Deels tussen de heidevlakten en zandduinen, en deels in een meer bebost gedeelte ligt bij Houthalen Royal Limburg Golf. Een zeer fraaie baan, ooit getekend door de Britse golfarchitect Fred Hawtree. De course werd onlangs aangeduid als de nummer één baan in België, wat door het Amerikaanse Golf Digest overgenomen werd. Daar topte Koninklijke Limburg Golfclub zelfs de hele Benelux-ranking. Een aureool dat kan tellen en dat men op Limburg Golf Houthalen uiteraard wil bestendigen.
In het golf kom je op het eerste oog louter sportieve en kerngezonde mannen en vrouwen tegen, het merendeel toch van zekere leeftijd. Maar onder de vrijwel altijd onberispelijke, modieuze outfit en zeker onder de huid blijkt de gezondheid toch niet altijd onproblematisch, zoals de niettemin zeer succesvolle driedaagse in Limburg onder meer liet zien.
Kijk nou eens naar onze lijstaanvoerder in de Order of Merit, A-categorie. We kunnen van Christiaan Scheen veel zeggen (en dat doen we dan ook), maar hij ziet er altijd piekfijn uit, okay overdreven piekfijn, maar dat is een kwestie van smaak. Christiaan was er wel bij, op de derde en laatste dag van het Rondje Limburg, maar hij deed niet mee: rug. Het moet die rug zijn geweest, waarom hij de eerste dagen ook niet verder kwam dan 27 en 18 punten.
Of kijk eens naar Leonard van Nunen, ook al zo’n man van het glimmende overhemd en de klassieke blazer. En dan ziet Leonard er met dat poepbruine hoofd ook nog eens uit alsof hij net vier weken lang elke dag een paar uur aan een Australische strand heeft liggen gebakken (en de rest van de tijd van het all inclusive arrangement heeft zitten snoepen). Leonard ziet er soms ook fitter uit dan hij is, zoals maandag al bleek. De golfpromotor was een dag eerder nog in Toulouse, waar hij met andere oud-studiegenoten een ander vrindje hielp bij het bewoonbaar maken van een net verworven landgoed. Dat was dus dagenlang stront scheppen, schuren tegen de grond trekken, rotzooi versjouwen en ander lichamelijk werk. Dat moet de reden zijn geweest dat Leonard de Limburgse dagen afsloot met een 21, na op dinsdag ook al een teleurstellende 25 te hebben gemaakt. Het kan er toch niet aan liggen dat hij zo veel van die bijna gênant verre afslagen relatief vaak (meestal rechts) het bos in jaagt…
Onder narcose
Of kijk naar Marijke met haar blij makend hoofd en altijd charmante garderobe. Springding, bruisend van leven. Maar ze moest wel geopereerd, onder narcose. Dat ging allemaal goed, met dien verstande dat ze twee weken later kort na de eerste afslag in Limburg dag haar flightgenoten een fijne dag wenste verder. Marijke ging naar huis, lekker liggen en hopen dat ze een dag later weer terug kon komen. Dat kon ze! Maar haar scores van 23 en 21 waren haar onwaardig. Tja, het lijf…
Onderliggende kwalen? Fred Sochacki kan erover meepraten. We troffen onze Limburgse vriend eindelijk weer eens op Houthalen, wat hem feitelijk zelf nogal verbaasde. ‘’Bij de NVGJ vallen ze één voor één om, maar ik ben er nog! Terwijl ik al drie keer dood had kunnen zijn.’’ Fred heeft een lange geschiedenis met enge kwesties en levensgevaarlijke operaties, maar voelt zich inmiddels weer het mannetje. Als mannetje dan, niet als golfer. Hij kon het ooit heel goed, maar als je je armen nog maar 20 centimeter kunt laten bewegen, is het gedaan met de swing. Intussen speelt hij weer wat, maar het mag allemaal geen naam meer hebben. Hij kreeg een NR achter zijn naam en verdween nog voor het eten uit het zicht, op weg naar huis, rust. Het was goed hem toch weer eens gezien te hebben.
Harde labeur
Nog eentje van wie je de lijfelijke beperkingen alleen kent als hij er zelf mee op de proppen komt – even daargelaten dat je wel meteen ziet dat hij weer eens een paar dagen te lang heeft meegeholpen in zijn Spaanse friet- en fricadellenwinkeltje. Eric heeft al jaren last van blessures, daar kwam nu een min of meer gebroken rug bij. Zijn vriendin had hem ingezet haar tuinameublement te fatsoeneren en dat bleek harde labeur, met het gevolg dat Eric op Houthalen het erepodium niet haalde: 23 puntjes slechts.
Nee, de omstandigheden stonden veel mooie scores in de weg. Wat te denken van Friso (22 en 27) of Paul (21 en 24) of Alwin! Die is normaal goed voor +30 punten, maar moest het in Limburg doen met 25, 21 en 26. Hoe wisselvalligheid eruit ziet, laten de scorekaarten van Ron zien: 33 op Margraten, 20 in Houthalen.
De flight voor ons…
Het is ons golf ten voeten uit. We spelen en spelen en komen met z’n allen door de jaren heen met een puntje of 25 of 26 binnen, schat ik. Deels door fysiek ongemak. Deels natuurlijk omdat de putts niet vallen, vanwege geweldige ballen die we vervolgens niet meer vinden, omdat de baan niet deugt, vanwege de flight vóór ons…
Zoals altijd hadden enkelen niks te mauwen: de beste spelers van de dag. Karin scoorde in Limburg een 33 en twee keer een 29. Ik hoorde dat ze niet mooi speelt, wel gewoon goed. Ja, dat blijkt met die cijfers: 92 punten in totaal, de beste van allemaal.
Leentje
Hélène was van de deelnemers uit de A-categorie degene die de meeste indruk maakte: 32, 23 en 33 punten. Zij mocht die 23 punten gerust op het conto schrijven van de loodzware, ook nog eens met vrachtwagens zand op de fairways bewerkte baan van Margraten. In Houthalen speelde ze een dag later fenomenaal, met snoeihard weggeroste afslagen, vanaf geel. Het is een genot haar te zien spelen. Ik had dat genoegen en mag haar als fan sinds die dag een eigen naampje geven: Leentje. (een Hélène is een freule, onze Hélène is fris en heerlijk onbezonnen, een meisje van het land) Ze was ook min of meer verantwoordelijk voor mijn 30 punten: Leentje zag al op de eerste tee wat ik fout deed (voeten verkeerd en waardeloze backswing), zodat ik nog 17 holes over had om van haar lesje te leren. Is het uit erkenning dat ik dit verslagje schrijf en niet zij? Nee, dat is een kwestie van zogenaamd doortastend optreden van de wedstrijdleiding. René vroeg me eerst of ik het verslag wilde schrijven (nee), maar vond het zo sneu voor Leentje (die als fotograaf schrijven natuurlijk haat) dat hij schrijvertje dezes tijdens de prijsuitreiking gewoon aanwees als verslaggever van de dag. ‘Ik heb net met Henri afgesproken, dat hij…’ Elke amateurpsycholoog binnen onze van intellectuelen aan elkaar hangende vereniging zal in deze dwingelandij een eerste aanwijzing zien dat wedstrijdleider Brouwers straks zal opteren onze voorzitter Martijn op te volgen. Een man die zijn clubleden in de hand heeft!
Het was overigens een natte bedoeling in Houthalen. Een groot deel van de wedstrijd werd afgewerkt in de regen. De temperatuur was gelukkig goed. Net als de baan. Goed? Ge-wel-dig! Wat een feest om hier te spelen.
We noemen hem Pim
Naderhand kwamen de verhalen. Ach, de verhalen aan onze après-golftafels. Ongehoord, ongelooflijk, kostelijk. Pim stal op de tweede dag de show met een uitgebreide uitleg over zijn familie en zijn eigen geboorte in het bijzonder. Vanwege de militaristische en Oranjegezinde inslag van de familie had het zijn ouders behaagd Pim de voornamen te geven die onze koning toevallig ook heeft: Willem-Alexander Claus George Ferdinand – we noemen hem Pim. Zoiets. Om het geheel nog wat meer cachet te geven besloten pa en ma Donkersloot de achterkant van Pims geboortekaartje te versieren met een portret van prins Bernhard, een van de grootste schurken uit onze vorige eeuw. Je verzint het niet! Maar het is echt zo, Pim liet het zien – en hij was er eenvoudigweg groots op.
Elaine vertelde dat ze eerder dit jaar een week op Texel was gaan zitten om te proberen er een roman te schrijven: ze had ontdekt dat haar vader ooit was geadopteerd. Fascinerende kwestie. Maar een boek maken bleek ook Elaine toch een ander kopje thee. Fred wist dit al. Hij schreef meerdere boeken, zijn meest recente handelt over zijn vader en schoonvader in de oorlog. Pa was een Pool, schoonpa een Duitser. Nog een fascinerende geschiedenis. Maar een boek schrijven en uitbrengen is niet zo eenvoudig. Het boek van Fred kwam er, in eigen beheer uitgegeven. Alle Limburgse boekhandels bracht hij eigenhandig een stapeltje. Nee, of er al een paar waren verkocht, wist Fred niet.
Maffia-achtig
Aan de dis in Houthalen, door menigeen te vroeg verlaten, omdat er nog een superbe nagerecht zou volgen, ging het onder meer over de vraag of de affaire binnen de NGF met Jeroen Stevens nog een staartje krijgt. Ja, een heel grote staart, aldus Eric, die het kan weten. Gaat hij zelf nog schrijven over de zaak? Ja, maar zijn stukje zal de Golfpersprijs niet halen; Eric leeft met zijn blad van de adverteerders, dus… En dus kan hij moeilijk opschrijven wat hij aan tafel gerust durft te zeggen: dat de NGF een maffia-achtige organisatie is.
Tja, die Golfpersprijs… Terwijl er hier helemaal geen golfpers is! Bestaan er überhaupt nog serieus te nemen media (ja, goed zoeken!), bestaat er nog rechtvaardigheid in het landschap van de pers? Onno heeft daar zijn ideeën over. Hij is net hardhandig verwijderd van de lijst voetbalcommentatoren bij Ziggo. Dat kreeg hij in de gaten omdat hij zijn naam ineens nergens meer kon vinden. Verzoeken om uitleg haalden niks uit, tot hij uiteindelijk te horen kreeg dat ze hem gewoon zat waren als voetbalcommentator. Of hij misschien dan nog wel het volleybal mocht doen? Ja, maar of Ziggo de rechten zou behouden, was afwachten. Ziggo behield de rechten, maar deed vervolgens toch geen beroep meer op Onno, die gelukkig nog drie andere opdrachtgevers heeft, zo vertelde hij, zichzelf troostend.
Nog meer onrechtvaardigheid? Ja, Pamela overweegt zelfs te stoppen met documentaires maken, de NPO maakt het haar onmogelijk. Bureaucratie, gebrek aan geld, gebrek aan visie, gebrek aan ideologie en lef. Je vreet je script op, als je zo door het slijk moet om je werk geproduceerd te krijgen. Wat een elend, zou de Limburger zeggen…
Alleen nog drieballen
In onze veilige, kleine kring werd er gelukkig wel recht gedaan. Jolanda betrok in haar dankwoord als winnaar nadrukkelijk René bij het verhaal, hem dank zeggend voor het vele werk dat onze wedstrijdleider zich had getroost om het ons in Limburg naar de zin te maken. Ik voeg er graag de dank toe aan Ger Laan die twee dagen de doortastende co-directeur was van de organisatie. René was op Houthalen in zijn eentje de baas en greep meteen en succesvol in toen de deelnemerslijst op het laatste moment nog moest worden gewijzigd: alleen nog drieballen. Goede beslissing!
Nu op naar Het Woold, waar het weer 25’jes en 26’jes zal regenen en aan tafel naderhand nieuwe verhalen en vers golferslatijn zullen worden genoteerd. Ik hoop daar opnieuw derde te worden of zo, zodat een ander het verplichte stukje moet maken – en ik Willem Buijteweg (25 puntjes op dinsdag) niet opnieuw hoef te ergeren met een veel te lang verslag…
