Nederlandse Vereniging van Golfspelende Journalisten
27.10.2023
Die Elaine, wat een geweldige afsluiting van haar verslag van de eerste wedstrijddag om de Nations Cup: “En morgen, gaan we er natuurlijk weer voor. De Belgen, de Fransen en misschien ook nog de Zwitsers, we kunnen ze hebben. Hoe dat gaat uitpakken horen jullie morgen weer van ons.” Het ging zoals het bijna altijd gaat bij dit soort wedstrijden, we winnen de titel van het gezelligste team, maar eindigen steevast in de onderste regionen als het om het sportieve deel van dit evenement gaat. Jawel hoor opnieuw laatste. Niks Spanje, België of Zwitserland achter laten, LAATSTE. Dieper kunnen we gelukkig niet zakken. Het is om moedeloos van te worden, je kunt je zelfs afvragen of we hier nog wel thuis horen. Het wordt waarschijnlijk sowieso lastig om een nieuw team te formeren als illustere leden al Madelon en Peter ons al ontvallen. Beiden wilden vanmiddag hun clubs in het water gooien en onmiddellijk stoppen met golf. Elaine en Hannie stond het huilen ook nader dan het lachen. Nagelbijtend stonden ze na afloop van de finale ronde in de lobby van het clubhuis voor het scorebord te kijken hoe een van de Italiaanse officials de standen bijwerkte. ‘Zouden we dan toch nog?” De vraag stellen is hem beantwoorden, uiteraard zouden niet alsnog de dans ontspringen en de schrijver dezes de gang naar Canossa besparen. De gifbeker moet leeg. Ook die van Ger en René, want die bakten er ook niet veel van. Aardige jongens je kunt er een fijne borrel mee drinken en als het op dansen aankomt staat Ger vooraan, maar verder…. Ze laten het graag bij ons adagium ‘elkaar een leuke dag bezorgen’. Scoren met het mes russen de tanden in een landenwedstrijd hoort daar niet bij. Koning Willy moet niet denken dat ze zich voor hem gaan uitsloven.
Is er dan helemaal niets leuks te melden uit deze prachtige regio aan de boorden van het Gardameer? Jawel, Helene en Friso fungeerden als duo op de baan zeer naar behoren met degelijke scores en Pamela deed het met Fred zelfs nog ietsje beter. Maar de enige prijs die het NVGJ-team in de wacht wist te slepen was die voor de fantastische neary van Pamela op een par 3 over het water. De 0.57 cm was niet te toppen, de birdie had zomaar een hole in one kunnen zijn. Want laten we eerlijk zijn wat is nu 0,57 cm? De spelvorm over beide dagen was anders dan anders. De scramble op de eerste dag werd gevolgd door vierbal best bal, allebei strokeplay. Dit format zijn we bij de Nations Cuo nog niet eerder tegengekomen. Het was even wennen maar erg leuk om vaste duo’s de baan in te gaan.
Wat nog vermeldenswaard is, is dat Ger en René de eer te beurt viel om met Spaanse teamlid Jesus Pastor Camacho te spelen, jawel die ouwe rakker van Getafe, die in een grijs verleden in Nou Camp nog gespeeld heeft tegen Barcelona met Johan Cruyff en Johan Neeskens. Dezelfde Jesus draaide de eerste dag op de driving range als een volleerde golfleraar om Pamela heen om aan de hand van videootjes te laten zien hoe ze haar swing moest aanpassen. De Nederlandse mannen leurde hij geen blik waardig. Wat de Nations Cup verder bijzonder maakte was de deelname van maar liefst 11 landen. Om dan als laatste te eindigen moet je wel sterk in je schoenen staan. Gelukkig heeft het team de beste captain aller tijden. Waar zouden we zijn zonder Madelon? Ze mag dan wel gestopt zijn met golf en de clubs in het Gardameer hebben achtergelaten, de kans is groot dat ze nog wel op dat besluit terugkomt. Een fraaie trui van het topmerk Chervo, die de golfbaan zijn naam heeft gegeven, werd haar deel, met lieve dankwoorden uitgereikt door Helène.
Op de laatste avond met de weer veel te lang durende officiële prijsuitreiking liet ons team zich nog eens nadrukkelijk van de beste kant zien als stemmingmaker par excellence. Elke avond kregen de oranjeklanten de zaal mee, nooit eerder bij dit evenement werd er zo uitbundig gevierd. De muziekmakers kregen terecht open doekjes. En de grote man van de Italianen, de alleraardigste Paolo Pacciana, constateerde met veel voldoening dat Nederland weliswaar niet het beste maar zeker het gezelligste team heeft. De goede man heeft gelijk en na dat te hebben vastgesteld kan de slotsom niet anders zijn dan; de volgende keer zijn we er graag weer bij, we mogen gewoon niet ontbreken want anders is er voor de anderen geen flikker meer aan. De winnaars van de Nations Cup - natuurlijk weer de Duitsers - zijn het er ook helemaal mee eens.
Nog even voor de goede orde, onze captain maakte melding van het feit dat de European Masters for Golfplaying Journalists (EMGJ) 2024 wordt gespeeld op baan van Royal Obidos even ten noordoosten van Lissabon. Daar laten we weer onze tanden zien.
Andreas van der Schaaf blikt terug op het leven van Karel van de Graaf, die ons op 14 november op 72-jarige leeftijd ontviel. De pauze voordat Karel ruiterlijk moest bekennen dat dit zo was duurde bijna 2 seconden en voor iemand wiens eerste vraag in zijn leven als journalist, interviewer of presentator vaak cruciaal bleek was dit best opvallend. De omstanders (zijn flightgenoten) waren op dat moment enigszins verbouwereerd, omdat zij in die ‘split seconds’ nog dachten dat het over het redelijk forse hoofd van Karel zelf ging. “Ja” zei Karel na die twee seconden dus, “U heeft ‘m gezien?” en haalde zijn spiksplinternieuwe oversized ‘greatest big Bertha’ uit zijn tas. (kort daarna werd deze geloof ik verboden) Het neemt ons terug naar die zonovergoten dag op de Golfbaan van Best waar de gebroeders van de Kerkhof hun jaarlijkse ‘golftournament’ (2003) vierden en waar een keur aan oud-voetballers, artiesten, BN’ers, etc. uitgenodigd waren om nu maar eens echt te laten zien of hun handicap een juiste afspiegeling vormde van hun veronderstelde capaciteiten op golfgebied. Het grote nadeel was dat ik er was met een professionele cameraploeg om voor zowel GooiTV als BVN op indringende wijze kond van te doen. Kijk, bij de NVGJ hebben wij allen in meer of minderen mate Karel meegemaakt in zijn hoedanigheid als causeur en vaak worstelend golfer, die zijn sport uitermate serieus nam en ook tot in de details alles wilde voorbereiden. Vooral als ik in zijn buurt kwam of (nog ‘erger’) met hem samenspeelde was hij uitermate op zijn hoede, want zijn grote gevoel voor humor kon dan wel eens de overhand krijgen over de concentratie in zijn golfspel om eindelijk eens te bereiken waar ieder van ons vaak van droomt: In 1x (in een wedstrijd) uit een bunker slaan tot 2 centimeter bij de pin. Het vermoeden van een ‘longest drive’ die op het allerlaatst tegen het bordje ketst en 10 meter terugvalt, een hole-in-one met voorbedachte rade om over een Albatros maar te zwijgen! Onderaan deze terugblik en warme herinnering over Karel dan ook de directe links naar mijn 2-delige reportage waarin u geachte NVGJ’ers dit allemaal nog eens haarfijn kunt bekijken. Een ding is zeker of het nauw ‘liefde en of haat’ was uiteindelijk moesten we altijd onbedaarlijk lachen. Kijk, er was natuurlijk wel verschil toen wij elkaar leerden kennen. Jarenlang hadden we namelijk onafhankelijk van elkaar ons bezig gehouden met ‘televisie’ en of radio. Karel was duidelijk AVRO en ik deed (maar) wat bij de NCRV en later bij de TROS. Karel was redelijk serieus met nieuws, achtergronden en ‘human interest’ in de weer ik zat met Ron Brandsteder in de sauna om de laatste details van ‘het waterbakkenspel’ uit te werken. Maar toen wij elkaar begin deze eeuw -mede door de NVGJ- steeds beter leerden kennen ontstond er een gezamenlijke band: humor. Alleen was dat voor Karel een bottleneck in zijn bijna autistische benadering van het bedrijven van de golfsport met andere woorden hoe sla ik altijd een bal recht midden op de fairway op zo’n 250 meter van de afslag. Daar past dus op zo’n moment geen zinnetje van Prins Bernhard of Prins Claus achter zijn rug bij. (“Mammie (tijdens het zwemmen) doe even een touwtje om je gebit anders verlies je het”.) Dus hij omzeilde mij vaak omdat er een te groot lachgevaar bestond, waardoor Karel zijn spel tot rampzalige diepte zou kunnen leiden. Karel van de Graaf, die guitige blik, die onbedaarlijke lach een iets te harde klap op je schouder en dat verfijnd getimede gevoel voor humor, daar moest ik direct aan denken toen ik het droeve bericht las van zijn overlijden. Laten we eerlijk wezen –zoals professor Zonnebloem het zou omschrijven- “Och arme, zo jong nog”. Inderdaad. ………Ik heb nu even iets langer dan die 2 seconden pauze genomen in mijn epistel om te zeggen; Karel bedankt, dat ik je in ‘die golfjaren’ zo heb leren kennen en dat we vooral met humor ons er doorheen hebben geslagen, ook resulteerde dat niet altijd in 5 birdie’s, 2 eagles, een onterechte boogie, een praktische hole-in-one en 9 parren waarvan de meeste met backspin op de green belandden. Karel van de Graaf 1950-2023 R.I.P.
Een bont gezelschap verzamelde zich 15 november in Brasserie Nel in Amsterdam om niet alleen de 73ste verjaardag van Rob Hoogland te vieren, maar ook om het glas te heffen op zijn laatste bundel columns. Of, nou ja, laatste..? Sinds Hoogland in 1989 begon met het schrijven van columns tikte hij een slordige achtduizend stukjes bij elkaar. Een groot deel daarvan bundelde hij in 2015 in 'De Grote Hoogland', een ruim driehonderd pagina's dik boek met daarin enkele honderden van zijn beste columns. Niet alleen sneuvelden er acht jaar geleden al veel, sinds hij officieel met pensioen ging, schreef hij vrolijk door, voor zijn krant DeTelegraaf, maar ook voor onder meer Golfers Magazine waar hij inmiddels ook alweer bijna honderd stukjes tikte over de sport die hem zo na aan het hart ligt. Hoog tijd dus om een nieuwe bundeling te maken, de laatste die hij meemaakt, zo voorzag hij bij de lancering. 'Na de Grote Hoogland en de Oude Hoogland ligt de Dode Hoogland nogal voor de hand, maar dat is dan niet meer aan mij', kreeg hij de lachers op zijn hand in de Amsterdamse horecagelegenheid waar een bont gezelschap (o.a. Guus Hiddink, tal van Telegraafcollega's, collega-columnisten als Sylvia Witteman en Theodor Holman, voormalig minister Ronald Plasterk en demissionair staatssecretaris Gunay Uslu en een handvol NVGJ-leden) zich op de 73ste verjaardag van Hoogland verzameld had. De Oude Hoogland is een uitgave van EzoWolf en bevat naast columns uit de Telegraaf ook enkele columns die eerder in Golfers Magazine hebben gestaan en enkele speciaal voor dit boek geschreven bijdragen. Het kost €23,95 en is verkrijgbaar bij de boekhandel en online.
Rogier Carper, de zoon van ons overleden lid Meinard Carper, stuurde ons het volgende: "Als je op een mooie dag, zo langs de Texelse Golfbaan loopt en tegen de duinrand bij Hole 6 aankomt, dan staat daar nu een mooi eerbetoon aan mijn vader. Neem plaats op de bank en kijk of anderen ook een Hole in One slaan. Scan de QR-code en luister naar het prachtige lied wat mijn zus gezongen heeft en leef mee met het familiemotto.'' Op de website van de Texelse stond de volgende tekst: Oplettende wandelaars op het Hanenpad is het wellicht opgevallen. Ter hoogte van hole 6 is het bankje aldaar vervangen door een nieuw, gedenkwaardig exemplaar, namelijk ter nagedachtenis aan de in juni 2022 overleden Meinard Carper. ‘Ik wilde geen steen of urn en al helemaal niet op zo’n opgepropte begraafplaats’, dat leek mij niets’ aldus zijn vrouw Tineke. Een bankje bij de golfbaan leek haar wel wat en zo geschiedde. ‘Het is een mooie manier om Meinard te gedenken. Hij was een fanatieke golfer – hij heeft ooit op hole 6 een hole-in-one geslagen - en heeft altijd zijn ziel en zaligheid in golf gelegd, vooral op De Texelse. Via Anita Hiemstra en Hans Witte kwam Tineke bij Novalishoeve terecht alwaar het houten bankje werd vervaardigd. En op maandag 23 oktober is in het bijzijn van onder meer hun twee kinderen, drie kleinkinderen en met behulp van Hans Witte het bankje geplaatst. Bijzondere bijkomstigheid is dat aan de linkerkant van de bank een QR-code is aangebracht. Als die code wordt gelezen door een mobiele telefoon of een Ipad, kan je het lied horen dat dochter Tessa heeft gezongen op de crematie. Dus mocht u tijdens het wandelen op het Hanenpad even willen uitrusten, het bankje van Meinard is een bijzonder moment voor een stonde contemplatie.
Er is weinig vervelender dan een nieuwe indeling van het een of ander. Een website, de supermarkt, de keukenkastjes. Tot je na een paar dagen niet eens meer weet hoe het eerder was.
Niels Paauw is winnaar geworden van de Golfpersprijs met het artikel ‘Andere tijden Golf’ over de beginjaren van de Ryder Cup, dat verscheen in Golfers Magazine. De twee andere genomineerden waren Roy Heethaar met ANWB Golfweekendcursus – na twee dagen het echte werk? (op Golf.nl) en Ralph Blijlevens, die voor het AD een artikel schreef over de Netflix serie Full Swing.
De finales van de Masters op het Rijk van Nunspeet heeft in zowel de A- als B-categorie de zaak behoorlijk op z’n kop gezet. Zowel Henri van der Steen (A) als Onno Hansum (B), als winnaars van de Order of Merit met 250 punten begonnen, redden het niet. Henri eindigde als vierde, waardoor Anton Kuijntjes hem voorbij kon steken. Onno moest het in een directe confrontatie met Leonard van Nunen afleggen met een minimaal verschil van 25 punten. Foeke Collet haakte door fysieke malheur voortijdig af.