mooie golfbaan van Landgoed Bergvliet. Over onze scores zullen we het dus maar niet hebben, ballen zoeken was een terugkerend onderdeel, dat zegt genoeg. Toch komt kwaliteit altijd boven drijven en dan kijk ik met bewondering naar een prachtige approach van Pamela naar de green. Op enig moment was de energie echt op en lonkte het terras dus de laatste holes hebben we niet meer uitgespeeld. Gezellig nog een hapje gegeten met wel genoeg "praat" energie om elkaar weer wat beter te leren kennen: we hebben elkaar echt ontmoet!