Nederlandse Vereniging van Golfspelende Journalisten
01.10.2021
Nations Cup 2021: 'de kop is er af'
Werelddierendag, HLF11 lokale tijd, 26 graden in de schaduw: de elfmans/vrouws delegatie van de NVGJ stelt zich in slagorde op op de tee-box van hole één van de Lopesan Meloneras Golf voor de groepsfoto. Zo’n foto die ergens in de toekomst bestudeerd gaat worden, met opmerkingen als “Hé kijk: hij of zij was er toen in 2021 ook bij bij de wedstrijd voor de Nations Cup op Gran Canaria”.
Eindelijk mogen we los, is de overheersende gedachte bij het NVGJ-team. Want wat is er veel aan voorafgegaan voor het zover is, dat de golfpolo’s en de golfschoenen mogen worden aangetrokken om tijdens de Nations Cup 2021 de golfhandschoen op te nemen tegen de golfspelende journalisten uit de acht andere deelnemende landen.
Vooral non-playing captain Madelon moet hierbij in het zonnetje worden gezet. Enerzijds voerde ze wekenlang regelmatig overleg met de organisatie over waar, wanneer en hoe het internationale Nations Cup 2021 toernooi gestalte zou krijgen. Anderzijds was ze druk doende om binnen de NVGJ-gelederen een team op de been te krijgen. Enkele ervaren Nations Cup gangers, zoals Sonja, Fred, Leo en Willem hadden zich al snel aangemeld. Rookies als Hélene, Ger, Louis en Christiaan sloten zich aan.
Na het trainingskamp op de Veluwse Golf Club werd besloten dat ook Karin Mulder, de partner van Christiaan, en Boudewijn van de Rhoer, de partner van Sonja, deel uitmaken van de NVGJ-delegatie, die — goed geluimd — voor volk en vaderland gaat proberen dit keer eindelijk eens weg te blijven uit de onderste regionen van het eindklassement. Er gingen zelfs stemmen op dat ”we” dit keer maar eens moeten proberen in het linker rijtje te eindigen. Kijk, dat is de spirit.
Flinke investering
Vóór het team op Gran Canaria aan de slag kan, moeten eerst nog de nodige hobbels worden overwonnen. Vliegtickets regelen is tegenwoordig een fluitje van een cent. Maar dan komt het: reizigers naar Spanje – en dus ook naar Gran Canaria – moeten een Spaanse gezondheidsverklaring, de SpTH, invullen en downloaden op hun mobielen telefoon. Een geprinte versie meenemen mag ook.
Ik zal u de details van dit gepruts besparen. Maar gemiddeld waren we daar allemaal veel tijd en stresshormonen aan kwijt. Waar bijkomt dat je de definitieve verklaring, dat je geen corona hebt, maximaal 48 uur vóór vertrek mag invullen. Als dat invullen dan niet soepel gaat, is een bezoek aan de computerspecialist (Ik beschrijf even mijn geval) de enige oplossing. Waarbij ik dan mocht constateren dat de knappe kop bij het Gooisch Computerhuis er ook de nodige moeite mee heeft.
Verder vergt de deelname aan de Nations Cup van alle deelnemers een flinke investering. Vliegtickets noemde ik al. En het vervoer van de golftas is natuurlijk niet gratis. Hotelkosten het zevendaags verblijf met logies en ontbijt in het overigens van alle luxe voorziene Lopesan Villa del Conde Resort & Thalasso: 745 euro. Voor vier dagen golf spelen bij het toernooi mag iedere deelnemer 200 euro greenfee overmaken aan de organisatie. Zodat, terwijl er namens de NVGJ nog geen golfbal door de lucht heeft gevlogen, ieder deelnemer p.p. al minstens zo’n 1250 euro heeft uitgegeven.
Compleet raadsel
Op Texel werd door iemand gesuggereerd dat de NVGJ een contributie-verhoging zou doorvoeren om zodoende de deelnamekosten van de Nations Cup te kunnen vergoeden. Dit is pure flauwekul, nonsens, lulkoek, fake-nieuws. Voor alle duidelijkheid: de NVGJ draagt geen cent bij. Alle kosten komen voor rekening van de Nations Cup deelnemers zelf. Dat is altijd zo geweest. En zal ook altijd zo blijven. Waarom iemand, die nog nooit met de Nations Cup heeft meegespeeld en ook dit jaar helemaal niets heeft meegekregen van de Nations Cup perikelen, dit soort onzin vertelt, is mij een compleet raadsel. Zo’n misplaatste grap over een contributieverhoging is verder natuurlijk van de zotte.
Twee banen
Enkele Nations Cup gangers arriveren al op vrijdag in Maspalomas. Anderen komen op zaterdag en zondag aan. In de loop van het weekend raakt de gehele NVGJ-delegatie gaandeweg compleet. Om de team-spirit te verhogen wordt de gezamenlijke welkomstborrel besloten met een peptalk van Madelon. Vooral de door de organisatie verstrekte informatie over de spelvormen, vindt gretig aftrek. Nations Cup 2021 wordt gespeeld op twee banen: Lopesan Meloneras Golf (woensdag) en donderdag op de uit 1891 stammende Real Golfclub de Las Palmas, in het heuvelachtige, kraterrijke achterland van de hoofdstad van Gran Canaria. (Real niet uitspreken uit riel, maar als réal, dus koninklijk).
Op woensdag spelen we op Lopesan Meloneras Golf volgens de Spaanse variant van scramble-á-deux. Op donderdag op de Koninklijke volgens four-ball betterball. Non-playing team-captain Madelon maakt de pairings bekend: Hélene en Louis; Karin en Fred; Christiaan en Boudewijn; Sonja en Leo; Ger en Willem.
Twee gezichten
Laatstgenoemd tweetal was al op vrijdag aangekomen op Gran Canaria. Na vooruitbetaling van de greenfees mogen ze op zondag vast een oefenronde spelen op Lopesan Meloneras Golf. Deze prachtig aangelegde baan aan de rand van Maspalomas heeft twee gezichten. Bij de eerste negen heb je het gevoel dat je in een soort palmen-oase loopt. Maar liefst 3100 palmbomen omlijsten de negen inland-holes. Gezien de ondergrond van de baan: sahara-zand (”klapzand”, maar dan nog fijner) en gedroogde lava, is het een mirakel dat er zo’n mooie groene oase is ontstaan. Alle fairways zijn op een enkele kale plek na prachtig groen, tussen de vele palmbomen vind je doorgaans vrij gemakkelijk je bal terug. Op de greens loop je op een soort pluisachtig gras. Niet snel, maar wel mooi gelijkmatig groen en zo kort mogelijk gemaaid. Kortom, een genot om te spelen en een lust voor het oog.
Bij de tweede negen is sprake van pur-sang links-golf in zijn oervorm. Als je bijvoorbeeld De Domburgsche een links-baan noemt, dan is Meloneras een links-baan in het kwadraat. Op zeven van de negen holes van de tweede negen komt aan de rand van de oceaan volop de westelijke oceaan-wind in her spel. Vooral op hole 14, waar de heren een schrikbarend diep ravijn mogen proberen te overbruggen met een balvlucht van minstens 160 meter, vormt – om het maar eens flauw te zeggen -: een uitdaging.
Moeder Natuur
Bij de Koninklijke van Las Palmas is eer sprake van een pure inland-baan. Enigszins verscholen in het achterland van de eiland-hoofstad ligt daar het dit jaar precies 130 jaar bestaande 18 holes tellende parelsnoer aan de robe van Moeder Natuur. Dat de buschauffeur over een bochtige bergweg zonder krassen en builen de parkeerplaats weet te bereiken is een wonder.
Vanaf het terras van het karaktervolle clubhuis kijk je uit over de holes negen en achttien. Likkebaardend lekker genieten golfspelers hier dus al 130 jaar van. En nu mogen wij er vandaag (dinsdag) vast een oefenronde spelen. Op biljartlaken-achtige greens en fairways die vaak geheel uit gras bestaan en op enkele andere holes vanaf de tee grote stukken lava-achtige hindernissen kennen, waar je je stokken liever niet aan waagt.
Uiteraard neary’s
Bij de oefenronde van de NVGJ-delegatie op Meloneras was er uiteraard op elke par drie hole een neary uitgezet. Want geen NVGJ-wedstrijd zonder neary’s op de par drie holes! Omwille van een juiste geschiedschrijving de uitslag: Hole drie, een water-hole met 150 meter carry om droog de overkant te halen: niemand; Hole 5: Ger; Hole 7: Madelon; Hole 12: ex-aequo (!): Hélene en Sonja, Hole 15: Madelon.
Na de twee oefendagen op Meloneras en de Koninklijke van Las Palmas sprak iemand de woorden: ”De kop is eraf. Nu gaan we voor het eggie”. Zo is het maar net. Dus dit epistel wordt ongetwijfeld vervolgd.
Willem van de Elskamp
We gaan met de NVGJ terug naar De Goyer. Terug naar die baan die bij iedereen in het geheugen gegrift staat: waar ooit een slagboom naast lag en wij dat dagdeel het enige gezelschap waren. Niemand heeft ooit schuld bekend, al vond het bestuur destijds dat we de helft van de kosten moesten dragen. Zo gaat dat bij ons.
Ze zijn onderhand allemaal weer thuis. Een mooie ervaring rijker, soms een illusie armer. De surprisereis kende inderdaad enkele mooie verrassingen. Maar net als met golf: niet elke slag is raak. Zeker niet op een beest van een baan als La Galiana of de derde achtereenvolgende golfdag in combinatie met greens die het slechtste in je naar boven halen. Lees mee! Zestien uit Nederland aanvliegende golfers en vier die al een deel van het jaar in Spanje wonen; allemaal in afwachting van het moois dat deze nieuwe NVGJ-golfreis hen zal brengen. Ze komen om te golfen, maar dat gaat gepaard met gezelligheid, humor en zelfspot over soms magere wedstrijdresultaten. Maar ook goede gesprekken en - overdenkingen. Want het leven in Spanje is goed ... je zou hier - in de winter - prima kunnen wonen ... Grenzend aan onbegrepen klein en groter leed is de vaststelling - al op de eerste golfdag - dat sommigen ineens niet meer kunnen putten. ,,Met twee slagen op de green en met vier puts eraf. Hoe kan dat nu?'' Of; ,,die greens zijn gewoon niet te lezen. Hoe dan?'' Ook: ,,Ik raakte de bal amper aan en dan ligt 'ie toch ineens verder dan van waar ik begon.'' Erger: ,,Ik heb vandaag écht geen bal geraakt. Nog nooit zó slecht gespeeld.'' Hoogste score Wie die ervaringsdeskundigen waren, dat laten we in het midden, want iedereen had verdeeld op drie speeldagen wel een gelijke ervaring. De NVGJ speelde twee keer gecombineerd drie lussen op La Sella en de 18-holes bergbaan La Galiana. La Sella dit najaar nog host van de European Ladies Tour en La Galiana het beste te omschrijven als 'een beest van een baan'. Vaker smalle fairways, maar weinig meters vlak en dan loopt de baan ook nog eens af. Buggies moesten te vaak op het pad naast de baan blijven. Met verhoogde afslagplaatsen en sterk aflopende fairways en greens is het een aanslag op je conditie. ,,Misschien iets te moeilijk voor de meesten'', constateren we later in het clubhuis. Toch werd uitgerekend op La Galiana de hoogste score behaald. Sponsor Eric Venghaus putte 36 stablefordjes. ,,Ik speelde vandaag onbevangen. Ik zag die baan wel liggen in het dal en dacht ook meteen: Onmogelijk! Maar oké, gewoon spelen; we zien wel.'' Reis- en wedstrijdleider Ger Laan zag dat het goed was. Al speelde hij zelf met gemengde gevoelens. ,,Ik krijg idioot veel slagen mee. Dat komt omdat mijn handicap zo is gestegen de laatste tijd. En dan speel je jezelf ineens dik in de punten. Ik schaam me dood'', was zijn reactie. Overall winnaar Zijn hoge handicap leidde indirect tot overall winnaar met opgeteld 81 stablefordpunten . Met als podiums een derde plaats op La Galiana (29 punten) en een tweede plaats op de tweede en laatste dag op La Sella (27 punten). Ook Marijke Brouwers speelde weer zo constant als een Zwitsers uurwerk met 27 punten op de eeste dag op La Sella (3e) en tweede op La Galiana met 31 punten. Er wrong zich nog een andere vaste waarde tussen de eindranking: sponsor Jolanda Swart. Zij werd tweede met 79 punten. Dat was vooral te danken aan haar dagwinst op de tweede speeldag op La Sella met 31 punten. Saillant detail is dat ze die hoogste score combineerde met caddiën voor flightgenote Janneke Koster, die tot haar eigen verbazing ook nog een par sloeg. Vermeldenswaardig zijn ook de dagwinst van Henk Koster op dag één op La Sella en de derde plaats van Eric Dercksen op de laatste dag op La Sella (26 punten). Er werden nog twee birdies gescoord door 'gasten' George Baars en Ronald van Zanten. Het waren vier heerlijke dagen golfen in redelijk goed weer, good food & drinks in een prima sfeer en met hele prettige reisgenoten. Met dank aan Hans Terol, die er overigens zelf niet bij was en onze Spaans sprekende reisleider Ger Laan. Vliegen Maar dan komt ook weer het moment dat je moet terugvliegen. En helaas is dat met Transavia. Op de heenreis vanaf Amsterdam 's ochtends al bijna 1,5 uur vertraging en nu 's avonds 3 uur vertraging op Alicante. Meer dan een halve dag van mijn verjaardag (67; pensioen!) doorgebracht op mogelijk het vreselijkste vliegveld in Europa! Over vliegen met Transavia gesproken. Wat een armoede, wat een flutmaatschappij. Pakweg driekwart vliegt - extra betaald - priority. Kunnen ze ieder een extra stuk bagage meenemen aan boord. Als je niet meegaat in deze vorm van zakkenrollen (100 euro extra p.p.) voor priority, dan vind je uitpuilende bagagevakken boven je stoel als je als C-klasse het vliegtuig binnenstapt. Controle op maximale afmeting of gewicht is nul. Interesseert Transavia geen reet. ''Ken ik effe vanghu''. Om 23.10 wensen twee van die groen-donkerblauwe luchtzussen ons zonder blikken of blozen een 'goede avond' en 'zeggen: welkom aan boord'. Hoezo 'avond'? Het is zo goed als nacht. Transavia je bent gewoon drie uur te laat. Wéér te laat. Neanderthaler En dan sommige passagiers. Je kunt flinke pech hebben. Voor mij op stoel 20C zit een Neanderthaler; type Fred Flinstone. Groot, vierkant hoofd met een kop ongewassen haar. Stinken! Mogelijk een tijdje geleden voor het laatst gewassen met hele goedkope, ranzige shampoo of met dierlijk vet. Dat is duidelijk gaan gisten en het vet op zijn hoofdhuid is gaan schiften. Zoiets. Bij de eerste mogelijkheid gooit hij de rugleuning achterover. Zijn vieze, smerige pruik boven mijn neus. Na drie keer gevraagd te hebben of hij 'die viezigheid uit mijn gezicht wil halen', weet ik: laat maar. En weer gaat de rugleuning naar achteren. Alicante is aanvliegplaats voor camping Benidorm, vertel ik mijzelf. Vervolgens kom je 's nachts aan op Schiphol op een verlaten D-pier. In de verte zien we de verlichting van het luchthavengebouw. Is ook nog één van de loopbanden stuk. Bagage ophalen in hal 3, dan naar de uitgang; dus de hele luchthaven over. Compleet gesloopt stap ik in de taxi die gelukkig wel op tijd is. Als we eindelijk 's nachts om 3 uur thuis zijn denk je toch: kunnen we volgende keer niet met de auto of de bus? Of met de boot ...
Zo'n 20 leden van de NVGJ familie (met aanhang) genieten momenteel van de surprisereis in het Denia Marriot Golfresort & Spa tussen Valencia en Alicante in Spanje. Henk Koster stuurde ondermeer deze foto waarop Marijke, Dea, Janneke en Jolanda (vlnr) op staan. Marijke en Roderik bezochten op weg naar Denia een Spaanse poppenfabriek, waar bijzondere 'newborn' poppen gemaakt worden. Deze poppen lijken net echte baby's. Op verzoek werd de door hen voor een kleindochter gekochte babypop getoond en meteen als echte baby gekoesterd..
Ons gewaardeerd bestuurslid en fantastische fotografe Hélène heeft een schitterend boek gemaakt met foto's en teksten van het Team Para/Atletiek. Al jaren is zij verbonden als fotograaf aan dit team en reisde met hen de hele wereld over naar WK's en Olympische Spelen om de meest prachtige foto's te maken. Dat heeft geresulteerd in een indrukwekkend fotoboek met bijzondere teksten over het ontstaan van het Team, verhalen over wat de atleten hebben moeten doormaken en hoe keihard er getraind wordt. En hoe zwaar de weg naar succes was. Wat de atleten in hun kinderjaren hebben moeten horen tart ieders verbeelding: 'Kun jij dat wel?', 'Je mag niet alleen in een kano en je krijgt ook geen peddel want dat kun je toch niet', 'jij kan geen veterstrikdiploma halen', en meer van dat soort kwalijke opmerkingen. Dit boek gaat over nooit opgeven, of zoals atleet Fleur Schouten zei: 'Never ever, ever, ever give up. Titel van het boek: No Excuses, de spijker op zijn kop.
Tijdens de jaarlijkse slotavond van de Nederlandse Vereniging van Golfspelende Journalisten (NVGJ) is de Golfpersprijs 2025 uitgereikt aan Niels Hooft. Hij ontving de prijs voor zijn bijdrage aan de golfjournalistiek door zijn talloze video's op Youtube en social media.
De slotavond van de NVGJ had alles: spanning, drama en een flinke dosis Murphy’s Law. In de A-categorie kroonde Foeke Collet zich tot tweevoudig kampioen van de Charles Taylor trofee. Halverwege de ronde ging hij nog languit op de grond liggen na een lullig chipje waarbij het in zijn rug schoot. Toch sprokkelde hij onverstoorbaar 36 punten bij elkaar. Mr. 34-35-36 zat dit keer aan de hoge kant. “Never underestimate the injured man,” bleek het motto van de avond.