Islantilla, dé 2024 jubileumreis van de NVGJ. Hé vrienden en vriendinnen, da's een hele leuke baan en een prima hotel. Drie heel verschillende 9-holes lussen met alle drie hinderlijke obstakels... oh nee, úitdagingen, zo heet het. Enige constante over de voorbije jaren: een heerlijk winterzonnetje (max. 19-23 graden) en golfen in een ontspannen sfeer.

Voor echtgenote Dea en mij een bewuste keuze in de winter, Islantilla. Heel anders dan het drie kwartier verderop gelegen en populaire El Rompido met twee 18-holes banen, Noord en Zuid. Tuurlijk, ook leuk, maar wel een beetje klef. ,,Oh haiiii, jullie ook hier...?'' El Rompido versus Islantilla is een beetje als noord-zuid als Brabant versus de Randstad, als Amsterdam vs Rotterdam; kom je voor de show of kom je om te golfen?

Karakteristieken
Islantilla is golf en geloof mij: je kunt aan de bak. Want met drie lussen speel je ook echt drie keer op een andere baan. Met de bunkers valt het overigens wel mee. Lastiger zijn de waterhindernissen. En dan die hoogteverschillen! En omdat enkele holes zijn ingebed tussen de vakantiehuizen, kent de baan soms lastige doglegs. En wat moet die boom midden op de fairway?
Variatie is de troef van Islantilla. Het baanprogramma is zo ingedeeld, dat je telkens twee opeenvolgende lussen speelt. Twee combinaties van 9 holes. Kans is zo groot dat je op de jubileumreis alle lussen doet. Een buggy (circa 35 euro, afhankelijk van hoog- of laagseizoen) wordt veel gedaan. Je loopt soms flinke stukken tussen de holes en de paden gaan op en af. Inslaan: er is een grote drivingrange en Istantilla heeft twee speciale trainingsgreens en een chipping-area.

De banen
Campo Azul (blauw) spreekt vooral lage- en midhandicappers aan. Alternatief is spelen vanaf rood. Direct op hole 2 is een 170 meter lange Par 3, grotendeels over water. Kicken als je het redt. Anders is er een dropping zone, links van de green. Veel hoog-laag door de baan en enkele lastige hindernissen. Greens liggen soms verscholen in de baan.
Op Amarillo (geel) komt het vooral aan op een goede tweede (en derde) slag om strategisch de beste ligging te kiezen naar de green. Baan loopt deels parallel aan de kustlijn en gaat soms behoorlijk op en af. En de baan loopt sterk af van rechts naar links. In ieder geval: precisie is gevraagd.
Campo Verde (groen) start naast het hotel. In theorie de makkelijkste van de drie lussen met vaker brede fairways. Een lus met weinig poespas. Gewoon staan en slaan. Liefst ver en recht, maar kies je lay-up zorgvuldig. Ook een leuke eilandfinish (met illegale ballenverkoper). En toch: in januari zes keer 18 holes gespeeld en slechts een handjevol ballen kwijtgeraakt. Op twee dagen zelfs geen enkele bal. ‘t Kan dus wel.

Het hotel
Na de ronde wil je wat eten en drinken. Toch? In januari was het clubhuis dicht. Officieel: ‘in verband met verbouwing’. Maar het terras van de hotelbar was wél open. Prima lunch en snacks, ‘redelijke’ prijzen. Het eten 's avonds is in buffetvorm, maar gevarieerd en met veel keuze. Ontbijt idem dito.
De kamers
Veel uren zul je er op de NVGJ-reis waarschijnlijk niet vertoeven, maar de kamers zijn prima. Goede bedden, balkon met zitje, prima badkamer met ruime inloopdouche. Alleen jammer van zo'n laag toiletpotje. Prima voor kabouters, minder geschikt voor senioren met gemankeerde gewrichten. 's Avonds de bar, prima!

Mooie keuze, Hans, voor het 30-jarig bestaan van de NVGJ.