Nederlandse Vereniging van Golfspelende Journalisten
20.07.2021
Nog altijd is er een forse instroom van nieuwe of herintredende golfers. De stijging begon tijdens de eerste lockdown en gaat tot op de dag van vandaag voort. De grote uitdaging is dan ook niet per se nieuwe spelers aan te trekken, maar deze nieuwe golfers te behouden. Aan het enthousiasme bij het begin kan dat in elk geval niet liggen, zo stelde ik vast na een uurtje in de nabijheid van wat absolute beginners te hebben rondgehangen.
‘Oh chill’, zegt de jonge vrouw als ze hoort dat ze haar tas wel even op kantoor mag leggen voor ze aan haar tweedaagse starterscursus begint. ‘Chill’ hoor ik niet vaak op een golfbaan, wel thuis, waar twee jongeren woonachtig zijn, maar op het terras van de golfbaan is het toch echt eerder ‘fijn’, ‘leuk joh’ en heel soms ‘relaxed’. Voor haar is het dus chill. Hoe oud zou ze zijn? Een jaar of 23 schat ik, hooguit, en daarmee een van de jongste deelnemers van het beginnersweekend dat zich op het terras van Golfbaan Waterland aan de tafel naast me aan het verzamelen is.
Maar héél veel jonger dan de rest van de groep van een man/vrouw of vijftien is ze ook weer niet, valt me op. Twee eind-vijftigers schuiven bij twee eind-twintigers aan met de mededeling ‘dat ze toch maar even aan tafel gaan zitten bij niet de allerjongsten van de groep om zich niet stokoud te voelen’, terwijl het jonge stel aan de andere kant van de tafel opmerkt dat zij op hun beurt juist bang waren alleen maar ‘oude mensen’ tegen te zullen komen. Waarmee in een paar zinnen twee constateringen konden worden gedaan: in de beeldvorming is golf nog altijd iets voor oudere mensen, in de praktijk zijn veel van de instromers stukken jonger dan ze lang waren.
Het was mooi om als een vlieg aan de muur mee te luisteren met de deelnemers die elkaar hooguit in tweetallen kenden, maar elkaar hier vonden in hun interesse voor de golfsport. Omdat ze ooit met een vriendje mee waren geweest naar de driving range en het nu ook wel eens wat serieuzer wilden proberen. Omdat ze jaren geleden een clinic hadden gedaan maar nu graag de baan in zouden gaan. Omdat ze een andere sport niet meer mochten beoefenen of al jaren niet gesport hadden.
‘Ik heb gehoord dat als je hebt gehockeyd je een grotere kans hebt dat je het snel oppikt’, hoorde ik iemand zeggen. Een ander: ‘Nou, een vriendin van mij zei juist dat het daardoor moeilijker werd omdat het een heel andere slag is’. Waarna een derde opmerkte dat ‘ervaring met elke sport waarbij een bal betrokken is je voordeel oplevert’. Zo had iedereen zijn eigen gevoel vooraf, net als iedereen zijn eigen zorgen leek te hebben. Dat liep uiteen van ‘ik heb totaal geen balgevoel’ tot ‘ik ben bang dat ik de regels nooit ga onthouden. Hoe zit het nou ook alweer met het markeren van je bal op de green als die in iemands speellijn ligt?’
Vragen waren er zat, vooral onderling. Eén vraag hoorde ik echter meerdere keren terugkomen, en dat was hoe het mogelijk was dat ze – veelal mensen die nog nooit een club in hun handen hadden gehad – na twee dagen allemaal voldoende golfer zouden zijn om de baan in te mogen. ‘Dat wordt nog een hele klus voor ze’, lachte de vrouw die net nog zei dat ze geen enkel balgevoel had.
Het was het moment dat ik mijn muurtje wilde verlaten, dat ik zoemend om hun hoofd wilde cirkelen om ze wat te vertellen. Dat golf leuk is, maar lastig. Dat je na één weekend misschien met een baanpermissie de (korte) baan op mag, maar dat dat je nog geen golfer maakt. Dat je regelmatig zal moeten spelen, oefenen en/of lessen om het ook na dit eerste weekend leuk te houden. De pro zei wel dat golf een prachtige sport is, soms ook ontzettend frustrerend, dat je jezelf tegen ging komen, maar dat het de moeite absoluut waard was. Wat hij alleen niet zei, was dat dit weekend nog maar het begin was van een (hopelijk) lange golfreis. Bij het welkomstpraatje had hij het over technische vaardigheden, regelkennis en etiquette, en ik kon alleen maar hopen dat ze dit zo belangrijke stukje informatie in de loop van hun kennismakingsweekend alsnog nog te horen zouden krijgen. Golf leer je niet in één weekend. Kennismaken, een basis leggen, enthousiasme kweken allemaal wel, maar als je langjarig plezier wil hebben van de sport gaat daar meer tijd overheen. Als je dat beseft dan is de kans dat het enthousiasme (veel) langer dan alleen dat weekend beklijft, stukken groter.
En dan wordt golf pas écht chill.
Het kan toch, ik ben te verslaan! Het was woensdagochtend half acht, en de serene rust van een nog droge Golfclub De Hoge Kleij lag over het perfect geprepareerde gras. De ideale omstandigheden voor een spannende matchplay. Zoals de traditie wil, werd hier de halve finale gespeeld, en mijn tegenstander was Frank Huiges. Om eerlijk te zijn, had iedereen zijn geld al op mij gezet. Maar om meteen met de deur in huis te vallen: ik heb verloren. Of beter gezegd, Frank heeft mij verslagen. De wedstrijd We begonnen de ronde nog droog, hoewel de lucht al dreigend grijs kleurde. Mijn strategie is altijd dezelfde: knal erin, win snel een paar holes, en houd dan stand. En zo geschiedde. Na zeven holes stond ik 5 up. Ik wist dat ik scherp moest blijven, want dit was de halve finale en Frank kreeg met zijn handicap van 18 maar liefst 14 slagen mee. Dat betekende dat ik maar vier holes had waar hij geen slag kreeg. Met een voorsprong van 4 up begon ik aan de laatste negen holes. Toen sloeg de bliksem in. Frank begon aan een ongekende reeks pars: op hole 10, 11 en 14, een birdie op 12, en nog een par op 15. Plotseling stond het gelijk. Ik speelde overigens niet eens zo slecht; +1 op de eerste negen en ook +1 op de tweede negen tot aan hole 15. Maar tegen Franks onstuitbare opmars viel niet te winnen. Met een par op 16 en nog een par op 17 was het plotseling voorbij. Ik stond erbij en keek ernaar. Niet verloren, meer overdonderd. Ik moet eerlijk zijn, ik kan niet winnen van een man die op bijna elke hole van de tweede negen parren maakt, terwijl hij daar een slag krijgt. Dan zou ik overal birdies moeten maken. Ik ben goed, maar zo goed, helaas, ook weer niet. Eerlijk is eerlijk Ik geef Frank alle hulde die hij verdient. Hij heeft fenomenaal gespeeld, hoewel ik nog steeds vind dat zijn handicap wel wat naar beneden mag ;_)). Nu het stof is neergedaald, steun ik mijn naamgenoot Peter in de finale. Succes mannen, en tot de volgende wedstrijd.
Ken je dat? Zo’n strook strak gemaaid gras in het midden van een golfhole, waar je links en rechts mensen ziet zoeken naar hun bal? Nou, dáár lag ik dus nooit. Peter Luijer wel. En als hij zich al aan de zijkanten meldde, dan was het om mij te helpen met zoeken. De driver wilde maar niet luisteren naar de baas. En ja, het ligt altijd aan de indiaan. En nooit aan de boog. Ik weet het. Maar toch.
Gespot, ons gewaardeerde lid Jur Raatjes op de oldtimer catwalk tijdens het driedaagse auto festival Concours D’Elegance op het prachtige landgoed Heerlijkheid Mariënwaerdt in Beesd. Als mede-organisator van dit grote festijn kon hij het niet nalaten deze dagen een podcast te doen met collega Tile. Voorlopig zullen wij Jur helaas niet zien op onze wedstrijden. Zijn voetoperatie is niet goed gegaan en de prothese moet binnenkort vervangen worden. Wel verzorgt hij met veel plezier alle teksten en lay outs voor het komende Nations Cup. Sterkte Jur met je voet en snel weer op de course!
Hierbij nodigen wij professionele mediavertegenwoordigers uit om met hun beste journalistieke werk mee te dingen naar de Golfpersprijs 2025, een gezamenlijk initiatief van de NGF, NVG, PGA Holland en NVGJ, de Nederlandse Vereniging van Golfspelende Journalisten.
Afgelopen dinsdag en woensdag stond onze homecourse De Texelse in het teken van de NVGJ. En hoe! Dinsdag begon nog veelbelovend met een stralende start, maar de echte Texelse ervaring liet niet lang op zich wachten: een pittige regenbui die ons stevig op de proef stelde. Woensdag daarentegen was het genieten geblazen. Zon, een strakblauwe lucht en dat kenmerkende Texelse briesje maakten er een prachtige golfdag van. Onze NVGJ’ers lieten zich uiteraard niet kennen. Er werd prima gespeeld en de sfeer zat er goed in. Voor een aantal van onze spelers die straks meedoen aan de Redexim Nations Cup was dit bovendien een uitstekende generale repetitie. Binnen een maand staat dit grote internationale toernooi voor de deur en de Texelse rondes waren ideaal om alvast wat scherpte en vertrouwen op te doen. Een belangrijk moment tijdens deze dagen was de samenstelling van de duo’s die Team Nederland gaan vertegenwoordigen. Met zorg en oog voor balans in handicaps zijn de koppels gevormd: * Marijke & Louis * Stef & Sonja * Martijn & Pamela * Anton & Hannie * Friso & Helene Met dit team hebben we een mooie mix van ervaring, talent en teamspirit. Ik ben ervan overtuigd dat deze combinaties elkaar perfect aanvullen en dat we hiermee sterk aan de start verschijnen. Achter de schermen wordt er ook keihard gewerkt. Cara zorgt ervoor dat alles tot in de puntjes geregeld is, zodat wij straks alleen maar hoeven te doen waar we goed in zijn: golfen en genieten. De komende weken benutten we om nog wat extra te trainen en de handicaps aan te scherpen. Ik kijk er met veel enthousiasme naar uit. De Redexim Nations Cup 2025 belooft een bijzonder evenement te worden en ik ben nu al trots op dit fantastische team. Op naar oktober – en op naar succes! Helene Wiesenhaan Captain Team Nederland
Er kan nog veel gebeuren, want we hebben nog vijf wedstrijden te gaan voor de finale op Nunspeet, inclusief een major op Haviksoord waarop niet minder dan 80 (of 70 of 60 enz) punten te verdienen zijn. Maar toch, de Order of Merit krijgt steeds meer vorm. Aan die finale doen de acht beste in A en acht beste van B mee. De vraag, wanneer kan ik voor de zekerheid nog spelen om mijn plekje veilig te stellen of te veroveren, wordt steeds vaker gesteld.