Nederlandse Vereniging van Golfspelende Journalisten
08.07.2020
Vier Honourable Gentlemen met een redelijk lage handicap, dat belooft wat voor de zesde partij van het NVGJ Virtuele Golfkampioenschap in de Duca Golf Experience op dinsdag 7 juli 2020. Van dit kwartet meldt Martijn Paehlig dat hij onlangs z’n handicap heeft verlaagd naar een alleszins fraaie 7,7. Voor de drie andere spelers, Gerald van Daalen, Leo van de Ruit en Fred Veldman, betekent die lage handicap van Martijn een extra motivatie. Want hoe mooi is het als je op Pebble Beach wint van een single-handicapper…
Vóór deze golfpartij in het hoofdkantoor van onze sponsor Duca del Cosma begint, wordt er eerst gefilosofeerd over het al dan niet doorgaan van het KLM Open 2020. ”Er hangt belangrijk nieuws in de lucht. Aan het eind van de dag weten we meer”, zo bouwt de hoofdredacteur van Golfer’s Magazine de spanning nog wat op. Staande de wedstrijd wordt hij gebeld door toernooi-directeur Daan Slooter. Maar ook dat telefoontje levert geen witte of zwarte rook op.
U snapt dat we ons bevinden in het hoofdkantoor van Duca del Cosma. Ook daar is iedereen superbenieuwd naar de witte of zwarte rook. Want als sponsor van het KLM Open hoopt Duca del Cosma op de Bernardus Golfbaan in Cromvoirt, de nieuwe locatie voor het KLM Open in 2020, 2021 en 2022, in het promodorp weer een grote stand te kunnen bemannen/bevrouwen. Waar honderden bezoekers kunnen worden verblijd met zo’n paar prachtige Duca del Cosma schoenen. Als u dit leest, is de kogel waarschijnlijk door de kerk. Update terwijl de inkt van dit stukje nog niet droog is: KLM Open 2020 afgelast.
”Heren, we gaan beginnen”. Mouwen oprollen, in de handen spugen, gaan met die banaan. Wie heeft er wel ‘ns op het échte Pebble Beach gespeeld?. Niemand. Ook blijkt niemand eerder virtueel de eerste negen van Pebble Beach te hebben bedwongen. Dus is het uitgangspunt voor iedereen gelijk: geen local knowledge.
Hole 1 verloopt zoals je van een flight met vier ervaren golfspelende journalisten mag verwachten. Met Leo als beste: hij maakt par, goed voor drie punten. Zijn drie flightgenoten bogeyen de beginhole, wat goed is voor twee punten de man.
Op hole 2 haalt Gerald imponerend uit met een drive van 220 meter. Daar kunnen de andere drie niet aan tippen; Martijn houdt zijn kruit nog even droog. Wel wordt er weer lustig gescoord. Leo en Martijn maken par, goed voor drie punten voor Leo en twee voor Martijn. Fred voegt één punt toe aan zijn totaal . Op hole 3 laat Martijn zien dat zijn single-handicap terecht is. Zijn drive haalt 224 meter. Naar later blijkt, is dit de langste drive van de dag, ofschoon Martijn zichzelf op hole negen bijna evenaart met een drive van 220 meter. Gerald haalt uit met een shot van 202 meter. Op deze par vier doet Gerald vooral met zijn tweede slag heel goede zaken: vijf meter van de pin.
Als de machine iedereen heeft uitgeholed, gaan Leo en Gerald samen aan kop met acht punten. Martijn staat op vijf, Fred op drie. Met 24 punten gezamenlijk voor de hele flight na drie holes hebben we een totaalscore voor de vier deelnemers, zoals in de Duca Experience nog niet eerder is vertoond. Hole 4 laat geen verrassingen zien. Er worden nuttige punten gescoord. Zoals iedereen ook op hole vijf wel één of twee punten aan zijn totaal toevoegt. Op de par 5 zesde hole begint iedereen met een keurige drive, die op de fairway komt. Anders gezegd: na de eerste slag op hole zes is er nog geen waterbal(let). Wat tijdens dit toernooi tot nu toe uitzonderlijk is.
Evenwel, nu laten de spelers het bij hun tweede of derde slag afweten. Fred raakt met zijn derde slag een rood paaltje. Waarna de bal zover terugkaatst, dat Fred voor de zekerheid besluit te bukken…. Ondanks zijn drive van 215 meter zakt Gerald weg bij de volgende slagen op deze hole. Hij mag een nul noteren. Martijn speelt hole zes tactisch en mag één punt bijschrijven. Fred blijft op zeven steken, Leo op 10.
Er zijn nog drie holes te gaan. Allereerst de korte par drie met de lager liggende green. Er wordt gerekend. Martijn heeft tien punten. Stel dat hij op de komende drie holes steeds twee punten pakt, dan wordt hij de nieuwe ”leader in the clubhouse”. Datzelfde scenario geldt voor Gerald. Martijn heeft de eer; slaat over de green in de bunker. Fred slaat af over de green, bal belandt in de bunker; Leo geeft de bal een ferme klap, bal eindigt in het zand. Gerald heeft gezien hoe het niet moet en eindigt als enige op de green, op 5,9 meter van de vlag. Hij maakt par, goed voor twee punten. Ook Fred maakt par. Leo en Martijn noteren een bogey: punt voor de moeite.
Nog steeds is de spanning te snijden. Op naar hole acht. Martijn drijft 209 meter en legt zijn tweede slag pin-high op luttele meters van de green. Leo krijgt de lachers op z’n hand met de quote van de dag: ”Wat heb je weinig slagen, Martijn. Heb je geen zin of zo?”. Gerald heeft meer slagen nodig om de green te halen. Maar legt zijn approach op 2,1 meter van de hole. Score hole acht: Martijn plus drie naar 14, Gerald plus twee naar 15; Fred plus één naar 10; Leo plus nul dankzij een waterballet. Hij blijft op 11.
Martijn en Gerald hebben op hole negen dus beiden nog kans om naar de toppositie van het leaderboard te gaan. Gerald staat nu reeds ex-aequo met Olga, Andy en Ruud. Gerald doet zijn uiterste best om aan kop te blijven. Met een afslag van 210 meter en de tweede slag keurig recht richting green levert de bogie twee dikverdiende punten op. Gerald’s totaal: 17 stablefords. Martijn lijkt ontketend: een drive van 220 meter: zijn op één na langste drive van de partij. Met zijn
tweede slag valt hij de vlag aan. En ja hoor, met een birdie als resultaat. Op de slothole verslaat onze vice-president Gerald met één punt. Zijn totaal: 18 punten over negen Pebble Beach holes. Complimenten. Martijn Paehlig is dus de nieuwe koploper in deze competitie.
wvde
Op 16 september speelden Pamela en ik onze matchplay wedstrijd in de verliezersronde. Pamela had de moeite genomen naar de Heelsumse af te reizen, waar ik haar voor deze middag had uitgenodigd. We waren allebei ruim op tijd om een koffietje te doen, wat in te slaan en te putten, een goede voorbereiding is het halve werk! Het weer viel mee, geen wind, niet veel zon, maar ook geen regen, lekkere temperatuur.
Langzamerhand kruipen we naar het einde van het seizoen 2024. Nu de wedstrijd op Regthuys op 7 oktober is opengesteld (HIER kun je inschrijven) resten ons daarna nog maar drie wedstrijden (Kleiburg, Dirkshorn en Hooge Graven) vóór de Masters op Nunspeet, waar de kampioenen bekend worden. Maar eert genieten van de gastvrijheid op Regthuys in Winkel!
Wat was het een gigantisch feest, onze tweedaagse op Texel. Wat hebben we enorm genoten. En wat was het fijn om deze paar dagen zo met elkaar door te brengen op onze geliefde homecourse in de deskundige handen van Anita en haar team. Gelukkig hebben we de foto's en de verhalen nog!
Ja, ja ... Peter kan goed golfen. Bij het lezen van de lovende wedstrijdverslagen van zijn voorgaande ronden moest ik denken aan het hilarische filmpje van het Tour Championship in 2002, waarin een overenthousiaste starter een schier eindeloze lijst overwinningen van Tiger Woods begint op te dreunen, tot Phil Mickelson hem onderbreekt met: 'Oké, oké, nou weten we het wel.' Ja, Peter heeft een plushandicap en bracht afgelopen weekend op zijn homecourse De Hoge Kleij een rondje van twee onder par binnen. Petje af. Maar dat betekent niet dat je kansloos hebt, hield ik mezelf voor. Kansjes komen er altijd... Zes holes later stond ik 4 down. Tot zover het gameplan om 'een beetje bij te blijven' en toe te slaan als een van de verwachte kansen zich aan zou dienen. Peter speelde echt niet foutloos, maar ik harkte gewoon elke bal de rommel in. De Hoge Kleij liet zich van zijn mooiste kant zien, met diepgroene fairways die zich door de bossen van de Utrechtse Heuvelrug heen kronkelden, omzoomd door wuivende bruine grassen en gekleurde plukken heide. Wat een plaatje... van de tee en de fairway dan. Verdwaald tussen de bomen, ballen hakkend uit hoge taaie rough of pluizige plukken mos was het beduidend minder genieten. En toen ging het regenen. En als de vorm er niet is, kunnen moeilijke omstandigheden je soms over een dood punt heen helpen. Vechten voor een bogey of double bogey is namelijk heel wat anders dan in perfecte omstandigheden parren moeten maken. Tegen collega Paehlig in de vorige ronde was het de harde wind die er een rondje scramblen van maakte, en nu hielp de regen me in het zadel. Ik won een paar holes, was bij de turn nog 2 down, en toen ik na een zeldzaam foutje van Peter ook hole 10 op mijn naam schreef, was de achterstand nog maar één slag. Met nog acht holes te spelen. Zat er een verrassing in? De tweede negen speelden we voor een groot deel aan de andere kant van het kanaal, verhalen uitwisselend over rondjes op de door ons beiden zo geliefde links. Tijdens een ronde op de Hoge Kleij kletsen over North Devon, Western Gailes, The Old Course en Royal County Down. Dan weet je dat je verwend bent. Tip: breng eens een bezoekje aan de website van Peter (hole18.nl) en vergaap je aan de schoonheid van golfbanen in binnen- en buitenland. Als je een golfdipje hebt, krijg je van deze foto's direct weer zin om de baan in te gaan. Dat had ik ook weer, een half uurtje nadat ik Peter op hole 16 de hand moest schudden nadat ik tot drie keer toe tevergeefs had geprobeerd mijn bal uit de hoge rough weer terug naar de fairway te krijgen. Ja, ik had mijn kansjes gehad, maar als je alleen op de eerste tee all square hebt gestaan, verdien je geen finaleplaats. Peter wel. Hij speelde solide, redde zichzelf een aantal keer knap uit de problemen en maakte als het nodig was de putts. Zo speel je matchplay. Weer wat bijgeleerd.
Dinsdag 13 augustus was de dag dat ik het in het Mr. Glow matchplaytoernooi (verliezersronde) het moest opnemen tegen Hannie. Iets waar ik al bang voor was, niet omdat het Hannie was want je kunt het slechter treffen als gezellige match play partner, maar wel omdat ik altijd erg gecharmeerd ben van haar spel. Ze laat het er allemaal veel te makkelijk uitzien. Maar goed, ik kon er niet meer onderuit nadat ik de match ervoor gewonnen had gekregen van Andy Houtkamp omdat hij mooie dingen mocht doen tijdens de Olympische Spelen, anders was ik hoogstwaarschijnlijk al in de eerste ronde gesneuveld. Ok, terug naar de dag van de waarheid. Hannie was ruim op tijd aanwezig op de prachtige Golfclub Zeegersloot, mijn home course (Nee dit levert zeker geen voordeel op, maar later meer daar over). Ze heeft zich goed ingeslagen en zoals inmiddels bekend was ik net op tijd aanwezig en werd ik zelfs opgehaald op de parkeerplaats door Hannie zodat wij nog net op tijd konden beginnen. Hole 1, 2 en 3 beloofde wat. Absoluut aan elkaar gewaagd, al was het Hannie die aan de leiding ging, en zoals verwacht met heerlijk golf. Ik was vooral weer tegen mijzelf aan het spelen, net niet de putt maken, balletje kwijt of zelfs in het water. Om moedeloos van te worden, maar met mijn favoriete 9 in het verschiet moest dit allemaal nog goed kunnen komen. Dat was in ieder geval wat ik mij voor hield. Hannie was On Fire en pakte hole na hole, met mooie putts en misschien nog wel betere chips ging ze met een ruime voorsprong naar mijn favoriete 9 Holes, de Heuvelbaan. Maar op de vraag of dit in mijn voordeel was? Nee, vandaag niet haha. Ik was in mijn hoofd meer aan het aftellen wanneer het gedaan kon zijn en ik niet meer terug kon komen dan dat ik bezig was met een goede swing. Toen kwamen we bij hole 15, een mooie maar uitdagende par 3. Hannie van de linkerkant van de hole en ik rechtsachter. Ik moest deze winnen want anders was het klaar, nu kan ik al niet goed golfen zonder druk laat staan mét druk. Mijn afslag was eigenlijk niet zo slecht maar belandde in de bunker, dat was een hele grote kans voor Hannie. En die pakte ze, ze legt de bal prachtig op randje green terwijl ik 2 slagen nodig heb om eruit te komen. Je voelt hem al aankomen, Hannie mocht er 4x over doen om hem uit te holen en ze had er maar ze had er maar 2 nodig. Het was gedaan, prachtig gespeeld en veel te sterk voor mij. Uiteraard vond Hannie het leuk om de laatste holes nog wel te lopen, we waren er uiteindelijk nu toch. Na nog een paar hele mooie holes als toetje liepen we samen naar het clubhuis voor een drankje. Teleurgesteld was ik zeker maar als ik dan van iemand moet verliezen, dan met alle plezier van Hannie. Succes in de strijd en ik ga voor je duimen.
Het 30-jarig jubileumfeest van de NVGJ is flink gevierd in het Hanenhuus van onze homecourse op de Texelse. Na een winderige wedstrijddag was het daar goed toeven. Het leidde zelfs tot een zittende polonaise!