Nederlandse Vereniging van Golfspelende Journalisten
25.06.2021
Zowel Leo als ondergetekende vinden de dag voorafgaand aan onze NVGJ wedstrijd op Golfbaan Stippelberg een goed moment om te combineren met onze matchplay wedstrijd. ‘Ik slaap wel bij een van mijn broers’ vertelt Leo als ik hem bel. Onze logeerkamer is namelijk al vroeg dit jaar ‘gereserveerd’ door een van onze vaste gasten, Louis Westhof. En met z’n tweetjes in een bed van een meter veertig breed of een luchtbed lijkt me niet zo comfortabel voor zowel Leo als Louis. Overnachten bij een van zijn broers lijkt me een goed idee, vertel ik hem. Uiteindelijk blijkt Leo die avond bij de ‘Heeren van Ghemert’ te slapen.
Tijdens ons telefoongesprek maakt Leo meteen van de gelegenheid gebruik om mij te vragen naar mijn TOP 5 golfbanen in Nederland. Op dat moment is Leo nog bezig met de Golfscheurkalender 2022. Een aantal NVGJ-leden hebben al een bijdrage geleverd. ‘Ja hoor’, antwoord ik. ‘Ik zit wel met onze kinderen en kleinkinderen in Spanje dus ik weet even niet wanneer ik daar tijd voor heb’. ‘Vanavond nog graag….’ antwoordt Leo. ‘Is toch zo klaar?’ Diezelfde avond stuur ik mijn top vijf en nu, zo hoor ik als we samen op Stippelberg aan de koffie zitten, heeft Leo nét de proefdruk binnen.
Voor Leo is het de eerste NVGJ matchplay wedstrijd van dit jaar. Vanwege wat lichamelijke tegenslag moest zijn eerste tegenstander het opgeven. En Leo vindt het fijn om op Golfbaan Stippelberg te spelen. Dit is zijn tweede keer en een fijne generale, zo zegt hij, voor de NVGJ wedstrijd. De eerste keer Golfbaan Stippelberg, een paar jaar geleden, speelden Leo en zijn partner Henny met mij en mijn partner Roderik. Wij kunnen nu nog lachen om het schilderij dat Leo op dat moment
meebracht. Het schilderij waarvan ik er – tegelijk met hem - ook een gewonnen had. Volgens mij op Zeegersloot, zijn thuisbaan. Het schilderij hangt inmiddels naast mijn gewonnen versie in de serre van ons huis op La Torre Golfresort in Spanje.
Voordat we starten hebben we het nog even over van alles en nog wat en pas bij het naar buiten lopen realiseert Leo zich dat hij zijn golfschoenen vergeten is. Hij loopt terug naar de auto om te kijken of er een oud paar te vinden is. En jawel hoor…. Blij komt Leo terug met een paar schoenen voorzien van turquoise veters die al een paar jaar ongebruikt in de auto liggen.
We spreken nog even over de handicapverrekening: Leo krijgt 17 slagen en ik 18. Omdat we eigenlijk niet zo goed weten of we de driekwartverrekening mogen afronden naar boven spelen we gewoon open zo spreken we af. Zonder die extra stroke. We hebben nog net tien minuten om te putten op de oefengreen. En dat is oké, want Leo heeft dat eigenlijk helemaal niet nodig, zo merk ik later. De putts van Leo zijn scherp. Heel scherp. En vallen zowat allemaal. Of het nou een putt van één of drie meter is.
Leo start voortvarend met een par. De tweede hole, een par vijf spelen we gelijk en de derde wint Leo ook. Hij blijft twee up tot Leo’s bal op hole 6 onvindbaar blijkt. Mijn bal ligt met de tweede slag op de green en ik ‘krijg’ de hole. Op hole 7 staan we square. Leo’s drive op de par vijf hole 8 gaat helemaal naar rechts in de rough. Zijn provisional gaat kaarsrecht en eindigt midden op de fairway. Hier krijg ik een mooie kans, maar ook mijn afslag gaat allesbehalve rechtdoor. De bal eindigt
helemaal links, ergens in de richting van hole 6. In de rough. De bal van Leo vinden we. Die van mij niet. Maar goed ook, denk ik want mijn provisional sloeg ik super ver én kaarsrecht. Jammer wel van mijn strafslag en extra slag. Leo komt met 6, ik met 7 slagen van de baan en Leo staat weer een up. Op hole 9 rolt mijn tweede slag via het water het eiland op.
Een heel bijzondere Jezusbal. Leo slaat zijn tweede slag het riet in en verliest de hole. We staan weer gelijk. Pas als we naar hole 10 lopen vertel ik Leo - om druk te voorkomen - over het moment dat Willem Schouten en ik een aantal jaar geleden allebei met een birdie van deze eiland hole kwamen tijdens een matchplay wedstrijd. Vanaf de tiende hole gaat het met mijn spel steeds beter. Ik start met een par. Bij de volgende hole maakt Leo een afzwaaier en wordt het twee up voor mij. Het blijft spannend. Voor ons allebei. We spelen gelijk, Leo wint opnieuw een hole. Toch krijgt hij het niet voor elkaar om in de plus te komen.
Op hole 17 is het Dormie. Ik sta 2 up. Leo’s afslag landt rechts op een heuveltje voor de bunker. De mijne gaat kaarsrecht, ver voorbij de bunker en rolt nog lekker door. Uiteindelijk blunder ik – het is toch te spannend voor mij - nog een paar keer. Leo weet met heel veel geluk zijn bal via de bunker op de green te laten rollen. Toch win ik deze hole. Met drie up, een te gaan.
‘Nog een hapje eten’, vraag ik Leo? ‘Nee…. Laten we alleen maar even wat drinken want ik moet aan het werk. De proefdruk van de kalender controleren’. En dat doet hij niet bij een van zijn broers, maar in een leuk hotelletje in Gemert. En ik? Ik rij na het alcoholvrije drankje naar huis waar al snel na thuiskomst Louis Westhof aan de deur staat. Met zijn verhaal over zijn matchplay wedstrijd de dag ervoor tegen Rene Brouwer én de presentatie van André Vermeulens boek, laat op diezelfde middag.
Het woord van vandaag : ENERGIE Energie: de zon en wind vertaalde dit naar paraplu's op onze golfkarren die vervolgens zeeeer regelmatig door de wind omgeblazen werden, te lachwekkend ( wat doen we verkeerd?) Energie: heb je ook nodig in je lijf om een goede golfswing te kunnen maken. Helaas Pamela had op een avontuurlijke vakantie simpel met een teen tussen de deur gezeten: net een paar dagen weer schoenen aan en aan de asperines om vandaag een beetje te kunnen lopen. Ik ben een beetje te fanatiek met golfen en met mijn hypermobiliteit geeft dat weer heupproblemen.( hup wat paracetamol erin) Je begrijpt het al de lamme en de blinde liepen, wel heel gezellig, rond op de mooie golfbaan van Landgoed Bergvliet. Over onze scores zullen we het dus maar niet hebben, ballen zoeken was een terugkerend onderdeel, dat zegt genoeg. Toch komt kwaliteit altijd boven drijven en dan kijk ik met bewondering naar een prachtige approach van Pamela naar de green. Op enig moment was de energie echt op en lonkte het terras dus de laatste holes hebben we niet meer uitgespeeld. Gezellig nog een hapje gegeten met wel genoeg "praat" energie om elkaar weer wat beter te leren kennen: we hebben elkaar echt ontmoet!
Was dat een voorbode van wat komen ging? Frank stond voor mij op de driving range, sloeg prachtige ballen. Maar niet allemaal recht. Ik wist niet eens dat de trackman het kon melden bij ons, op Zeegersloot in Aplhen aan den Rijn: ‘Out of Bounce’, met een rood kruis op het scherm. Heel ver rechts over het hek, richting de provinciale weg. Ik sloeg mijn ballen veel minder ver, 160, 170 meter hooguit, maar wel rechtdoor. Zou het dan toch goedkomen vandaag, dacht ik even. Want vooraf schatte ik mijn kansen niet heel hoog in, zeker met het dramatische rondje in Dronten in gedachten. Wij speelden onze partij in de eerste ronde pas op 17 juni, enkele dagen na de deadline vanwege langdurig blessure leed van Frank. Het was goedgekeurd door Louis, de baas van de Matchplay competitie zelf. Voordeel: we zaten beiden tot ver in juni in de winnersronde. We hadden ons goed voorbereid, zelfs Frank die dat eigenlijk nooit doet, zei hij: hij gaat gewoon de baan in en doet zijn best. Maar getriggerd door de scorekaarten en handicaptabellen die ik mailde, met de uitleg dat als ik van blauw speelde, en hij – zoals ik aannam – van geel, ik evengoed nog zes slagen meekreeg. Hij met handicap 14.9 (ooit 10), ik met 25.7, hij met talent of minimaal aanleg, ik hooguit met enthousiasme. Even had hij overwogen om van wit te spelen, vertelde hij bij de koffie. Waarom hij dat niet gedaan heeft weet ik niet meer, maar de boodschap was natuurlijk wel duidelijk. Net als toen hij vertelde dat hij regelmatig met vrienden speelde met handicap 25 en hij zich soms afvroeg bij sommige ballen: wat is er dan nog leuk aan golf? Mijn handicap is 25.7. Ik denk dat hij het zich op dat moment niet eens realiseerde. Die vrienden legden hem uit dat ze het gewoon leuk vonden om een rondje te lopen, lekker buiten en dat ze genoten van de ballen die wél goed gingen. Geen slechte verklaring. Par, par, par, par Nog een relevante mededeling van Frank. Tijdens zijn beste rondje ooit ging hij met 79 slagen rond. Allemaal parren en een bogey (hmm, klopt dat wel? ). Ik moest daar aan denken na de eerste paar holes: par, par, par, par, double bogey, par. Allemaal van Frank. Op hole 2, de moeilijkste van de baan, vanwege de lengte: meer dan 200 meter met de houten drie, nog 150 met een zes (denk ik), comfortabel op de green, twee puttjes. Par, dus. Ik had hier een slag mee, maar met een 6 (toch 2 punten) heb je daar niets aan. Onderweg hadden wij het over dingen. Onder meer over Zuid-Afrika waar de familie Huiges (man, vrouw, dochter Malu, Hawaiians voor ‘golf’, van ‘wave’) in de buurt van Kaapstad een huis hebben en daar drie maanden per jaar verbleven. Tot nu, want de dochter, 15, wil dit jaar serieus aandacht besteden aan school (VWO+), dus heeft even geen tijd om naar Zuid-Afrika te gaan. Over een paar jaar weer. We spraken onderweg dus over golfbanen, wine estates, het leven in Zuid-Afrika, waar ik (tijdens mijn inmiddels pakweg twintig rondreizen – min of meer werk - geweest ben), en hadden het naar ons zin. Frank iets meer dan ik. Af en toe halfden we een hole, omdat Frank was gestopt met alleen maar parren te spelen en ik iets meer meedeed. Dat deed ik trouwens best oké: na die eerste vier parren van Frank had ik evengoed 7 stableford punten, al stond ik wel 4 down. Na 9 holes was het 5 down. We liepen door naar de tweede lus en kletsten alsof er niets aan de hand was. Toch nog spannend? Hole 10 halfden we, omdat ik een slag kreeg. Hole 11 en 12 (geen slag) won ik. Van de weeromstuit hole 13 ook en opeens was het nog maar 2 up. Geen parren meer van Frank, soms zelfs iets wat op een misser leek, iets degelijker spel van mij. ‘Dan ga je toch even opletten’, zei Frank later. Na een half op 15 (beiden een bogey) verloor ik alsnog 16 en was de partij gespeeld: 3 up, 2 te gaan. ‘Het had veel erger kunnen zijn’, appte ik Louis, die zat te wachten op de uitslag: ‘Vijf down bij de turn. 3&2 voelde ook een beetje als een overwinning’. Hij vond dat een positieve kijk op de zaak. Of ik wel wilde meedoen aan de verliezersronde? Tuurlijk! Frank en ik dronken nog bier op het terras en hadden het over zijn werk (Kassa, nu in dienst), over Iran, asielzoekers, over nog heel wat andere dingen, zoals over de banen waar we allemaal spelen met de NVGJ - wat we allemaal niet krijgen voor die 65 of 70 euro. Frank bleek 36 punten te hebben gescoord, zakte naar 14.7, ik 33, bleef op hetzelfde niveau als van zijn vrienden. We waren allebei tevreden. En hebben elkaar op een aangename manier een stuk beter leren kennen.
Pim Donkersloot wint op de Zaanse met 2 up van William Wollring. Het was een gezellig foutenfestival.
Nee, het was niet de verlammende gedachte dat ik de volgende ronde tegen Martijn zou moeten spelen, ook niet de mentale klap van mijn rap naderende pensioenleeftijd. Nee, het was het degelijke spel van Annette dat de doorslag gaf in onze matchplaywedstrijd op de Goyer. Als iemand handicap 18 heeft op de waterrijke Zaanse, weet je één ding zeker: die slaat een rechte bal. En zo gebeurde op een zonovergoten baan. Annette was super degelijk vanaf de tee, prikte haar houtjes van de fairway recht vooruit, chipte alles netjes in de buurt van de vlag en wist zo de handvol extra slagen die ze kreeg op één na (gehalved) keurig te verzilveren. Een zeer gezellige ronde met een terechte winnares waar Martijn nog een hele kluif aan zal krijgen!
Kortgeleden beleefde ik een bedenkelijke primeur door het Kostertje te mogen ophalen van de prijzentafel. Voorgaande jaren kwam ik altijd wel leuk mee in de B-categorie, met elk jaar wel de finale meespelend in Nunspeet, maar sinds ik het advies opvolgde van een niet nader te noemen bestuurslid en ik les nam bij de lokale pro, is het helemaal mis. Gestaag dalende nadicap en uitslagen om van te huilen. Op de Houtrak ging het afgelopen dinsdag niet veel anders. En hoe graag ik ook Jeroen alle credits zou geven voor zijn geweldige spel, ik was de slechtste van ons tweeën. Mijn enige par viel toen ik de strijd al had moeten staken en vervolgens - geheel van de stress bevrijd - een keurige par maakte op de moeilijkste hole. De nazit was eigenlijk het meest interessante deel van de dag. We bleken dezelfde studie te hebben gevolgd aan dezelfde universiteit. Over de huidige politieke situatie konden we het tijdens de bitterballen en het bier wel eens zijn: we hebben een zakenkabinet nodig. Weg met alle opportunisten en politieke onbenullen. Aan de slag! En dat laatste geldt ook voor mij.
Vrijdag 8 juni was het zover, wij hadden een datum! Terwijl de meeste van onze leden bij het KLM Open waren en daar een prachtig toernooi zagen, viel er op de Hoge Dijk toch ook het een en ander te beleven. De matchplay tussen Helene Wiesenhaan en Madelon Barenbrug. Op de eerste plaats viel het weer erg mee! Het was droog, dat was al geweldig, het was niet al te druk op de baan, ook fijn, maar er stond een zeer stevig windje! De eerste hole is vermeldenswaardig. Helene’s drive verdween links tussen de rode paaltjes. Mijn drive viel in de categorie ‘ugly but useful’. We zijn het niet van Helene gewend, maar haar volgende slagen waren niet optimaal. Kortom, ze lag met 5 op de green. Ik lag met 2 vóór de green, met daarvoor ook nog een bunker. Ik rook een kansje! Maar toen ging ik volledig de mist in. Mijn derde slag verdween in de bunker (te voorzichtig gespeeld, ik had er makkelijk overheen gekund) en daar ben ik nooit meer uitgekomen. Weg kans, hole voor Helene. Hole 2 was dan weer voor mij en we speelden ook nog 2 holes gelijk. Bij de turn stond Helene 5 up. Inmiddels pakten donkere wolken zich samen boven de Hoge Dijk en de wind werd een storm. Op hole 14 gingen de hemelsluizen open en waren wij binnen mum van tijd doorweekt. De hole ging naar Helene, einde matchplay, 6 & 4, kansloze missie, ondanks dat ik ook nog 16 slagen van Helene kreeg. Helene speelde fantastisch en ik, voor mijn doen, ook helemaal niet slecht, maar dat was toch te veel weinig. We speelden nog wel de par 3 15e, waar je, als je een tientje betaalt middels de QR code, bij een hole-in-0ne een Rolex kunt winnen. Dat tientje betaalden we niet en dat is maar goed ook want een hole-in-one zat er niet in, maar we lagen wél allebei mooi op de green. Het was mooi en mooi geweest, de bitterballen lonkten in het warme clubhuis en we besloten de kortste weg daarnaartoe te pakken. Bij de bitterballen vertelde Helene nog dat ze die avond naar Bloemendaal zou gaan, naar een openlucht karaoke-concert met optreden van…… onze eigen zeer gewaardeerde sponsor Alwin. Hij overweegt een carrièreswitch! Hij is blijkbaar geen onverdienstelijk zanger en legt zich toe op het smartlappengenre en dan nog in het bijzonder het oeuvre van André Hazes sr. Kijk, dat zijn nog eens leuke weetjes! Lieve Helene, dank voor de gezellige middag en heel veel succes bij het vervolg van de matchplay, nu tegen Leonard! Toi toi toi!