Nederlandse Vereniging van Golfspelende Journalisten
06.07.2022
Old Course Loenen - het verslag
‘Home of Golf since 1297’
Op dinsdag 5 juli verzamelden zo’n 36 NVGJ leden zich op de Old Course in Loenen voor wat weer een prachtige wedstrijddag zou worden. De zon straalde, af en toe een wolkje, beetje wind, prachtig golfweer. De 9 holes baan is pas 15 jaar oud, maar oogt mooi en volgroeid.Het prachtige clubhuis en dito terras nodigen uit tot een heerlijke kop koffie. Hier zou golf zijn ‘uitgevonden’ in 1297, 725 jaar geleden, zie voor het verhaal hierover elders op de site ‘Golf, een Moordspel’.
Het eerste wat opviel aan de wedstrijdtafel waren de speciaal voor deze gelegenheid (door Ruud Taal) gemaakte scorekaarten, mét ons logo, een complete lay-out van de baan en de mededeling dat er in 2023 een uitbreiding naar 12 holes te verwachten is.Eenmaal in de baan kom je behoorlijk wat hindernissen tegen, veel bunkers en veel water. De lange par 5 7e/16e loopt langs het Amsterdam-Rijnkanaal. Het is een bijzonder gezicht om grote vrachtschepen boven je langs te zien glijden zonder dat je water ziet. Wij leerden tijdens het diner dat de baan op zachte veengrond ligt en dat de greens in de loop de tijd wel een meter zijn gezakt.
Een paar dingen die opvielen:
Martijn en Jeroen namen vroeg in de ochtend hun wekelijkse podcast op. Martijn moest daarna spoorslags weg, een brandje blussen in de personele bezetting bij Golfers Magazine. Gelukkig kon hij weer aanschuiven bij het diner, gestoken in een mooi zomers jasje.
Lia Grooters is (bijna) helemaal terug, chapeau! Alle 18 holes meegedaan, fantastisch om te zien hoe goed het met haar gaat! Ze wilde ook direct goed geïnformeerd aan de slag. Op de par 5 zevende vroeg zij direct aan haar flightgenoten wat de pinpositie was, let wel, met nog een kleine 400 meter te gaan! Er gaat niets boven een goede voorbereiding!
Tijdens het diner zagen de dames er weer opgedoft en afgestoft uit, zoals te doen gebruikelijk. Ook de (meeste) heren hadden moeite gedaan. (Jeroen, Leonard en Ronald, doen jullie volgende keer ook weer mee?) De jasjes waren aan maar, het moet gezegd, alleen Ger Laan had zich een stroppertje omgeknoopt, hulde!
Peter Keijzer had in de ochtenduren nog een zakelijke afspraak en had gemeld dat hij later zou zijn. Hij kon gelukkig nog net bij zijn flight aansluiten, maar dat betekende wel een verkleedpartij in de auto. Zo hoort dat, een beetje moeite doen om met een NVGJ-wedstrijd mee te kunnen doen, dat wordt gewaardeerd!
Voor het diner en de prijsuitreiking verhuisden wij naar binnen. Onze sponsor Duca del Cosma had zeer genereus maar liefst 4 paar schoenen en 6 handschoentjes beschikbaar gesteld, die middels een voucher konden worden besteld. Twee paar schoenen voor de winnaars in A en B, 4 handschoentjes voor twee maal een longest drive en twee maal een neary. De rest ging in de verloting. Hier moet vermeld worden dat Jolanda Swart grossierde in handschoentjes, zowel voor de longest drive (dames) als een neary ontving zij zo’n kleinood, mooi gespeeld! Sponsor Alwin de Rijke won de eerste prijs in A en Madelon Barenbrug in B. De beetje chaotische prijsuitreiking kende ook nog een klein dieptepuntje. In de haast (de barbecue ging uitgeserveerd worden) werd de nummer 2 in A volledig over het hoofd gezien en bleef zijn prijs op de prijzentafel staan. Helaas was Leo van de Ruit al vertrokken toen we daar achter kwamen. Inmiddels is hij door meerdere wedstrijdcommissieleden gebeld met excuses. Hij krijgt zijn prijs bij onze volgende wedstrijd. Jammer natuurlijk dat hij nu niet op de foto staat met alle prijswinnaars. Sorry, Leo!
Hierna kon chef-kok Nicky Cooke een uitleg geven over de procedure tijdens het diner. Hij heeft een slagersachtergrond met als specialiteit barbecue. Het vlees komt van Slagerij De Kroes, een begrip in Hilversum. Wij kregen dus een barbecue aangeboden, maar wel een de-luxe variant, die ook nog eens aan tafel werd uitgeserveerd. Als vooraf was er een saladebuffet met tweekleuren brood, smeersels als aïoli, pesto en tomatentapenade. Nicky zag ons aanvallen en waarschuwde ‘Eet niet te veel brood, er komt nog veel meer!’ Vervolgens kregen wij twee kipspiesjes yakitori (op Japanse wijze), een heerlijk mini-hamburgertje met gesmolten mozzarella en rode uitjes, een mals lamskarbonaadje en tot slot een voortreffelijk stukje zalm met een kruidenkorstje. Nee, ze weten wat lekker is daar in Loenen in Brasserie Cooke’d!
Rest mij nog mijn flightgenoten te bedanken, Marcel Maijer, Jan van Galen en Alex de Vries. Na een dramatisch begin (niet ingeslagen en drukke wedstrijdtafel) keerde het tij en begon ik puntjes te verzamelen. Natuurlijk steeds aangemoedigd en ondersteund door de mannen. Het was fijn Alex weer eens te zien. Hopelijk komt hij nu wat vaker bij onze wedstrijden. Ook Marcel was er weer, na Herkenbosch. Hij kende een sterk begin, een matig middenstuk en een strak en goed einde, goed hersteld! Het zat Jan niet mee met het putten deze keer. Ze wilden niet vallen, maar wel steeds héél dichtbij. Bij die ‘bijna’ puttjes zeiden Alex en/of Marcel steeds “die is goed” of “pak maar op”. Maar, we spelen stableford, dus uitholen! Oké, punt gemaakt. Toen kwam echter onze laatste hole, de par 3 14e. Ik lig naast de green, putt naar de vlag en lig er een metertje naast. Met de derde slag lig ik 2 centimeter naast de vlag. Marcel: ‘die is goed, pak maar op’. En ik, sukkel, pak inderdaad de bal op! Ha, nou heb ik je, riep Marcel uit! Ik sloeg mijn handen voor mijn gezicht. Heb ik 17 holes lang gehamerd op uitholen, ga ikzelf op de 18e in de fout! Oeps!
Het was een prachtige wedstrijddag, op naar de volgende!
Madelon Barenbrug
Old Course Loenen - de uitslag
Altijd mooi om een outsider een wedstrijd te zien winnen: Alwin de Rijke lukte dat op de Old Course Loenen in de A-categorie. Hij bracht 38 stablefordpunten binnen. In de B-categorie sloeg Madelon Barenbrug toe (37), op de voet gevolgd door Sonja van de Rhoer.
A-categorie Plhc stbf
1. Alwin de Rijke 18 38
2. Leo van de Ruit 13 31
3. Léon Klein Schiphorst 16 31
4. Jeroen van Leeuwen 14 30
5. Anton Kuijntjes 9 29
6. Pim Donkersloot 16 29
7. Leonard van Nunen 18 28
8. Jolanda Swart 11 27
9. Alex de Vries 12 27
10. Marcel Maijer 12 26
11. Gerald van Daalen 12 21
12. Hans Terol 18 21
13. Fred Sochacki 12 15
14. Koen Suyk 15 0
16. Martijn Paehlig 7 NR
B-categorie
1. Madelon Barenbrug 31 37
2. Sonja van de Rhoer 25 35
3. Kees Pijnappels 18 33
4. Elaine de Boer 24 33
5. Ruud Taal 25 33
6. Ger Laan 24 32
7. Cor Groeneweg 30 32
8. René Brouwer 22 31
9. Paul Boehlé 26 31
10. Eric Venghaus 14 30
11. John Dekker 26 30
12. Jan van Galen 26 30
13. Lia Grooters 39 30
14. Peter Keijzer 23 26
15. Hannes van de Stadt 24 21
16. Ronald Speijer 18 20
17. Lucy Prijs 29 19
18. Ragnar Niemeijer 28 16
19. William Wollring 27 8
20. Guus van Holland 30 NR
21. Erik Dercksen 26 NR
Onze onvolprezen wedstrijdleider René Brouwer heeft een (eerste) flightindeling in elkaar geknutseld voor onze wedstrijd op De Pan, maandag 29 juli. En die is HIER te zien. Hij laat verder weten dat er geen lunchpakket zal worden uitgereikt, maar na afloop kan iedereen wel genieten van een Surinaams buffet. De eerste flight gaat om 12 uur de baan in. Er zijn 40 deelnemers en iedereen start vanaf hole 1. De wedstrijdleiding vraagt met klem of iedereen op tijd aanwezig kan zijn.
Enkele dagen voordat de NVGJ De Pan aandoet is de vooraanstaande Utrechtse golfclub De Pan getroffen door een felle brand in de machineloods. Vrijwel al het maaiapparatuur is zondagmiddag in vlammen op gegaan. De brandweer was snel ter plaatse om erger te voorkomen. De brand ontstond door de accu van van een dieselmaaier uit 2015, zo wezen beelden van een camera uit. De greenkeepers doen voorlopig hun werk met reserve-apparatuur. Ook schoten andere golfclubs, zoals de Eindhovensche, te hulp met machines die ze momenteel niet gebruiken. Volgens De Pan is verder alles in orde en kan er gewoon gegolfd worden. (Bron: Golf.nl)
Op mijn verzoek vroeg ik Ronald onze onderlinge partij in de verliezersronde op Waterland te spelen. Een afspraak eerder deze week bliezen we af, omdat het zo ongeveer hetzelfde weer beloofde te zijn als een week eerder op sluispolder. De verdaging betaalde zich uit: strakblauwe lucht en windstil! Ronald kreeg 8 slagen mee, maar dat was niet waardoor ik de partij verloor. Vanaf de start kwam ik geen moment in de wedstrijd, mede doordat ik te veel risico's nam. Ronald sloeg alles kaarsrecht en rustig, en kwam zodoende al snel 4 up. Uit het niets wist ik toch nog voor de turn drie holes terug te snoepen en dus het zou op de tweede deel van het parcours nog moeten kunnen. Maar helaas... Vroeger speelde ik graag Stratego en dammen, wat noodzaakt tot slim spel, maar dat zat er vandaag niet in. Ik maakte mij meer druk - met af en toe een flinke krachtterm - om de vele verkeerde keuzes die ik maakte. Achteraf is het makkelijk praten. Misschien dat ik thuis toch maar weer eens, ter voorbereiding op een ronde golf, de Stratego-doos uit de kast moet pakken. Een kleine troost was dat ik hole 14 nog wel wist te winnen, de hole die de naam draagt van mijn legendarische jeugdheld, die alleen op papier een lagere handicap had dan het rugnummer waarmee hij beroemd is geworden. Ronald was zeer aangenaam gezelschap; bovendien heeft hij zijn spel flink verbeterd. Kon ik dat laatste maar over mezelf zeggen, maar door andere sporten (tennis, squash, fitness - wat ik veel vaker intensief en ook met veel plezier doe) blijft het golfspel onder de maat. Ach, 'you can't win them all', zal ik maar zeggen. Golf is vastigheid, dus vaak spelen, regelmatig naar de driving range en de chipping en putting green, etc... Maar door mijn vijfdaagse werkweek is er gewoon tijd te kort. Op het terras was het een lekker biertje met een aangenaam gesprek. ronald vertelde dat het na zijn (vervroegde) pensionering eerst vooral wennen was, maar inmiddels heeft hij nieuwe invulling gevonden. Onder andere als vrijwilliger op communicatievlak bij de laatselijke voedselbank, wat weer uitstekend past bij zijn huidige (zo goed als afgeronde) studie in de communicatie. Hij vertelde ook trots te zijn op zijn echtgenote, die na een dienstverband van veertig jaar bij Ahold nog een mooie promotie heeft gemaakt op het hoofdkantoor in Zaandam. Daar is ze nu duizendpoot voor een aantal leden van de bestuurlijke top van het megaconcern. Bij terugkomst weet ik zeker dat Ronald met zijn benen languit op de bank, aaiend tegen zijn aanloopkat met blauwe ogen heeft gemurmeld "En nu Sonja van de Rhoer..." Ronald, bedankt voor de middag en denk om je kilo's die je toch mee moet torsen. Verhalen van je overheerlijke kookkunsten klonken mij als muziek in de oren, maar wellicht toch ietsje minder opscheppen en vlees minderen? Hartelijke groet.
Daar is geen kruid tegen gewassen, was mij al op de eerste hole duidelijk. Simpele birdie voor Peter van Weel en de meer gebruikelijke bogey voor ondergetekende. Daarna een steady vervolg. Peter reeg de pars als kralen aan een ketting. Terecht zei hij na afloop onder het genot van een drankje en een heerlijke Flammkuchen: 'Als ik maar parren blijf maken valt het kwartje vanzelf mijn kant op'. Want, spelen tegen een plus-handicapper betekent de facto dat er een grotere druk op je eigen spel staat dan gewoonlijk. En dan kun je twaalf slagen mee krijgen, die verdwijnen als sneeuw voor de zon als je tegenstander je zo onder druk kan zetten. Peter had er duidelijk zin in. Mopperde wel wat over langzame greens die ook nog eens net waren bestrooid met een laagje (kalk?)korrels, maar was lovend over de algemene staat van de Euregio-baan in Bad Bentheim. Ondergetekende deed zijn best, speelde best aardig, maar het was allemaal lang niet goed genoeg. Toch was het een genot eens met een speler van dit kaliber door de baan te gaan. Het gemak waarmee Peter zijn ijzers slaat is opvallend. De driver kwam er nauwelijks aan te pas.Met 5 & 3 viel op de vijftiende hole het doek. Voor het restant van dit matchplaytoernooi voorzie ik goede kansen voor Peter. Jeroen mag als eerste zijn borst nat maken. Alle overblijvende deelnemers wens ik vanuit de Grafschaft Bentheim veel succes.
Hannie Verhoeven is één van de twee NVGJ’ers die zich door een artikel op onze website over Het Nieuwe Golfen heeft laten inspireren en daarvoor lessen heeft gevolgd. Zij ging er aanvankelijk een stuk beter door golfen, haalde bijna hc 20, maar is inmiddels weer een paar punten omhoog gegaan. Maar de donderdag dat wij in stralend weer en bij een graadje of 25 op Golfbaan Haverleij onze matchplay wedstrijd speelden, was er zo één dat ik dacht: doen, het Nieuwe Golfen! Alle drives ging recht en ver en hadden een prachtige balvlucht, mede natuurlijk door haar enorm energieke swing. De eerste negen holes ging het nog redelijk gelijk op. Hannie speelde van rood en ik van blauw en zij kreeg twee slagen mee, die beide werden verzilverd. Bij de wisseling van de gele naar de rode lus stond ik 1 down, na 10 en 11, twee holes waar het Hannie meezat en mij niet, stond zij 2 up, en zij bleef vervolgens maar overdreven fanatiek géén fouten maken. Sterker: ze ging steeds beter spelen, met een mooie 20 punten over de tweede negen als gevolg. Ik won pas weer een hole toen de partij al was gespeeld, zij sloot af met een prachtige par (‘Hier nooit een par gespeeld’), geheel in lijn met andere vrolijke noten zoals: ‘Zo ver heb ik hier nooit geslagen’, ‘Hier heb ik nog nooit gelegen’ en ‘Oe, die ging wel heel lekker.’ Ja, Hannie. Ondertussen worstelde ik mij achter haar aan. Bij mij gaat het al anderhalf jaar zelden ‘oei, wat die ging die lekker.’ De fairway slagen en approaches worden door Hannie met dezelfde Nieuwe Golfen techniek uitgevoerd. Een techniek die gebaseerd is op het innemen van je startpositie zoals je de bal bij impact ook wil raken. Dat ziet er soms wel apart uit maar het effect was op deze donderdag fenomenaal. We speelden op Haverleij omdat zij hier lid is geweest, de baan door de regen ongeveer de helft van het jaar dicht is geweest en Hannie – en anderen – ter compensatie gratis greenfees kregen voor introducee’s. Zelf heeft ze hier nu geen lidmaatschap meer, maar een 60 ritten kaart en daarnaast is ze nu lid op Prise d’Eau. Ze speelt overal en nergens, met een zus, vriendinnen of ze doet mee aan Dames middagen, maar ze speelt ook vaak alleen: ‘Negen holes, na het werk, als ik zin heb om even buiten te zijn. In een uur en een kwartier rond, ik vind het heerlijk. Heel raar dat niet veel meer mensen dat graag doen.’ We bespraken ondertussen van alles, zoals mijn hernieuwde poging om met behulp van een dieet van mijn viceraal vet af te komen (Google het maar eens). (Je was een paar jaar geleden wel slanker’. ‘Ja, ja Hannie.’) Dat dieet is Keto. Nadat ik op de sportschool (zeker 4 keer in de week) via een slimme weegschaal was doorgelicht’, omdat ik wel ‘steviger’ werd maar niet echt afviel, bleken alle indicatoren lichaamstechnisch gesproken in orde, behalve dus dat viscerale vet. Aangezien ik veel sport, niet teveel en zeker gezond eet was de conclusie dat alcohol de grote boosdoener moest zijn. Eens kijken of het helpt als ik eventjes geen alcohol meer drink, besloot ik. Maar dan is de stap naar het Keto dieet een kleine: Je mag er niet bij drinken, maar verder kan je er heerlijk en genoeg bij eten, zolang er maar geen koolhydraten in zitten: roerei met wat spinazie, tomaatjes en zalm bijvoorbeeld, rijk gevuld omeletje, magere yoghurt met blauwe bessen. ’s Avonds een groenteschotel in de oven met kabeljauw. Een ei- spek-avocado-paprika bowl: verwennerij. Kaas, vis, kip, ander vlees, het mag allemaal. Het idee is dat als je nauwelijks koolhydraten eet, je vet gaat verbranden. Op het terras bij één zondig alcoholvrij biertje (15 gr koolhydraten, ik mag er tussen de 20 en 50 per dag) en uiteraard zonder bitterballen, hadden we het uitgebreid over haar fotografie activiteiten: ze is nog zeer actief, maar alleen als de klant bereid is er een redelijke prijs voor te betalen. ‘Ze realiseren zich vaak niet dat je aan het bewerken net zoveel tijd kwijt bent als aan het maken. Willen ze daar niet voor betalen, dan ga ik net zo lief golfen, zeker in deze tijd van het jaar.’ Gelijk heeft ze. Hannie, succes in de volgende ronde. Ik wacht weer op volgend jaar.
Ons gewaardeerde lid Andy Houtkamp, bezig met een laatste rondje langs de velden, is woensdagavond in een vol Pim Mulier honkbalstadion tijdens de Haarlemse Honkbalweek in het zonnetje gezet. Hij kreeg vanuit de organisatie van het evenement een door het Koninkrijksteam een gesigneerd shirt. En de KNBSB eerde Andy met de Slugger Award voor zijn jarenlange inzet ter promotie van de honk- en softbalsport in de Nederlandse sportjournalistiek. Ook mocht hij de eerste bal gooien van de de wedstrijd tussen Nederland en Japan (1-5). Beide landen waren al geplaatst voor de halve finale. Andy, de zoon van oud-honkbalinternational en oud-softbalbondscoach Nol Houtkamp, wacht nog één grote klus: commentaar geven voor de NOS tijdens de Olympische Spelen in Parijs (atletiek). Afscheid nemen met goud behoort dus tot de mogelijkheden.