Nederlandse Vereniging van Golfspelende Journalisten
27.05.2022
Het reserveringssysteem van De Zaanse stuurde me een automatisch gegenereerde mail met een uitnodiging om te golfen met Annette de Jong; starttijd 10.24 uur, aantal holes 9! Verbazing van mijn kant. In principe spelen we in onze matchplay competitie een volle ronde. Intimidatie van mijn tegenstander, of is er een vergissing in het spel? Zo makkelijk ben je niet van me af, berichtte ik met een lachebekje terug. Achteraf moet ik bekennen dat ze bijna genoeg had aan die halve kaart; bij de turn stond het 6 up en twee holes later moest ik haar deemoedig de hand schudden. De strijd was gestreden.
Annette meldde zich vorig jaar als lid bij onze vereniging, na een ontmoeting met Hélène Wiesenhaan. Ze is dan wel geen ‘echte’ golf spelende journalist, maar door haar baan bij de commerciële afdeling van de tijdschriftengroep van de Telegraaf is ze jarenlang opgetrokken met de schrijvende collega’s, en dan hoor je er toch ook een beetje bij. Rob Hoogland, Charles Tayler, Madelon Barenbrug. Ze kent ze allemaal uit het werk. Dus verhalen genoeg.
Ik zou Annette de Jong tekort doen door te schrijven dat ik mijn dag niet had. Ze is een zeer constante speler en liep zelfs onder haar handicap van 17 slagen. Vast als een huis en alles rechtdoor. Dat ondanks de stormachtige wind, die altijd waait in het Noord-Hollandse polderland. Annette houdt van het wedstrijdelement (‘Ik speel het beste onder druk’) en laat zich onderweg met sterke verhalen niet van de wijs brengen. Ze blijft optimaal gefocust en dat is niet mijn sterkste eigenschap.
Na afloop in het clubhuis aan het bier bekijken we de artistic impressions die er hangen van de toekomstplannen voor de baan; naast golf moeten er straks ook evenementen kunnen worden georganiseerd. Er komen een nieuw restaurant en een hotelvoorziening op de plek waar nu hole 1 ligt. Annette moet het allemaal nog maar zien. Plannen zijn snel bedacht, zegt ze met Zaanse nuchterheid. Wat haar betreft blijft alles zoals het is.
Annette heeft serieuze voornemens zich meer te laten zie bij de NVGJ-wedstrijden. Te beginnen op 16 mei in Almere. Misschien komt Hans Woudstra wel mee. Ons gewaardeerde oud-lid en vaste bespeler van De Zaanse drinkt na onze wedstrijd een biertje mee. Het gaat hem goed, maar vorige maand is na een kort ziekbed tot zijn grote verdriet zijn vrouw overleden. Annette heeft Hans aangemoedigd zich weer bij ons gezelschap aan te sluiten. Hij mag met haar meerijden. Hans is meer dan welkom, lijkt mij.
Wat kan golf toch een verschrikkelijk frustrerende sport zijn. Dat is natuurlijk geen nieuws voor het gros van de NVGJ'ers, die alles weten van fluffs, toppertje, slices en 3-putts. Ons motto is niet voor niets 'elkaar een leuke dag bezorgen', en niet 'these guys and girls are good'. Maar soms gaan de golfgoden wel heel ver met het geven van lesjes nederigheid.
**Winderig, maar warm ontvangen: NVGJ aanwezig bij Redexim Golfdag** Namens de NVGJ waren we op uitnodiging van Redexim en Barenbrug aanwezig bij de 35e editie van hun jaarlijkse Golfdag. Een traditie waar we als NVGJ graag bij aansluiten, zeker in een jaar waarin Redexim zich als trotse sponsor aan onze eigen Nations Cup heeft verbonden. Martijn Paehlig, Hélène Wiesenhaan, Peter Boogaard en ondergetekende mochten de eer van de vereniging hooghouden. En dat deden we op een plek van formaat: De Pan. De wind maakte het uitdagend, maar het Engelse karakter van de baan kwam er prachtig door tot zijn recht. Naast een stevige ronde golf stonden ook demonstraties van nieuwe machines op het programma, en was er bijzondere aandacht voor greenkeeper Marcel Bossinade. Hij ontving de Cees de Bree Innovation Award voor zijn niet-aflatende inzet en innovatieve werk op De Pan. Terecht en verdiend. Dank aan Redexim en Barenbrug voor de uitnodiging, de goede organisatie en het warme ontvangst. Wij kijken nu al uit naar oktober, wanneer we hen op Texel mogen ontvangen voor The Nations Cup.
Mijn golftas met een bagage van clubs, handschoenen, ballen maar vooral herinneringen. Van iedere club weet ik nog precies waarop ik kon vertrouwen. Mijn King Cobra Driver 10.5 was mijn beste maatje. Mijn Scotty Cameron met daarop de tekst “Bedankt voor 10 mooie Belek-jaren. Jouw golfvrienden” Het balletje waarmee ik de enige hole-in-one heb geslagen. Nu zijn het alleen nog maar emotionele herinneringen. Daar kunnen criminelen gelukkig niet aankomen.
Van radio tot televisie, van print tot fotografie: NVGJ'ers waren op vrijwel elk mediapunt aanwezig van het KLM Open. Een korte terugblik op het toernooi met al het werk van de NVGJ-ers. Voorzien van fantastische foto's van ons lid, Jan Kok.
De voorspellingen waren zo dramatisch dat Cara de dag voorafgaand de matchplay match belde om te checken of we wel moesten gaan. Het werd een go. Op Cara’s thuisbaan de Waterlandse scheen de zon in de ochtend. Dat was positief. Cara was positief en vrolijk. Ze speelde van geel. En hoe. Vaak lagen haar afslagen verder dan mijn vermoeide pogingen. Vermoeid, ja dat is de samenvatting van mijn spel. Een klein pijntje in de bil is een vermoeide tred geworden. Strompelen dus. En pijnscheuten bij iedere slag. Cara sloeg recht en ver. Ik in het hoge gras met strafballen tot gevolg. De achterstand ging snel naar niet meer in te halen. Het weer werd slechter en na 13 zijn we teruggegaan. Bijna droog. Ik afgegaan. 1 hole gewonnen. Nu langdurig pauze en niet meer spelen. Hup Cara, je was de beste.
Het woord van vandaag : ENERGIE Energie: de zon en wind vertaalde dit naar paraplu's op onze golfkarren die vervolgens zeeeer regelmatig door de wind omgeblazen werden, te lachwekkend ( wat doen we verkeerd?) Energie: heb je ook nodig in je lijf om een goede golfswing te kunnen maken. Helaas Pamela had op een avontuurlijke vakantie simpel met een teen tussen de deur gezeten: net een paar dagen weer schoenen aan en aan de asperines om vandaag een beetje te kunnen lopen. Ik ben een beetje te fanatiek met golfen en met mijn hypermobiliteit geeft dat weer heupproblemen.( hup wat paracetamol erin) Je begrijpt het al de lamme en de blinde liepen, wel heel gezellig, rond op de mooie golfbaan van Landgoed Bergvliet. Over onze scores zullen we het dus maar niet hebben, ballen zoeken was een terugkerend onderdeel, dat zegt genoeg. Toch komt kwaliteit altijd boven drijven en dan kijk ik met bewondering naar een prachtige approach van Pamela naar de green. Op enig moment was de energie echt op en lonkte het terras dus de laatste holes hebben we niet meer uitgespeeld. Gezellig nog een hapje gegeten met wel genoeg "praat" energie om elkaar weer wat beter te leren kennen: we hebben elkaar echt ontmoet!