Nederlandse Vereniging van Golfspelende Journalisten
27.10.2023
Waar social media kanalen, en in iets mindere mate mail, de emoties vrijwel zonder filter doorsturen, hebben de extra handelingen om jezelf te uiten, een remmende werking. Of de onvrede is al verdwenen óf de aandrang om de vraag te stellen is al afgenomen als je eindelijk alle bovengenoemde stappen hebt doorlopen.
Soms echter ligt er toch een brief op mijn bureau en misschien wel door de wetenschap wat er allemaal gedaan is om tot daar te geraken, neem ik er altijd even wat meer de tijd voor. Zo ook bij het exemplaar dat ik een tijdje terug ontving en waarvan ik de eerste alinea maar even deel.
Geachte heer Paehlig,
Hoewel ik Golfers Magazine altijd met veel plezier lees, moet me toch wat
van het hart. De reisverhalen die u en uw collega’s schrijven, zijn vrijwel
zonder uitzondering lyrisch over de bezochte bestemming.
Dat gelooft u toch zelf niet?’
Het was dat er geen retouradres bij zat, anders had ik direct geantwoord dat ik het wel degelijk geloofde. En hoewel ik er enkele voorbeelden bij zou hebben gezet, zou het antwoord niet lang zijn ook.
Waarom ik het wél geloof? Ik denk dat iedereen die wel eens een golfreis boekt bij gekende golftouroperators zal onderschrijven dat er nu eenmaal geen rommel wordt aangeboden. Ik ben het in elk geval nog niet tegengekomen. Ze zouden wel gek zijn om bestemmingen in het pakket op te nemen waar hun klanten met aan zekerheid grenzende waarschijnlijk ontevreden vandaan zouden komen. Niet alleen zou het slechte reclame zijn, het zou ook extra werk betekenen voor de afdeling klantenservice om recht te breien wat krom is. Daarbij: stuur een klant één keer naar een slecht resort en je bent niet alleen die klant kwijt, in het klachten by click tijdperk heb je zo een slechte review aan je digitale broek. En zie daar maar eens van af te komen.
Al zou ik de briefschrijver wel een béétje tegemoet willen komen. Natuurlijk kun je de pech hebben om een kamer naast de lift te krijgen, kan de ober zijn dag niet hebben en daardoor wat onvriendelijk zijn, en de flight vóór je langzaam, maar is een bestemming daarmee ook niet goed? Ik denk niet dat iemand dat durft te beweren. Wat wel zo is dat niet ieder resort vijfsterrenplus is. Een Costa Navarino is van andere orde dan de Corfu Golf Club. PGA Catalunya (Camiral Golf moet je tegenwoordig zeggen) is een klasse beter dan Emporda Golf. Saint Omer van ander niveau dan Royal Mougins. Stuk voor stuk goed, maar niet hetzelfde. Hoe kan het ook anders? Of je voor een bescheiden 150 euro een paar dagen Frankrijk of voor 1500 euro een weekje in een Grieks lustoord boekt, maakt nogal een verschil. Alle waar naar zijn geld zeggen ze dan. Al durf ik ondanks die prijsverschillen nog één ding met zekerheid te zeggen: waar je ook uitkomt, het is overal genieten. Je bent op golfvakantie!
Pim Donkersloot wint op de Zaanse met 2 up van William Wollring. Het was een gezellig foutenfestival.
Nee, het was niet de verlammende gedachte dat ik de volgende ronde tegen Martijn zou moeten spelen, ook niet de mentale klap van mijn rap naderende pensioenleeftijd. Nee, het was het degelijke spel van Annette dat de doorslag gaf in onze matchplaywedstrijd op de Goyer. Als iemand handicap 18 heeft op de waterrijke Zaanse, weet je één ding zeker: die slaat een rechte bal. En zo gebeurde op een zonovergoten baan. Annette was super degelijk vanaf de tee, prikte haar houtjes van de fairway recht vooruit, chipte alles netjes in de buurt van de vlag en wist zo de handvol extra slagen die ze kreeg op één na (gehalved) keurig te verzilveren. Een zeer gezellige ronde met een terechte winnares waar Martijn nog een hele kluif aan zal krijgen!
Kortgeleden beleefde ik een bedenkelijke primeur door het Kostertje te mogen ophalen van de prijzentafel. Voorgaande jaren kwam ik altijd wel leuk mee in de B-categorie, met elk jaar wel de finale meespelend in Nunspeet, maar sinds ik het advies opvolgde van een niet nader te noemen bestuurslid en ik les nam bij de lokale pro, is het helemaal mis. Gestaag dalende nadicap en uitslagen om van te huilen. Op de Houtrak ging het afgelopen dinsdag niet veel anders. En hoe graag ik ook Jeroen alle credits zou geven voor zijn geweldige spel, ik was de slechtste van ons tweeën. Mijn enige par viel toen ik de strijd al had moeten staken en vervolgens - geheel van de stress bevrijd - een keurige par maakte op de moeilijkste hole. De nazit was eigenlijk het meest interessante deel van de dag. We bleken dezelfde studie te hebben gevolgd aan dezelfde universiteit. Over de huidige politieke situatie konden we het tijdens de bitterballen en het bier wel eens zijn: we hebben een zakenkabinet nodig. Weg met alle opportunisten en politieke onbenullen. Aan de slag! En dat laatste geldt ook voor mij.
Vrijdag 8 juni was het zover, wij hadden een datum! Terwijl de meeste van onze leden bij het KLM Open waren en daar een prachtig toernooi zagen, viel er op de Hoge Dijk toch ook het een en ander te beleven. De matchplay tussen Helene Wiesenhaan en Madelon Barenbrug. Op de eerste plaats viel het weer erg mee! Het was droog, dat was al geweldig, het was niet al te druk op de baan, ook fijn, maar er stond een zeer stevig windje! De eerste hole is vermeldenswaardig. Helene’s drive verdween links tussen de rode paaltjes. Mijn drive viel in de categorie ‘ugly but useful’. We zijn het niet van Helene gewend, maar haar volgende slagen waren niet optimaal. Kortom, ze lag met 5 op de green. Ik lag met 2 vóór de green, met daarvoor ook nog een bunker. Ik rook een kansje! Maar toen ging ik volledig de mist in. Mijn derde slag verdween in de bunker (te voorzichtig gespeeld, ik had er makkelijk overheen gekund) en daar ben ik nooit meer uitgekomen. Weg kans, hole voor Helene. Hole 2 was dan weer voor mij en we speelden ook nog 2 holes gelijk. Bij de turn stond Helene 5 up. Inmiddels pakten donkere wolken zich samen boven de Hoge Dijk en de wind werd een storm. Op hole 14 gingen de hemelsluizen open en waren wij binnen mum van tijd doorweekt. De hole ging naar Helene, einde matchplay, 6 & 4, kansloze missie, ondanks dat ik ook nog 16 slagen van Helene kreeg. Helene speelde fantastisch en ik, voor mijn doen, ook helemaal niet slecht, maar dat was toch te veel weinig. We speelden nog wel de par 3 15e, waar je, als je een tientje betaalt middels de QR code, bij een hole-in-0ne een Rolex kunt winnen. Dat tientje betaalden we niet en dat is maar goed ook want een hole-in-one zat er niet in, maar we lagen wél allebei mooi op de green. Het was mooi en mooi geweest, de bitterballen lonkten in het warme clubhuis en we besloten de kortste weg daarnaartoe te pakken. Bij de bitterballen vertelde Helene nog dat ze die avond naar Bloemendaal zou gaan, naar een openlucht karaoke-concert met optreden van…… onze eigen zeer gewaardeerde sponsor Alwin. Hij overweegt een carrièreswitch! Hij is blijkbaar geen onverdienstelijk zanger en legt zich toe op het smartlappengenre en dan nog in het bijzonder het oeuvre van André Hazes sr. Kijk, dat zijn nog eens leuke weetjes! Lieve Helene, dank voor de gezellige middag en heel veel succes bij het vervolg van de matchplay, nu tegen Leonard! Toi toi toi!
Het Open NK voor journalisten op 13 juni dit jaar wordt gesponsord door Viazorgcoach van sponsor Milanda Koopman. Daar zijn diverse redenen voor. In de eerste plaats natuurlijk het gegeven dat Milanda met haar echtgenoot Andy (waarover later meer) aan de baan woont! Een heuse homecourse. Maar belangrijker, ook haar succesvolle bedrijf ViaZorgcoach is in Dronten gevestigd. Wat is dat voor bedrijf? Om dat te begrijpen moeten we even terug in de tijd.
Ons nieuwste lid, Jan Lammers, was afgelopen week op het KLM Open een van de uitdagers van de professionals. Op de elfde hole, die speciaal voor het KLM Open is ingekost van een par 4 voor de leden, naar een echte stadionhole par 3, komen traditiegetrouw amateurs in actie tegen de professionals. Jan Lammers was één van hen en wist zijn bal dichterbij de hole te krijgen dan maar liefst drie van de beste spelers van Europa.