Nederlandse Vereniging van Golfspelende Journalisten
25.03.2022
Hoe je het ook wendt of keert: de wereld heeft wel eens betere tijden gekend. Het klimaat, corona en nu weer een oorlog aan de rand van het continent…het is om mismoedig van te worden. Een veelgekozen ‘oplossing’ is om de nieuwsconsumptie fors terug te brengen, en hoewel die prima werkt, weet ik een methode die nog beter werkt. Ga op golfreis.
Uit. Ik heb ze allemaal uitgezet. Als fervent nieuwsjunkie – nee, echt niet alleen maar golfnieuws – komen de wereldgebeurtenissen via tal van kanalen tot me. Een ochtend- én een middagkrant? Check. Pushberichten van nieuwssites en persbureaus uit verschillende landen? Natuurlijk. Om over de herhaalde gang langs de pagina’s 101, 601 en 801 nog maar te zwijgen. (Geen idee wat dit is? Sorry… boomertalk). Maar ineens, ineens kon ik het niet meer hebben. Een dag nadat de heer P vanuit M liet weten ‘de nucleaire strijdkrachten op scherp te zetten’ zei een stemmetje dat het misschien ook wel eens goed geweest was met dat alles willen weten. Alles nú willen weten.
Ik herkende dat stemmetje. Ik hoorde hem ook toen de koude oorlog enkele decennia geleden nog eenmaal oplaaide. Sterker, ik kon me nog maar al te goed voor de geest halen dat dat stemmetje me nauwelijks twee jaar geleden ook al bestraffend toesprak. ‘Je hoet echt niet alles te weten over dat virus. Een beetje volgen is echt goed genoeg hoor.’ Precies zoals het gaat als het aan tafel wéér over de klimaatveranderingen gaat. Ik weet dat het erg is. Ik weet dat we moeten doen wat we kunnen. Maar het er elke dag, bij iedere gelegenheid over hebben trek ik simpelweg niet. En dus heb ik inmiddels geen pusberichten meer op de mijn telefoon, ligt datzelfde toestel veel vaker dan voorheen werkeloos op mijn bureau (best lekker eigenlijk…) en zit ik op een nieuwsdieet van driemaal daags naar 101.
Alleen… er aan ontkomen doe je niet. Waar je ook gaat, gezichten staan op bezorgd, gesprekken gaan binnen twee seconden over deze of gene naderende ramp en hoe de zon ook zijn best doet, de donkere wolken zijn nooit ver weg. En opnieuw: ik weet dat het erg is. Ik weet dat we moeten doen wat we kunnen. Maar het er elke dag, bij iedere gelegenheid over hebben…
Er is echter een plek waar alle ellende van de wereld niet lijkt te bestaan. Omdat je telefoon diep onder in de tas zit. Omdat je bezig bent met andere dingen. Omdat de omgeving en de bezigheden je dwingen met die andere dingen bezig te zijn.
De golfbaan.
De afgelopen weken mocht ik, dankzij het opheffen van de meeste covid-restricties, weer een aantal keer op reis. Zowel op Emporda in Spanje als op Costa Navarino in Griekenland beperkte het leed van de wereld zich tot een gesprek na afloop van de ronde op het terras. Dat kon het stemmetje in mijn hoofd prima hebben. Al sprak hij er wel streng achteraan: ‘Consumeer je nieuws met mate, denk niet alleen aan het leed van de wereld maar ook aan jezelf. Anders moet je weer op reis hoor!’
(Deze column is eerder ook gepubliceerd op de website van Pin High)
De editie 2025 van de Jaski Open op Sluispolder, voor de tweede keer ook een major, is volgeboekt. Alle 49 plaatsen zijn bezet, evenals alle stoeltjes van de zeven buggy’s die we tot de beschikking hebben. Nieuwe aanmeldingen komen op de wachtlijst. In tegenstelling tot wat eerder is aangegeven, starten we niet om 12 uur maar gaan de eerste flights, op 1 en 10, om 11.31 de baan in. De laatste flights vertrekken om 12.20. Jaski is al vele jaren zo'n beetje de populairste wedstrijd in het seizoen: dankzij de royale sponsoring door Willy Hoogland heeft de wedstrijd een sublieme uitstraling. En nu er bonuspunten te verdienen zijn, van 80 aflopend naar 10 voor de eerste acht in beide categorieën, is de wedstrijd nog eens extra aantrekkelijk. Mocht je, om wat voor reden, toch niet mee kunnen doen, laat dat dan tijdig weten: dan kunnen we anderen blij maken.
Wat kan golf toch een verschrikkelijk frustrerende sport zijn. Dat is natuurlijk geen nieuws voor het gros van de NVGJ'ers, die alles weten van fluffs, toppertje, slices en 3-putts. Ons motto is niet voor niets 'elkaar een leuke dag bezorgen', en niet 'these guys and girls are good'. Maar soms gaan de golfgoden wel heel ver met het geven van lesjes nederigheid.
**Winderig, maar warm ontvangen: NVGJ aanwezig bij Redexim Golfdag** Namens de NVGJ waren we op uitnodiging van Redexim en Barenbrug aanwezig bij de 35e editie van hun jaarlijkse Golfdag. Een traditie waar we als NVGJ graag bij aansluiten, zeker in een jaar waarin Redexim zich als trotse sponsor aan onze eigen Nations Cup heeft verbonden. Martijn Paehlig, Hélène Wiesenhaan, Peter Boogaard en ondergetekende mochten de eer van de vereniging hooghouden. En dat deden we op een plek van formaat: De Pan. De wind maakte het uitdagend, maar het Engelse karakter van de baan kwam er prachtig door tot zijn recht. Naast een stevige ronde golf stonden ook demonstraties van nieuwe machines op het programma, en was er bijzondere aandacht voor greenkeeper Marcel Bossinade. Hij ontving de Cees de Bree Innovation Award voor zijn niet-aflatende inzet en innovatieve werk op De Pan. Terecht en verdiend. Dank aan Redexim en Barenbrug voor de uitnodiging, de goede organisatie en het warme ontvangst. Wij kijken nu al uit naar oktober, wanneer we hen op Texel mogen ontvangen voor The Nations Cup.
Mijn golftas met een bagage van clubs, handschoenen, ballen maar vooral herinneringen. Van iedere club weet ik nog precies waarop ik kon vertrouwen. Mijn King Cobra Driver 10.5 was mijn beste maatje. Mijn Scotty Cameron met daarop de tekst “Bedankt voor 10 mooie Belek-jaren. Jouw golfvrienden” Het balletje waarmee ik de enige hole-in-one heb geslagen. Nu zijn het alleen nog maar emotionele herinneringen. Daar kunnen criminelen gelukkig niet aankomen.
Van radio tot televisie, van print tot fotografie: NVGJ'ers waren op vrijwel elk mediapunt aanwezig van het KLM Open. Een korte terugblik op het toernooi met al het werk van de NVGJ-ers. Voorzien van fantastische foto's van ons lid, Jan Kok.
De voorspellingen waren zo dramatisch dat Cara de dag voorafgaand de matchplay match belde om te checken of we wel moesten gaan. Het werd een go. Op Cara’s thuisbaan de Waterlandse scheen de zon in de ochtend. Dat was positief. Cara was positief en vrolijk. Ze speelde van geel. En hoe. Vaak lagen haar afslagen verder dan mijn vermoeide pogingen. Vermoeid, ja dat is de samenvatting van mijn spel. Een klein pijntje in de bil is een vermoeide tred geworden. Strompelen dus. En pijnscheuten bij iedere slag. Cara sloeg recht en ver. Ik in het hoge gras met strafballen tot gevolg. De achterstand ging snel naar niet meer in te halen. Het weer werd slechter en na 13 zijn we teruggegaan. Bijna droog. Ik afgegaan. 1 hole gewonnen. Nu langdurig pauze en niet meer spelen. Hup Cara, je was de beste.