Nederlandse Vereniging van Golfspelende Journalisten
06.07.2022
Old Course Loenen - het verslag
‘Home of Golf since 1297’
Op dinsdag 5 juli verzamelden zo’n 36 NVGJ leden zich op de Old Course in Loenen voor wat weer een prachtige wedstrijddag zou worden. De zon straalde, af en toe een wolkje, beetje wind, prachtig golfweer. De 9 holes baan is pas 15 jaar oud, maar oogt mooi en volgroeid.Het prachtige clubhuis en dito terras nodigen uit tot een heerlijke kop koffie. Hier zou golf zijn ‘uitgevonden’ in 1297, 725 jaar geleden, zie voor het verhaal hierover elders op de site ‘Golf, een Moordspel’.
Het eerste wat opviel aan de wedstrijdtafel waren de speciaal voor deze gelegenheid (door Ruud Taal) gemaakte scorekaarten, mét ons logo, een complete lay-out van de baan en de mededeling dat er in 2023 een uitbreiding naar 12 holes te verwachten is.Eenmaal in de baan kom je behoorlijk wat hindernissen tegen, veel bunkers en veel water. De lange par 5 7e/16e loopt langs het Amsterdam-Rijnkanaal. Het is een bijzonder gezicht om grote vrachtschepen boven je langs te zien glijden zonder dat je water ziet. Wij leerden tijdens het diner dat de baan op zachte veengrond ligt en dat de greens in de loop de tijd wel een meter zijn gezakt.
Een paar dingen die opvielen:
Martijn en Jeroen namen vroeg in de ochtend hun wekelijkse podcast op. Martijn moest daarna spoorslags weg, een brandje blussen in de personele bezetting bij Golfers Magazine. Gelukkig kon hij weer aanschuiven bij het diner, gestoken in een mooi zomers jasje.
Lia Grooters is (bijna) helemaal terug, chapeau! Alle 18 holes meegedaan, fantastisch om te zien hoe goed het met haar gaat! Ze wilde ook direct goed geïnformeerd aan de slag. Op de par 5 zevende vroeg zij direct aan haar flightgenoten wat de pinpositie was, let wel, met nog een kleine 400 meter te gaan! Er gaat niets boven een goede voorbereiding!
Tijdens het diner zagen de dames er weer opgedoft en afgestoft uit, zoals te doen gebruikelijk. Ook de (meeste) heren hadden moeite gedaan. (Jeroen, Leonard en Ronald, doen jullie volgende keer ook weer mee?) De jasjes waren aan maar, het moet gezegd, alleen Ger Laan had zich een stroppertje omgeknoopt, hulde!
Peter Keijzer had in de ochtenduren nog een zakelijke afspraak en had gemeld dat hij later zou zijn. Hij kon gelukkig nog net bij zijn flight aansluiten, maar dat betekende wel een verkleedpartij in de auto. Zo hoort dat, een beetje moeite doen om met een NVGJ-wedstrijd mee te kunnen doen, dat wordt gewaardeerd!
Voor het diner en de prijsuitreiking verhuisden wij naar binnen. Onze sponsor Duca del Cosma had zeer genereus maar liefst 4 paar schoenen en 6 handschoentjes beschikbaar gesteld, die middels een voucher konden worden besteld. Twee paar schoenen voor de winnaars in A en B, 4 handschoentjes voor twee maal een longest drive en twee maal een neary. De rest ging in de verloting. Hier moet vermeld worden dat Jolanda Swart grossierde in handschoentjes, zowel voor de longest drive (dames) als een neary ontving zij zo’n kleinood, mooi gespeeld! Sponsor Alwin de Rijke won de eerste prijs in A en Madelon Barenbrug in B. De beetje chaotische prijsuitreiking kende ook nog een klein dieptepuntje. In de haast (de barbecue ging uitgeserveerd worden) werd de nummer 2 in A volledig over het hoofd gezien en bleef zijn prijs op de prijzentafel staan. Helaas was Leo van de Ruit al vertrokken toen we daar achter kwamen. Inmiddels is hij door meerdere wedstrijdcommissieleden gebeld met excuses. Hij krijgt zijn prijs bij onze volgende wedstrijd. Jammer natuurlijk dat hij nu niet op de foto staat met alle prijswinnaars. Sorry, Leo!
Hierna kon chef-kok Nicky Cooke een uitleg geven over de procedure tijdens het diner. Hij heeft een slagersachtergrond met als specialiteit barbecue. Het vlees komt van Slagerij De Kroes, een begrip in Hilversum. Wij kregen dus een barbecue aangeboden, maar wel een de-luxe variant, die ook nog eens aan tafel werd uitgeserveerd. Als vooraf was er een saladebuffet met tweekleuren brood, smeersels als aïoli, pesto en tomatentapenade. Nicky zag ons aanvallen en waarschuwde ‘Eet niet te veel brood, er komt nog veel meer!’ Vervolgens kregen wij twee kipspiesjes yakitori (op Japanse wijze), een heerlijk mini-hamburgertje met gesmolten mozzarella en rode uitjes, een mals lamskarbonaadje en tot slot een voortreffelijk stukje zalm met een kruidenkorstje. Nee, ze weten wat lekker is daar in Loenen in Brasserie Cooke’d!
Rest mij nog mijn flightgenoten te bedanken, Marcel Maijer, Jan van Galen en Alex de Vries. Na een dramatisch begin (niet ingeslagen en drukke wedstrijdtafel) keerde het tij en begon ik puntjes te verzamelen. Natuurlijk steeds aangemoedigd en ondersteund door de mannen. Het was fijn Alex weer eens te zien. Hopelijk komt hij nu wat vaker bij onze wedstrijden. Ook Marcel was er weer, na Herkenbosch. Hij kende een sterk begin, een matig middenstuk en een strak en goed einde, goed hersteld! Het zat Jan niet mee met het putten deze keer. Ze wilden niet vallen, maar wel steeds héél dichtbij. Bij die ‘bijna’ puttjes zeiden Alex en/of Marcel steeds “die is goed” of “pak maar op”. Maar, we spelen stableford, dus uitholen! Oké, punt gemaakt. Toen kwam echter onze laatste hole, de par 3 14e. Ik lig naast de green, putt naar de vlag en lig er een metertje naast. Met de derde slag lig ik 2 centimeter naast de vlag. Marcel: ‘die is goed, pak maar op’. En ik, sukkel, pak inderdaad de bal op! Ha, nou heb ik je, riep Marcel uit! Ik sloeg mijn handen voor mijn gezicht. Heb ik 17 holes lang gehamerd op uitholen, ga ikzelf op de 18e in de fout! Oeps!
Het was een prachtige wedstrijddag, op naar de volgende!
Madelon Barenbrug
Old Course Loenen - de uitslag
Altijd mooi om een outsider een wedstrijd te zien winnen: Alwin de Rijke lukte dat op de Old Course Loenen in de A-categorie. Hij bracht 38 stablefordpunten binnen. In de B-categorie sloeg Madelon Barenbrug toe (37), op de voet gevolgd door Sonja van de Rhoer.
A-categorie Plhc stbf
1. Alwin de Rijke 18 38
2. Leo van de Ruit 13 31
3. Léon Klein Schiphorst 16 31
4. Jeroen van Leeuwen 14 30
5. Anton Kuijntjes 9 29
6. Pim Donkersloot 16 29
7. Leonard van Nunen 18 28
8. Jolanda Swart 11 27
9. Alex de Vries 12 27
10. Marcel Maijer 12 26
11. Gerald van Daalen 12 21
12. Hans Terol 18 21
13. Fred Sochacki 12 15
14. Koen Suyk 15 0
16. Martijn Paehlig 7 NR
B-categorie
1. Madelon Barenbrug 31 37
2. Sonja van de Rhoer 25 35
3. Kees Pijnappels 18 33
4. Elaine de Boer 24 33
5. Ruud Taal 25 33
6. Ger Laan 24 32
7. Cor Groeneweg 30 32
8. René Brouwer 22 31
9. Paul Boehlé 26 31
10. Eric Venghaus 14 30
11. John Dekker 26 30
12. Jan van Galen 26 30
13. Lia Grooters 39 30
14. Peter Keijzer 23 26
15. Hannes van de Stadt 24 21
16. Ronald Speijer 18 20
17. Lucy Prijs 29 19
18. Ragnar Niemeijer 28 16
19. William Wollring 27 8
20. Guus van Holland 30 NR
21. Erik Dercksen 26 NR
Zal je altijd zien. Als een van de twee spelers bijtijds weg moet, moeten er extra holes gespeeld worden. 'Gelukkig' duurde de play-off niet lang. Voor Martijn dan. Sonja was er minder blij mee. Lang verhaal kort; ik won, Sonja verloor, al was het een dubbeltje op zijn kant.
We wisten niet van elkaar dat we ooit een tijdje werkzaam waren voor hetzelfde bedrijf: de uitgeversgroep NDC/VBK. Dat moet in de periode 2005-2012 zijn geweest. Aernoud Jan bovenin de top bij de boekenpoot (VBK), ikzelf als (eind)redacteur bij de noordelijke dag- en weekbladen (NDC), vooral de Leeuwarder Courant. Nu bestiert Aernoud Jan zijn eigen uitgeverij (Edicola, gevestigd in Deventer, 8 mensen in vaste dienst, 20 zzp’ers) – dat wist ik dan weer wel. ‘Gemiddeld geven we anderhalf boek per week uit’, vertelde hij. Dat is zo’n tachtig boeken per jaar. Recente bestsellers zijn de biografieën van schaatscoryfee Irene Schouten (meer dan 20.000 exemplaren verkocht) en André van Duin (idem).
Twee winnaars op de Veluwse ‘Ik kom, maar bestel wel een buggy voor me’, liet Henri me twee weken geleden weten over onze afspraak om vrijdag 16 mei de 1e ronde Mr Glow te spelen. ‘We kunnen nog drie weken uitstellen’, opperde ik. ‘Die tijd heeft Louis ons gegeven.’ Maar Henri hield voet bij stuk. Ook al had hij enkele weken geleden van zijn neuroloog gehoord dat die niets aan zijn rugklachten kon doen en had hij niet meer gespeeld sinds Nunspeet. ‘Kom je wat eerder voor koffie en inslaan?, appte ik nog. ‘Inslaan?! Ga zelfs geen oefenswings maken. Zo min mogelijk bewegen!’, appte hij terug. Met gemengde gevoelens ging ik naar de baan; wordt dit een leuke wedstrijd? Henri, wellicht gefrustreerd. Ik, wil zo niet winnen. Nou ja, hij wil zelf spelen, we gaan het zien. Met een stralende lach, roepend ‘Wat is het hier prachtig’, kwam hij aangelopen. ‘Eerst maar de buggy halen.’ Samen stonden we te klungelen bij het hok; Hoe gaat die deur open? Is dit zijn achteruit? Met enige hulp kregen we hem eruit en aan de praat. Toch een paar oefenputjes en de baan in. Henri, ook van rood. Ik, 8 slagen mee. Teveel volgens Henri. Zijn eerste afslag bleef laag, maar kwam ver. Zo ook de tweede slag. Hij verloor de 1e hole dankzij mijn extra slag. Allebei in 5. De tweede halften we. Op de derde, een lange par 4, de moeilijkste, kwam zijn verre afslag in de bunker, maar die speelde hij er geweldig uit. Alleen dankzij een fijne put en een extra slag, won ik deze hole. Inmiddels werd me duidelijk dat Henri zoveel routine heeft dat hij ondanks een paar maanden geen golf heel behoorlijk speelt. Al stond hij inmiddels wel 4 down. Op hole 7, een pittige par 4 vertelde ik hoe tijdens mijn eerste wedstrijd op de Veluwse, een clubgenote in 1 slag bij de berkjes (170m) lag en met de tweede slag (150 m) op de green. Twee puts en daarmee een par. ‘Zo moest het dus’. Prompt deed Henri haar na; zijn eerste gewonnen hole. Opluchting op zijn gezicht. Het was er nog. Hij kreeg er zichtbaar weer geloof in. En hij genoot. ‘Wat een mooie baan is dit’, herhaalde hij. ‘En wat een geweldige dag.’ Intussen slonk mijn voorsprong, we wonnen de holes zo ongeveer om en om. Henri speelde de par 5 prachtig in 5, we halften de par 3 en op hole 15 had ik twee slagen nodig om uit de bunker te komen; nog 2 down. Nu de hole die Henri als eerste won (de Veluwse is een 9 holes baan); we stonden allebei op scherp, lagen samen aan de rand van de green, maar Henri putte tot twee keer te voorzichtig: 3/2. Een dikke omhelzing en een zoen. Terwijl we naar hole 17 gingen bekende hij; ‘Deze wedstrijd heeft twee winnaars. Ik ben zo blij dat ik geen last van mijn rug heb. Ik denk dat ik me gewoon voor Welderen ga opgeven. En misschien ook voor de Gelpenberg. En mijn schaamte voor de buggy, ach dat zit vooral in mij.’ Zelf besefte ik natuurlijk dat Henri zonder zijn rugpauze waarschijnlijk een stuk moeilijker te verslaan was geweest. Op het zonovergoten terras, glas wijn erbij, praatten we na, over schrijven, boeken. Over ego-documenten; schrijfsels van mensen over hun leven, een hype. Henri bestudeert die momenteel. En hoe anders en moeilijk fictie schrijven is voor journalisten. Ik: ’Je fantasie aanzetten’. Henri: ‘Die hebben we misschien wel te lang uit moeten zetten, omdat we ons bij de feiten moesten houden. En nu kunnen we het niet meer.’ Een heerlijke middag. Al schaamde ik me voor de ooit zo vermaarde keuken van de Veluwse; een broodje bal met frietjes, was de daghap. Het is dat er een lekker glas wijn bij stond.
Sponsor Alwin de Rijke is trainer-opleider en directeur van The Sparring Partners. Hij en zijn collega's zijn vooral actief in leiderschap en personlijke ontwikkeling. Een kleiner, maar onderscheidend deel, zijn (anti-)agressietrainingen. Bij de laatste gebruikt hij vechtkunst, een leek zou het gewoon boksen noemen, om sneller door te dringen tot de kern. ,,Praten, vertellen en uitleggen, oké. Als het fysiek wordt, komt het écht binnen.''
Met trots kondigt de NVGJ aan dat Redexim de titelsponsor is van de Nations Cup 2025, het internationale golftoernooi voor golfjournalisten dat dit najaar plaatsvindt op Texel.
Klop gehad ... van mijzelf ,,Je speelt niet tegen míj, je speelt tegen jezelf.'' Michiel van Kleef had het niet duidelijker kunnen stellen. Ik doe het zelf, kampioen holes verkloten. Totaal niet in de wedstrijd. En matchplay is écht een wedstrijd, puur één-op-één. Mijn voorbereiding op het seizen was ook helemaal niks. Pas vier rondje gespeeld sinds oktober vorig jaar. De hele winter mantelzorger geweest voor mijn beide ouders, verpleger/verzorger voor mijn echtgenote Dea na een hele ongelukkige val met de fiets. Surprisereis moeten annuleren, net als onze eigen winterse golfvakantie. Te veel water Vooraf had ik mij mede daarom ook niet echt een voorstelling gemaakt van mijn matchplay op De Purmer. Alleen dat Michiel zijn ballen gemakkelijk 130-150 meter slaat, ik kom vaak niet verder dan 80-90 meter, 100 max. Met slechts vier slagen mee op de moeilijkste holes red je dat écht niet. In theorie verlies je dan bijna elke par 5 en alle lange par 4-en. Gelukkig spelen we de lussen geel-rood. Niet de witte. De holes op wit zijn té lang, de fairways té smal en er is té veel water. En geel-rood is mij altijd wel goed gezind geweest. En toch: de eerste vier holes beginnen slecht. Ik krijg de bal niet fatsoenlijk weg vanaf de tee. Beetje te voorzichtig, misschien, afslaan met een houten 3. Maar toch: op hole 3 sta ik zo maar 1 up. Heel eerlijk, dat punt krijg ik in de schoot geworpen, want Michiel speelt met een verkeerde bal. Ik schrik er zelfs van. Dit kan niet. Klopt helemaal, want prompt gaat hole 4 verloren; twee keer een waterbal. En er komt nog veel meer water, bedenk ik mij. 'Zó zonde' Ik ben de tel kwijt hoeveel ballen ik in het water heb geslagen. Ik schat een stuk of tien. Heel toepasselijk: ik speel met lakeballs. Dieptepunt: met drie slagen voor op de moeilijkste hole van de rode lus sla ik mijn bal twee meter verder in het water. En vanaf dezefde plek nog eens. Weg voorsprong. ,,Zó zonde'', reageert Michiel hoofdschuddend. Doodzonde! Hoe kun je zo slecht spelen? Nu speel je natuurlijk niet alleen. En Michiel slaat soms - voor mij - wereldballen. Hoe kom jij aan handicap 26,5, vraag ik niet begrijpend. ,,Nou ja, dat heb je gezien. Ik sla wel ver, maar alle kanten op. Mijn pro zegt ook dat ik gemakkelijk naar handicap 20 kan. Alleen op deze manier gaat dat niet gebeuren.'' Om vervolgens weer met een hoek zijn bal zoek te spelen. ,,Dat bedoel ik dus.'' Oké. Putten Zo staat Michiel bij de turn slechts 1 up. ,,Alles is nog mogelijk.'' En dat blijkt ook als ik hole 10 win, dankzij een mooie putt. Gelijk! De putter is weer hot vandaag, maar daarvoor moet ik wel eerst op de green zien te komen. Zo blijkt. De volgende holes gaan verloren. Ik hoef niet eens meer te putten. Vier op rij gaan naar Michiel, deels door eigen handelen. Op hole 15 - een par 3 - beleef ik nog even een opleving, maar op hole 16 - een lange par 5 - gaat bij 3&3 definitief het licht uit. 'Je speelt niet tegen mij, je speelt tegen jezelf', herhaal ik de harde maar juiste observatie van Michiel. Michiel, succes in de volgende ronde. En ondanks de smadelijke nederlaag was het toch een aangename golfmiddag. Bedankt!