Nederlandse Vereniging van Golfspelende Journalisten
02.11.2021
Sonja's 65-ste kookboek, speech Rob Hoogland
Rob Hoogland kreeg tijdens het “The Art of Drinks” festival in de Amsterdamse Westergasfabriek zaterdag het eerste exemplaar van het kookboek “Succesvolle Seizoensrecepten” van Sonja van de Rhoer uit handen van de schrijfster zelf overhandigd. Rob had hierbij een aardig speechje voorbereid, dat we omwille van de juiste geschiedschrijving hieronder weergeven:
”Laat ik maar meteen van de gelegenheid gebruik maken om Sonja mijn excuses aan te bieden. Tussen u en mij, ik dacht, o jé, weer een kookboek, zijn er daar al niet heel erg verschrikkelijk veel van. Maar nu blijkt dat zo’n beetje de helft van alle kookboeken ter wereld door Sonja van de Rhoer zijn geschreven. Sorry Sonja, Sorry. Overdrijf ik? Ach een klein beetje slechts. ”Hoeveel heb je er nu op je naam staan?” vroeg ik Sonja argeloos ter voorbereiding op dit toespraakje.”Vijfenzestig”, antwoordde zij, ”maar het kunnen er ook zevenenzestig zijn”.
Grote goedheid. Daar sta je dan met je totaalproductie van vijf boeken in een tijdsbestek van een kwart eeuw. Ik vond mezelf heel wat, maar nu niet meer.
Sonja schrijft reeds vanaf 1977 boeken. Bijna 45 jaar nu. Voorwaar een grootse prestatie. Oké, er zijn schrijfsters met een grotere productie. Halverwege de jaren tachtig was het mij vergund voor De Telegraaf Nora Roberts te interviewen. Destijds en misschien wel nog steeds de best verkopende Bouquetreeks-schrijfster ter wereld. Haar uitgever bracht mij, na een door hem betaalde businessclass-vlucht naar New York, eerst onder in het superdeluxe Helmsley’s, een vijfsterrenhotel in 42nd Street, alwaar het mij gegund werd om twee dagen op zijn kosten te acclimatiseren. Daarna vervoerde hij mij per limo naar La Guardia Airport, waarvandaan ik per privéjet naar Dulles Airport bij Washington DC werd gevlogen. En jawel, ook daar stond andermaal een limousine voor mij klaar, waarin ik naar Nora’s prachtige villa in de bossen van Maryland werd gebracht Uiteraard woonde de schrijfster daar samen met de klusjesman die ooit haar keuken kwam verbouwen. Hij heette géén Boudewijn, by the way, maar Bruce Wilders. En zij is nog steeds met hem getrouwd, zoals Wikipedia mij van de week leerde. Hoe Bouquet-reeks wil je het hebben?
Ik vertel deze anekdote natuurlijk ook om Sonja’s nieuwe uitgever, Otto Wollring van Ezo Wolf, die toevallig ook mijn nieuwe uitgever is, erop te wijzen dat hij nog een lange weg te gaan heeft. Maar goed, ik wijk af. Ik wil er óók mee aangeven dat Nora Roberts liefst tweehonderd boeken op haar naam heeft staan, waarvan er wereldwijd nu 280 miljoen zijn verkocht. Dat haalt Sonja nog niet helemaal, geloof ik. Maar wat niet is, kan nog komen.
De recepten in dit boek, getiteld “Succesvolle Seizoensrecepten”, liegen er in ieder geval niet om. De een ziet er nog smakelijker uit dan de andere. Ik geef ze allemaal vijf sterren, al moet ik toegeven dat deze beoordeling kan zijn beïnvloed door het
feit dat ik momenteel al vier weken op streng dieet ben, veel groente en fruit, weinig koolhydratenen géén alcohol. En dat terwijl dit kookboek ook volstaat met fantastische wijntips. Er is negen kilo vanaf nu. Nog vijftien te gaan nu.
U zult begrijpen dat ik bij lezing van dit boek voortdurend zit te watertanden. Mijn hemel wat een heerlijk gerechten en wijnen. ”Als dochter van een limonadefabrikant en een groothandelaar in dranken met een eigen wijnkoop
zit wijn in mijn DNA”, vertelde Sonja mij laatst. ”Van kinds af aan ben ik opgevoed met wijn. Eerst sterk verdund, later kleine beetjes om het te leren proeven”. “Het glas heeft het steeltje niet voor niets: eerst kijken, ruiken, voorzichtig walsen en dan pas proeven, ik hoor het mijn vader nog zeggen. Vanaf mijn achttiende werd ik drie jaar achtereen naar een zomercursus van de Hochschule Geisenheim für Weinrebezüchtung gestuurd om vervolgens klanten in onze slijterij meer over Duitse wijnen te kunnen vertellen. Voor mij is een maaltijd zonder wijn niet compleet. Wijn maakt dat je meer aandacht aan je gerecht geeft”. Aldus Sonja.
Reken maar dat ik zoveel mogelijk zal proberen haar tips in dit boek op te volgen, zodra ik weer als getailleerde tuinslang door het leven ga. Ik kan mij best voorstellen dat sommigen van u denken: waarom moet uitgerekend die reactionaire
Rob Hoogland met z’n grote rechtse bek, die als zevenendertig jaar columns in De Telegraaf publiceert, het eerste exemplaar van “Succesvolle Seizoensrecepten”in ontvangst nemen, een boek dat geschreven is door iemand die bijna net zo lang een kookrubriek voor het uiterst genuanceerde dagblad Trouw verzorgde? De verschillen tussen die twee kranten zijn wel héél erg groot.
Welnu, zelfs dat is uit te leggen. Sonja en ik zijn allebei lid van de NVGJ, de Nederlandse Vereniging voor Golfspelende Journalisten, hoewel ik de laatste tijd geneigd ben er Nederlandse Vereniging voor Geriatrische Journalisten van te maken. Hetgeen uitaard niet op Sonja slaat. Toen ik jaren geleden bij die club vernam wat de voormalige docente Koken en Voeding bij de Stichting Huishoudkundige Voorlichting ten Plattelande ook op journalistiek gebied allemaal op haar naam had staan, kon ik uiteraard niet de verleiding weerstaan om te suggereren dat haar meisjesnaam Sonja Bak moest zijn, zodat je haar voluit Sonja van de Rhoer – Bak moest noemen.
Eens een lolbroek, altijd een lolbroek, moet u maar denken. Hoe dan ook, heb ik Sonja daarna leren kennen als een fanatieke golfster, die altijd haar mannetje staat. Ik neem voetstoots aan dat zij als schrijfster en kokkin hetzelfde fanatisme ten toon spreidt. Dit boek tot mij nemend, trof mij in elk geval haar enorme veelzijdigheid. Ik ben er trots op dat ik het eerste exemplaar in ontvangst mag nemen. Op zeker dat het een voornaam plekje in mijn keukenkast krijgt.
Als ik nu een hoed op had, nam ik hem voor Sonja af.
Rob Hoogland
Andreas van der Schaaf blikt terug op het leven van Karel van de Graaf, die ons op 14 november op 72-jarige leeftijd ontviel. De pauze voordat Karel ruiterlijk moest bekennen dat dit zo was duurde bijna 2 seconden en voor iemand wiens eerste vraag in zijn leven als journalist, interviewer of presentator vaak cruciaal bleek was dit best opvallend. De omstanders (zijn flightgenoten) waren op dat moment enigszins verbouwereerd, omdat zij in die ‘split seconds’ nog dachten dat het over het redelijk forse hoofd van Karel zelf ging. “Ja” zei Karel na die twee seconden dus, “U heeft ‘m gezien?” en haalde zijn spiksplinternieuwe oversized ‘greatest big Bertha’ uit zijn tas. (kort daarna werd deze geloof ik verboden) Het neemt ons terug naar die zonovergoten dag op de Golfbaan van Best waar de gebroeders van de Kerkhof hun jaarlijkse ‘golftournament’ (2003) vierden en waar een keur aan oud-voetballers, artiesten, BN’ers, etc. uitgenodigd waren om nu maar eens echt te laten zien of hun handicap een juiste afspiegeling vormde van hun veronderstelde capaciteiten op golfgebied. Het grote nadeel was dat ik er was met een professionele cameraploeg om voor zowel GooiTV als BVN op indringende wijze kond van te doen. Kijk, bij de NVGJ hebben wij allen in meer of minderen mate Karel meegemaakt in zijn hoedanigheid als causeur en vaak worstelend golfer, die zijn sport uitermate serieus nam en ook tot in de details alles wilde voorbereiden. Vooral als ik in zijn buurt kwam of (nog ‘erger’) met hem samenspeelde was hij uitermate op zijn hoede, want zijn grote gevoel voor humor kon dan wel eens de overhand krijgen over de concentratie in zijn golfspel om eindelijk eens te bereiken waar ieder van ons vaak van droomt: In 1x (in een wedstrijd) uit een bunker slaan tot 2 centimeter bij de pin. Het vermoeden van een ‘longest drive’ die op het allerlaatst tegen het bordje ketst en 10 meter terugvalt, een hole-in-one met voorbedachte rade om over een Albatros maar te zwijgen! Onderaan deze terugblik en warme herinnering over Karel dan ook de directe links naar mijn 2-delige reportage waarin u geachte NVGJ’ers dit allemaal nog eens haarfijn kunt bekijken. Een ding is zeker of het nauw ‘liefde en of haat’ was uiteindelijk moesten we altijd onbedaarlijk lachen. Kijk, er was natuurlijk wel verschil toen wij elkaar leerden kennen. Jarenlang hadden we namelijk onafhankelijk van elkaar ons bezig gehouden met ‘televisie’ en of radio. Karel was duidelijk AVRO en ik deed (maar) wat bij de NCRV en later bij de TROS. Karel was redelijk serieus met nieuws, achtergronden en ‘human interest’ in de weer ik zat met Ron Brandsteder in de sauna om de laatste details van ‘het waterbakkenspel’ uit te werken. Maar toen wij elkaar begin deze eeuw -mede door de NVGJ- steeds beter leerden kennen ontstond er een gezamenlijke band: humor. Alleen was dat voor Karel een bottleneck in zijn bijna autistische benadering van het bedrijven van de golfsport met andere woorden hoe sla ik altijd een bal recht midden op de fairway op zo’n 250 meter van de afslag. Daar past dus op zo’n moment geen zinnetje van Prins Bernhard of Prins Claus achter zijn rug bij. (“Mammie (tijdens het zwemmen) doe even een touwtje om je gebit anders verlies je het”.) Dus hij omzeilde mij vaak omdat er een te groot lachgevaar bestond, waardoor Karel zijn spel tot rampzalige diepte zou kunnen leiden. Karel van de Graaf, die guitige blik, die onbedaarlijke lach een iets te harde klap op je schouder en dat verfijnd getimede gevoel voor humor, daar moest ik direct aan denken toen ik het droeve bericht las van zijn overlijden. Laten we eerlijk wezen –zoals professor Zonnebloem het zou omschrijven- “Och arme, zo jong nog”. Inderdaad. ………Ik heb nu even iets langer dan die 2 seconden pauze genomen in mijn epistel om te zeggen; Karel bedankt, dat ik je in ‘die golfjaren’ zo heb leren kennen en dat we vooral met humor ons er doorheen hebben geslagen, ook resulteerde dat niet altijd in 5 birdie’s, 2 eagles, een onterechte boogie, een praktische hole-in-one en 9 parren waarvan de meeste met backspin op de green belandden. Karel van de Graaf 1950-2023 R.I.P.
Een bont gezelschap verzamelde zich 15 november in Brasserie Nel in Amsterdam om niet alleen de 73ste verjaardag van Rob Hoogland te vieren, maar ook om het glas te heffen op zijn laatste bundel columns. Of, nou ja, laatste..? Sinds Hoogland in 1989 begon met het schrijven van columns tikte hij een slordige achtduizend stukjes bij elkaar. Een groot deel daarvan bundelde hij in 2015 in 'De Grote Hoogland', een ruim driehonderd pagina's dik boek met daarin enkele honderden van zijn beste columns. Niet alleen sneuvelden er acht jaar geleden al veel, sinds hij officieel met pensioen ging, schreef hij vrolijk door, voor zijn krant DeTelegraaf, maar ook voor onder meer Golfers Magazine waar hij inmiddels ook alweer bijna honderd stukjes tikte over de sport die hem zo na aan het hart ligt. Hoog tijd dus om een nieuwe bundeling te maken, de laatste die hij meemaakt, zo voorzag hij bij de lancering. 'Na de Grote Hoogland en de Oude Hoogland ligt de Dode Hoogland nogal voor de hand, maar dat is dan niet meer aan mij', kreeg hij de lachers op zijn hand in de Amsterdamse horecagelegenheid waar een bont gezelschap (o.a. Guus Hiddink, tal van Telegraafcollega's, collega-columnisten als Sylvia Witteman en Theodor Holman, voormalig minister Ronald Plasterk en demissionair staatssecretaris Gunay Uslu en een handvol NVGJ-leden) zich op de 73ste verjaardag van Hoogland verzameld had. De Oude Hoogland is een uitgave van EzoWolf en bevat naast columns uit de Telegraaf ook enkele columns die eerder in Golfers Magazine hebben gestaan en enkele speciaal voor dit boek geschreven bijdragen. Het kost €23,95 en is verkrijgbaar bij de boekhandel en online.
Rogier Carper, de zoon van ons overleden lid Meinard Carper, stuurde ons het volgende: "Als je op een mooie dag, zo langs de Texelse Golfbaan loopt en tegen de duinrand bij Hole 6 aankomt, dan staat daar nu een mooi eerbetoon aan mijn vader. Neem plaats op de bank en kijk of anderen ook een Hole in One slaan. Scan de QR-code en luister naar het prachtige lied wat mijn zus gezongen heeft en leef mee met het familiemotto.'' Op de website van de Texelse stond de volgende tekst: Oplettende wandelaars op het Hanenpad is het wellicht opgevallen. Ter hoogte van hole 6 is het bankje aldaar vervangen door een nieuw, gedenkwaardig exemplaar, namelijk ter nagedachtenis aan de in juni 2022 overleden Meinard Carper. ‘Ik wilde geen steen of urn en al helemaal niet op zo’n opgepropte begraafplaats’, dat leek mij niets’ aldus zijn vrouw Tineke. Een bankje bij de golfbaan leek haar wel wat en zo geschiedde. ‘Het is een mooie manier om Meinard te gedenken. Hij was een fanatieke golfer – hij heeft ooit op hole 6 een hole-in-one geslagen - en heeft altijd zijn ziel en zaligheid in golf gelegd, vooral op De Texelse. Via Anita Hiemstra en Hans Witte kwam Tineke bij Novalishoeve terecht alwaar het houten bankje werd vervaardigd. En op maandag 23 oktober is in het bijzijn van onder meer hun twee kinderen, drie kleinkinderen en met behulp van Hans Witte het bankje geplaatst. Bijzondere bijkomstigheid is dat aan de linkerkant van de bank een QR-code is aangebracht. Als die code wordt gelezen door een mobiele telefoon of een Ipad, kan je het lied horen dat dochter Tessa heeft gezongen op de crematie. Dus mocht u tijdens het wandelen op het Hanenpad even willen uitrusten, het bankje van Meinard is een bijzonder moment voor een stonde contemplatie.
Er is weinig vervelender dan een nieuwe indeling van het een of ander. Een website, de supermarkt, de keukenkastjes. Tot je na een paar dagen niet eens meer weet hoe het eerder was.
Niels Paauw is winnaar geworden van de Golfpersprijs met het artikel ‘Andere tijden Golf’ over de beginjaren van de Ryder Cup, dat verscheen in Golfers Magazine. De twee andere genomineerden waren Roy Heethaar met ANWB Golfweekendcursus – na twee dagen het echte werk? (op Golf.nl) en Ralph Blijlevens, die voor het AD een artikel schreef over de Netflix serie Full Swing.
De finales van de Masters op het Rijk van Nunspeet heeft in zowel de A- als B-categorie de zaak behoorlijk op z’n kop gezet. Zowel Henri van der Steen (A) als Onno Hansum (B), als winnaars van de Order of Merit met 250 punten begonnen, redden het niet. Henri eindigde als vierde, waardoor Anton Kuijntjes hem voorbij kon steken. Onno moest het in een directe confrontatie met Leonard van Nunen afleggen met een minimaal verschil van 25 punten. Foeke Collet haakte door fysieke malheur voortijdig af.