Nederlandse Vereniging van Golfspelende Journalisten
14.10.2022
Haviksoord - het verslag
EN TOEN WAREN ER NOG TIEN
In het voorjaar, meteen bij het verschijnen van de wedstrijdagenda blokkeerde ik in mijn agenda al meteen de data van de wedstrijden op Houthalen en Haviksoord. Allebei bijzondere locaties met heerlijk te spelen golfbanen. Die wilde ik zeker niet missen! Ondanks het heerlijke weer en gezellige flight bakte ik er op woensdag niet zo heel veel van. Mijn plan voor vandaag, de donderdag op de altijd goed verzorgde en onderhouden Haviksoord is om toch in ieder geval boven de dertig stableford punten te scoren.
In vergelijking met andere wedstrijden is het ritje heel kort voor mij. Ik hoef zelfs niet te rijden, want logé Louis Westhof is vandaag ‘mijn’ chauffeur. ‘Haviksoord is een van mijn favoriete banen’, vertel ik hem nog onderweg. ‘Zo’n fijne baan! En vandaag krijg ik maar liefst 17 strokes wat natuurlijk ook heel lekker speelt’. De Brabantse gastvrijheid in het clubhuis is zoals altijd top. Het maakt niet uit of je er als greenfee-speler komt óf zoals wij nu met de NVGJ. Oorspronkelijk zouden er 21 deelnemers zijn, tenminste dat is waar de cateraar op rekende. Net zoals de koffie, heel bijzondere thee’tjes en heerlijke vlaai klaar staan, doet ook het supervriendelijke personeel er alles aan om het ons naar de zin te maken.
Net zoals gister neemt John Dekker de wedstrijdleiding op zich (dat doet hij heel goed). Hij ziet zich genoodzaakt om nogal wat te schuiven in de startlijst, want er blijken vandaag nog maar 12 spelers te zijn. En Onno Hansum verhuist vanwege zijn werk naar de eerste flight; hij moet direct na de wedstrijd vertrekken.
Ruimschoots op tijd staan we met een paar spelers bij hole 1 en zien de afslag van de eerste flight niet echt lekker weg gaan. De ene bal komt niet verder dan de rode tee, een andere afslag gaat richting de splinternieuwe auto van Anna van Lennep; de derde kan ik niet volgen. Oei, denk ik nog, als dat maar goed gaat en we vandaag niet al te veel moeten wachten. Wachten hoeft helemaal niet, we zien de eerste flight heel af en toe in de verte de bosjes in schieten en er ook snel weer uitkomen. Pas als wij op de green van 17 staan, zien we pas het drietal voor ons.
Op de laatste tee. Met mijn flightgenoten Martijn Paehlig — die gisteren een topdag had door maar liefst 40 punten te scoren – en Paul Boehlé genieten we ondanks het druppeltje regen dat af en toe valt van een heerlijke middag. Bij Martijn gaan de drives lang niet zo goed als gisteren, maar Martijn blijft zoals altijd positief. Zelfs als hij uiteindelijk zijn ‘gouden’ provisionele bal in de vijver bij hole 18 ziet verdwijnen. Paul is blij dat hij vandaag zo goed speelt. Af en toe belandt zijn bal wel in de bossen, maar hij weet zijn bal er dan heel gemakkelijk uit te slaan. En ik? Zelf speel ik ondanks een paar domme fouten niet onverdienstelijk en kom met 36 punten binnen. ‘Had ik vorige week tijdens het EMGJ in Tsjechië maar zo goed gespeeld’, zo verzucht ik.
Eenmaal terug in het clubhuis is het erg gezellig. Helaas is Eric Korver inmiddels al naar huis. Zo jammer, gisteren op Houthalen was hij nog mijn ‘Kissmister’. Onverstoord zijn Jolanda Swart en Louis Westhof na zijn vertrek met z’n tweetjes verder gegaan. Anna van Lennep, William Wollring en Jan van Galen komen als laatste flight binnen. Nog met slechts tien personen – wel een heel gezellig clubje – worden we door drie dames van Haviksoord in de watten gelegd. Unaniem besluiten we niet te douchen en om te kleden zodat we lekker op tijd aan tafel kunnen. Fijn voor de mensen die nog ver moeten rijden. Het Italiaans buffet is echt ongelooflijk goed. Carpaccio, diverse mediterrane voorgerechten, hoofdgerechten met allerlei sausjes en bijgerechten. En zelfs een tafel met allerlei kazen staat voor ons klaar. En wel voor 21 personen. We zijn nog maar met tien..
Op verzoek van John verricht Jan van Galen — die een van de dames (met een Russische naam, maar in Nederland geboren zo vertelt ze) van de horeca als ‘Kissmiss’ naast zich weet te krijgen — de prijsuitreiking. Vervolgens wordt ons zelfs nog Italiaanse ijstaart (keuze uit vier smaken) met slagroom aangeboden, veel te veel om nog op te eten, maar wel heel erg lekker!
Chapeau voor de organisatie, wedstrijdleiding, cateraar en natuurlijk het personeel van Haviksoord! En beste uit- en afvallers: wat hebben jullie veel gemist!
1. Marijke Brouwers 17 36
2. Jolanda Swart 15 33
3. Paul Boehlé 27 32
4. Ron Buitenhuis 18 31
5. Anna van Lennep 29 31
6. Louis Westhof 12 30
7. John Dekker 27 30
8. Onno Hansum 32 30
9. Jan van Galen 27 29
10. Martijn Paehlig 8 26
11. William Wollring 27 13
12. Eric Korver 15 NR
Texel schreeuwt om regen. En dat valt er de komende week ook Het was droog, de voorbije dagen op onze homecourse De Texelse; kurkdroog. De fairways schraal, welhaast geel, amper gras; alleen op de lagere, aflopende delen bij de drainage en de waterafvoer. Gekscherend heb ik het 'de steppe van de Texelse' genoemd. ,,Elke dag doen we regendansje'', grapt één van de marshalls. En ze worden gehoord, want tot dinsdag 9 september valt er elke dag regen. Baanmanager Anita Hiemstra van de Texelse noemt het op de eigen website 'De stoere charme van de Texelse'. En dat is eigenlijk ook wel zo. ,,En ja, alsjeblieft elke nacht regen'', vraagt ook Anita. Want: ,,Wij kunnen zelf niets doen. We zitten in een gesloten systeem. We mógen zelfs niets doen.'' Op de eigen website legt Anita uit: ,,Op Texel gaan we zorgvuldig om met ons kostbare zoetwater. Als eiland zijn wij volledig omringd door de zee, waardoor we ons in een gesloten zoetwatersysteem bevinden. Dat betekent dat we geen oppervlaktewater mogen gebruiken voor de beregening van onze golfbaan.'' Topconditie ,,Om optimale speelmogelijkheden te bieden, hebben we twee grote waterbassins aangelegd met een totale capaciteit van 30.000 kubieke meter. In de herfst en winter vullen we deze bassins met oppervlaktewater uit het stelsel van sloten dat rondom de golfbaan ligt. Daarmee zorgen we ervoor dat in droge zomers de greens, voorgreens en tee’s altijd in topconditie blijven.'' ,,De fairways krijgen in droge zomers minder of geen beregening. Hierdoor kunnen ze wat droger en schraler worden, maar dat geeft juist het echte karakter van een authentieke linkscourse: stevig, uitdagend en typisch Texels'', zo staat op de website. ,,We zijn trots op ons verantwoorde waterbeheer en hopen dat onze spelers de stoere charme en het bijzondere karakter van onze baan in elk seizoen waarderen.'' Is de baan dan onbespeelbaar onder deze condities? Deze week op woensdag en donderdag zelf op de Texelse gespeeld. Woensdag was het wel 'even wennen'. Of waren het de tergend langzame flights voor ons waardoor we na hole 9 direct zijn doorgestoken naar hole 15. Maar donderdag, voor vertrek naar de overkant - superrelaxed - nog even de eerste 9 gespeeld. Met 22 stablefordpunten toch weer eens mijn handicap verbeterd; Inclusief birdie, par, twee bogeys en superputts, Trouwens: Dea scoort beide dagen respectievelijk 19 en 20 punten op de eerste negen. Hoezo is de droogte een nadeel? Biljartlaken De greens waren beide dagen fantastisch: prachtig groen en zo strak als een biljartlaken. De kurkdroge en schrale fairways zien er niet typisch agrarisch Texels uit, maar het voordeel is dan weer dat de bal tientallen meters voortstuitert. Gemerkt: best lekker als je carry 'ondergemiddeld' is. Was het niet prof.dr.ing. Johan Cruijff die zei: ,,Elk voordeel heb s'n eigense nadeel' (of woorden van gelijke strekking). Dan geldt dat andersom natuurlijk ook. Of zoals Anita het verwoordt: 'De stoere charme van de Texelse'. En dat is het! 'Rainy night in Texel', vrij naar Randy Crawford. Namens Hans en Anita: tot dinsdag 9 september en/of woensdag 10 september, Tot Texel.
Was het uit (tijd)nood geboren of was het een ultieme poging om een contra-jinx te bewerkstelligen dat ik al een dag voor de wedstrijd tegen Peter begon met het schrijven van het verslag? Het zal een beetje van beiden zijn, maar het is vast niet eerder voorgekomen dat 'het verslag' over een wedstrijd eerder klaar was dan de wedstrijd zelf. Goeddeels klaar moet ik daarbij zeggen, want “de XXXX vul ik later wel in”. Iets waar je overigens wel scherp op moet zijn. Recent zag ik in de krant nog een 'hier graag nog een tussenkop' en 'graag een streamer van deze lengte' die aan de aandacht van de eindredactie was ontsnapt.
Na 1 week ligt de baan er nog steeds prachtig bij. De hei nog volop in bloei, de zon schijnt en de greens worden steeds moeilijker. Doel om over een paar weken als het Nationaal Open hier wordt gespeeld de greens rond stimp 10,5 te hebben. Niet te doen voor spelers zoals wij, nu al een hele uitdaging. Ik heb het natuurlijk over De Hoge Kleij waar ik vorige week nog mijn handicap verbeterde toen ik met 37 stableford punten van de baan kwam. Matchplay is een heel ander spelletje maar ik had er zin in en Louis ook. We besloten allebei vanaf blauw te spelen en op basis van mijn handicap kreeg ik maar liefst 10 slagen mee tov Louis. Dat lijkt heel veel maar met zijn afslagen vanaf de blauwe tee had ik vaak die extra slag nodig om op gelijk niveau uit te komen bij de green. Louis begon goed met 2 parren maar daarna wilde zijn korte ijzers niet meewerken dus ontstonden er wat kansen voor mij en na 9 holes stond het “all square”. Ondanks het feit dat Louis bleef zoeken naar de juiste slagen met zijn korte ijzers zakte mijn spelniveau onder dat van hem (weg mooie rechte drives, hallo bos en bomen) dus na 12 holes stond Louis ineens 3 up. Ik maakte vervolgens nog een mooie par op 13 maar 14 en 15 (waar ik geen extra slag kreeg) waren weer voor Louis dus game over. Overige holes nog wel gezellig uitgespeeld waarbij Louis nog wat extra ballen heeft geslagen om wat uit te proberen met zijn korte ijzers. Helaas is het hem nog niet duidelijk waar het probleem zit dus werk aan de winkel. Meteen het frustrerende van het spelletje maar ook waar de uitdaging voor mij in zit: vandaag spelen je de sterren van de hemel, morgen is alles weer anders. Naast het wedstrijdelement is ook het ontmoeten van elkaar leuk. Ik had pas 1 keer eerder met Louis in een flight gezeten dus dit is ook een superleuke manier om elkaar wat beter te leren kennen. Na de wedstrijd nog wat tijd hiervoor genomen door een hapje te blijven eten en te genieten van wat het was : een mooie en gezellige dag. Dank voor de gezelligheid Louis en succes tegen Michiel!
Hoppa! Zesduizend woorden. Dat vind ik al een prestatie op zich. Ik ken mensen die niet eens 6.000 stappen tijdens een golfwedstrijd kunnen lopen, of daar al een buggy voor nodig hebben. Maar eerlijk is eerlijk: ik heb genoten. Niet zozeer van het wedstrijdverslag (voor de scrollers; dat begint ergens halverwege bij de tweede 3.000 woorden), maar wel van de welbekende Henri-cocktail: een snufje maatschappijkritiek, een sneertje naar de hem zo gehate en tegelijkertijd geliefde journalistiek, een scheut (euh.. waterval) links activisme en een flinke plens ironie. Waarvan die laatste dan soms maar moeilijk te ontwaren is.
Door vakanties, werkreizen en anderszins volle agenda’s was onze match over de zomervakantie heen getild en waren we dicht in de buurt van een reprimande van Louis om snel onze wedstrijd af te ronden. Toen de lang geplande dag daar was, bleek het 36 graden en windstil. Ook het tijdstip van onze match, 14:00 uur, was hitte technisch niet het beste. We konden echter beiden niet vroeger of later dus met extra waterflessen begonnen we dapper.
Het ging allemaal nog redelijk voorspoedig. Ok, mijn twee holes voorsprong na vier holes was al wel verdwenen door een explosie van belachelijk lange drives en dito wedges van de heer Kuijntjes. Maar allsquare na zeven, dat was allemaal nog prima te doen.