Nederlandse Vereniging van Golfspelende Journalisten
11.08.2022
Regthuys - het verslag
Alex vermaakt zich met zijn flightgenoten Marijke en Annette.
Na een ongelooflijk leuke dag op Regthuys rijden Henri van der Steen en ik huiswaarts. Voor mij zijn dat zo’n 180 autokilometers, voor Henri wat minder. En echt, net als twee weken geleden is het ook vandaag de moeite waard om zover te reizen. Bij het vertrek zien we aan de linkerzijde nog het vreemde kasteeltje van Winkel. Hier hoort een prachtig verhaal bij. Maar de geschiedenis van dit bouwsel laat ik graag over aan mijn chauffeur.
Komende winter vindt hij vast weer allerlei informatie op de diverse social mediaplatforms, waarover hij vervolgens schrijft. En wij, leden van de NVGJ, durven dat niet hardop te zeggen, wij smullen daarvan. En geloof het of niet, zijn verhalen worden voortaan getypt op het door mij onterecht gewonnen toetsenbord. Henri tikt namelijk al zo’n jaar op een van zijn computermannetje geleende toetsenbord. En waarom dan, zou je zeggen? Op zijn oude geliefde keyboard blijven de letters ‘w’, ‘e’ en ‘q’ hangen. En dat is toch lastig als je af en toe een stukje hele verhalen schrijft of zelfs boekrecensies voor het blad MAX.
Mijn ‘gewonnen’ keyboard of toetsenbord mét muis aan een snoertje, doneer ik bij het in zijn bolide stappen meteen aan Henri die helemaal blij is dat hij voortaan zonder hangende ‘w’, ‘e’ of ‘q’ kan typen. Eerder probeerde hij nog schrijver Crivain Francois te evenaren door een boek te schrijven zonder de hangende letters. Dat was een te grote uitdaging. De Franse schrijver schreef eerder een boek zonder een enkele letter ‘e’. Dat is echt een prestatie…. Wellicht wordt het winnaarsstukje van 3000 woorden komende dinsdag na de wedstrijd op Stippelberg op het nieuwe toetsenbord getypt? Zou leuk zijn!
Wat maakte dat het keyboard onterecht gewonnen is? Een klein foutje. Kan gebeuren…. De derde prijs, dit toestenbord, leek door mij te zijn gewonnen. Leo (van de Ruit) won een skateboard vanwege zijn ‘tweede’ plaats. Maar dit speeltje was eigenlijk voor Toussaint die de eerste plaats zou hebben maar uiteindelijk de tweede. Het klopte niet allemaal dit keer. Geen probleem: Toussaint houdt de ballen, Leo het skateboard; het toetsenbord mét muis gaat naar Henri die voor zijn vierde plek een fles wijn binnen wist te halen en Michiel ging met een fles sangria naar huis. Kan hij mooi opdrinken als hij volgende week na de wedstrijd op Stippelberg in het Fletcher hotel in Deurne overnacht.
Het begin van deze wedstrijddag
Om klokslag 11 parkeert Henri zijn elektrische auto – heel krapjes – op het parkeerterrein van Golf & Countryclub Regthuys. Links van ons, op het witte afscheidingsrandje, staat de dikke Volvo van Alex geparkeerd. Alex zit midden in een telefoongesprek als wij ‘ons beklag doen. Voordat Henri de auto ‘in’parkeert sta ik al buiten. Dat kan niet anders, want er is amper een halve meter tussen Henri’s auto en de rechts geparkeerde auto die ook op het randje staat. Om geen tijd te verspillen leg ik mijn tasje en batterij van de Motocaddy alvast op de grond en til mijn trolley uit de auto. Op datzelfde moment rijdt Alex achteruit om zijn auto wat schappelijker te parkeren. Heel lief.
Helaas rijdt zijn achterwiel over mijn tasje….. Ik schrik. Want in het tasje zit mijn telefoon, leesbril en verder wat onbelangrijke zaken. Wonder boven wonder is alleen mijn bril kapot. Mijn telefoon is nog heel. Opluchting volgt en Alex biedt zelfs nog aan een nieuwe bril te betalen. Wat echt niet nodig is, want het is een goedkoop brilletje en toe aan vernieuwing. Er ontbrak al een pootje. Zelf moet ik er eigenlijk ook erg om lachen. Niet zo handig om mijn tasje zo op de stenen te leggen!
Vandaag zijn we met een klein clubje, worden hartelijk ontvangen en krijgen ook nog een door baan manager Pieter beschikbaar gestelde Regthuysbal waarmee we een fles wijn kunnen verdienen. Voorwaarde, zo vertelt Ger Laan: met deze ene bal speel je alle 18 holes uit. Zelf speel ik graag met mijn eigen balletjes, maar vindt het zo’n leuk idee dat ik toch besluit met het geschonken balletje de baan in te gaan. Dat loopt voor mij goed af: niet alleen omdat ik met maar liefst 38 punten binnenkom (handicap weer verlaagd, nu naar 13.0), maar ook omdat niemand anders van onze club van het begin tot het einde dezelfde bal in de baan kan houden.
Ondanks de droogte in Nederland ziet de baan er groen uit. De greens zijn fantastisch. In combinatie met de lengte van de baan – ik lig bij een groot aantal par 4’s met twee slagen op de green – is deze baan voor mij een perfect te spelen baan. Met mijn flightgenoten Annette de Jong en Alex de Vries hoeven we nauwelijks te zoeken, we lopen lekker door en houden het heel gezellig. Alex heeft af en toe niet in de gaten dat hij bij de rode tee moet stoppen om ons te laten slaan wat resulteert in een paar blauwe plekken op mijn enkel. Maar ook dat mag de pret niet drukken. We spelen alle drie niet onverdienstelijk, verbazen ons af en toe wel over een verdwaalde golfer die tussen de eerdere flight en die van ons loopt. Dat maakt dat we af en toe moeten wachten. Maar ook dat mag de pret niet drukken.
Op het terras is het goed toeven, we worden door de aardige dames van de bediening verwend met o.a. een amuse en een hoofdgerecht (keuzen we zelfs uit vijf gerechten).
Toch nog even een tip voor het geval we in de toekomst weer op Regthuys mogen spelen: de kleedkamers zijn erg gehorig. Je verstaat letterlijk álles wat in de naastgelegen kleedkamer gezegd wordt!
Marijke Brouwers
Regthuys - de uitslag
Het waren ideale omstandigheden op Regthuys: schitterend weer en een baan in topconditie. Dat was in de scores terug te zien. Van de 23 deelnemers waren er 14 die 30 of meer stablefordpunten binnen brachten. Marijke Brouwers liet in de A-groep zien wie daar momenteel de lakens uitdeelt en in de B scoorde Toussaint Kluiters bijzonder goed. Eric Venghaus liet wederom een monsterscore noteren.
A-categorie plhc stbf
1. Eric Venghaus 13 39
2. Marijke Brouwers 14 38
3. Leo van de Ruit 14 36
4. Jolanda Swart 13 34
5. Alex de Vries 11 33
6. Léon Klein Schiphorst 15 30
7. Helene Wiesenhaan 14 29
8. Charles Taylor 16 23
B-categorie
1. Toussaint Kluiters 18 37
2. Henri van der Steen 15 35
3. Michiel van Kleef 26 35
4. Ger Laan 21 34
5. Hannie Verhoeven 21 34
6. Ruud Taal 24 32
7. Hans Botman 29 32
8. Andy Houtkamp 18 30
9. Peter Keijzer 24 29
10. Annette de Jong 18 28
11. René Brouwer 21 26
12. Lex Hiemstra 21 25
13. Roland Reinders 17 22
14. Paul Boehlé 25 21
15. William Wollring 26 NR
Het woord van vandaag : ENERGIE Energie: de zon en wind vertaalde dit naar paraplu's op onze golfkarren die vervolgens zeeeer regelmatig door de wind omgeblazen werden, te lachwekkend ( wat doen we verkeerd?) Energie: heb je ook nodig in je lijf om een goede golfswing te kunnen maken. Helaas Pamela had op een avontuurlijke vakantie simpel met een teen tussen de deur gezeten: net een paar dagen weer schoenen aan en aan de asperines om vandaag een beetje te kunnen lopen. Ik ben een beetje te fanatiek met golfen en met mijn hypermobiliteit geeft dat weer heupproblemen.( hup wat paracetamol erin) Je begrijpt het al de lamme en de blinde liepen, wel heel gezellig, rond op de mooie golfbaan van Landgoed Bergvliet. Over onze scores zullen we het dus maar niet hebben, ballen zoeken was een terugkerend onderdeel, dat zegt genoeg. Toch komt kwaliteit altijd boven drijven en dan kijk ik met bewondering naar een prachtige approach van Pamela naar de green. Op enig moment was de energie echt op en lonkte het terras dus de laatste holes hebben we niet meer uitgespeeld. Gezellig nog een hapje gegeten met wel genoeg "praat" energie om elkaar weer wat beter te leren kennen: we hebben elkaar echt ontmoet!
Was dat een voorbode van wat komen ging? Frank stond voor mij op de driving range, sloeg prachtige ballen. Maar niet allemaal recht. Ik wist niet eens dat de trackman het kon melden bij ons, op Zeegersloot in Aplhen aan den Rijn: ‘Out of Bounce’, met een rood kruis op het scherm. Heel ver rechts over het hek, richting de provinciale weg. Ik sloeg mijn ballen veel minder ver, 160, 170 meter hooguit, maar wel rechtdoor. Zou het dan toch goedkomen vandaag, dacht ik even. Want vooraf schatte ik mijn kansen niet heel hoog in, zeker met het dramatische rondje in Dronten in gedachten. Wij speelden onze partij in de eerste ronde pas op 17 juni, enkele dagen na de deadline vanwege langdurig blessure leed van Frank. Het was goedgekeurd door Louis, de baas van de Matchplay competitie zelf. Voordeel: we zaten beiden tot ver in juni in de winnersronde. We hadden ons goed voorbereid, zelfs Frank die dat eigenlijk nooit doet, zei hij: hij gaat gewoon de baan in en doet zijn best. Maar getriggerd door de scorekaarten en handicaptabellen die ik mailde, met de uitleg dat als ik van blauw speelde, en hij – zoals ik aannam – van geel, ik evengoed nog zes slagen meekreeg. Hij met handicap 14.9 (ooit 10), ik met 25.7, hij met talent of minimaal aanleg, ik hooguit met enthousiasme. Even had hij overwogen om van wit te spelen, vertelde hij bij de koffie. Waarom hij dat niet gedaan heeft weet ik niet meer, maar de boodschap was natuurlijk wel duidelijk. Net als toen hij vertelde dat hij regelmatig met vrienden speelde met handicap 25 en hij zich soms afvroeg bij sommige ballen: wat is er dan nog leuk aan golf? Mijn handicap is 25.7. Ik denk dat hij het zich op dat moment niet eens realiseerde. Die vrienden legden hem uit dat ze het gewoon leuk vonden om een rondje te lopen, lekker buiten en dat ze genoten van de ballen die wél goed gingen. Geen slechte verklaring. Par, par, par, par Nog een relevante mededeling van Frank. Tijdens zijn beste rondje ooit ging hij met 79 slagen rond. Allemaal parren en een bogey (hmm, klopt dat wel? ). Ik moest daar aan denken na de eerste paar holes: par, par, par, par, double bogey, par. Allemaal van Frank. Op hole 2, de moeilijkste van de baan, vanwege de lengte: meer dan 200 meter met de houten drie, nog 150 met een zes (denk ik), comfortabel op de green, twee puttjes. Par, dus. Ik had hier een slag mee, maar met een 6 (toch 2 punten) heb je daar niets aan. Onderweg hadden wij het over dingen. Onder meer over Zuid-Afrika waar de familie Huiges (man, vrouw, dochter Malu, Hawaiians voor ‘golf’, van ‘wave’) in de buurt van Kaapstad een huis hebben en daar drie maanden per jaar verbleven. Tot nu, want de dochter, 15, wil dit jaar serieus aandacht besteden aan school (VWO+), dus heeft even geen tijd om naar Zuid-Afrika te gaan. Over een paar jaar weer. We spraken onderweg dus over golfbanen, wine estates, het leven in Zuid-Afrika, waar ik (tijdens mijn inmiddels pakweg twintig rondreizen – min of meer werk - geweest ben), en hadden het naar ons zin. Frank iets meer dan ik. Af en toe halfden we een hole, omdat Frank was gestopt met alleen maar parren te spelen en ik iets meer meedeed. Dat deed ik trouwens best oké: na die eerste vier parren van Frank had ik evengoed 7 stableford punten, al stond ik wel 4 down. Na 9 holes was het 5 down. We liepen door naar de tweede lus en kletsten alsof er niets aan de hand was. Toch nog spannend? Hole 10 halfden we, omdat ik een slag kreeg. Hole 11 en 12 (geen slag) won ik. Van de weeromstuit hole 13 ook en opeens was het nog maar 2 up. Geen parren meer van Frank, soms zelfs iets wat op een misser leek, iets degelijker spel van mij. ‘Dan ga je toch even opletten’, zei Frank later. Na een half op 15 (beiden een bogey) verloor ik alsnog 16 en was de partij gespeeld: 3 up, 2 te gaan. ‘Het had veel erger kunnen zijn’, appte ik Louis, die zat te wachten op de uitslag: ‘Vijf down bij de turn. 3&2 voelde ook een beetje als een overwinning’. Hij vond dat een positieve kijk op de zaak. Of ik wel wilde meedoen aan de verliezersronde? Tuurlijk! Frank en ik dronken nog bier op het terras en hadden het over zijn werk (Kassa, nu in dienst), over Iran, asielzoekers, over nog heel wat andere dingen, zoals over de banen waar we allemaal spelen met de NVGJ - wat we allemaal niet krijgen voor die 65 of 70 euro. Frank bleek 36 punten te hebben gescoord, zakte naar 14.7, ik 33, bleef op hetzelfde niveau als van zijn vrienden. We waren allebei tevreden. En hebben elkaar op een aangename manier een stuk beter leren kennen.
Pim Donkersloot wint op de Zaanse met 2 up van William Wollring. Het was een gezellig foutenfestival.
Nee, het was niet de verlammende gedachte dat ik de volgende ronde tegen Martijn zou moeten spelen, ook niet de mentale klap van mijn rap naderende pensioenleeftijd. Nee, het was het degelijke spel van Annette dat de doorslag gaf in onze matchplaywedstrijd op de Goyer. Als iemand handicap 18 heeft op de waterrijke Zaanse, weet je één ding zeker: die slaat een rechte bal. En zo gebeurde op een zonovergoten baan. Annette was super degelijk vanaf de tee, prikte haar houtjes van de fairway recht vooruit, chipte alles netjes in de buurt van de vlag en wist zo de handvol extra slagen die ze kreeg op één na (gehalved) keurig te verzilveren. Een zeer gezellige ronde met een terechte winnares waar Martijn nog een hele kluif aan zal krijgen!
Kortgeleden beleefde ik een bedenkelijke primeur door het Kostertje te mogen ophalen van de prijzentafel. Voorgaande jaren kwam ik altijd wel leuk mee in de B-categorie, met elk jaar wel de finale meespelend in Nunspeet, maar sinds ik het advies opvolgde van een niet nader te noemen bestuurslid en ik les nam bij de lokale pro, is het helemaal mis. Gestaag dalende nadicap en uitslagen om van te huilen. Op de Houtrak ging het afgelopen dinsdag niet veel anders. En hoe graag ik ook Jeroen alle credits zou geven voor zijn geweldige spel, ik was de slechtste van ons tweeën. Mijn enige par viel toen ik de strijd al had moeten staken en vervolgens - geheel van de stress bevrijd - een keurige par maakte op de moeilijkste hole. De nazit was eigenlijk het meest interessante deel van de dag. We bleken dezelfde studie te hebben gevolgd aan dezelfde universiteit. Over de huidige politieke situatie konden we het tijdens de bitterballen en het bier wel eens zijn: we hebben een zakenkabinet nodig. Weg met alle opportunisten en politieke onbenullen. Aan de slag! En dat laatste geldt ook voor mij.
Vrijdag 8 juni was het zover, wij hadden een datum! Terwijl de meeste van onze leden bij het KLM Open waren en daar een prachtig toernooi zagen, viel er op de Hoge Dijk toch ook het een en ander te beleven. De matchplay tussen Helene Wiesenhaan en Madelon Barenbrug. Op de eerste plaats viel het weer erg mee! Het was droog, dat was al geweldig, het was niet al te druk op de baan, ook fijn, maar er stond een zeer stevig windje! De eerste hole is vermeldenswaardig. Helene’s drive verdween links tussen de rode paaltjes. Mijn drive viel in de categorie ‘ugly but useful’. We zijn het niet van Helene gewend, maar haar volgende slagen waren niet optimaal. Kortom, ze lag met 5 op de green. Ik lag met 2 vóór de green, met daarvoor ook nog een bunker. Ik rook een kansje! Maar toen ging ik volledig de mist in. Mijn derde slag verdween in de bunker (te voorzichtig gespeeld, ik had er makkelijk overheen gekund) en daar ben ik nooit meer uitgekomen. Weg kans, hole voor Helene. Hole 2 was dan weer voor mij en we speelden ook nog 2 holes gelijk. Bij de turn stond Helene 5 up. Inmiddels pakten donkere wolken zich samen boven de Hoge Dijk en de wind werd een storm. Op hole 14 gingen de hemelsluizen open en waren wij binnen mum van tijd doorweekt. De hole ging naar Helene, einde matchplay, 6 & 4, kansloze missie, ondanks dat ik ook nog 16 slagen van Helene kreeg. Helene speelde fantastisch en ik, voor mijn doen, ook helemaal niet slecht, maar dat was toch te veel weinig. We speelden nog wel de par 3 15e, waar je, als je een tientje betaalt middels de QR code, bij een hole-in-0ne een Rolex kunt winnen. Dat tientje betaalden we niet en dat is maar goed ook want een hole-in-one zat er niet in, maar we lagen wél allebei mooi op de green. Het was mooi en mooi geweest, de bitterballen lonkten in het warme clubhuis en we besloten de kortste weg daarnaartoe te pakken. Bij de bitterballen vertelde Helene nog dat ze die avond naar Bloemendaal zou gaan, naar een openlucht karaoke-concert met optreden van…… onze eigen zeer gewaardeerde sponsor Alwin. Hij overweegt een carrièreswitch! Hij is blijkbaar geen onverdienstelijk zanger en legt zich toe op het smartlappengenre en dan nog in het bijzonder het oeuvre van André Hazes sr. Kijk, dat zijn nog eens leuke weetjes! Lieve Helene, dank voor de gezellige middag en heel veel succes bij het vervolg van de matchplay, nu tegen Leonard! Toi toi toi!