Het feit dat het afgelopen maandag de Dag van de Arbeid was, bleek voor leden van de NVGJ geen belemmering om naar golfbaan Almeerderhout te komen voor wederom een onderlinge strijd. Sterker nog, met een opkomst van 38 was het zo ongeveer de grootste opkomst van dit jaar. Nu begreep ik uit het NOS-radiojournaal op de heenweg dat de Dag van de Arbeid nergens zo armetierig wordt gevierd als in Nederland. Waar in andere landen de arbeid met een vrije dag is beloond, gaat in ons land hooguit een enkele PvdA’er met wat rozen de straat op. Volkskrantmeisje, denken sommigen wellicht. Maar het is een geintje natuurlijk.
Ik stel vast dat menige NVGJ’er de maandag juist met moeite vrijmaakt na een druk weekeinde, freelance werk dat nooit stopt, of een druk schrijfleven, dat naijlt. En dat de maandag dan toevallig op 1 mei valt dondert niet. Het deelnemersveld was eenvoudig zo vol, omdat Almere voor vrijwel iedereen centraal ligt. Velen waren dan ook ruim op tijd om met elkaar een kop koffie met een snee krentenwegge te nuttigen. Op 1 uitzondering na. Pim kwam als laatste binnenrennen, juist voor zijn starttijd. Hij had nog een golfsetje met wat oude stokken moeten ophalen bij zijn jongste broer. Zijn eigen set stond nog in Nijmegen. Voor inslaan had hij geen tijd meer.
Madelon leverde de laatste bestelde clubkleding uit – royaal gesponsord door Eric – zodat iedereen nu in vol ornaat de baan in kan. De prachtig uitgebreide oefenfaciliteit van Almeerderhout nodigde velen uit om af te slaan, uitgebreid te putten, te chippen en zelfs bunkerslagen te oefenen. Taco en Sonja lieten zich die kans in ieder geval niet ontgaan. Inmiddels was het dik tijd om de baan in te gaan.
Schoolkrant en schaakclub
Zelf had ik de eer met twee kanjers – om met Erica Terpstra te spreken – van onze club en bekenden van mezelf de lussen Markermeer en IJmeer te lopen. Charles Taylor, NVGJ-founder en oud-collega van me van de Telegraaf en René Brouwer, toegewijd wedstrijdleider — zelfs vanuit Frankrijk — en voorganger bij mijn eerste baan bij de Haagsche Courant in Zoetermeer. Beide fan van Ajax, voetbal in het algemeen, tennis, schaken, politiek en nog veel meer. Stof te over dus.
Goede alternatieven voor de huidige nieuwe hoofdredacteuren van de Telegraaf kwamen langs, natuurlijk het schandalige gedrag van de spelers tijdens de bekerwedstrijd Ajax-PSV. “Hoe wil je nu dat het publiek zich gaat gedragen, als het op het veld zo toegaat’, zegt Charles vanuit de buggy. Mijn recente klus als kwartiermaker slavernijverleden, dat ook bij rijkspersoneel gemengde reacties heeft opgewekt. “Ambtenaren zijn net echte mensen hoor”, houd ik de twee voor. René verhaalt over een jong neefje dat twee oudere schoolgenoten en goeie schakers, van het bord heeft gespeeld en inmiddels hoge ogen gooit in de schaakclub op zijn school. “Maar wie van ons heeft er dan niet in de redactie van de schoolkrant en de schaakclub op zijn school gezeten”, dropt Charles als retorische vraag.
Big smile
Tussen alle verhalen door slaan we onze ballen weg. We beginnen alle drie veelbelovend. Charles slaat geweldige drives, recht en ver. Steevast gevolgd door een big smile. Zo ook René. Zelf ben ik vooral opgelucht dat de slagen in de baan weer recht gaan sinds ik van mijn pro op de Veluwse mijn linker(hockey)arm gestrekt moet houden. Het mooiste moment beleef ik op hole 7 waar ik voor de tweede keer in mijn leven een birdie maak. Van een meter of 7 Down-Hill rolt de bal de hole in. Charles en René staan te juichen; een klein feestje wordt gevierd.
Sowieso is de stemming opperbest. Charles glundert als hij zijn bal laat zien; een smiley en nummer 32 staan erop. “Van mijn kleinzoon gekregen bij de 32 ste behandeling vorig jaar” vertelt hij. “Elke keer kwam hij me een balletje brengen, met een cijfer en een tekeningetje er op. Een jaar lang kon ik weinig doen. Daarom sla ik ze nu met veel plezier de baan in”. René gaat inmiddels minder goed. Zijn drives lopen niet meer. Maar hij houdt de moed erin en helpt ons drie keer een verloren gewaande bal terug te vinden. Charles blijft constant goed spelen, al vindt hij zelf dat het nog beter kan. Over twee weken op de Stippelberg is hij er weer bij. Daarna gaat hij met zijn vrouw Lia een weekje naar Sauerland, om samen te golfen. René weet dat er in Smallenberg een mooie baan ligt. Charles van zijn kant was eerder in Wimereux, waar René onlangs op vakantie was en waar een prachtige baan aan zee ligt. Een paar uur lopen met de twee heren en vele mooie banen passeren de revue.
Over Almeerderhout zijn beiden ook positief. Hoewel de baan redelijk vlak is, heeft hij toch afwisseling door de nu bloeiende bomenpartijen, bunkers, en het boerenlandschap met schapen en nu ook lammetjes. Charles verbaast zich alleen dat er niet meer water in de baan ligt. ”Dat had hem net wat interessanter gemaakt”, meent hij. In de goede vibe waarin we spelen, blijven mijn ballen steevast recht te gaan. En op de volgende par 3 (hole 13), lukt het opnieuw een birdie te maken. Het is zo’n dag, dat alles lukt. René raakt gelukkig ook weer op slag, zodat we alle drie in prima vorm op hole 18 aankomen. Dat ik 41 punten bij elkaar heb geslagen, is wat mij betreft mede te danken aan beide heren.
Na een glas op het zonnige terras, is het tijd voor Indisch buffet en de prijsuitreiking. Andy heeft de eer, met zijn vrouw Milanda als kiss- miss aan zijn zijde. Een mooie doos ballen mag mee naar huis. En wat verbaast menigeen; Pim die met het oude familiesetje had gespeeld en niet had ingeslagen, gaat er met de andere doos vandoor. Hij wordt 1 e in de A, waarmee hij laat zien dat goed golfmateriaal hevig overgewaardeerd wordt.
Olga
Jullie missen wellicht 1 naam in het verslag, die van Olga Commandeur. Ze was er niet, na de vorige keer te hebben gewonnen. Maar eigenlijk was ze er ook weer wel. Vrijwel iedereen had Even tot hier gezien, waarin Jeangu Macrooy een ode bracht aan Olga omdat ze na 23 jaar stopt met Nederland in beweging. “Wij willen Olga zien”, zong hij zaterdagavond. “Wij willen Olga, het enige baken van rust in deze roerige tijd. Wij willen Olga, het heeft geen zin meer als Nederland niet beweegt”. Een tikje over de top, constateren we lachend. Maar tegelijk is er de trots op een NVGJ’ster, die dit programma zo veel jaren heeft gedragen.
Naar verluidt willen Hans Botman en Rob Hoogland haar trouwens opvolgen. Zij waren er als de kippen bij zich daarvoor op te werpen. Andy ook, die staat nu reserve. Maar of de heren ook een kans maken…. Ik denk dat ze beter kunnen gaan voor de prijzen in de volgende wedstrijd maandag op The Mondial International. Maar misschien is Olga er dan ook wel weer bij.
