Net echte mensen

Naar topgolf kijken is een groot genoegen, net zoals het tegelijkertijd eigenlijk een verschrikking is. Hoewel je weet dat elke vergelijking met ons eigen geknutsel volledig mank gaat, is het soms toch confronterend om te zien hoe de beste spelers van de wereld het spel benaderen. Maar soms, heel soms, laten de wereldtoppers óns groeien.

Het spelletje dat de heren elitegolfers spelen lijkt nog maar weinig op dat wat wij golf noemen. De aftstanden, de brute kracht, de precisie, het gebeurt nog maar zelden dat ik denk ‘dat kan ik ook’ (ook niet bij de vrouwen trouwens, maar dat terzijde) al was dat wel wat ik mezelf hoorde zeggen toen Jon Rahm op de achtste hole van Augusta National een bal keihard de bossen in topte. De onvervalste ‘hazennaaier’ kwam geen moment meer dan vijftig centimeter los van de grond, maakte nog wel heel wat meters, maar eindigde ruim van het doel en tussen de hoge bomen. Rahm keek verstoord naar zijn clubblad, schudde zijn hoofd, en vervolgde zijn weg. Ook hij wist op dat moment direct dat hij een ongekend slechte bal had geslagen, maar ook dat hij dat bij de volgende slag zeker goed ging maken.

Het is precies dat moment waar het voor ‘ons’ goedwillende amateurs meestal misgaat. Een slechte bal willen we uit alle macht compenseren, zelfs als de ligging nog slechter is dan de ligging waar de problemen mee begonnen. Dat een overhangende tak onze swing belemmert, dat het gat waar we de bal doorheen moeten krijgen niet veel groter is als een hoepel of dat de kansen op succes nog veel kleiner zijn dan dat… we nemen het niet waar, of weigeren in elk geval het waar te nemen. Eén verloren slag is immers genoeg. Niet laf terugtikken nu, maar het verloren terrein in één keer goedmaken. Waarna het vervolg zich laat raden…

Dat is iets wat de pro’s nooit overkomt. Of, bijna nooit, want wie zich eerder genoemde achtste hole van Rahm nog herinnert weet wel beter. Het door hem gekozen gat leek groot genoeg, maar vandaag niet. Hij raakte de boom vol en lag daardoor nóg verder in de problemen, hetgeen me nóg bekender voorkwam dan voornoemde hazennaaier. Onwillekeurig moest ik terugdenken aan andere momenten die van kwaad tot erger gingen. Derksen die in (bijna)gewonnen positie een tien maakte in Parijs. Kevin Na(externe link) die wel uit de bosjes dacht te kunnen spelen, maar dieper en dieper in het moerras zakte op weg naar een 16. Met als absoluut dieptepunt – hoogtepunt zo je wilt – de +19 die als officieel hoogste score op een hole ooit in de boeken staat. Hoewel aanwezigen meenden dat Ray Ainsley eigenlijk 23 slagen boven par scoorde.

En dan heb ik het (Uit respect? Uit ongeloof?) nog niet eens gehad over de tien van Tiger(externe link) in de laatste editie van The Masters. Een tien! Op een par-3… Woods! Denk daar maar aan als je de volgende keer richting hole worstelt. In iedereen schuilt een Tiger. Of in iedereen schuilt een rommelaar. Beslis zelf maar wat de prettigste gedachte is maar onthoud dat ook topgolfers soms net mensen zijn.