Must visit event van 2024! Dit mag je niet missen. Een knaller van een evenement op de prachtige baan Het Woold. Geniet van het golf, vier het leven met de après golf party, laat je verrassen door de Brabantse gezelligheid en maak kans op prachtige prijzen van de enorme prijzentafel. En nog veel meer!
Het verslag van het eerste Major van het Zuiden, 2 juli op het Woold, kunnen we best in drie delen knippen.
Akte 1: Het feest
Nou, lekker, dan mag je het verslag maken. Dan kun je de evocatieve proberen te spelen, maar niets dringt zo door als het beeld. Kijk maar eens naar de foto’s die John Dekker en anderen stuurden, met een hossende Marijke, een uitgelaten Peter Keijzer, de geheel in oranje gestoken Jolanda of die immer praatgrage Pim, die wordt betrapt op een zeldzaam moment dat hij eens niet bezig is aan een anekdote over Jan Cremer, maar gewoon mee feest: ‘We houden van het leven, de liefde en de lust – We feesten door tot ’s avonds laat nog lang niet uitgeblust…’ Zelfs de doorgaans zo bezonken-wijze Ruud van Breugel zagen we voorzichtig wat danspasjes maken. En toen moest de polonaise nog worden gelopen!
De heer Taal, wiens verschijning je toch al eerder doet denken aan een nieuw lid van het kabinet-Schoof dan aan plat vermaak op de dansvloer, hield zich liever buiten het gewoel, zo stelden we vast. Op het terras zaten Martijn en Hans Botman zich zelfs lijfelijk te onttrekken aan de Mien-waar-is-mijn-feestneuslol. Zij vermaakten elkaar met verhalen over de laatste popconcerten die ze bezochten: Hans was met 60.000 anderen voor 123 euro naar Bruce Springsteen geweest, Martijn met 70.000 anderen voor 140 euro naar AC/DC. Dat bleek min of meer 140 euro te veel betaald, begreep ik.
Bizar gezicht
De regie van het volksdansen was overigens voortreffelijk, want de winnaars in hun Brabantsbonte jasje werden simpelweg gesommeerd voor te gaan, wat het de meute gemakkelijk maakte aan te sluiten. Daar gingen ze, zwaaiend, zingend, in optocht door het clubhuis, een bizar gezicht, goed beschouwd. Weinig menselijke activiteiten zien er zo angstaanjagend dom en tegelijk aanstekelijk uit als de polonaise. Dat is in de ernstigste mate het geval wanneer intellectuelen als F. Leunge en P. Sturhoofd schaamteloos in de slinger mee deinen.
Was het dit, even het springding uithangen bij oude carnavalskrakers en een paar rondjes achter elkaar de zotterik uithangen? Was dit wat de organisatie ons had beloofd als onvergetelijke omlijsting van de eerste Master van het Zuiden? Nee hoor! Er was nog veel meer, om te beginnen een ontvangst die paste bij de wervende en enthousiaste voorzetjes die Anton eerder had verstrekt, in de vorm van warme aanbevelingen toch vooral naar Het Woold te komen. Om 10.16 uur liet hij iedereen al weten dat het feest begonnen was: de koffie en het gebak met slagroom stonden klaar. Bij de start kreeg eenieder een zakje met nieuwe tees, vervaardigd van een restproduct waarvan de naam me ontschoten is, maar dat milieutechnisch een aanwinst is voor de golfsport. We gingen van start met bijna 40 man, inclusief de gasten van Anton, zijn geliefde Monique en haar vriendin Nanna Kies, die zich beiden voortreffelijk leken te vermaken in het NVGJ-gezelschap, ook na de wedstrijd.
In de zeik nemen
Monique assisteerde Anton daarbij tijdens de prijsuitreiking die in de rust van het voetballen werd gedaan. Tja, dat voetballen. Nederland-Roemenië, tweede ronde van het EK handbalvoetbal. Schrijvertje dezes heeft er weinig van gezien, want onder de douche, na een rondje dat meer dan vijf uur in beslag nam. Anton liet om 17.25 uur weten dat het programma vijf minuten later zou beginnen en dat we de eerste acte zeker niet mochten missen: een tonprater die het verzamelde volk uit het westen van de land eens geducht in de zeik zou nemen. Tonpraters en buuttereedners zijn stand-up grappenmakers die in het zuiden van het land normaal rond carnaval vanachter een halve ton hun Witze te berde brengen. Eerst was er nog een jonge zanger die vol geestdrift een lied van Elton John ten gehore bracht. En toen was hij daar dus. Bennie. Tonprater. Helaas wist Bennie ons heerlijke underdog-gevoel ten opzichte van de vermaledijde westerlingen niet echt goed om te zetten in humor. Hij noemde ze trouwens niet randstedelingen maar, per ongeluk en veel geestiger, randstadstedelingen. Zijn grappen gingen bijvoorbeeld over de vraag of die randstadstedelingen weleens van Q-koorts gehoord hadden. Dat is een door vooral Brabantse geitenboerderijen voortgebrachte ziekte, te vergelijken met long covid. Heel erg dus. Nou, Bennie’s vrouw had die Q-koorts: ze was al maanden aan het mekkeren.
Enfin, hij was lollig, Bennie is getalenteerd, de sfeer kwam er heus in en de conference duurde net niet zo lang dat het gezelschap de aftrap moest missen. Die aftrap hadden de meesten vermoedelijk ook best willen missen. Er werd een beetje gekeken, er werd wat gekletst, er werd gegeten, er werd gedronken, en af en toe hoorde je Ronald Reinders wat roepen, de enige die echt fanatiek meeleefde met wat er zich in München afspeelde. Persoonlijk vind ik voetbal kijken geen zaak die het best in groepsverband wordt beleefd, als je tenminste voor het voetballen komt. Andy en Ragnar en andere collega’s zullen begrijpen wat ik bedoel. Ik zat als verslaggever bij zes EK’s en zeven WK’s op doorgaans bomvolle tribunes, maar zag het voetbal toch vooral in m’n eentje. Ik zeg: voetballen kijken en masturberen doe je in je eentje.
Zo lelijk als een paard
Dat laatste neem ik meteen terug, want ik las net de biografie van Johan Polak, een van de bekendste uitgevers van Nederland van de twintigste eeuw. Fascinerende, ook wel tragische man, deze Johan. ‘Ik ben joods, ik ben homoseksueel, zo lelijk als een paard, en ik ben miljonair. Je denkt toch niet dat ik iets moois van mensen te verwachten heb.’ Maar hij had dus wel geld zat om wat van mensen te verwachten. Wat hij kocht? Seks. Van medewerkers en schrijvers, ook heteroseksuele auteurs. Met zijn homoseksuele ‘vrienden’ deed Polak aan sm-spelletjes, zijn heterovrienden dienden akkoord te gaan met wat zelf ‘mutuele onanie’ noemde. Dus nee, ook de masturbatie kan in commissie worden bedreven. Maar goed voetbal kijken is een solistische bezigheid, daar blijf ik bij!
Hoe het verder ging met dat voetballen op de dag van de eerste Master van het Zuiden kan kort worden samengevat: de onzen wonnen met 3-0, we namen het voor kennisgeving aan. Bij 1-0 had het al lang 2-0 moeten zijn en wat die Bergwijn op het veld had gedaan, was niemand opgevallen en natuurlijk was er het nodige voetballatijn, zoals van Arjan Kerssies, nadat Malen had gescoord. ‘Ik zei al meteen: Malen moet erin!’ Onno Hansum bekeek het allemaal met een beperkte interesse; hij was net terug van een vakantie in wat ooit ‘ons Indië’ was, waar hij met eigen ogen had gezien dat de voormalige kolonie nog tal van Oranjefans kent. Peter Wekking vertrok in de rust. Zijn ronde had vijf uur en 40 minuten geduurd en dat voetballen… ‘Ik vond het niets met dat uitvallende beeld en geschreeuw.’
Daarna gingen we dus maar hossen en zingen en de polonaise lopen…
Akte 2: wat er zoal rondom het Major speelde
Welnu, in de aanloop naar deze eerste Major van het Zuiden was er volop bedrijvigheid op onze app met de wat verneukeratieve naam ‘NVGJ at WORK’. Deze bedrijvigheid toonde nog eens aan hoe onterecht negatief er vaak wordt gedaan over sociale media. De discussie ging over de protesten van Extinction Rebellion bij het KLM Open. Wat was er gebeurd: demonstranten hadden zich opgehouden voor de ingang van het golfpark en aandacht gevraagd voor de dubieuze rol die het golf speelt in de klimaatcrisis. Dat protest had ervoor gezorgd dat het KLM Open hier en daar wat uitliep. Uiteraard waren wij van de NVGJ er als de kippen bij om een en ander te duiden. Hier werd een zeldzaam hoog niveau in de retoriek gehaald. ‘Sukkels’ zijn het, ‘verwende snotneuzen’, de uiterst schrandere vergelijking tussen aanhangers van XR en apen werd zelfs gemaakt. En het waterkanon moest erop! Sterker nog: de NVGJ blijkt een afgestudeerd socioloog in haar midden te hebben, die toevallig ook nog eens ter plekke was en meteen antropologisch onderzoek had gedaan. Zij wist dus te vertellen om wie het hier ging: ‘Geprivilegieerde jongeren die opgegroeid zijn in weelde en zich daar nu tegen afzetten.’ Zie je wel dat die sociale media ons kunnen verrijken, bij zinnen kunnen brengen, puur goed zijn in kennisoverdracht…?
Tijdens en rond onze eerste Master van het Zuiden werd er uiteraard, net als op ‘NVGJ at WORK’ , ook gepraat over Joost Luiten en de Olympische Spelen. Op de app liet Ragnar weten het jammer te vinden dat hij een wervend stukje radio over de kwestie niet door de ballotage van de redactie had gekregen. ‘Achteraf had dat best ietsje kunnen schelen in de discussie.’ Wij werden ook attent gemaakt op een interview in De Telegraaf met Luiten. Nou, dan maar weer eens De Telegraaf lezen, en dan meteen ook maar weer eens de column van ons gewaardeerde lid Rob Hoogland. Helaas betrof het hier een flauw, zwak gecomponeerd en nogal droevig geformuleerd stukje. Durf ik dat zomaar te schrijven? Ja, gerust. Want de column van onze grote vriend ging juist over de Jan Saliegeest die over het land is gekomen, het gebrek aan moed om elkaar de waarheid te zeggen, te bekritiseren.
Rob zal het dus ook goedkeuren dat over het betreffende interview met Luiten in zijn krant wel wat spaanders kunnen worden gehakt. Het interview werd afgenomen en beschreven door zekere Hans Ruggenberg, een journalistieke charlatan die een totaal kritiekloos vraaggesprek met onze topgolfer presenteerde, vol aantijgingen en dubieuze verdachtmakingen. Dat was donderdag 27 juni. En dan stapt Luiten naar de rechter. Wie spreekt er verstandige taal in deze kwestie? Onze voorzitter! Martijn appt, op het carnavaleske tijdstip van 11 minuten over 11 op dinsdag 2 juli: ‘Luiten maakt een kans als de rechter meegaat in het argument dat de regels onderweg zijn aangepast en dat hij, als deze regels vanaf dag 1 hadden gegolden, zich wel geplaatst had.’ Op de kop af zes uur later komen we Martijn tegen op de trap in het clubhuis van Het Woold: ‘Luiten heeft gewonnen.’ De Telegraaf dus ook…?
Akte 3: de wedstrijd!
We waren allemaal benieuwd naar het groots aangekondigde eerste Master van het Zuiden, naar die voor velen onbekende baan Het Woold, natuurlijk naar onze eigen scores en die van andere gewaardeerde leden. Niet naar hen die ons om onbekende redenen bij voorbaat ontvielen, omdat ze niet voorkwamen in het deelnemersveld, zoals Christiaan Scheen, wekenlang de leider in het klassement in de A-categorie. Wel die van Sonja van der Rhoer, die onlangs nog wanhopig vast stelde dat ze ‘het’ helemaal kwijt was. Nu kwam ze zomaar met 32 punten binnen, helemaal terug dus!
We dankten de goede scores natuurlijk deels aan de relatief gemakkelijke baan die bovendien iedere speler meer slagen opleverde dan gemiddeld. Het Woold bleek bovendien niet alleen een hartstikke leuke en mooie baan te zijn, maar ook prima onderhouden. En zo lekker stil…
Laat ik ook even proberen uit te leggen waarom ik dit stukje mag/moet tikken, als winnaar met 39 punten. In de ochtend voelde de rug aan als totaal gebroken en versleten. Ik pikte Marijke op, maar kon het niet opbrengen, zoals anders, haar tas in de auto te leggen. Ze deed het zelf. Ik meldde me op het Woold met een tas waarin meer pillen staken dan stokken. Met die pillen kwam ik rond. Geen warming-up, zelfs de oefenswing liet ik gaan. De driver bleef onaangeroerd in de tas, de houten 3 ook, ik deed alles met de hybride, een houten 5 of 7, ik weet het niet precies, en wat ijzers. En de putter, jaren geleden uit de garage van Martijn in mijn tas verschenen. Omdat ik niks verwachtte van de dag en urenlang feitelijk alleen maar aan het overleven was, ging het hole na hole goed. Daar bleek zelfs mijn gezelschap geen enkele invloed op te hebben. Ik speelde met Coen Brandhorst en Peter Keijzer. Coen was er voor de eerste keer bij. Hij werkt bij het ANP, is Rotterdammer, heeft een vriendin die ook golft. Fijne vent, mooie aanwinst voor onze club, heeft handicap 22, slaat regelmatig geweldige ballen. Peter Keijzer ook, vooral als het om zijn provisionals gaat. Feitelijk was het een treurige dag voor hem. Na dertien holes had ik als marker 4 punten voor Peter genoteerd. Hij stopte. ‘Ik ga jullie niet nog langer lastig vallen.’ Hij sloeg de ballen heel ver, maar vaak 30 meter te rechts of juist te links.
Zo kwamen we Leonard ook tegen, op zoek naar een bal die de bedoeling had gehad hem een prijs op te leveren voor the longest drive. Hij heeft vaker de verste afslag, en dan is het wel irritant dat de organisatie eist dat die bal ook daadwerkelijk op de fairway landt…
Opvallend hoofddeksel
Waren we ook niet benieuwd naar de punten van Alwin de Rijke? Hij scoorde een 32 op de Gelpenberg, een 23 op het onbespeelbare Sybrook, vervolgens een 35 op Haviksoord. En nu? Weer een mooie 34. Knap! En zo wilden we weten hoe de man, die later op de dag met een opvallend verlicht hoofddeksel in de kleedkamer en daarna aan tafel zat, zich zou presenteren. Zou die Frank Huiges, sinds kort lid van ons genootschap, een beetje weten te meppen? Jazeker! Iets minder effectief dan op de Gelpenberg (37 pnt), maar met 34 punten kun je ook thuiskomen.
Waren we ook niet benieuwd naar Andy Houtkamp? Oei, nu moet ik oppassen. Ooit raakte Andy ongesteld na enige op deze site gemanifesteerde scherts onzerzijds. Sindsdien heet onze radiovriend in kleine kring Andy ‘met mij valt niet te spotten’ Houtkamp. Maar deze passage is serieus bedoeld: wat is er aan de hand met Andy? Enkele jaren geleden leek hij onverbiddelijk op weg naar de A-categorie, maar ineens is de progressie gestopt. Zou het kunnen dat Andy binnenkort, als hij het gilde der middenstanders van de gesproken emotie vaarwel heeft gezegd, ineens ontbolstert en alsnog doordringt tot de elite-klasse? Het is gissen. Het Woold liet ons weer fronsen: 20 puntjes slechts.
Er waren meer teleurgestelden, René Brouwer bijvoorbeeld. Maar ook winnaars. De beste was ongetwijfeld Martijn Paehlig: derde weliswaar in de A-categorie, maar spelend vanaf handicap 8 en binnen met 36 punten. Jolanda deed het ook weer uitstekend: 37 punten. Consistent meisje. Pamela deed het ook weer voortreffelijk. Op de weg naar huis zat ze achter me, in de spiegel zag ik dat ze weer aan het bellen was. Ja, die 34 punten wil je natuurlijk wel even met vrienden en familie delen.
Helene kwam ook al boven de 30 uit, net als Anton en Marijke. In de B gold dat Björn en Elaine en ook Ruud Taal. Goed gedaan. Nog beter was Ger Laan, die derde werd met 32 punten, achter Olga (33) en Arjan Kerssies, met 36 punten veruit de beste. Tijdens de voorstelling van Bennie werd Arjan aangewezen als zogenaamd bewijs dat niet elke gelukte zaadcel ook daadwerkelijk een succesnummer is, maar met 36 punten in de pocket kun je dan gemakkelijk een lange neus maken naar de conferencier.
Trotse winnaar: 27 putts…
Maar wat een genot, deze dag. Met voor iedereen van Anton-wege een badge van deze Master, halfweg een worstenbroodje en een glaasje Schobbelèr, een Brabants likeurtje. Een primeur was er ook bedacht door de organisatie: een wedstrijdje putten. Iedereen moest bijhouden hoeveel putts hij of zij maakte tijdens de ronde. Helaas was er onduidelijkheid over de vraag of het om alle putts ging of alleen de putts op de green. Hoe dan ook: Ruud van Breugel was de oppermachtige en trotse winnaar: 27 putts. Hoe hij dan toch maar 23 stablefordpuntjes bij elkaar harkte, mag Joost weten, en was verder ook niet belangrijk, want Ruud werd snoeihard overgeslagen op het podium; de prijs ging naar de speler met de mééste putts! En dat was Jeroen van Leeuwen, met liefst 40 putts en toch maar één stablefordpuntje minder dan Ruud, 22… Anna van Lennep noteerde trouwens ook 40 putts tijdens haar ronde. Ruud van Breugel hoorde het allemaal lijdzaam aan. ‘Dat is mijn lot: ben ik een keer de beste, gaat de prijs naar de slechtste…’ En dat prachtige stel schoenen ging dus ook al aan hem voorbij. ‘Vroeger had je die halfhoge voetbalschoenen van Adidas die Van Hanegem droeg. Die wilde ik heel graag, maar bij ons thuis konden ze die niet betalen. Die gingen ook al aan mij voorbij.’
Nieuwe golfschoenen als prijs? Ja. Voor de winnaars was er een paar Adidas S2G spikeless leather 24 golfschoenen – of andere stappers, naar keuze, ter waarde van 130 euro. Plus een mooie fles Bon Remede Signature 2023, een doosje Titleist ballen (Tour soft), een petje, een trofee en een jasje in Brabants bont… Waren er nog meer prijzen? Volop! De besten van beide categorieën mochten met hun handen vol het podium af, verder werden Ger Laan, Marijke, Frank en Elaine geëerd vanwege hun neary’s. De longest drive ging bij de meisjes naar Marijke, die bij de jongens bleef om onbekende redenen onuitgereikt. Tikkertje dezes had trouwens al voor de wedstrijd een prijs te pakken; ik kreeg van Fred Sochacki zijn nieuwste boek, ‘Op zoek naar altijd’, een gefictionaliseerde versie van de geschiedenis van zijn vader en schoonvader, de een voormalig ‘Polakkenschwein’, de ander een ex-lid van de Hitlerjugend. De twee mannen kwamen in Kerkrade terecht en werden later vrienden voor het leven. Een meeslepende geschiedenis. Fred bracht het boek uit in eigen beheer, wat hem 7000 euro’s kostte. Daar kun je dus 55 keer van naar Bruce Springsteen! Gelukkig koos Fred ervoor de literatuur dit boek aan te bieden. Prachtig uitgevoerd, met harde kaft en stofomslag. Ik ga het zo snel als het kan lezen, al was het maar vanwege mijn eigen familieband met Polen…
Verder nog iets? Ja. Willem Buijteweg had het niet naar zijn zin gehad in de baan. Die regen, hè. Ik kan hem verder niet aan het woord laten, want de grens van 3000 woorden is bereikt en volgens Willem zijn deze stukken toch al veel te lang… Resteren de warme complimenten voor Anton: goed gedaan, menneke!
