Help! Ik benutte m’n weer bedroevend uitgevallen, want hakkelend en slecht voorbereid speechje als winnaar maandag op de Mondial met een bij voorbaat kansloze vraag aan Elaine de Boer of zij als winnaar van de B-groep het verslag niet wilde schrijven. Ook om nog eventjes dunnetjes haar twee birdies (en 41 punten!) van de vorige ronde te gedenken. Nee. Maar wat te schrijven als je de hele dag nauwelijks iets hebt gehoord…? Het zal dus vooral moeten gaan over de dood, handicaps en andere ongemakken.
Het meest actuele ongemak van schrijver en golfertje dezes was de verplichting een verslag te schrijven. Dat lukte maandagavond niet meer – en een dag later ook niet, want toen had ik afgesproken met de geliefde naar Den Haag te gaan voor het Mauritshuis. Daar kun je met eigen ogen zien dat het origineel van ‘Het meisje met de parel’ fletser van kleur is dan op foto’s en reproducties. De fotografen onder ons hebben daar ongetwijfeld een sluitende verklaring voor.
Vooruit. Allereerst werden we op deze mooie, qua golfweer optimale maandag opgeschrikt door de afzegging van John Dekker. Die was met spoed in het ziekenhuis opgenomen, maagbloeding. Als je op google ‘maagbloeding’ tikt, krijg je diverse mogelijkheden. Steekwoorden: oorzaak, dodelijk, alcohol, behandeling, stress, operatie. Dodelijk? Bij 5-12 procent van de patiënten loopt het fataal af. Een paar weken geleden stuurde John nog een geestig filmpje. Doet hij vaker. En nu dus met spoed naar het ziekenhuis!
De engelbewaarder
Wie geen tekst heeft, moet op zoek. Dus een appje gestuurd naar John. Die antwoordde per ommegaande. Zijn reactie: ‘Ben gelukkig weer thuis. Door het oog van de naald gekropen. Mijn meissie heeft het juiste plan getrokken. Via de huisarts in NVGJ-kleding direct door naar het ziekenhuis. Vervolgens onderzoeken en een zeer, zeer vervelend maagonderzoek, met een camera gemonteerd in een slang ter dikte van een tuinslang. Behoeft verder geen uitleg. Daarna het gat in de
maagwand gedicht, infuus, en de volgende dag weer naar huis. De engelbewaarder was precies op tijd.’ We nemen aan dat niet de huisarts, maar John zelf gehuld ging in NVGJ-kleding. Klaar om naar de Mondial af te reizen! Enfin, hij stuurde gisteravond ook nog een cartoon van een golfer en de tekst ‘You don’t stop golfing when you get old – you get old when you stop golfing.’
Te moeilijk
Over de uitslag kan ik niet anders dan met verbazing berichten. De scores waren over het algemeen bedroevend. De beste in de B-groep bracht 24 punten binnen. Menigeen vond de baan moeilijk. Ik niet – op de laatste, onrechtvaardige, lange hole na. Ik vind de baan relatief gemakkelijk, vermoedelijk omdat ik bij eerdere gelegenheden toevallig goed scoorde, zelfs met een bruto score van 85 slagen. Ik kom zelden onder de 90 slagen binnen! Complimenten voor Marijke, Charles en Martijn, die gedeeld tweede werden. Marijke beklaagde zich over een hele serie drie-putts, te wijten aan de trage greens. Ze was net terug uit Spanje waar ze dag
in dag uit op supersnelle greens kon putten… De meest spectaculaire score was trouwens die van Taco Mulder, die met 15 puntjes als laatste eindigde, volgens de uitslag, maar een dag later reageerde met de nuchtere vaststelling dat hij 5 punten meer had behaald dan vermeld. Taco eindigde daarmee op een eervolle zesde plaats (in de B-categorie).
Meer dan eervol was de prijs die Ger Laan scoorde met zijn neary, de beste bal van de dag op een par-3. Geslagen met zijn driver! Goed om Hans Terol weer te zien! Wat een pech had onze secretaris de afgelopen jaren. Knie, rug, de handen… En dan ook nog mantelzorg verrichten thuis. Hans vertelde dat hij het een tijdje geleden niet meer zag zitten, ook vanwege allerhande gedoe in de club, inclusief een stroom van mails vanaf de adressen van clubleden vol verontwaardiging of onvrede.
Lia
Lia Grootens was er ook weer, zij het alleen om op het terras en bij de maaltijd aan te schuiven. Ze loopt niet lekker, maar het is erger geweest. Als je niet kunt spelen, maar het gezelschap van de NVGJ als troostrijk of zelfs prettig ervaart, heeft onze club wel een functie! Er waren er meer niet. Rob Hoogland zien we nog maar zelden. Friso Leunge ook. Zijn naam viel nog wel. Ik speelde weer met Madelon en dat gaf de gelegenheid het nog even te hebben over de brief die ik het bestuur stuurde naar aanleiding van de laatste EMGJ in Tsjechië, afgelopen oktober. Daar werd weer met driekwart handicapverrekening gespeeld, een gruwel vooral voor bogeyspelers. Ineens moet je zes slagen inleveren, op een moeilijke, nooit eerder gespeelde baan. Enfin, zo doen ze het altijd, vertelde Madelon, om duikboten te weren. Op de eerste dag won echter een Duitser met 39 stablefordpunten, die – net als ik – zes slagen moest inleveren en dus eigenlijk met een score van 45 punten was binnengekomen…
Echt vreemd aan dat EMGJ was de strakke eis dat iedereen een perskaart moest tonen, want alleen journalisten mogen meedoen. Dat is zelfs bij onze eigen vereniging al een heikel dingetje, bij het EMGJ is het een regelrechte farce. Ik speelde twee dagen met een flightgenoot die met journalistiek niks te maken heeft. Perskaarten werden ook niet gevraagd te tonen. Friso had het niet eens gekund, want die heeft geen perskaart, zoals onze voorzitter trouwens ook geen perskaart heeft. Friso had voor de gelegenheid daarom maar een exemplaar van Max Magazine meegenomen, om te laten zien dat hij in elk geval in het colofon staat… Overigens waren we zeer tevreden met de verhelderende reactie van het bestuur, bij monde van Madelon..
Druk, druk, druk…
Friso zien we vermoedelijk weinig omdat hij het druk heeft, net als Toussaint, Onno, Pamela, Ronald Speijer en Frank Uijlenbroek. Anderen zien we minder vanwege fysieke tegenslag. Het is de tol van een oude club. We zien leden steeds minder verschijnen – of helemaal niet meer. Poppe werd bij de prijsuitreiking herdacht door Pim Donkersloot die een minuut stilte vroeg. Het zijn pijnlijke momenten, als er afscheid wordt genomen van een geliefde lid. Gjalt. Meinard. Rob van den Dobbelsteen. Jan Heemskerk. Pieter Landman. Cees van Drongelen. Joop. Henk J. Meijer. Aleid!
Waarover ging het op het terras en tijdens het diner? Natuurlijk over de laatste, geweldige uitzending van ‘Even tot hier’, waarin Margje Fikse werd bespot. Die presenteert met Charles Groenhuijssen het relatief onnozele praatprogramma Op1. Vooral de eerste maakte zich enigszins belachelijk toen een gast van plaats verwisselde en struikelde. Fikse kletste er een rare punt aan en deed verder niks, net als Groenhuijsen. Ik geloof dat het Martijn was die met een perfecte oplossing kwam voor dit soort onverwachte interrupties: het aloude bordje ‘Even geduld a.u.b.’ uit de kast halen.
Benaderbaar
Ruud van Breugel deed mee aan de discussie, die in z’n algemeenheid ging over domme tv-programma’s. Helaas moest Ruud nog voor het diner weg, want met hem kun je wel een avond lachen en over al dan niet kijkwaardige tv-programma’s filosoferen. Hij verzint ze! Nu wil het geval dat een goede kennis van me net een kijkwaardige tv-serie heeft bedacht, een sprookje. Goed nieuws: Ruud is benaderbaar! Dus ga ik eens kijken of mijn goede kennis (Serge van Duijnhoven, google hem gerust, hij is dichter, performer, schrijver en historicus) een pitch kan doen bij Ruud.
Blingbling
Aan tafel zat ik bij Martijn, Andy en Ragnar. Het zal wel over voetballen hebben gegaan, ik heb er weinig van meegekregen. Je gaat niet meteen dood als je slecht gaat horen, je hoeft zelfs niet te stoppen met golfen, maar het sociale randgebeuren gaat wel langs je heen. Ik ben ook niet meer geweldig goed op de hoogte van het voetbal. De laatste voetballer die ik interviewde was Patrick van Aanholt. Die was toen 16. Hij is nu 32. Van Aanholt had voor de gelegenheid zijn vader en moeder meegenomen om zich door mij te laten ondervragen. De jongen vertrok bij PSV en ging bij Chelsea voetballen. Of Arsenal. In Londen in elk geval. Papa ging mee om voor hem te zorgen. Ik dreef in het stuk een beetje de spot met alle blingbling die om de nekken, vingers en polsen van de gezinsleden Van Aanholt hing. Dat interview leverde weer eens gezeik op. Ze wilden de tekst vooraf lezen. Dat mocht. Toen belde de manager, Sigi Lens. Hij gaf geen toestemming voor het stuk. Ik deelde mede dat ik zijn toestemming helemaal niet nodig had. Noch die van iemand anders. Ruzie. Ik zou nooit meer iemand uit de Sigi’s stal spreken, zei hij woedend. Nou, dat klopte.
Deed m’n gehoorapparaat het niet goed? Ik weet het niet, het lag in elk geval niet aan mijn tafelgenoten, want alle drie articuleren ze voortreffelijk, hoewel ik wel hoorde dat Ragnar opvallend vaak ‘weet je wel’ zegt. Stopzinnetje van hem. Ragnar zal het zelf niet weten of merken. Het geeft niet, als hij kundig verslag doet op tv, hoor je hem nooit ‘weet je wel’ zeggen.
Totaal verrimpeld
Het diner was dus geen succes, voor wie er een verslag op zou willen baseren. In de baan ging het iets beter. Zo kon ik even rustig met Madelon keuvelen en vragen of ze nog wel eens iemand zag uit haar tijd bij weekblad Privé. Want ik zie soms de stokoude, totaal verrimpelde Evert Santegoeds op televisie zich druk maken over de relatie van André Hazes jr of de diabetes van Gordon en denk dan: tot op welke leeftijd kun je je elke dag bezighouden met die lulkoek? Verrassing: die Evert is pas 61! Madelon spreekt hem nog weleens…
Echt schrikken was het trouwens voor menige deelnemer toen de vaste ballenzoeker van de club in een van de waterhindernissen bleek te zitten om er zijn werk te doen. De man schijnt er duizenden ballen per keer uit te halen. Er is een jongen van 16 die er op deze manier 50.000 euro per jaar mee verdient, konden kenners vertellen. Charles, Guus en Ger wisten in elk geval niet wat ze zagen, toen er ineens een enorme kikvors uit het water opdook, net toen ze hun bal bij het water gingen zoeken. Ikzelf was aan de wedstrijd begonnen met een vers doosje Mondial-ballen, die binnen de kortste keren waren verdwenen, zodat ik het spel vervolgde met een oude Titleist-bal… die ik ook weer verspeelde. Er kwam trouwens nog een echt dier in het spel. Ger hoorde een koekoek. Guus geloofde het niet. Ger zocht het op, op z’n telefoon. En hoort… daar klonk de koekoek nog eens!
Martijn kreeg voor zijn tweede plaats een zak tweedehands ballen – die hij nobel doorspeelde naar John Dekker. Fideel! En logisch, want Martijn speelt altijd met één en dezelfde bal, een Titleist Profi1. Hulde voor Charles met zijn 29 punten. Charles heeft het toch al niet breed op het ogenblik. We zien hem elke keer dapper verschijnen, terwijl zijn naam door het slijk wordt gehaald door neefje Kenneth, die bij Ajax niet alleen heel slecht voetbalt, maar ook ergerlijk gedrag vertoont.
Spijkerbroek
Wat verder te melden? Martijn verscheen in spijkerbroek. Dat is goed nieuws voor hen die van mening zijn dat we ons na de wedstrijd gerust in casual kleding kunnen presenteren. Hans Terol en Charles en Christiaan en misschien nog enkelen zullen het tandenknarsend aanzien, maar de tijd staat ook bij de NVGJ niet stil. Nog wat roddel: Joost Luiten verdiende dit jaar alweer bijna een half miljoen euro, wat het de ster nog wat gemakkelijker maakt zijn hobby uit te leven: auto’s kopen. Hij heeft er zeven. Volgens onze Martijn is hij ook de grote favoriet voor het Dutch Open, niet alleen omdat Joost in vorm is (al drie keer in de top-3 dit jaar), maar ook omdat het deelnemersveld van het Dutch Open weer eens van matige kwaliteit is. Ragnar gaat het toernooi voor de NOS verslaan en reist als voorbereiding af naar het Open van België.
Briljant
Er kwam nog wel een discussie voorbij waarbij ik de oortjes extra spitste: over het prijswinnende boek ‘Het Lied van ooievaar en dromedaris’, van Anjet Daanje. Ik las het. Briljant, tenminste de eerste acht hoofdstukken, van de elf. René liet een dag later weten dat Anita, die we kennen als zijn niet bepaald onaantrekkelijke partner-in-love, dezelfde ervaring had. Wat zou Bertold ervan vinden? Die zagen we onlangs ook weer eens, bij welke gelegenheid hij verklapte zich nog altijd ongans te lezen.
Bertold was er niet, Fred Veldman ook niet. De vorige keer bewonderden we zijn polo met creatief verwerkte eigen initialen, FV, de V kunstig gekanteld. Anneke Groen was er ook niet, hoewel ze er vijf jaar jonger uitziet dan enkele seizoenen geleden. Michiel van Kleef deed ook niet mee, met als voordeel dat hij geen gelegenheid had de verkeerde kleedkamer te kiezen om zich te douchen. Dat
bleek er achter het streaker-gerucht van vorige keer te zitten… Ook afwezig: Eric Korver. Maar die heeft het werkelijk razend druk, met al zijn banen. Eric vertelde overigens op Almeerderhout in juni weer eens naar zijn frietkot in Spanje af te reizen, waar hij goede verwachtingen heeft van het zomerseizoen, beter vermoedelijk dan de kijk op succes van zoon Mike, sinds dit jaar golfprofessional, die inmiddels weer diverse toernooien heeft gespeeld op de Pro Golf Tour, maar nog geen cut heeft weten te halen. Op ons niveau is golf al razend moeilijk, in de top is het bijna niet om te doen!
Ouwe sjiek
Ook niet aanwezig: Carien van Beek. Laatste nieuws: ze gaat verhuizen, naar Zwitserland, met medeneming van man Michiel, maar zonder veel spulletjes uit hun Larense huis. Die spulletjes zijn te koop, laat ze weten. Garage sale. Op de affiche zien we vooral tafelgerei: kopjes en schoteltjes van koninklijke allure, ouwe sjiek, kun je ook zeggen. Geen boeken! Gelukkig hebben we er zelf nog wel een paar in de kast staan.
Hartelijke groet, tot op de Stippelberg, met ongetwijfeld een andere winnaar. Veel te moeilijke baan voor een bogeyspeler…
