Nederlandse Vereniging van Golfspelende Journalisten
05.10.2022
Goedemorgen!
Het is nog vroeg. Want zelfs de greenkeepers zijn nog niet wakker. En de gedachten gaan even terug naar gisteravond. We kijken Ajax – Napoli in de bar. “Als het 1-4 wordt ga ik naar boven hoor. Dat trek ik niet,” zegt Pamela, wanneer de scheidsrechter fluit voor het rustsignaal bij een 1-3 tussenstand. De barman biedt uitkomst. Want nog voor het tweede bedrijf kan aanvangen komt hij vertellen dat het klaar is voor die dag en dat de deur op slot gaat.
Zonder ook maar één wanklank wordt er geluisterd. Dat is wel anders geweest deze week. Wat helpt is: Eentje is moe. Een ander verkouden. Er is verdriet. Teleurstelling. En sowieso voelen we bij elke Italiaanse goal bijna fysiek de pijn die onze voorzitter zo’n 931 kilometer verderop op dat moment moet voelen. We rekenen de laatste bonnetjes af en gaan naar onze kamers. Want het gaat hier niet om het echec wat Ajax heet. Het gaat zelfs niet om het falen van Alfred Schreuder. Nee, wij hebben Madelon Barenbrug! En onze non-playing-captain zoals haar titel voluit heet, heeft de zaakjes prima op orde.
De eerste twee oefendagen van het EMGJ zitten erop. En wat is het hier fantastisch mooi. Foto’s kunnen nooit vertellen wat onze ogen daadwerkelijk zien. Al komen de plaatjes van Hélène wel akelig dicht in de buurt. Maar zij is dan ook niet voor niets een prof. Er liggen hier twee achttien holes banen rondom het ‘kasteel’ waarin we verblijven. Eentje aan de oostkant. En die heet – je zou het bijna kunnen raden — d’Este Course. Het is ook de eerste baan die we geoefend hebben afgelopen maandag. En het is ook de baan die we zo dadelijk (woensdag) ook gaan proberen te bedwingen voor het eggie.
De eerste negen holes zijn voor de klauteraars. Er zijn holes waarbij het hoogteverschil van tee tot green wel zo’n 23 meter bedraagt. Als je het snel zegt, lijkt het niks. Maar met een tas op je rug vol met ijzer is het toch een pittig stukje. De uitzichten zijn werkelijk prachtig. De tweede negen is – gelukkig — wat platter. Er wordt niet heel goed gespeeld door de meesten. Er is maar een die de grens van 30 punten overstijgt (33). En dan moet de driekwart handicap berekening er nog op losgelaten worden. Wat volgens Pim niet eerlijk is en alleen maar in het voordeel van de betere golfers. Omdat, zo stelt hij, iemand met handicap 4 nu maar één slag minder hoeft te maken dan ‘normaal’. Terwijl iemand met handicap 20 er nu nog maar 15 meekrijgt. Of die vijf slagen net zo makkelijk in te lopen zijn dan dat ene slagje voor de 4-handicapper laat ik maar even in het midden. De regels zijn de regels. En daar zullen we het mee moeten doen.
Die zijn er overigens ook in de sauna. Bij aankomst wordt ons netjes verteld dat in het zwembad badkleding verplicht is en in de sauna juist het tegenovergestelde. Klinkt allemaal heel logisch. Maar Marijke, dan is het niet de bedoeling dat je in je Eva kostuum door het zwembad heen loopt naar de sauna die daar gevestigd zit. En wanneer mijn eigen schone, Hélène en ikzelf in het Turks stoombad gaan zitten in onze blote kont worden we door een chagrijnige Tsjechische tante van 70+ met veel handgebaren duidelijk gemaakt dat er ook nog een verschil zit tussen de kledingvoorschriften voor de sauna en het Turks stoombad. Aaah! Er is er dus nog één! Wisten wij veel.
In de verte hoor ik de eerste grasmaaiers gestart worden. Het is niet te hopen dat ze de greens van de Radecky cours nóg sneller gaan maken, want op de tweede oefendag regent het drieputts. Althans, ik geloof nooit dat die anderen daar geen last van hebben gehad. Toch? Zelf speel ik echt goed van tee tot green. Achter elkaar raak ik fairways en greens in regulation, maar het putten is werkelijk een drama. Terwijl ik op de andere course de putts toch aardig onder controle leek te hebben. Maar wat gisteren was, hoeft vandaag niet te zijn. We gaan er met alle vertrouwen tegenaan. De Radecky cours is overigens nóg mooier dan de d’Este. Dat moet gezegd.
Oh ja, wat ik echt niet mag vergeten is dat er ook nog een kasteel is bezocht. Al moet ik bekennen dat ik daar zelf voor gespijbeld heb. De bus vertrok plots een kwartier eerder, vandaar. Wel kreeg ik een samenvatting van Louis tijdens het diner. Die ging ongeveer zo: Er was een kasteel. Van heel veel steen. Met heel veel dode dieren. De eigenaar had als hobby: schieten. Zijn dagelijkse werk was: schieten. Met zijn vrienden deed hij: schieten. Als hij zich verveelde, dan ging hij: schieten. Tijdens zijn verjaardagsfeestje was de activiteit: schieten. Wanneer hij ging sporten met zijn familie: schieten.
En zo kwam de leeghoofd Franz-Ferdinand aan nog veel meer dode dieren, dan ik aan putts. Franz-Ferdinand was de troonopvolger van keizer Franz Jozef. Het enige waar hij voor leefde was om dieren af te knallen voor de fun. Zo iemand kan dan ook niet anders aan zijn einde zijn gekomen, dan door ook afgeknald te worden. Dat gebeurde uiteindelijk in Sarajevo op een warme junidag in 1914 door student Gravil Princip. En dat was dan weer de uiteindelijke aanleiding voor de Eerste Wereldoorlog. Kijk, dat soort dingen weet Pim dan weer.
Ik moet gaan afronden, maar dan krijgen jullie als lezers toch ook nog een stukje cultuur mee. Volledig in de geest van founding father van de NVGJ én van dit EMGJ: Charles Taylor. Hebben we dat mooi te pakken. Nu de Duitsers, de Belgen, de Denen, de Zwitsers, de Italianen, de Oostenrijkers en natuurlijk de Tsjechen nog. Tot vanavond/morgen. Dan neemt Fred of Leo de samenvatting voor hun rekening.
Hup Holland!
Anton
Andreas van der Schaaf blikt terug op het leven van Karel van de Graaf, die ons op 14 november op 72-jarige leeftijd ontviel. De pauze voordat Karel ruiterlijk moest bekennen dat dit zo was duurde bijna 2 seconden en voor iemand wiens eerste vraag in zijn leven als journalist, interviewer of presentator vaak cruciaal bleek was dit best opvallend. De omstanders (zijn flightgenoten) waren op dat moment enigszins verbouwereerd, omdat zij in die ‘split seconds’ nog dachten dat het over het redelijk forse hoofd van Karel zelf ging. “Ja” zei Karel na die twee seconden dus, “U heeft ‘m gezien?” en haalde zijn spiksplinternieuwe oversized ‘greatest big Bertha’ uit zijn tas. (kort daarna werd deze geloof ik verboden) Het neemt ons terug naar die zonovergoten dag op de Golfbaan van Best waar de gebroeders van de Kerkhof hun jaarlijkse ‘golftournament’ (2003) vierden en waar een keur aan oud-voetballers, artiesten, BN’ers, etc. uitgenodigd waren om nu maar eens echt te laten zien of hun handicap een juiste afspiegeling vormde van hun veronderstelde capaciteiten op golfgebied. Het grote nadeel was dat ik er was met een professionele cameraploeg om voor zowel GooiTV als BVN op indringende wijze kond van te doen. Kijk, bij de NVGJ hebben wij allen in meer of minderen mate Karel meegemaakt in zijn hoedanigheid als causeur en vaak worstelend golfer, die zijn sport uitermate serieus nam en ook tot in de details alles wilde voorbereiden. Vooral als ik in zijn buurt kwam of (nog ‘erger’) met hem samenspeelde was hij uitermate op zijn hoede, want zijn grote gevoel voor humor kon dan wel eens de overhand krijgen over de concentratie in zijn golfspel om eindelijk eens te bereiken waar ieder van ons vaak van droomt: In 1x (in een wedstrijd) uit een bunker slaan tot 2 centimeter bij de pin. Het vermoeden van een ‘longest drive’ die op het allerlaatst tegen het bordje ketst en 10 meter terugvalt, een hole-in-one met voorbedachte rade om over een Albatros maar te zwijgen! Onderaan deze terugblik en warme herinnering over Karel dan ook de directe links naar mijn 2-delige reportage waarin u geachte NVGJ’ers dit allemaal nog eens haarfijn kunt bekijken. Een ding is zeker of het nauw ‘liefde en of haat’ was uiteindelijk moesten we altijd onbedaarlijk lachen. Kijk, er was natuurlijk wel verschil toen wij elkaar leerden kennen. Jarenlang hadden we namelijk onafhankelijk van elkaar ons bezig gehouden met ‘televisie’ en of radio. Karel was duidelijk AVRO en ik deed (maar) wat bij de NCRV en later bij de TROS. Karel was redelijk serieus met nieuws, achtergronden en ‘human interest’ in de weer ik zat met Ron Brandsteder in de sauna om de laatste details van ‘het waterbakkenspel’ uit te werken. Maar toen wij elkaar begin deze eeuw -mede door de NVGJ- steeds beter leerden kennen ontstond er een gezamenlijke band: humor. Alleen was dat voor Karel een bottleneck in zijn bijna autistische benadering van het bedrijven van de golfsport met andere woorden hoe sla ik altijd een bal recht midden op de fairway op zo’n 250 meter van de afslag. Daar past dus op zo’n moment geen zinnetje van Prins Bernhard of Prins Claus achter zijn rug bij. (“Mammie (tijdens het zwemmen) doe even een touwtje om je gebit anders verlies je het”.) Dus hij omzeilde mij vaak omdat er een te groot lachgevaar bestond, waardoor Karel zijn spel tot rampzalige diepte zou kunnen leiden. Karel van de Graaf, die guitige blik, die onbedaarlijke lach een iets te harde klap op je schouder en dat verfijnd getimede gevoel voor humor, daar moest ik direct aan denken toen ik het droeve bericht las van zijn overlijden. Laten we eerlijk wezen –zoals professor Zonnebloem het zou omschrijven- “Och arme, zo jong nog”. Inderdaad. ………Ik heb nu even iets langer dan die 2 seconden pauze genomen in mijn epistel om te zeggen; Karel bedankt, dat ik je in ‘die golfjaren’ zo heb leren kennen en dat we vooral met humor ons er doorheen hebben geslagen, ook resulteerde dat niet altijd in 5 birdie’s, 2 eagles, een onterechte boogie, een praktische hole-in-one en 9 parren waarvan de meeste met backspin op de green belandden. Karel van de Graaf 1950-2023 R.I.P.
Een bont gezelschap verzamelde zich 15 november in Brasserie Nel in Amsterdam om niet alleen de 73ste verjaardag van Rob Hoogland te vieren, maar ook om het glas te heffen op zijn laatste bundel columns. Of, nou ja, laatste..? Sinds Hoogland in 1989 begon met het schrijven van columns tikte hij een slordige achtduizend stukjes bij elkaar. Een groot deel daarvan bundelde hij in 2015 in 'De Grote Hoogland', een ruim driehonderd pagina's dik boek met daarin enkele honderden van zijn beste columns. Niet alleen sneuvelden er acht jaar geleden al veel, sinds hij officieel met pensioen ging, schreef hij vrolijk door, voor zijn krant DeTelegraaf, maar ook voor onder meer Golfers Magazine waar hij inmiddels ook alweer bijna honderd stukjes tikte over de sport die hem zo na aan het hart ligt. Hoog tijd dus om een nieuwe bundeling te maken, de laatste die hij meemaakt, zo voorzag hij bij de lancering. 'Na de Grote Hoogland en de Oude Hoogland ligt de Dode Hoogland nogal voor de hand, maar dat is dan niet meer aan mij', kreeg hij de lachers op zijn hand in de Amsterdamse horecagelegenheid waar een bont gezelschap (o.a. Guus Hiddink, tal van Telegraafcollega's, collega-columnisten als Sylvia Witteman en Theodor Holman, voormalig minister Ronald Plasterk en demissionair staatssecretaris Gunay Uslu en een handvol NVGJ-leden) zich op de 73ste verjaardag van Hoogland verzameld had. De Oude Hoogland is een uitgave van EzoWolf en bevat naast columns uit de Telegraaf ook enkele columns die eerder in Golfers Magazine hebben gestaan en enkele speciaal voor dit boek geschreven bijdragen. Het kost €23,95 en is verkrijgbaar bij de boekhandel en online.
Rogier Carper, de zoon van ons overleden lid Meinard Carper, stuurde ons het volgende: "Als je op een mooie dag, zo langs de Texelse Golfbaan loopt en tegen de duinrand bij Hole 6 aankomt, dan staat daar nu een mooi eerbetoon aan mijn vader. Neem plaats op de bank en kijk of anderen ook een Hole in One slaan. Scan de QR-code en luister naar het prachtige lied wat mijn zus gezongen heeft en leef mee met het familiemotto.'' Op de website van de Texelse stond de volgende tekst: Oplettende wandelaars op het Hanenpad is het wellicht opgevallen. Ter hoogte van hole 6 is het bankje aldaar vervangen door een nieuw, gedenkwaardig exemplaar, namelijk ter nagedachtenis aan de in juni 2022 overleden Meinard Carper. ‘Ik wilde geen steen of urn en al helemaal niet op zo’n opgepropte begraafplaats’, dat leek mij niets’ aldus zijn vrouw Tineke. Een bankje bij de golfbaan leek haar wel wat en zo geschiedde. ‘Het is een mooie manier om Meinard te gedenken. Hij was een fanatieke golfer – hij heeft ooit op hole 6 een hole-in-one geslagen - en heeft altijd zijn ziel en zaligheid in golf gelegd, vooral op De Texelse. Via Anita Hiemstra en Hans Witte kwam Tineke bij Novalishoeve terecht alwaar het houten bankje werd vervaardigd. En op maandag 23 oktober is in het bijzijn van onder meer hun twee kinderen, drie kleinkinderen en met behulp van Hans Witte het bankje geplaatst. Bijzondere bijkomstigheid is dat aan de linkerkant van de bank een QR-code is aangebracht. Als die code wordt gelezen door een mobiele telefoon of een Ipad, kan je het lied horen dat dochter Tessa heeft gezongen op de crematie. Dus mocht u tijdens het wandelen op het Hanenpad even willen uitrusten, het bankje van Meinard is een bijzonder moment voor een stonde contemplatie.
Er is weinig vervelender dan een nieuwe indeling van het een of ander. Een website, de supermarkt, de keukenkastjes. Tot je na een paar dagen niet eens meer weet hoe het eerder was.
Niels Paauw is winnaar geworden van de Golfpersprijs met het artikel ‘Andere tijden Golf’ over de beginjaren van de Ryder Cup, dat verscheen in Golfers Magazine. De twee andere genomineerden waren Roy Heethaar met ANWB Golfweekendcursus – na twee dagen het echte werk? (op Golf.nl) en Ralph Blijlevens, die voor het AD een artikel schreef over de Netflix serie Full Swing.
De finales van de Masters op het Rijk van Nunspeet heeft in zowel de A- als B-categorie de zaak behoorlijk op z’n kop gezet. Zowel Henri van der Steen (A) als Onno Hansum (B), als winnaars van de Order of Merit met 250 punten begonnen, redden het niet. Henri eindigde als vierde, waardoor Anton Kuijntjes hem voorbij kon steken. Onno moest het in een directe confrontatie met Leonard van Nunen afleggen met een minimaal verschil van 25 punten. Foeke Collet haakte door fysieke malheur voortijdig af.