Nederlandse Vereniging van Golfspelende Journalisten
06.07.2022
Old Course Loenen - het verslag
‘Home of Golf since 1297’
Op dinsdag 5 juli verzamelden zo’n 36 NVGJ leden zich op de Old Course in Loenen voor wat weer een prachtige wedstrijddag zou worden. De zon straalde, af en toe een wolkje, beetje wind, prachtig golfweer. De 9 holes baan is pas 15 jaar oud, maar oogt mooi en volgroeid.Het prachtige clubhuis en dito terras nodigen uit tot een heerlijke kop koffie. Hier zou golf zijn ‘uitgevonden’ in 1297, 725 jaar geleden, zie voor het verhaal hierover elders op de site ‘Golf, een Moordspel’.
Het eerste wat opviel aan de wedstrijdtafel waren de speciaal voor deze gelegenheid (door Ruud Taal) gemaakte scorekaarten, mét ons logo, een complete lay-out van de baan en de mededeling dat er in 2023 een uitbreiding naar 12 holes te verwachten is.Eenmaal in de baan kom je behoorlijk wat hindernissen tegen, veel bunkers en veel water. De lange par 5 7e/16e loopt langs het Amsterdam-Rijnkanaal. Het is een bijzonder gezicht om grote vrachtschepen boven je langs te zien glijden zonder dat je water ziet. Wij leerden tijdens het diner dat de baan op zachte veengrond ligt en dat de greens in de loop de tijd wel een meter zijn gezakt.
Een paar dingen die opvielen:
Martijn en Jeroen namen vroeg in de ochtend hun wekelijkse podcast op. Martijn moest daarna spoorslags weg, een brandje blussen in de personele bezetting bij Golfers Magazine. Gelukkig kon hij weer aanschuiven bij het diner, gestoken in een mooi zomers jasje.
Lia Grooters is (bijna) helemaal terug, chapeau! Alle 18 holes meegedaan, fantastisch om te zien hoe goed het met haar gaat! Ze wilde ook direct goed geïnformeerd aan de slag. Op de par 5 zevende vroeg zij direct aan haar flightgenoten wat de pinpositie was, let wel, met nog een kleine 400 meter te gaan! Er gaat niets boven een goede voorbereiding!
Tijdens het diner zagen de dames er weer opgedoft en afgestoft uit, zoals te doen gebruikelijk. Ook de (meeste) heren hadden moeite gedaan. (Jeroen, Leonard en Ronald, doen jullie volgende keer ook weer mee?) De jasjes waren aan maar, het moet gezegd, alleen Ger Laan had zich een stroppertje omgeknoopt, hulde!
Peter Keijzer had in de ochtenduren nog een zakelijke afspraak en had gemeld dat hij later zou zijn. Hij kon gelukkig nog net bij zijn flight aansluiten, maar dat betekende wel een verkleedpartij in de auto. Zo hoort dat, een beetje moeite doen om met een NVGJ-wedstrijd mee te kunnen doen, dat wordt gewaardeerd!
Voor het diner en de prijsuitreiking verhuisden wij naar binnen. Onze sponsor Duca del Cosma had zeer genereus maar liefst 4 paar schoenen en 6 handschoentjes beschikbaar gesteld, die middels een voucher konden worden besteld. Twee paar schoenen voor de winnaars in A en B, 4 handschoentjes voor twee maal een longest drive en twee maal een neary. De rest ging in de verloting. Hier moet vermeld worden dat Jolanda Swart grossierde in handschoentjes, zowel voor de longest drive (dames) als een neary ontving zij zo’n kleinood, mooi gespeeld! Sponsor Alwin de Rijke won de eerste prijs in A en Madelon Barenbrug in B. De beetje chaotische prijsuitreiking kende ook nog een klein dieptepuntje. In de haast (de barbecue ging uitgeserveerd worden) werd de nummer 2 in A volledig over het hoofd gezien en bleef zijn prijs op de prijzentafel staan. Helaas was Leo van de Ruit al vertrokken toen we daar achter kwamen. Inmiddels is hij door meerdere wedstrijdcommissieleden gebeld met excuses. Hij krijgt zijn prijs bij onze volgende wedstrijd. Jammer natuurlijk dat hij nu niet op de foto staat met alle prijswinnaars. Sorry, Leo!
Hierna kon chef-kok Nicky Cooke een uitleg geven over de procedure tijdens het diner. Hij heeft een slagersachtergrond met als specialiteit barbecue. Het vlees komt van Slagerij De Kroes, een begrip in Hilversum. Wij kregen dus een barbecue aangeboden, maar wel een de-luxe variant, die ook nog eens aan tafel werd uitgeserveerd. Als vooraf was er een saladebuffet met tweekleuren brood, smeersels als aïoli, pesto en tomatentapenade. Nicky zag ons aanvallen en waarschuwde ‘Eet niet te veel brood, er komt nog veel meer!’ Vervolgens kregen wij twee kipspiesjes yakitori (op Japanse wijze), een heerlijk mini-hamburgertje met gesmolten mozzarella en rode uitjes, een mals lamskarbonaadje en tot slot een voortreffelijk stukje zalm met een kruidenkorstje. Nee, ze weten wat lekker is daar in Loenen in Brasserie Cooke’d!
Rest mij nog mijn flightgenoten te bedanken, Marcel Maijer, Jan van Galen en Alex de Vries. Na een dramatisch begin (niet ingeslagen en drukke wedstrijdtafel) keerde het tij en begon ik puntjes te verzamelen. Natuurlijk steeds aangemoedigd en ondersteund door de mannen. Het was fijn Alex weer eens te zien. Hopelijk komt hij nu wat vaker bij onze wedstrijden. Ook Marcel was er weer, na Herkenbosch. Hij kende een sterk begin, een matig middenstuk en een strak en goed einde, goed hersteld! Het zat Jan niet mee met het putten deze keer. Ze wilden niet vallen, maar wel steeds héél dichtbij. Bij die ‘bijna’ puttjes zeiden Alex en/of Marcel steeds “die is goed” of “pak maar op”. Maar, we spelen stableford, dus uitholen! Oké, punt gemaakt. Toen kwam echter onze laatste hole, de par 3 14e. Ik lig naast de green, putt naar de vlag en lig er een metertje naast. Met de derde slag lig ik 2 centimeter naast de vlag. Marcel: ‘die is goed, pak maar op’. En ik, sukkel, pak inderdaad de bal op! Ha, nou heb ik je, riep Marcel uit! Ik sloeg mijn handen voor mijn gezicht. Heb ik 17 holes lang gehamerd op uitholen, ga ikzelf op de 18e in de fout! Oeps!
Het was een prachtige wedstrijddag, op naar de volgende!
Madelon Barenbrug
Old Course Loenen - de uitslag
Altijd mooi om een outsider een wedstrijd te zien winnen: Alwin de Rijke lukte dat op de Old Course Loenen in de A-categorie. Hij bracht 38 stablefordpunten binnen. In de B-categorie sloeg Madelon Barenbrug toe (37), op de voet gevolgd door Sonja van de Rhoer.
A-categorie Plhc stbf
1. Alwin de Rijke 18 38
2. Leo van de Ruit 13 31
3. Léon Klein Schiphorst 16 31
4. Jeroen van Leeuwen 14 30
5. Anton Kuijntjes 9 29
6. Pim Donkersloot 16 29
7. Leonard van Nunen 18 28
8. Jolanda Swart 11 27
9. Alex de Vries 12 27
10. Marcel Maijer 12 26
11. Gerald van Daalen 12 21
12. Hans Terol 18 21
13. Fred Sochacki 12 15
14. Koen Suyk 15 0
16. Martijn Paehlig 7 NR
B-categorie
1. Madelon Barenbrug 31 37
2. Sonja van de Rhoer 25 35
3. Kees Pijnappels 18 33
4. Elaine de Boer 24 33
5. Ruud Taal 25 33
6. Ger Laan 24 32
7. Cor Groeneweg 30 32
8. René Brouwer 22 31
9. Paul Boehlé 26 31
10. Eric Venghaus 14 30
11. John Dekker 26 30
12. Jan van Galen 26 30
13. Lia Grooters 39 30
14. Peter Keijzer 23 26
15. Hannes van de Stadt 24 21
16. Ronald Speijer 18 20
17. Lucy Prijs 29 19
18. Ragnar Niemeijer 28 16
19. William Wollring 27 8
20. Guus van Holland 30 NR
21. Erik Dercksen 26 NR
Waarom niet boven Coevorden, Delfzijl of Simpelveld? Nee, de plaatselijke bui(en) vielen precies boven Winkel en nog exacter: boven golfbaan Regthuys. Hoewel de ellende niet lang duurde, toch redelijk frustrerend. Op deze fraaie foto, waarop Karin Mulder van buiten de fairway verder moet, lijkt er nog niets aan de hand.
Bunker Blues, het Opus Magnum van Leo van de Ruit, werd na de Memorial op Zeegersloot verloot. Het door Leo gesigneerde en door Ruud Taal beschikbaar gestelde boek werd gewonnen door Hannie Verhoeven. Zij ging met Robin, de dochter van Leo en zijn vriendin Henny, eregasten tijden het diner, op de foto. Ruud Onstein en Ruud Taal hielden beiden een ontroerende toespraak waarin Leo centraal stond.
Een spannende strijd wilde het niet worden, onze halve finale in de B-ronde van de mr. Glow matchplay-competitie. Terwijl we ons daar juist op hadden verheugd. Hannie, 1e op de eerste dag Texel, en ik, 1e op de tweede dag eerder deze maand. Allebei in vorm en op scherp. Maar het pakte anders uit. Met hele slechte weersvoorspellingen togen we woensdagmiddag 25 september naar golfbaan Haverleij bij ’s Hertogenbosch, bekend terrein voor Hannie. De baan was vrijwel leeg. Ik even naar de DR, kijken of mijn ballen recht vertrokken. Hannie naar de putting-green, die vol vers zand lag. Dat bleek later overigens met de hele baan en alle greens het geval. Met een doorbrekende zon – die buien zijn nooit gevallen - sloegen we verwachtingsvol af. Na 3 holes stond ik echter al 2 down. Het euvel: twee keer in de grond slaan, waardoor de bal niet 100 meter verder op de green landde, maar 50 meter verder op de fairway. Het beter indraaien en met rechte arm slaan, lukte even niet. Terwijl Hannie, zoals altijd, haar ballen kaarsrecht en ver bleef slaan. Toch pakte ik nog 2 holes terug, speelden we er twee gelijk, en leek het even de wedstrijd te worden waar we op hoopten. Maar de twee holes erna ging t weer mis met als gevolg, met 2 down naar de volgende 9 op de rode lus. Daar weer eentje teruggepakt en paar holes gelijk. Toen de par 3 van hole 14. Je weet vaak in het moment waar je een wedstrijd verliest. En dat was hier. We lagen samen op de green, konden allebei prima een par maken. Ik miste helaas de (heel korte) putt, waar Hannie hem wel netjes maakte: 3 down. De hole daarna verprutste ik opnieuw met een misslag; daarmee was over en uit. Het leert mij weer dat wat bij golfen een goede vorm lijkt te zijn, plots onderbroken kan worden door een flinke off-day. En dat brengt de twijfel of je die slag, die je de afgelopen maanden te pakken leek te hebben, niet weer helemaal kwijt bent. ‘Dat Is golf’, zeggen golfvrienden dan. Vast waar, want bij tennis ken ik het niet. Hannie leek er in ieder geval weinig last van te hebben; super constant bleef ze goed spelen en zorgde dat haar putts vielen als het moest om de hole te winnen.. Een terechte winnaar. Nu je vorm nog even vasthouden Hannie! Tot in de finale van de B tegen Pamela of Sonja.
Op 16 september speelden Pamela en ik onze matchplay wedstrijd in de verliezersronde. Pamela had de moeite genomen naar de Heelsumse af te reizen, waar ik haar voor deze middag had uitgenodigd. We waren allebei ruim op tijd om een koffietje te doen, wat in te slaan en te putten, een goede voorbereiding is het halve werk! Het weer viel mee, geen wind, niet veel zon, maar ook geen regen, lekkere temperatuur.
Wat was het een gigantisch feest, onze tweedaagse op Texel. Wat hebben we enorm genoten. En wat was het fijn om deze paar dagen zo met elkaar door te brengen op onze geliefde homecourse in de deskundige handen van Anita en haar team. Gelukkig hebben we de foto's en de verhalen nog!
Ja, ja ... Peter kan goed golfen. Bij het lezen van de lovende wedstrijdverslagen van zijn voorgaande ronden moest ik denken aan het hilarische filmpje van het Tour Championship in 2002, waarin een overenthousiaste starter een schier eindeloze lijst overwinningen van Tiger Woods begint op te dreunen, tot Phil Mickelson hem onderbreekt met: 'Oké, oké, nou weten we het wel.' Ja, Peter heeft een plushandicap en bracht afgelopen weekend op zijn homecourse De Hoge Kleij een rondje van twee onder par binnen. Petje af. Maar dat betekent niet dat je kansloos hebt, hield ik mezelf voor. Kansjes komen er altijd... Zes holes later stond ik 4 down. Tot zover het gameplan om 'een beetje bij te blijven' en toe te slaan als een van de verwachte kansen zich aan zou dienen. Peter speelde echt niet foutloos, maar ik harkte gewoon elke bal de rommel in. De Hoge Kleij liet zich van zijn mooiste kant zien, met diepgroene fairways die zich door de bossen van de Utrechtse Heuvelrug heen kronkelden, omzoomd door wuivende bruine grassen en gekleurde plukken heide. Wat een plaatje... van de tee en de fairway dan. Verdwaald tussen de bomen, ballen hakkend uit hoge taaie rough of pluizige plukken mos was het beduidend minder genieten. En toen ging het regenen. En als de vorm er niet is, kunnen moeilijke omstandigheden je soms over een dood punt heen helpen. Vechten voor een bogey of double bogey is namelijk heel wat anders dan in perfecte omstandigheden parren moeten maken. Tegen collega Paehlig in de vorige ronde was het de harde wind die er een rondje scramblen van maakte, en nu hielp de regen me in het zadel. Ik won een paar holes, was bij de turn nog 2 down, en toen ik na een zeldzaam foutje van Peter ook hole 10 op mijn naam schreef, was de achterstand nog maar één slag. Met nog acht holes te spelen. Zat er een verrassing in? De tweede negen speelden we voor een groot deel aan de andere kant van het kanaal, verhalen uitwisselend over rondjes op de door ons beiden zo geliefde links. Tijdens een ronde op de Hoge Kleij kletsen over North Devon, Western Gailes, The Old Course en Royal County Down. Dan weet je dat je verwend bent. Tip: breng eens een bezoekje aan de website van Peter (hole18.nl) en vergaap je aan de schoonheid van golfbanen in binnen- en buitenland. Als je een golfdipje hebt, krijg je van deze foto's direct weer zin om de baan in te gaan. Dat had ik ook weer, een half uurtje nadat ik Peter op hole 16 de hand moest schudden nadat ik tot drie keer toe tevergeefs had geprobeerd mijn bal uit de hoge rough weer terug naar de fairway te krijgen. Ja, ik had mijn kansjes gehad, maar als je alleen op de eerste tee all square hebt gestaan, verdien je geen finaleplaats. Peter wel. Hij speelde solide, redde zichzelf een aantal keer knap uit de problemen en maakte als het nodig was de putts. Zo speel je matchplay. Weer wat bijgeleerd.