Regthuys - het verslag
Alex vermaakt zich met zijn flightgenoten Marijke en Annette.
Na een ongelooflijk leuke dag op Regthuys rijden Henri van der Steen en ik huiswaarts. Voor mij zijn dat zo’n 180 autokilometers, voor Henri wat minder. En echt, net als twee weken geleden is het ook vandaag de moeite waard om zover te reizen. Bij het vertrek zien we aan de linkerzijde nog het vreemde kasteeltje van Winkel. Hier hoort een prachtig verhaal bij. Maar de geschiedenis van dit bouwsel laat ik graag over aan mijn chauffeur.
Komende winter vindt hij vast weer allerlei informatie op de diverse social mediaplatforms, waarover hij vervolgens schrijft. En wij, leden van de NVGJ, durven dat niet hardop te zeggen, wij smullen daarvan. En geloof het of niet, zijn verhalen worden voortaan getypt op het door mij onterecht gewonnen toetsenbord. Henri tikt namelijk al zo’n jaar op een van zijn computermannetje geleende toetsenbord. En waarom dan, zou je zeggen? Op zijn oude geliefde keyboard blijven de letters ‘w’, ‘e’ en ‘q’ hangen. En dat is toch lastig als je af en toe een stukje hele verhalen schrijft of zelfs boekrecensies voor het blad MAX.
Mijn ‘gewonnen’ keyboard of toetsenbord mét muis aan een snoertje, doneer ik bij het in zijn bolide stappen meteen aan Henri die helemaal blij is dat hij voortaan zonder hangende ‘w’, ‘e’ of ‘q’ kan typen. Eerder probeerde hij nog schrijver Crivain Francois te evenaren door een boek te schrijven zonder de hangende letters. Dat was een te grote uitdaging. De Franse schrijver schreef eerder een boek zonder een enkele letter ‘e’. Dat is echt een prestatie…. Wellicht wordt het winnaarsstukje van 3000 woorden komende dinsdag na de wedstrijd op Stippelberg op het nieuwe toetsenbord getypt? Zou leuk zijn!
Wat maakte dat het keyboard onterecht gewonnen is? Een klein foutje. Kan gebeuren…. De derde prijs, dit toestenbord, leek door mij te zijn gewonnen. Leo (van de Ruit) won een skateboard vanwege zijn ‘tweede’ plaats. Maar dit speeltje was eigenlijk voor Toussaint die de eerste plaats zou hebben maar uiteindelijk de tweede. Het klopte niet allemaal dit keer. Geen probleem: Toussaint houdt de ballen, Leo het skateboard; het toetsenbord mét muis gaat naar Henri die voor zijn vierde plek een fles wijn binnen wist te halen en Michiel ging met een fles sangria naar huis. Kan hij mooi opdrinken als hij volgende week na de wedstrijd op Stippelberg in het Fletcher hotel in Deurne overnacht.
Het begin van deze wedstrijddag
Om klokslag 11 parkeert Henri zijn elektrische auto – heel krapjes – op het parkeerterrein van Golf & Countryclub Regthuys. Links van ons, op het witte afscheidingsrandje, staat de dikke Volvo van Alex geparkeerd. Alex zit midden in een telefoongesprek als wij ‘ons beklag doen. Voordat Henri de auto ‘in’parkeert sta ik al buiten. Dat kan niet anders, want er is amper een halve meter tussen Henri’s auto en de rechts geparkeerde auto die ook op het randje staat. Om geen tijd te verspillen leg ik mijn tasje en batterij van de Motocaddy alvast op de grond en til mijn trolley uit de auto. Op datzelfde moment rijdt Alex achteruit om zijn auto wat schappelijker te parkeren. Heel lief.
Helaas rijdt zijn achterwiel over mijn tasje….. Ik schrik. Want in het tasje zit mijn telefoon, leesbril en verder wat onbelangrijke zaken. Wonder boven wonder is alleen mijn bril kapot. Mijn telefoon is nog heel. Opluchting volgt en Alex biedt zelfs nog aan een nieuwe bril te betalen. Wat echt niet nodig is, want het is een goedkoop brilletje en toe aan vernieuwing. Er ontbrak al een pootje. Zelf moet ik er eigenlijk ook erg om lachen. Niet zo handig om mijn tasje zo op de stenen te leggen!
Vandaag zijn we met een klein clubje, worden hartelijk ontvangen en krijgen ook nog een door baan manager Pieter beschikbaar gestelde Regthuysbal waarmee we een fles wijn kunnen verdienen. Voorwaarde, zo vertelt Ger Laan: met deze ene bal speel je alle 18 holes uit. Zelf speel ik graag met mijn eigen balletjes, maar vindt het zo’n leuk idee dat ik toch besluit met het geschonken balletje de baan in te gaan. Dat loopt voor mij goed af: niet alleen omdat ik met maar liefst 38 punten binnenkom (handicap weer verlaagd, nu naar 13.0), maar ook omdat niemand anders van onze club van het begin tot het einde dezelfde bal in de baan kan houden.
Ondanks de droogte in Nederland ziet de baan er groen uit. De greens zijn fantastisch. In combinatie met de lengte van de baan – ik lig bij een groot aantal par 4’s met twee slagen op de green – is deze baan voor mij een perfect te spelen baan. Met mijn flightgenoten Annette de Jong en Alex de Vries hoeven we nauwelijks te zoeken, we lopen lekker door en houden het heel gezellig. Alex heeft af en toe niet in de gaten dat hij bij de rode tee moet stoppen om ons te laten slaan wat resulteert in een paar blauwe plekken op mijn enkel. Maar ook dat mag de pret niet drukken. We spelen alle drie niet onverdienstelijk, verbazen ons af en toe wel over een verdwaalde golfer die tussen de eerdere flight en die van ons loopt. Dat maakt dat we af en toe moeten wachten. Maar ook dat mag de pret niet drukken.
Op het terras is het goed toeven, we worden door de aardige dames van de bediening verwend met o.a. een amuse en een hoofdgerecht (keuzen we zelfs uit vijf gerechten).
Toch nog even een tip voor het geval we in de toekomst weer op Regthuys mogen spelen: de kleedkamers zijn erg gehorig. Je verstaat letterlijk álles wat in de naastgelegen kleedkamer gezegd wordt!
Marijke Brouwers
