Nederlandse Vereniging van Golfspelende Journalisten
13.10.2020
Regelmatig binden NVGJ-ers ook ‘buiten competitie’ de strijd met elkaar aan. Tweeballen op de home-course van de een of de ander, vierballen samen op de boot naar Texel en soms zelfs meer dan dat. Op Links Valley trof een aantal van de laagste handicappers van de club elkaar voor een rondje strokeplay. Kwamen er eerder zoveel lage handicappers van onze club bij elkaar?
In een tijd waarin Corona ook onze NVGJ steeds meer in een isolement drukt, is het goed om af en toe ook eens spontaan een klein evenement te organiseren om de onderlinge banden aan te halen. In dat kader vond afgelopen woensdag de eerste Elite Cup plaats, een invitatiewedstrijd met slechts acht NVGJ-spelers: Sietse Herrema, Martijn Paehlig, Foeke Collet, Michiel Teeling, Friso Leunge, Gerald van Dalen, Willem Schouten en Pamela Sturhoofd. Waarom juist deze acht voor deze wedstrijd waren geselecteerd is onduidelijk, omdat die criteria alleen bekend zijn bij de Elite Cup-commissie al heeft het er alle schijn van dat het hebben van een lage handicap helpt. Van de acht deelnemers hadden er maar liefst vijf een single handicap.
Onder wonderbaarlijk droge weersomstandigheden werd op de veelgeprezen baan van Links Valley in een stevige bries serieus gestreden in deze strokeplaywedstrijd, waarbij het vooral zaak was de triple en ergere bogeys van de kaart te houden, iets wat niet iedereen lukte. Twee keer deed de NVGJ-elite de omloop op deze 9-holes links course die vooral op en rond de greens geen genade kende voor iedereen die een chip of een putt verkeerd beoordeelde. ‘Oppakken’ was er niet bij. Net zo min als ‘stroke-max’. Doorgaan tot het gaatje. Dat was de opdracht.
Winnaar van de Elite Cup Wisseltrofee werd uiteindelijk de constant spelende Foeke Collet, die vooral op de greens weinig fouten maakte. Zijn bruto score van 85 was met aftrek van 11 handicapslagen net voldoende om Michiel Teeling voor te blijven, die op zijn homecourse met een bruto ronde van 80 (netto 75), wel de ‘Lowest Round’-beker won. Nummer drie Martijn Paehlig ging eveneens rond in 85 slagen voor een netto 75. Slechts één speler moest op een hole een score met dubbele cijfers noteren. De geruchten gaan dat dit hem zijn plek in een volgende editie wel eens zou kunnen kosten.
Friso Leunge, die namens de Elite-commissie de prijzen uit mocht reiken, wist tijdens het diner in het clubhuis te melden dat deze wedstrijd al komend voorjaar een vervolg zal krijgen. Waar en met wie? Niemand die het weet…
Wat kan golf toch een verschrikkelijk frustrerende sport zijn. Dat is natuurlijk geen nieuws voor het gros van de NVGJ'ers, die alles weten van fluffs, toppertje, slices en 3-putts. Ons motto is niet voor niets 'elkaar een leuke dag bezorgen', en niet 'these guys and girls are good'. Maar soms gaan de golfgoden wel heel ver met het geven van lesjes nederigheid.
**Winderig, maar warm ontvangen: NVGJ aanwezig bij Redexim Golfdag** Namens de NVGJ waren we op uitnodiging van Redexim en Barenbrug aanwezig bij de 35e editie van hun jaarlijkse Golfdag. Een traditie waar we als NVGJ graag bij aansluiten, zeker in een jaar waarin Redexim zich als trotse sponsor aan onze eigen Nations Cup heeft verbonden. Martijn Paehlig, Hélène Wiesenhaan, Peter Boogaard en ondergetekende mochten de eer van de vereniging hooghouden. En dat deden we op een plek van formaat: De Pan. De wind maakte het uitdagend, maar het Engelse karakter van de baan kwam er prachtig door tot zijn recht. Naast een stevige ronde golf stonden ook demonstraties van nieuwe machines op het programma, en was er bijzondere aandacht voor greenkeeper Marcel Bossinade. Hij ontving de Cees de Bree Innovation Award voor zijn niet-aflatende inzet en innovatieve werk op De Pan. Terecht en verdiend. Dank aan Redexim en Barenbrug voor de uitnodiging, de goede organisatie en het warme ontvangst. Wij kijken nu al uit naar oktober, wanneer we hen op Texel mogen ontvangen voor The Nations Cup.
Mijn golftas met een bagage van clubs, handschoenen, ballen maar vooral herinneringen. Van iedere club weet ik nog precies waarop ik kon vertrouwen. Mijn King Cobra Driver 10.5 was mijn beste maatje. Mijn Scotty Cameron met daarop de tekst “Bedankt voor 10 mooie Belek-jaren. Jouw golfvrienden” Het balletje waarmee ik de enige hole-in-one heb geslagen. Nu zijn het alleen nog maar emotionele herinneringen. Daar kunnen criminelen gelukkig niet aankomen.
Van radio tot televisie, van print tot fotografie: NVGJ'ers waren op vrijwel elk mediapunt aanwezig van het KLM Open. Een korte terugblik op het toernooi met al het werk van de NVGJ-ers. Voorzien van fantastische foto's van ons lid, Jan Kok.
De voorspellingen waren zo dramatisch dat Cara de dag voorafgaand de matchplay match belde om te checken of we wel moesten gaan. Het werd een go. Op Cara’s thuisbaan de Waterlandse scheen de zon in de ochtend. Dat was positief. Cara was positief en vrolijk. Ze speelde van geel. En hoe. Vaak lagen haar afslagen verder dan mijn vermoeide pogingen. Vermoeid, ja dat is de samenvatting van mijn spel. Een klein pijntje in de bil is een vermoeide tred geworden. Strompelen dus. En pijnscheuten bij iedere slag. Cara sloeg recht en ver. Ik in het hoge gras met strafballen tot gevolg. De achterstand ging snel naar niet meer in te halen. Het weer werd slechter en na 13 zijn we teruggegaan. Bijna droog. Ik afgegaan. 1 hole gewonnen. Nu langdurig pauze en niet meer spelen. Hup Cara, je was de beste.
Het woord van vandaag : ENERGIE Energie: de zon en wind vertaalde dit naar paraplu's op onze golfkarren die vervolgens zeeeer regelmatig door de wind omgeblazen werden, te lachwekkend ( wat doen we verkeerd?) Energie: heb je ook nodig in je lijf om een goede golfswing te kunnen maken. Helaas Pamela had op een avontuurlijke vakantie simpel met een teen tussen de deur gezeten: net een paar dagen weer schoenen aan en aan de asperines om vandaag een beetje te kunnen lopen. Ik ben een beetje te fanatiek met golfen en met mijn hypermobiliteit geeft dat weer heupproblemen.( hup wat paracetamol erin) Je begrijpt het al de lamme en de blinde liepen, wel heel gezellig, rond op de mooie golfbaan van Landgoed Bergvliet. Over onze scores zullen we het dus maar niet hebben, ballen zoeken was een terugkerend onderdeel, dat zegt genoeg. Toch komt kwaliteit altijd boven drijven en dan kijk ik met bewondering naar een prachtige approach van Pamela naar de green. Op enig moment was de energie echt op en lonkte het terras dus de laatste holes hebben we niet meer uitgespeeld. Gezellig nog een hapje gegeten met wel genoeg "praat" energie om elkaar weer wat beter te leren kennen: we hebben elkaar echt ontmoet!