Nederlandse Vereniging van Golfspelende Journalisten
25.03.2024
Islantilla, dé 2024 jubileumreis van de NVGJ. Hé vrienden en vriendinnen, da's een hele leuke baan en een prima hotel. Drie heel verschillende 9-holes lussen met alle drie hinderlijke obstakels... oh nee, úitdagingen, zo heet het. Enige constante over de voorbije jaren: een heerlijk winterzonnetje (max. 19-23 graden) en golfen in een ontspannen sfeer.
Voor echtgenote Dea en mij een bewuste keuze in de winter, Islantilla. Heel anders dan het drie kwartier verderop gelegen en populaire El Rompido met twee 18-holes banen, Noord en Zuid. Tuurlijk, ook leuk, maar wel een beetje klef. ,,Oh haiiii, jullie ook hier...?'' El Rompido versus Islantilla is een beetje als noord-zuid als Brabant versus de Randstad, als Amsterdam vs Rotterdam; kom je voor de show of kom je om te golfen?
Karakteristieken
Islantilla is golf en geloof mij: je kunt aan de bak. Want met drie lussen speel je ook echt drie keer op een andere baan. Met de bunkers valt het overigens wel mee. Lastiger zijn de waterhindernissen. En dan die hoogteverschillen! En omdat enkele holes zijn ingebed tussen de vakantiehuizen, kent de baan soms lastige doglegs. En wat moet die boom midden op de fairway?
Variatie is de troef van Islantilla. Het baanprogramma is zo ingedeeld, dat je telkens twee opeenvolgende lussen speelt. Twee combinaties van 9 holes. Kans is zo groot dat je op de jubileumreis alle lussen doet. Een buggy (circa 35 euro, afhankelijk van hoog- of laagseizoen) wordt veel gedaan. Je loopt soms flinke stukken tussen de holes en de paden gaan op en af. Inslaan: er is een grote drivingrange en Istantilla heeft twee speciale trainingsgreens en een chipping-area.
De banen
Campo Azul (blauw) spreekt vooral lage- en midhandicappers aan. Alternatief is spelen vanaf rood. Direct op hole 2 is een 170 meter lange Par 3, grotendeels over water. Kicken als je het redt. Anders is er een dropping zone, links van de green. Veel hoog-laag door de baan en enkele lastige hindernissen. Greens liggen soms verscholen in de baan.
Op Amarillo (geel) komt het vooral aan op een goede tweede (en derde) slag om strategisch de beste ligging te kiezen naar de green. Baan loopt deels parallel aan de kustlijn en gaat soms behoorlijk op en af. En de baan loopt sterk af van rechts naar links. In ieder geval: precisie is gevraagd.
Campo Verde (groen) start naast het hotel. In theorie de makkelijkste van de drie lussen met vaker brede fairways. Een lus met weinig poespas. Gewoon staan en slaan. Liefst ver en recht, maar kies je lay-up zorgvuldig. Ook een leuke eilandfinish (met illegale ballenverkoper). En toch: in januari zes keer 18 holes gespeeld en slechts een handjevol ballen kwijtgeraakt. Op twee dagen zelfs geen enkele bal. ‘t Kan dus wel.
Het hotel
Na de ronde wil je wat eten en drinken. Toch? In januari was het clubhuis dicht. Officieel: ‘in verband met verbouwing’. Maar het terras van de hotelbar was wél open. Prima lunch en snacks, ‘redelijke’ prijzen. Het eten 's avonds is in buffetvorm, maar gevarieerd en met veel keuze. Ontbijt idem dito.
De kamers
Veel uren zul je er op de NVGJ-reis waarschijnlijk niet vertoeven, maar de kamers zijn prima. Goede bedden, balkon met zitje, prima badkamer met ruime inloopdouche. Alleen jammer van zo'n laag toiletpotje. Prima voor kabouters, minder geschikt voor senioren met gemankeerde gewrichten. 's Avonds de bar, prima!
Mooie keuze, Hans, voor het 30-jarig bestaan van de NVGJ.
Het leven kan soms bijzondere wendingen nemen. Op de dag dat Leo ons ontviel, kreeg mijn leven een nieuwe toekomst. Op 15 april deed ik op eigen verzoek een cardio test bij de huisarts. Deze test doorstond ik verre van met verve en resulteerde in een onmiddellijke ziekenhuisopname in Gronau. De onderzoeken in het ziekenhuis duurden helaas paar dagen, waardoor ik uiteindelijk, vrijdagmorgen een hartkatheterisatie onderging. Fred Veldman en ik hadden al berichtjes gewisseld in de trant van “nog drie dagen en dan ben je weer het heertje" en kan je weer golfen maar niets bleek minder waar. Na afloop stond de ambulance klaar die mij met spoed en begeleiding verplaatste naar de Schüchtermann Kliniek voor een spoedoperatie. Die kliniek is gelukkig een van de beste in Duitsland maar bevindt zich in het Teutenburgerwald, niet echt naast de deur. Om 18.00 uur werd ik wakker met twee omleidingen en overal pijn. Nu anderhalve week later, bevind ik mij in de Reha, in dezelfde kliniek waar ik een revalidatieprogramma van drie weken volg. Veel cardio fietsen, fysio, massages, ademtherapie, gezond eten en lezingen over vet in bloed. Mijn hart is nu weer tiptop, alleen laat de conditie nog ernstig te wensen over. Lang verhaal kort geschreven: na de operatie mag ik zes weken niets tillen of iets doen wat het borstbeen te zwaar belast en na drie maanden mag ik weer over sport nadenken. Kortom na de Spelen hoop ik weer terug te zijn op de Golfbaan Wat een fijne club! Een dag na de operatie hing Pim aan de lijn om mij op te beuren, van het bestuur en Weco kwam een bos bloemen en van diverse leden stroomden de berichten binnen. Heel veel dank, De NVGJ is een warm bad. Ich komme wieder. Het allerbeste, Frank
Huh?! Wat is dit nou? Is die wedstrijd nu al gespeeld dan? Op de redactie keken we elkaar even vreemd aan toen er een mail binnenkwam van ons gewaardeerde lid Onno Hansum. Zijn matchplayverslag kon het nog niet zijn. En er stond toch echt De Haenen. Maar was, correctie, is die wedstrijd niet pas vrijdag 3 mei?
Elaine neemt een matchplay wedstrijd altijd buitengewoon serieus, met strategische speelplannen en tactische varianten, voor als die niet blijken te werken. Bovendien avonden niet drinken, maaltijden met sportvoeding en natuurlijk geen seks voor de wedstrijd. In het begin leek dat allemaal nog niet zo te helpen. Tot de turn ging het gelijk op..
Aanstaande vrijdag spelen we op de prachtige golfbaan De Haenen in Teteringen. Een dorpje strak tegen Breda aan. Een golfronde over De Haenen voert door de vier verschillende sferen, die deze baan zo uniek maken. Van de bloeiende roughs van de wetlands en het grasgebied komt u in het parkgedeelte met de twee grote vijvers en de vele rododendrons en azalea’s. Vervolgens komt u in het historische bosgedeelte. Vanaf hole 13 wordt het terrein sterk glooiend met een prachtig gebied van heide en zandverstuivingen.