#10 Marijke Brouwers: Kofferbakgolfer

Op de dag dat we op golfbaan Prise d’Eau de Interland tegen België zouden spelen, haal ik voor het eerst sinds twee maanden mijn golfclubs uit de locker. Vandaag mogen we voor het eerst sinds de lockdown weer golfen. Zowel thuisclub Stippelberg als mijn woonhuis liggen midden in de brandhaard van het Corona-virus. En óf de baan daadwerkelijk open zou gaan op deze 11de mei was nog even heel spannend. Gelukkig mogen we – weliswaar als kofferbakgolfer, géén drankjes voor- en achteraf – in een flight van twee en maximaal 9 holes weer de baan in.

Dat ik sport, laat staan golf ooit zó leuk zou vinden, had ik als kind niet kunnen bedenken. Het sporten zat echt niet in mijn ‘systeem’. Ik ben middelste in een muzikaal gezin van zeven kinderen waar veel gezongen en gemusiceerd werd. Blokfluit, es-klarinet en pianospelen was wat mij bezighield. Niemand sportte bij ons. Aan de rekstok was ik erg soepel. Maar balsporten, dat was echt niet mijn ding. Werd er bij de scouting of tijdens de gymlessen op school trefbal gespeeld dan was ik het liefst onzichtbaar. Vond het doodeng en was vooral bang voor gekneusde of verstuikte vingers. Ik was dan ook het meisje van de klas dat tijdens de gym altijd als laatste gekozen werd.

Pas toen ik zo rond mijn twintigste mijn partner Roderik ontmoette, kreeg ik het gevoel dat sporten misschien tóch leuk kon zijn. Zijn leven bestond uit sporten. Vooral balsporten. Om deelgenoot van wat hij sportplezier noemde te kunnen zijn kocht ik een tennisracket en nam les. Het tennissen ging me steeds beter af. Ik ging het zelfs leuk vinden en speelde uiteindelijk best aardig.

Met golf kwam ik in 1994 in aanraking. Onze dochters speelden in het zestal bij hockeyclub HMHC in Helmond en op de velden van HMHC was net een 6-holes golfbaantje aangelegd. Een van mijn vriendinnen vroeg of ik zin had om lid te worden zodat wij tijdens de hockeytraining van onze kinderen zelf wat balletjes konden slaan. De ballotagecommissie accepteerde ons als lid. Volgens mij vooral omdat wij de gemiddelde leeftijd naar beneden brachten. Voordat we onze eerste bal sloegen gaf de welkomstcommissie ons uitgebreid uitleg over de gebruiken bij HGC de Overbrug. Uitleg die veel verder ging dan de etiquetteregels.

Van ons werd van alles verwacht. Vooral dat wij na het behalen van baanpersmissie aan de damesdag zouden deelnemen. Ons gedrag tijdens de wedstrijd moest héél sociaal zijn. Interesse in de ander en vooral in gesprek blijven tijdens het spel werd zeer op prijs gesteld. Want, golf gaat om de gezelligheid; de score is bijzaak, zo werd ons verteld.

Uiteindelijk werd de 6-holesbaan een 9-holes baan. Golfen kwam er bijna niet meer van. In die tijd werkte ik veel en de combinatie werk en gezin beperkte mijn vrije tijd. Als ik al een rondje golf speelde deed ik dat om het lekker buiten zijn te combineren met gezellig bijpraten. Naast freelancen voor het Eindhovens Dagblad en wat andere media schreef ik voor een aantal zakelijke opdrachtgevers. Teveel deadlines in dezelfde periode en altijd ja zeggen leidde tot een flinke burn-out. Schrijven lukte niet meer.

Noodgedwongen maakte ik niet een maar heel veel passen op de plaats en besloot om dagelijks te gaan golfen. In mijn eentje. Dan hoefde ik tegen niemand te praten, niet te denken en geen stress meer te voelen. Alleen maar tegen een bal slaan en genieten van de rust en omgeving. En zo kwam ik langzamerhand weer ‘tot leven’. Ging steeds beter en met veel meer plezier golfen. Mijn handicap werd lager en lager. Stelde mezelf steeds nieuwe doelen, speelde weer clubwedstrijden en werd zelfs gevraagd competitie te spelen.

Nadat golfbaanarchitect Michiel van der Vaart mij zo’n elf jaar geleden tipte, hij vond het écht iets voor mij om lid te worden van die ‘rare’ journalistenclub, schreef ik een mail aan het bestuur van de NVGJ met het verzoek om lid te mogen worden. Bij de NVGJ was een wachtlijst, kreeg ik als antwoord op mijn e-mail. Voorlopig kwam ik nog niet in aanmerking voor een lidmaatschap. Toch werd ik enkele maanden later benaderd om lid te worden. Begin 2010 verwelkomde de NVGJ mij als lid.

Enkele wedstrijden na de openingswedstrijd lukte het mij voor de eerste keer deel te nemen aan een wedstrijd. Als ik het me goed herinner speelde ik de eerste wedstrijd op De Haverleij in Den Bosch. Voor mij slechts vijftig minuten rijden. Ik kende echt helemaal niemand en vond het spannend in deze club met voornamelijk mannelijke leden. Een paar maanden later sloeg ik een hole in one op Gendersteyn in Veldhoven. Ik weet het nog precies: het was een par 3 met een gedeelde green en ik sloeg met een ijzertje 5. Flightgenoten Hans Terol en Hans Botman zagen mijn bal in de hole rollen…. Geheel verbaasd en tegelijkertijd ontzettend gelukkig bood ik een rondje champagne aan. Dat was bij deze club écht niet nodig, zo wisten Hans & Hans mij te overtuigen….. Maar niets trakteren voelde ook niet oké, dus het werd een rondje pro- secco in plaats van Moët.

Inmiddels ben ik tien jaar en een aantal hoogtepunten verder. Ik geniet van de sympathieke en enthousiaste mensen met wie ik graag goede gesprekken voer en een rondje golf speel. En ook de notoire mopperaars waardeer ik voor wie ze zijn. De afstand naar de meeste wedstrijden is wel een ’dingetje’ voor mij. Gelukkig carpool ik vaak met Henri van der Steen. Voor mij zijn deze ritten altijd erg boeiend vanwege het beluisteren van filosofische voordrachten en de meest uiteenlopende onderwerpen die we bespreken.

Ik mis de mensen en wedstrijden van de NVGJ en kijk uit naar de eerstvolgende wedstrijd die we wellicht in juli spelen. Tot die tijd blijf ik kofferbak golfer. Noodgedwongen…. Want op terras zitten mag nog niet. Zodra we op onze baan weer 18 holes mogen spelen en ik gasten mag uitnodigen zijn Pamela, Henri en natuurlijk ook Annemart van harte welkom voor het spelen van een rondje golf.

Het estafettestokje geef ik graag door aan Annemart van Rhee!