Goedemorgen!
Het is nog vroeg. Want zelfs de greenkeepers zijn nog niet wakker. En de gedachten gaan even terug naar gisteravond. We kijken Ajax – Napoli in de bar. “Als het 1-4 wordt ga ik naar boven hoor. Dat trek ik niet,” zegt Pamela, wanneer de scheidsrechter fluit voor het rustsignaal bij een 1-3 tussenstand. De barman biedt uitkomst. Want nog voor het tweede bedrijf kan aanvangen komt hij vertellen dat het klaar is voor die dag en dat de deur op slot gaat.
Zonder ook maar één wanklank wordt er geluisterd. Dat is wel anders geweest deze week. Wat helpt is: Eentje is moe. Een ander verkouden. Er is verdriet. Teleurstelling. En sowieso voelen we bij elke Italiaanse goal bijna fysiek de pijn die onze voorzitter zo’n 931 kilometer verderop op dat moment moet voelen. We rekenen de laatste bonnetjes af en gaan naar onze kamers. Want het gaat hier niet om het echec wat Ajax heet. Het gaat zelfs niet om het falen van Alfred Schreuder. Nee, wij hebben Madelon Barenbrug! En onze non-playing-captain zoals haar titel voluit heet, heeft de zaakjes prima op orde.
De eerste twee oefendagen van het EMGJ zitten erop. En wat is het hier fantastisch mooi. Foto’s kunnen nooit vertellen wat onze ogen daadwerkelijk zien. Al komen de plaatjes van Hélène wel akelig dicht in de buurt. Maar zij is dan ook niet voor niets een prof. Er liggen hier twee achttien holes banen rondom het ‘kasteel’ waarin we verblijven. Eentje aan de oostkant. En die heet – je zou het bijna kunnen raden — d’Este Course. Het is ook de eerste baan die we geoefend hebben afgelopen maandag. En het is ook de baan die we zo dadelijk (woensdag) ook gaan proberen te bedwingen voor het eggie.
De eerste negen holes zijn voor de klauteraars. Er zijn holes waarbij het hoogteverschil van tee tot green wel zo’n 23 meter bedraagt. Als je het snel zegt, lijkt het niks. Maar met een tas op je rug vol met ijzer is het toch een pittig stukje. De uitzichten zijn werkelijk prachtig. De tweede negen is – gelukkig — wat platter. Er wordt niet heel goed gespeeld door de meesten. Er is maar een die de grens van 30 punten overstijgt (33). En dan moet de driekwart handicap berekening er nog op losgelaten worden. Wat volgens Pim niet eerlijk is en alleen maar in het voordeel van de betere golfers. Omdat, zo stelt hij, iemand met handicap 4 nu maar één slag minder hoeft te maken dan ‘normaal’. Terwijl iemand met handicap 20 er nu nog maar 15 meekrijgt. Of die vijf slagen net zo makkelijk in te lopen zijn dan dat ene slagje voor de 4-handicapper laat ik maar even in het midden. De regels zijn de regels. En daar zullen we het mee moeten doen.
Die zijn er overigens ook in de sauna. Bij aankomst wordt ons netjes verteld dat in het zwembad badkleding verplicht is en in de sauna juist het tegenovergestelde. Klinkt allemaal heel logisch. Maar Marijke, dan is het niet de bedoeling dat je in je Eva kostuum door het zwembad heen loopt naar de sauna die daar gevestigd zit. En wanneer mijn eigen schone, Hélène en ikzelf in het Turks stoombad gaan zitten in onze blote kont worden we door een chagrijnige Tsjechische tante van 70+ met veel handgebaren duidelijk gemaakt dat er ook nog een verschil zit tussen de kledingvoorschriften voor de sauna en het Turks stoombad. Aaah! Er is er dus nog één! Wisten wij veel.
In de verte hoor ik de eerste grasmaaiers gestart worden. Het is niet te hopen dat ze de greens van de Radecky cours nóg sneller gaan maken, want op de tweede oefendag regent het drieputts. Althans, ik geloof nooit dat die anderen daar geen last van hebben gehad. Toch? Zelf speel ik echt goed van tee tot green. Achter elkaar raak ik fairways en greens in regulation, maar het putten is werkelijk een drama. Terwijl ik op de andere course de putts toch aardig onder controle leek te hebben. Maar wat gisteren was, hoeft vandaag niet te zijn. We gaan er met alle vertrouwen tegenaan. De Radecky cours is overigens nóg mooier dan de d’Este. Dat moet gezegd.
Oh ja, wat ik echt niet mag vergeten is dat er ook nog een kasteel is bezocht. Al moet ik bekennen dat ik daar zelf voor gespijbeld heb. De bus vertrok plots een kwartier eerder, vandaar. Wel kreeg ik een samenvatting van Louis tijdens het diner. Die ging ongeveer zo: Er was een kasteel. Van heel veel steen. Met heel veel dode dieren. De eigenaar had als hobby: schieten. Zijn dagelijkse werk was: schieten. Met zijn vrienden deed hij: schieten. Als hij zich verveelde, dan ging hij: schieten. Tijdens zijn verjaardagsfeestje was de activiteit: schieten. Wanneer hij ging sporten met zijn familie: schieten.
En zo kwam de leeghoofd Franz-Ferdinand aan nog veel meer dode dieren, dan ik aan putts. Franz-Ferdinand was de troonopvolger van keizer Franz Jozef. Het enige waar hij voor leefde was om dieren af te knallen voor de fun. Zo iemand kan dan ook niet anders aan zijn einde zijn gekomen, dan door ook afgeknald te worden. Dat gebeurde uiteindelijk in Sarajevo op een warme junidag in 1914 door student Gravil Princip. En dat was dan weer de uiteindelijke aanleiding voor de Eerste Wereldoorlog. Kijk, dat soort dingen weet Pim dan weer.
Ik moet gaan afronden, maar dan krijgen jullie als lezers toch ook nog een stukje cultuur mee. Volledig in de geest van founding father van de NVGJ én van dit EMGJ: Charles Taylor. Hebben we dat mooi te pakken. Nu de Duitsers, de Belgen, de Denen, de Zwitsers, de Italianen, de Oostenrijkers en natuurlijk de Tsjechen nog. Tot vanavond/morgen. Dan neemt Fred of Leo de samenvatting voor hun rekening.
Hup Holland!
Anton
