Nederlandse Vereniging van Golfspelende Journalisten
02.11.2021
Sonja's 65-ste kookboek, speech Rob Hoogland
Rob Hoogland kreeg tijdens het “The Art of Drinks” festival in de Amsterdamse Westergasfabriek zaterdag het eerste exemplaar van het kookboek “Succesvolle Seizoensrecepten” van Sonja van de Rhoer uit handen van de schrijfster zelf overhandigd. Rob had hierbij een aardig speechje voorbereid, dat we omwille van de juiste geschiedschrijving hieronder weergeven:
”Laat ik maar meteen van de gelegenheid gebruik maken om Sonja mijn excuses aan te bieden. Tussen u en mij, ik dacht, o jé, weer een kookboek, zijn er daar al niet heel erg verschrikkelijk veel van. Maar nu blijkt dat zo’n beetje de helft van alle kookboeken ter wereld door Sonja van de Rhoer zijn geschreven. Sorry Sonja, Sorry. Overdrijf ik? Ach een klein beetje slechts. ”Hoeveel heb je er nu op je naam staan?” vroeg ik Sonja argeloos ter voorbereiding op dit toespraakje.”Vijfenzestig”, antwoordde zij, ”maar het kunnen er ook zevenenzestig zijn”.
Grote goedheid. Daar sta je dan met je totaalproductie van vijf boeken in een tijdsbestek van een kwart eeuw. Ik vond mezelf heel wat, maar nu niet meer.
Sonja schrijft reeds vanaf 1977 boeken. Bijna 45 jaar nu. Voorwaar een grootse prestatie. Oké, er zijn schrijfsters met een grotere productie. Halverwege de jaren tachtig was het mij vergund voor De Telegraaf Nora Roberts te interviewen. Destijds en misschien wel nog steeds de best verkopende Bouquetreeks-schrijfster ter wereld. Haar uitgever bracht mij, na een door hem betaalde businessclass-vlucht naar New York, eerst onder in het superdeluxe Helmsley’s, een vijfsterrenhotel in 42nd Street, alwaar het mij gegund werd om twee dagen op zijn kosten te acclimatiseren. Daarna vervoerde hij mij per limo naar La Guardia Airport, waarvandaan ik per privéjet naar Dulles Airport bij Washington DC werd gevlogen. En jawel, ook daar stond andermaal een limousine voor mij klaar, waarin ik naar Nora’s prachtige villa in de bossen van Maryland werd gebracht Uiteraard woonde de schrijfster daar samen met de klusjesman die ooit haar keuken kwam verbouwen. Hij heette géén Boudewijn, by the way, maar Bruce Wilders. En zij is nog steeds met hem getrouwd, zoals Wikipedia mij van de week leerde. Hoe Bouquet-reeks wil je het hebben?
Ik vertel deze anekdote natuurlijk ook om Sonja’s nieuwe uitgever, Otto Wollring van Ezo Wolf, die toevallig ook mijn nieuwe uitgever is, erop te wijzen dat hij nog een lange weg te gaan heeft. Maar goed, ik wijk af. Ik wil er óók mee aangeven dat Nora Roberts liefst tweehonderd boeken op haar naam heeft staan, waarvan er wereldwijd nu 280 miljoen zijn verkocht. Dat haalt Sonja nog niet helemaal, geloof ik. Maar wat niet is, kan nog komen.
De recepten in dit boek, getiteld “Succesvolle Seizoensrecepten”, liegen er in ieder geval niet om. De een ziet er nog smakelijker uit dan de andere. Ik geef ze allemaal vijf sterren, al moet ik toegeven dat deze beoordeling kan zijn beïnvloed door het
feit dat ik momenteel al vier weken op streng dieet ben, veel groente en fruit, weinig koolhydratenen géén alcohol. En dat terwijl dit kookboek ook volstaat met fantastische wijntips. Er is negen kilo vanaf nu. Nog vijftien te gaan nu.
U zult begrijpen dat ik bij lezing van dit boek voortdurend zit te watertanden. Mijn hemel wat een heerlijk gerechten en wijnen. ”Als dochter van een limonadefabrikant en een groothandelaar in dranken met een eigen wijnkoop
zit wijn in mijn DNA”, vertelde Sonja mij laatst. ”Van kinds af aan ben ik opgevoed met wijn. Eerst sterk verdund, later kleine beetjes om het te leren proeven”. “Het glas heeft het steeltje niet voor niets: eerst kijken, ruiken, voorzichtig walsen en dan pas proeven, ik hoor het mijn vader nog zeggen. Vanaf mijn achttiende werd ik drie jaar achtereen naar een zomercursus van de Hochschule Geisenheim für Weinrebezüchtung gestuurd om vervolgens klanten in onze slijterij meer over Duitse wijnen te kunnen vertellen. Voor mij is een maaltijd zonder wijn niet compleet. Wijn maakt dat je meer aandacht aan je gerecht geeft”. Aldus Sonja.
Reken maar dat ik zoveel mogelijk zal proberen haar tips in dit boek op te volgen, zodra ik weer als getailleerde tuinslang door het leven ga. Ik kan mij best voorstellen dat sommigen van u denken: waarom moet uitgerekend die reactionaire
Rob Hoogland met z’n grote rechtse bek, die als zevenendertig jaar columns in De Telegraaf publiceert, het eerste exemplaar van “Succesvolle Seizoensrecepten”in ontvangst nemen, een boek dat geschreven is door iemand die bijna net zo lang een kookrubriek voor het uiterst genuanceerde dagblad Trouw verzorgde? De verschillen tussen die twee kranten zijn wel héél erg groot.
Welnu, zelfs dat is uit te leggen. Sonja en ik zijn allebei lid van de NVGJ, de Nederlandse Vereniging voor Golfspelende Journalisten, hoewel ik de laatste tijd geneigd ben er Nederlandse Vereniging voor Geriatrische Journalisten van te maken. Hetgeen uitaard niet op Sonja slaat. Toen ik jaren geleden bij die club vernam wat de voormalige docente Koken en Voeding bij de Stichting Huishoudkundige Voorlichting ten Plattelande ook op journalistiek gebied allemaal op haar naam had staan, kon ik uiteraard niet de verleiding weerstaan om te suggereren dat haar meisjesnaam Sonja Bak moest zijn, zodat je haar voluit Sonja van de Rhoer – Bak moest noemen.
Eens een lolbroek, altijd een lolbroek, moet u maar denken. Hoe dan ook, heb ik Sonja daarna leren kennen als een fanatieke golfster, die altijd haar mannetje staat. Ik neem voetstoots aan dat zij als schrijfster en kokkin hetzelfde fanatisme ten toon spreidt. Dit boek tot mij nemend, trof mij in elk geval haar enorme veelzijdigheid. Ik ben er trots op dat ik het eerste exemplaar in ontvangst mag nemen. Op zeker dat het een voornaam plekje in mijn keukenkast krijgt.
Als ik nu een hoed op had, nam ik hem voor Sonja af.
Rob Hoogland
Waarom niet boven Coevorden, Delfzijl of Simpelveld? Nee, de plaatselijke bui(en) vielen precies boven Winkel en nog exacter: boven golfbaan Regthuys. Hoewel de ellende niet lang duurde, toch redelijk frustrerend. Op deze fraaie foto, waarop Karin Mulder van buiten de fairway verder moet, lijkt er nog niets aan de hand.
Bunker Blues, het Opus Magnum van Leo van de Ruit, werd na de Memorial op Zeegersloot verloot. Het door Leo gesigneerde en door Ruud Taal beschikbaar gestelde boek werd gewonnen door Hannie Verhoeven. Zij ging met Robin, de dochter van Leo en zijn vriendin Henny, eregasten tijden het diner, op de foto. Ruud Onstein en Ruud Taal hielden beiden een ontroerende toespraak waarin Leo centraal stond.
Een spannende strijd wilde het niet worden, onze halve finale in de B-ronde van de mr. Glow matchplay-competitie. Terwijl we ons daar juist op hadden verheugd. Hannie, 1e op de eerste dag Texel, en ik, 1e op de tweede dag eerder deze maand. Allebei in vorm en op scherp. Maar het pakte anders uit. Met hele slechte weersvoorspellingen togen we woensdagmiddag 25 september naar golfbaan Haverleij bij ’s Hertogenbosch, bekend terrein voor Hannie. De baan was vrijwel leeg. Ik even naar de DR, kijken of mijn ballen recht vertrokken. Hannie naar de putting-green, die vol vers zand lag. Dat bleek later overigens met de hele baan en alle greens het geval. Met een doorbrekende zon – die buien zijn nooit gevallen - sloegen we verwachtingsvol af. Na 3 holes stond ik echter al 2 down. Het euvel: twee keer in de grond slaan, waardoor de bal niet 100 meter verder op de green landde, maar 50 meter verder op de fairway. Het beter indraaien en met rechte arm slaan, lukte even niet. Terwijl Hannie, zoals altijd, haar ballen kaarsrecht en ver bleef slaan. Toch pakte ik nog 2 holes terug, speelden we er twee gelijk, en leek het even de wedstrijd te worden waar we op hoopten. Maar de twee holes erna ging t weer mis met als gevolg, met 2 down naar de volgende 9 op de rode lus. Daar weer eentje teruggepakt en paar holes gelijk. Toen de par 3 van hole 14. Je weet vaak in het moment waar je een wedstrijd verliest. En dat was hier. We lagen samen op de green, konden allebei prima een par maken. Ik miste helaas de (heel korte) putt, waar Hannie hem wel netjes maakte: 3 down. De hole daarna verprutste ik opnieuw met een misslag; daarmee was over en uit. Het leert mij weer dat wat bij golfen een goede vorm lijkt te zijn, plots onderbroken kan worden door een flinke off-day. En dat brengt de twijfel of je die slag, die je de afgelopen maanden te pakken leek te hebben, niet weer helemaal kwijt bent. ‘Dat Is golf’, zeggen golfvrienden dan. Vast waar, want bij tennis ken ik het niet. Hannie leek er in ieder geval weinig last van te hebben; super constant bleef ze goed spelen en zorgde dat haar putts vielen als het moest om de hole te winnen.. Een terechte winnaar. Nu je vorm nog even vasthouden Hannie! Tot in de finale van de B tegen Pamela of Sonja.
Op 16 september speelden Pamela en ik onze matchplay wedstrijd in de verliezersronde. Pamela had de moeite genomen naar de Heelsumse af te reizen, waar ik haar voor deze middag had uitgenodigd. We waren allebei ruim op tijd om een koffietje te doen, wat in te slaan en te putten, een goede voorbereiding is het halve werk! Het weer viel mee, geen wind, niet veel zon, maar ook geen regen, lekkere temperatuur.
Wat was het een gigantisch feest, onze tweedaagse op Texel. Wat hebben we enorm genoten. En wat was het fijn om deze paar dagen zo met elkaar door te brengen op onze geliefde homecourse in de deskundige handen van Anita en haar team. Gelukkig hebben we de foto's en de verhalen nog!
Ja, ja ... Peter kan goed golfen. Bij het lezen van de lovende wedstrijdverslagen van zijn voorgaande ronden moest ik denken aan het hilarische filmpje van het Tour Championship in 2002, waarin een overenthousiaste starter een schier eindeloze lijst overwinningen van Tiger Woods begint op te dreunen, tot Phil Mickelson hem onderbreekt met: 'Oké, oké, nou weten we het wel.' Ja, Peter heeft een plushandicap en bracht afgelopen weekend op zijn homecourse De Hoge Kleij een rondje van twee onder par binnen. Petje af. Maar dat betekent niet dat je kansloos hebt, hield ik mezelf voor. Kansjes komen er altijd... Zes holes later stond ik 4 down. Tot zover het gameplan om 'een beetje bij te blijven' en toe te slaan als een van de verwachte kansen zich aan zou dienen. Peter speelde echt niet foutloos, maar ik harkte gewoon elke bal de rommel in. De Hoge Kleij liet zich van zijn mooiste kant zien, met diepgroene fairways die zich door de bossen van de Utrechtse Heuvelrug heen kronkelden, omzoomd door wuivende bruine grassen en gekleurde plukken heide. Wat een plaatje... van de tee en de fairway dan. Verdwaald tussen de bomen, ballen hakkend uit hoge taaie rough of pluizige plukken mos was het beduidend minder genieten. En toen ging het regenen. En als de vorm er niet is, kunnen moeilijke omstandigheden je soms over een dood punt heen helpen. Vechten voor een bogey of double bogey is namelijk heel wat anders dan in perfecte omstandigheden parren moeten maken. Tegen collega Paehlig in de vorige ronde was het de harde wind die er een rondje scramblen van maakte, en nu hielp de regen me in het zadel. Ik won een paar holes, was bij de turn nog 2 down, en toen ik na een zeldzaam foutje van Peter ook hole 10 op mijn naam schreef, was de achterstand nog maar één slag. Met nog acht holes te spelen. Zat er een verrassing in? De tweede negen speelden we voor een groot deel aan de andere kant van het kanaal, verhalen uitwisselend over rondjes op de door ons beiden zo geliefde links. Tijdens een ronde op de Hoge Kleij kletsen over North Devon, Western Gailes, The Old Course en Royal County Down. Dan weet je dat je verwend bent. Tip: breng eens een bezoekje aan de website van Peter (hole18.nl) en vergaap je aan de schoonheid van golfbanen in binnen- en buitenland. Als je een golfdipje hebt, krijg je van deze foto's direct weer zin om de baan in te gaan. Dat had ik ook weer, een half uurtje nadat ik Peter op hole 16 de hand moest schudden nadat ik tot drie keer toe tevergeefs had geprobeerd mijn bal uit de hoge rough weer terug naar de fairway te krijgen. Ja, ik had mijn kansjes gehad, maar als je alleen op de eerste tee all square hebt gestaan, verdien je geen finaleplaats. Peter wel. Hij speelde solide, redde zichzelf een aantal keer knap uit de problemen en maakte als het nodig was de putts. Zo speel je matchplay. Weer wat bijgeleerd.