Ga je mee golfen?” „Golfen? Doe niet zo idioot, daar heb ik helemaal geen tijd voor. Ik ben freelancer weet je wel!. Ahhhh, alsjeblieft”. „Nee, nee en nog eens nee”.
Enfin, dagen lang jengelde, zeurde, bedelde, dreigde mijn toenmalige goede vriendin Joan Prior of ik toch ik godsnaam mee ging golfen. (Ja, de dochter van Karel en z’n eerste vrouw. Hij trouwde overigens 8 keer maar dit terzijde!)
Uiteindelijk ging ik — met heel veel tegenzin — overstag onder het mom van „ik ga één keer met je mee en daarna zoek je het maar uit”.
Tja, en laat ik daar nou op die drivingrange (wist niet eens hoe je het spelde) een bal raken! Per ongeluk natuurlijk maar ik was wel gelijk verkocht! Joan hield het voor gezien. Nou, ze werd bedankt!
Nou kluste ik in die tijd ook bij TV-Plus (1992-1996). Dat was een breedbeeld experiment van NOS, NOB, Philips en PTT-Telecom. Er werden speelfilms, documentaires en muziek- en sportevenementen van diverse omroepen op uitgezonden. Maar ook filmpjes van ongeveer een kwartier die we zelf op 16:9 draaiden. De omroepen waren aanvankelijk huiverig. Dachten dat er — om het beeld te vullen — naast iemand in beeld nog een plantje moest of zo. De eerste die er volop in dook was de Vara en dan ook gelijk maar in HD. Kregen ze subsidie voor.
Ik maakte voor TV Plus filmpjes over van alles en nog wat. Bedacht ze zelf, produceerde en presenteerde ze, monteerde de boel en hoppa ze gingen de (breedbeeld)zender op. Keek toch bijna niemand! Want je moest een Philips (natuurlijk) breedbeeldtelevisie hebben met ingebouwde decoder en een smartcard. Er waren niet veel abonnee’s. We keken hoofdzakelijk zelf! De filmpjes werden dan ook eindeloos herhaald. Maar ik was inmiddels zo gegrepen door het golfvirus dat ik onmiddellijk het verzoek indiende om een sfeerverslag te maken van het Heineken Open op de Noordwijkse. Ze vonden alles best.
TV Plus was een klein clubje. Ik interviewde daarvoor Robbie, maar ook Henk Heyster, Toto Strumphler (golf is expectation minus reality) en weet ik veel wie ik voor de camera kon slepen. Dat ging nog best stroef want niemand had natuurlijk ooit gehoord van TV Plus. Laat staan van breedbeeldtelevisie. Ik moest dan ook iedereen een VHSje geven van het programma. Later hoorde ik van Anja Fabery de Jonge (helaas te vroeg overleden) dat ze het bij Reved nog heel vaak bekeken. Alleen al om te zien waar de reclameborden in de baan stonden. (Niet om mijn geweldige sfeerverslag!)
TV Plus stond op de Firato in Amsterdam. Daar stond een poppenspeler met (ja echt) een speelgoed teckel het publiek uit te leggen wat breedbeeld was. Elk uur was er verbinding met Hilversum waar ik zat. Zie onderstaand fragment.
Toen ik vervolgens in 1994 meespeelde met de perswedstrijd voorafgaand aan het Heineken Open in Hilversum — dat was op een baan in Lelystad waar we met de bus naar toe gebracht werden — kwam ik in de flight terecht bij Charles Taylor. In het welkoms-praatje op de baan waren we niet zo geïnteresseerd en daardoor hadden we gemist dat je een free drop had als je in één van de plantenVakken terecht kwam. Charles en ik dachten plantenBakken. Tja, en daar hebben we er geen één van gezien en ook niet in gelegen dus. Wel in de plantenvakken en daar hebben we onszelf rijkelijk veel strafslagen voor gegeven.
Enfin, toen ik tijdens de wedstrijd Charles kond deed van mijn o zo leuke Heineken-Open-filmpje vroeg hij of ik lid wilde worden van de pas opgericht NVGJ. Hoefde dat alleen maar door te geven aan Leo van de Ruit die toen secretaris was. En zo werd ik — vlak na de oprichting — lid van de leukste club van Nederland. Wat hebben we een lol gehad en nog steeds! Ik ging b.v. mee met het surprise-reisje (toen het nog echte surprise-reisjes waren en wij van te voren echt niet wisten waar we terecht zouden komen) naar de Royal St. George. Inge Langhout en ik waren de enige vrouwen.. Wij zaten daar in de gedoogzone want vrouwen waren niet welkom! Maar Robbie had dat als „overseas member” toch weten te regelen. Er stond wel vooraan de weg bij de golfclub een bord met „Dogs and woman not allowed” (en in die volgorde). Inge en ik moesten ons omkleden in de bezemkast en we mochten na het golfen de lounge niet in.
We werden in een soort van bijkamertje gezet met een doorgeefluik naar de lounge waar de andere NVGJers zich om het luik verdrongen om te zien hoe wij erbij zaten en om ons natuurlijk van drankjes te voorzien. Aan het diner waren we wel welkom ware het niet dat ze een soort van kamerscherm om ons heen hadden gezet. Het was die dag stervenskoud en Poppe de Boer had de pech met mij door de baan te moeten. Kwam er toch wel met 4 hele stablefordpunten van af en kreeg toen van Robbie de aanmoedigingsprijs. Iets waar ik het jaren lang niet over durfde te hebben. Maar ik heb dat donkerblauwe Bullet-tasje om sieraden in op te bergen nog steeds! Overigens is mijn spel sinds die tijd wel iets verbeterd maar ik pruts nog steeds wat af.
Vele reisjes en tripjes volgden nog zoals het geweldige uitje met een privévliegtuig naar Paris International en Bretagne. Er zijn sinds de oprichting van de club zo ontzettend veel mooie uitjes geweest. Te veel om op te noemen. Vaak deelde ik mijn kamer met Madelon. Onze onvolprezen 2de secretaris. Zelf mocht ik ook 2 jaar lang deze functie bekleden maar Madelon doet het vele malen beter dan dat ik ooit gedaan heb. Ik geef dan ook met plezier de estafette-pen aan haar door.
