Dat het leven van een tourprofessional naast mooi, vooral ook hard kan zijn, bewees Jurrian van der Vaart duidelijker dan ooit door het plaatsen van één foto. Zelden kwam een afbeelding zó binnen. Wat kan ik hier nou over zeggen?

Wie aan de top van de voedselketen staat in de golfwereld, heeft een door het vele reizen en harde werken, zwaar leven, maar krijgt er in elk geval ook heel wat voor terug. Veel geld, veel vrijheid, en alle verwennerij die bij het zijn van de besten hoort.

Voor het gros van de spelers is het echter niet zo mooi. Teleurstelling volgt op teleurstelling, de eindjes moeten aan elkaar worden geknoopt, ‘angstvallig wordt gekeken naar de grens van de cutline en order of merit. Het hoogte- of dieptepunt van de andere kant van die medaille is te vinden in de eerder beschreven Qualifying School. In een reeks van wedstrijden móet gepresteerd worden om volgend jaar überhaupt nog je baan uit te kunnen oefenen. En net als het elke week zo is: de kans op winst is zóveel kleiner als de kans op verlies.

Van de vele landgenoten die de afgelopen weken een poging deden op verschillende Qualifying Schools, speelden er slechts twee mee in Final Stage, en haalde niemand zijn kaart. Teveel slagen gebruikt om door te mogen, teveel boven par om beslag te kunnen leggen op één van de paar beschikbare kaarten. Het meest recente ‘slachtoffer’ is Jurrian van der Vaart, die zijn Amerikaanse droom ondanks een goed begin wreed uiteen zag spatten nadat hij op de laatste twee dagen vier slagen teveel gebruikte om door te mogen naar de volgende fase van de Web.com Tour.

Achter die kille cijfers gaan diepe teleurstellingen schuil, kleine en grote menselijke (sport)drama’s. Woede, verdriet, onmacht en ongeloof. Bij Van der Vaart, bij al die anderen. De wetenschap dat het doel niet gehaald is, de bewustwording dat de plannen voor volgend jaar – voor de jaren daarop misschien wel – de prullenbak in kunnen, komt hard aan.

Tegen al die spelers die het niet haalden – maar tegen Jurrian in het bijzonder – zou ik zoveel bemoedigende woorden willen spreken. De pen en het notitieblok even weg, gewoon van mens tot mens. Dat het wel goed komt, dat er nieuwe kansen komen, dat het…  Maar ik weet niet of het de goede woorden zijn. Ik weet ook niet of het zo is.Of je ze nu wel kan of wil horen.

Soms kan je je misschien maar het beste beperken tot het minimale. Tot dat waar het werkelijk om gaat.

‘Dit is hoe verliezen op Q School eruit ziet’, schreef Van der Vaart op twitter bij de bovengeplaatste foto. De pijn, het verdriet, de teleurstelling spatten er vanaf. Daar valt geen woord meer aan toe te voegen.

Kop op Jur!