Sneeuwpret

Golf en sneeuw is een weinig gelukkige combinatie. Natte banen zijn tot daar aan toe, maar met sneeuw is het feest snel voorbij. Een enkeling waagt zich ook in de witte wereld op de baan, al heeft dat met golf niet veel te maken. Niets misschien wel. Maar leuk dat het kan zijn!

‘En jongens? Wordt de sneeuwpop mooi?’, las ik – zittend in de schuilhut van Golfbaan Liemeer schaterlachend het bericht voor dat even daarvoor binnen was gekomen op mijn telefoon. Ik kan me de opmerking van collega K. nog herinneren als de dag van gisteren, ook al is het inmiddels alweer dertien of veertien jaar geleden dat het schermpje van mijn toestel oplichtte en haar boodschap in beeld verscheen. Collega F. en ik keken elkaar aan, keken naar buiten waar de sneeuw inderdaad steeds harder begon te vallen, lachten nog eens hardop, en besloten dat doorspelen geen zin meer had. Een sneeuwpop bouwen kon misschien nog niet, maar de meewarige blik die we kregen toen we eerder die dag aankondigden ‘gewoon’ te gaan golfen ondanks de voorspelde sneeuw, kreeg gelijk.

Golfen in de sneeuw. Het lijkt een bij voorbaat gedoemde missie. Zelfs als er maar een flinterdun laagje ligt, is de conclusie meestal al snel dat het weinig zin heeft door te spelen. Toch heeft bijna elke golfer wel eens een paar ballen geslagen terwijl het wit uit de hemel dwarrelde. Overvallen door een paar vlokken meestal, heel soms omdat de afspraak al stond en afzeggen geen pas gaf omdat de baan immers open was, en in héél uitzonderlijke gevallen omdat de verleiding en uitdaging te groot waren om te negeren.

Want een uitdaging is het. Putten op een green met een laagje sneeuw? Het sneeuwbaleffect ontrolt zich voor je ogen. Een teeshot bij een stevige laag sneeuw? Hoe tee je op dan? En ook een ijzertje vanaf het sneeuwdek valt nog lang niet mee: alsof je probeert te slaan vanuit heel los bunkerzand.

Om over de verloren geraakte bal nog maar te zwijgen.

‘Je moet ook met een gele of oranje bal spelen!’, hoor ik al tegen het scherm roepen, maar nee, ook dat biedt lang niet altijd soelaas. Natuurlijk, spelen met een witte bal is niets minder dan kamikazegolf. Russisch roulette met elke slag. Maar ook gekleurde ballen ben je zó kwijt. Vraag maar aan collega F. Hij dacht een jaar of tien geleden bij een andere sneeuwspeelexpeditie (wij zijn hardleers) slim te zijn door geen oranje of gele, maar een zwarte bal mee te nemen. Al bij de eerste slag zwiepte hij deze rechts tussen de bosjes waar weinig sneeuw, maar des te meer omgewoelde aarde lag. Kwijt. Net als die van mij, die toch echt ergens op het midden van de fairway moest liggen. Ook daar is een bal zó verdwenen. Zelfs als je de plek van de landing gevonden hebt. Na het neerkomen rolt de bal onder de sneeuw nog even door, maar hoe ver precies, en waar je dan moet gaan zoeken, heb je nog niet zomaar bepaald. Weet ik uit ervaring. Sneeuwdikte en hardheid van het onderliggende gras kunnen meters schelen. Het moet een gek gezicht zijn als de dooi toe heeft geslagen en de sneeuw verdwenen is; al die ballen die zomaar midden op de fairway liggen. Lost in snow.

Maar hoe erg is dat? Een verloren bal in de sneeuw? Gaat een stukje wandelen met een golfclub door een mooi winters landschap echt over golf? Of is het vooral een leuke ervaring, iets om na afloop met een lekker glas bij na te gloeien? Koning Winter hoeft niet lang te blijven – liever niet zelfs — maar even een paar ballen slaan in de sneeuw?

Je bent nooit te oud voor een beetje sneeuwpret.

(De meeste banen sluiten overigens de deuren bij sneeuw, dit om de baan niet stuk te lopen en schimmelvorming tegen te gaan. En dat de drivingrange dicht is, is ook niet gek: als jij al moeite hebt om één bal te vinden, hoe moet de ballenraper zijn werk dan wel kunnen doen?)