Het drukke schema van zowel Sonja, ondergetekende en diverse golfbanen, resulteerde bijna in het ongewenste scenario dat we vóór 2 mei onze wedstrijd niet zouden kunnen spelen. Bijna alle golfbanen in de omgeving van Apeldoorn en Amersfoort waren druk doende met hun eigen competities, en zowel Sonja als ik zagen onze agenda’s al behoorlijk vol geschreven met werkzaamheden, uitstapjes naar het buitenland (trainingsstage Turkije?), of familie- aangelegenheden.

Uiteindelijk stonden we dan toch op de 1e tee van Golfclub de Veluwse, s’ochtends om 8 uur, in alle rust en stilte, midden in de prachtige bossen welke toebehoren aan de Koninklijke familie. Het weer was uitstekend, evenals de conditie van de golfbaan. En dus werd het een heerlijke ochtend, zonovergoten, geen zuchtje wind en goed gezelschap. Hoewel de voorbereiding van Sonja niet helemaal optimaal leek te zijn, net terug uit Turkije en de avond er voor nog lang nageborreld, was het niet terug te zien in haar spel. Wellicht, zo zei Sonja zelf, was het juist omdat ze mede vanwege de roerige aanloop naar deze wedstrijd geen hoge verwachtingen koesterde, ze de o zo broodnodige ontspanning in haar spel kon brengen, en er zo voor zorgde dat ze nagenoeg elke fairway vond, zo goed als elke chip op de green deed belanden, en nauwelijks meer dan 2 putt’s nodig had. Chapeau!

De eerste 2 holes gingen naar Sonja. Op de lange par-4-derde maakten we beide een keurige par. De vierde, vijfde en zesde hole waren weer een prooi voor Sonja, 5 up dus na 6 holes. De 7e hole werd dan eindelijk gewonnen door ondergetekende. Was dit het keerpunt in de wedstrijd? Het antwoord is nee, de volgende 2 holes werden wederom gewonnen door Sonja… 6 up na negen holes.

Hoewel van andere teeboxen, speelden we dezelfde negen nog een keer. Ik putte hoop uit het feit dat ik de baan nu al een keer had gelopen, en ziedaar, de 10 hole werd gehalved, ik had nog een kans. Door naar de korte par-3-elfde hole, mijn ijzer 8 raakte ik uitstekend, maar de grote dennenboom, iets links had een net te grote overhangende tak, en pats, daar lag ik links tussen de bomen, halverwege de green. Sonja deed wat ze de hele ochtend al deed, een rustige, ontspannen swing bracht haar bal keurig aan de rand van de green. Mijn korte wedge vanuit het hoge gras en onder de laaghangende takken door, stuiterde net over de green, en daar ging de

hole weer naar Sonja. 7 up, 7 holes te gaan, elke hole telde nu.

En precies op de volgende hole sloeg ik de eerste misser vanaf de tee, de getopte bal rolde niet verder dan net voorbij de dames tee.… Sonja sloeg een uitstekende drive, midden op de fairway. Mijn herstelslag kwam weliswaar keurig op de fairway,

maar mistte de lengte. Sonja sloeg haar tweede slag richting de green wederom

midden op de fairway, een slordige 40-50 meter van de pin. Ik vond mijn bal op

170 meter van de diezelfde pin. Wilde ik kans houden op een gelijkspel, moest ik

voor de vlag gaan, en dus pakte ik mijn houten 5 uit de tas, die zou het moeten

kunnen halen. Rustig, concentratie, gewoon swingen, niet slaan, afijn, u kent het wel… Ik denk dat ik vervolgens de slechtste slag van de dag produceerde, een mega-slice die over de fairway van de volgend hole vloog. Het was klaar, Sonja pakte de hole en dus de wedstrijd, een verdiende overwinning!

We hebben daarna nog ontspannen de 18 holes afgemaakt, al was het alleen

maar om de prachtige laatste hole te spelen, en na afloop te genieten van de

beste appeltaart die ik in jaren heb gegeten! Sonja, bedankt voor de gastvrijheid, en een leuke, gezellige ochtend op een prachtige golfbaan, en natuurlijk heel veel succes in de volgende ronde!

Arjan Kerssies