Op dit moment van schrijven is het precies 24 uur na het moment dat ik een diepe buiging maakte en Hélène feliciteerde met haar afgetekende overwinning in de kwartfinale van de Mr. Glow matchplay. De voor mij ronduit dramatische verlopen partij was aanleiding om zo snel mogelijk een les te boeken bij een van de golfpro’s op mijn homecourse. Gelukkig had pro Tim eerder vandaag nog een gaatje in zijn agenda.
De conclusie na een klein half uurtje les: dat had ik véél eerder moeten doen. Het is nog wat voorbarig om te stellen dat ‘het lek boven is’, maar de weg naar betere tijden zijn ingeslagen. Golf is een zo gecompliceerde sport dat je op enig moment zelf niet meer in staat bent om te analyseren waarom je van het ene op het andere moment geen fatsoenlijke ballen meer kunt slaan, maar juist de ene na de andere bal diep rechts in het bos of water ziet verdwijnen, na alweer een shank. En maar volharden dat je weet waar het aan ligt, en je het zelf, zonder hulp van professionals, kunt oplossen. Niet doen. Boek met enige regelmaat een consult bij je pro.
Onvervalste shanks. Originele snap-hooks. Dat was dus wat mij overkwam op de Zaanse Golfclub, de baan die Hélène en ik hadden gekozen voor onze wedstrijd, die nooit een wedstrijd zou worden. Halverwege de derde hole was ik al door het doosje ballen heen dat ik nota bene met enig ceremonieel (‘Ik speel met verse ballen’) had geopend op de eerste tee. Hélène hoefde niks bijzonders te doen om 3 up te staan na drie.
De wedstrijdspeler in mij dacht nog wel ‘Knop om’ en meteen ook ‘Hoe krijg ik dit gerepareerd?’, maar het bleek ijdele hoop. Omdat we van de rode tees speelden, moest Hélène me drie slagen geven, waardoor ik zowaar nog een hole wist te winnen. Maar wij beiden wisten dat het slechts uitstel van executie was. Op de green van de twaalfde was het voorbij.
Door zo nadrukkelijk over mijn eigen tekortkomingen te berichten, doe ik Hélène te kort. Want het is altijd een genoegen om met haar te spelen. Ook dit keer, al was het nu dan niet alleen ‘met’, maar ook ‘tegen’ haar. Ze is al vaker geroemd om haar prachtige drives van respectabele lengtes. Maar ook haar ijzers en kortere werk, inclusief dat op de greens, waren vandaag vooral oké. Zo telde ik drie birdies en een flinke serie pars. Hélène had kortom mijn afzwaaiers niet nodig om vandaag te winnen.
Toch eindigde de middag ook voor Hélène in mineur. Toen we op het terras van de Zaanse nog een drankje namen, opende ze op haar telefoon een slecht-nieuwsbericht over de gezondheid van een dierbare. Dan gaat relativeren gemakkelijk; er zijn véél ergere zaken dan verliezen in een inmaakpartij. We proostten op het leven.
Zelf reed ik na afloop door naar Amsterdam, voor de openingsavond van de Parade, het jaarlijkse meerdaagse festival als prelude op het theaterseizoen. ‘Wie is er wel eens gelukkig geweest’, vroeg Lucky Fonz III tijdens zijn optreden aan het publiek. Alle handen gingen de lucht in. ‘En wie wel eens ongelukkig?’. Dezelfde respons. Mijn gedachten gingen terug naar eerder die middag. Aan het machteloze gevoel dat je overvalt wanneer het niet lukt om een golfbal recht vooruit te slaan. Maar ook aan de wetenschap dat de genezing aanstaande is, dankzij mijn eigen golfdokter.
Tijdens het tikken van dit stukje schalt muziek door de kamer: de live-opname van Van Morrison met band van het concert uit 1994 in San Fransisco, met gastoptreden van Candy Dulfer. Een cover van een heerlijk nummer van James Brown: This is a man’s world, but it wouldn’t be nothing without a woman or a girl.
Toepasselijk, want geldt ook voor de NVGJ. De ontknoping van de Mr. Glow Matchplay lijkt vooral ‘a man’s world’, maar de enige vrouw, titelverdediger Hélène Wiesenhaan, staat opnieuw in de halve finale, die gespeeld wordt op de topbaan van De Hoge Kleij. Misschien komt het nu wél tot een duel met Willem Schouten, die dan nog wel zijn rugproblemen moet overwinnen, én in zijn kwartfinale moet afrekenen met Anton Kuijntjes. ‘It’s a man’s world, but it wouldn’t be nothing without a woman or a girl’.
Zelf reed ik na afloop door naar Amsterdam, voor de openingsavond van de Parade, het jaarlijkse meerdaagse festival als prelude op het theaterseizoen. ‘Wie is er wel eens gelukkig geweest’, vroeg Lucky Fonz III tijdens zijn optreden aan het publiek. Alle handen gingen de lucht in. ‘En wie wel eens ongelukkig?’. Dezelfde respons. Mijn gedachten gingen terug naar eerder die middag. Aan het machteloze gevoel dat je overvalt wanneer het niet lukt om een golfbal recht vooruit te slaan. Maar ook aan de wetenschap dat de genezing aanstaande is, dankzij mijn eigen golfdokter.
Tijdens het tikken van dit stukje schalt muziek door de kamer: de live-opname van Van Morrison met band van het concert uit 1994 in San Fransisco, met gastoptreden van Candy Dulfer. Een cover van een heerlijk nummer van James Brown: This is a man’s world, but it wouldn’t be nothing without a woman or a girl.
Toepasselijk, want geldt ook voor de NVGJ. De ontknoping van de Mr. Glow Matchplay lijkt vooral ‘a man’s world’, maar de enige vrouw, titelverdediger Hélène Wiesenhaan staat opnieuw in de halve finale, die gespeeld wordt op de topbaan van De Hoge Kleij. Misschien komt het nu wél tot een duel met Willem Schouten, die dan nog wel zijn rugproblemen moet overwinnen, én in zijn kwartfinale moet afrekenen met Anton Kuijntjes. ‘It’s a man’s world, but it wouldn’t be nothing without a woman or a girl’.
