Nederlandse Vereniging van Golfspelende Journalisten
08.07.2020
Vier Honourable Gentlemen met een redelijk lage handicap, dat belooft wat voor de zesde partij van het NVGJ Virtuele Golfkampioenschap in de Duca Golf Experience op dinsdag 7 juli 2020. Van dit kwartet meldt Martijn Paehlig dat hij onlangs z’n handicap heeft verlaagd naar een alleszins fraaie 7,7. Voor de drie andere spelers, Gerald van Daalen, Leo van de Ruit en Fred Veldman, betekent die lage handicap van Martijn een extra motivatie. Want hoe mooi is het als je op Pebble Beach wint van een single-handicapper…
Vóór deze golfpartij in het hoofdkantoor van onze sponsor Duca del Cosma begint, wordt er eerst gefilosofeerd over het al dan niet doorgaan van het KLM Open 2020. ”Er hangt belangrijk nieuws in de lucht. Aan het eind van de dag weten we meer”, zo bouwt de hoofdredacteur van Golfer’s Magazine de spanning nog wat op. Staande de wedstrijd wordt hij gebeld door toernooi-directeur Daan Slooter. Maar ook dat telefoontje levert geen witte of zwarte rook op.
U snapt dat we ons bevinden in het hoofdkantoor van Duca del Cosma. Ook daar is iedereen superbenieuwd naar de witte of zwarte rook. Want als sponsor van het KLM Open hoopt Duca del Cosma op de Bernardus Golfbaan in Cromvoirt, de nieuwe locatie voor het KLM Open in 2020, 2021 en 2022, in het promodorp weer een grote stand te kunnen bemannen/bevrouwen. Waar honderden bezoekers kunnen worden verblijd met zo’n paar prachtige Duca del Cosma schoenen. Als u dit leest, is de kogel waarschijnlijk door de kerk. Update terwijl de inkt van dit stukje nog niet droog is: KLM Open 2020 afgelast.
”Heren, we gaan beginnen”. Mouwen oprollen, in de handen spugen, gaan met die banaan. Wie heeft er wel ‘ns op het échte Pebble Beach gespeeld?. Niemand. Ook blijkt niemand eerder virtueel de eerste negen van Pebble Beach te hebben bedwongen. Dus is het uitgangspunt voor iedereen gelijk: geen local knowledge.
Hole 1 verloopt zoals je van een flight met vier ervaren golfspelende journalisten mag verwachten. Met Leo als beste: hij maakt par, goed voor drie punten. Zijn drie flightgenoten bogeyen de beginhole, wat goed is voor twee punten de man.
Op hole 2 haalt Gerald imponerend uit met een drive van 220 meter. Daar kunnen de andere drie niet aan tippen; Martijn houdt zijn kruit nog even droog. Wel wordt er weer lustig gescoord. Leo en Martijn maken par, goed voor drie punten voor Leo en twee voor Martijn. Fred voegt één punt toe aan zijn totaal . Op hole 3 laat Martijn zien dat zijn single-handicap terecht is. Zijn drive haalt 224 meter. Naar later blijkt, is dit de langste drive van de dag, ofschoon Martijn zichzelf op hole negen bijna evenaart met een drive van 220 meter. Gerald haalt uit met een shot van 202 meter. Op deze par vier doet Gerald vooral met zijn tweede slag heel goede zaken: vijf meter van de pin.
Als de machine iedereen heeft uitgeholed, gaan Leo en Gerald samen aan kop met acht punten. Martijn staat op vijf, Fred op drie. Met 24 punten gezamenlijk voor de hele flight na drie holes hebben we een totaalscore voor de vier deelnemers, zoals in de Duca Experience nog niet eerder is vertoond. Hole 4 laat geen verrassingen zien. Er worden nuttige punten gescoord. Zoals iedereen ook op hole vijf wel één of twee punten aan zijn totaal toevoegt. Op de par 5 zesde hole begint iedereen met een keurige drive, die op de fairway komt. Anders gezegd: na de eerste slag op hole zes is er nog geen waterbal(let). Wat tijdens dit toernooi tot nu toe uitzonderlijk is.
Evenwel, nu laten de spelers het bij hun tweede of derde slag afweten. Fred raakt met zijn derde slag een rood paaltje. Waarna de bal zover terugkaatst, dat Fred voor de zekerheid besluit te bukken…. Ondanks zijn drive van 215 meter zakt Gerald weg bij de volgende slagen op deze hole. Hij mag een nul noteren. Martijn speelt hole zes tactisch en mag één punt bijschrijven. Fred blijft op zeven steken, Leo op 10.
Er zijn nog drie holes te gaan. Allereerst de korte par drie met de lager liggende green. Er wordt gerekend. Martijn heeft tien punten. Stel dat hij op de komende drie holes steeds twee punten pakt, dan wordt hij de nieuwe ”leader in the clubhouse”. Datzelfde scenario geldt voor Gerald. Martijn heeft de eer; slaat over de green in de bunker. Fred slaat af over de green, bal belandt in de bunker; Leo geeft de bal een ferme klap, bal eindigt in het zand. Gerald heeft gezien hoe het niet moet en eindigt als enige op de green, op 5,9 meter van de vlag. Hij maakt par, goed voor twee punten. Ook Fred maakt par. Leo en Martijn noteren een bogey: punt voor de moeite.
Nog steeds is de spanning te snijden. Op naar hole acht. Martijn drijft 209 meter en legt zijn tweede slag pin-high op luttele meters van de green. Leo krijgt de lachers op z’n hand met de quote van de dag: ”Wat heb je weinig slagen, Martijn. Heb je geen zin of zo?”. Gerald heeft meer slagen nodig om de green te halen. Maar legt zijn approach op 2,1 meter van de hole. Score hole acht: Martijn plus drie naar 14, Gerald plus twee naar 15; Fred plus één naar 10; Leo plus nul dankzij een waterballet. Hij blijft op 11.
Martijn en Gerald hebben op hole negen dus beiden nog kans om naar de toppositie van het leaderboard te gaan. Gerald staat nu reeds ex-aequo met Olga, Andy en Ruud. Gerald doet zijn uiterste best om aan kop te blijven. Met een afslag van 210 meter en de tweede slag keurig recht richting green levert de bogie twee dikverdiende punten op. Gerald’s totaal: 17 stablefords. Martijn lijkt ontketend: een drive van 220 meter: zijn op één na langste drive van de partij. Met zijn
tweede slag valt hij de vlag aan. En ja hoor, met een birdie als resultaat. Op de slothole verslaat onze vice-president Gerald met één punt. Zijn totaal: 18 punten over negen Pebble Beach holes. Complimenten. Martijn Paehlig is dus de nieuwe koploper in deze competitie.
wvde
Onze onvolprezen wedstrijdleider René Brouwer heeft een (eerste) flightindeling in elkaar geknutseld voor onze wedstrijd op De Pan, maandag 29 juli. En die is HIER te zien. Hij laat verder weten dat er geen lunchpakket zal worden uitgereikt, maar na afloop kan iedereen wel genieten van een Surinaams buffet. De eerste flight gaat om 12 uur de baan in. Er zijn 40 deelnemers en iedereen start vanaf hole 1. De wedstrijdleiding vraagt met klem of iedereen op tijd aanwezig kan zijn.
Enkele dagen voordat de NVGJ De Pan aandoet is de vooraanstaande Utrechtse golfclub De Pan getroffen door een felle brand in de machineloods. Vrijwel al het maaiapparatuur is zondagmiddag in vlammen op gegaan. De brandweer was snel ter plaatse om erger te voorkomen. De brand ontstond door de accu van van een dieselmaaier uit 2015, zo wezen beelden van een camera uit. De greenkeepers doen voorlopig hun werk met reserve-apparatuur. Ook schoten andere golfclubs, zoals de Eindhovensche, te hulp met machines die ze momenteel niet gebruiken. Volgens De Pan is verder alles in orde en kan er gewoon gegolfd worden. (Bron: Golf.nl)
Op mijn verzoek vroeg ik Ronald onze onderlinge partij in de verliezersronde op Waterland te spelen. Een afspraak eerder deze week bliezen we af, omdat het zo ongeveer hetzelfde weer beloofde te zijn als een week eerder op sluispolder. De verdaging betaalde zich uit: strakblauwe lucht en windstil! Ronald kreeg 8 slagen mee, maar dat was niet waardoor ik de partij verloor. Vanaf de start kwam ik geen moment in de wedstrijd, mede doordat ik te veel risico's nam. Ronald sloeg alles kaarsrecht en rustig, en kwam zodoende al snel 4 up. Uit het niets wist ik toch nog voor de turn drie holes terug te snoepen en dus het zou op de tweede deel van het parcours nog moeten kunnen. Maar helaas... Vroeger speelde ik graag Stratego en dammen, wat noodzaakt tot slim spel, maar dat zat er vandaag niet in. Ik maakte mij meer druk - met af en toe een flinke krachtterm - om de vele verkeerde keuzes die ik maakte. Achteraf is het makkelijk praten. Misschien dat ik thuis toch maar weer eens, ter voorbereiding op een ronde golf, de Stratego-doos uit de kast moet pakken. Een kleine troost was dat ik hole 14 nog wel wist te winnen, de hole die de naam draagt van mijn legendarische jeugdheld, die alleen op papier een lagere handicap had dan het rugnummer waarmee hij beroemd is geworden. Ronald was zeer aangenaam gezelschap; bovendien heeft hij zijn spel flink verbeterd. Kon ik dat laatste maar over mezelf zeggen, maar door andere sporten (tennis, squash, fitness - wat ik veel vaker intensief en ook met veel plezier doe) blijft het golfspel onder de maat. Ach, 'you can't win them all', zal ik maar zeggen. Golf is vastigheid, dus vaak spelen, regelmatig naar de driving range en de chipping en putting green, etc... Maar door mijn vijfdaagse werkweek is er gewoon tijd te kort. Op het terras was het een lekker biertje met een aangenaam gesprek. ronald vertelde dat het na zijn (vervroegde) pensionering eerst vooral wennen was, maar inmiddels heeft hij nieuwe invulling gevonden. Onder andere als vrijwilliger op communicatievlak bij de laatselijke voedselbank, wat weer uitstekend past bij zijn huidige (zo goed als afgeronde) studie in de communicatie. Hij vertelde ook trots te zijn op zijn echtgenote, die na een dienstverband van veertig jaar bij Ahold nog een mooie promotie heeft gemaakt op het hoofdkantoor in Zaandam. Daar is ze nu duizendpoot voor een aantal leden van de bestuurlijke top van het megaconcern. Bij terugkomst weet ik zeker dat Ronald met zijn benen languit op de bank, aaiend tegen zijn aanloopkat met blauwe ogen heeft gemurmeld "En nu Sonja van de Rhoer..." Ronald, bedankt voor de middag en denk om je kilo's die je toch mee moet torsen. Verhalen van je overheerlijke kookkunsten klonken mij als muziek in de oren, maar wellicht toch ietsje minder opscheppen en vlees minderen? Hartelijke groet.
Daar is geen kruid tegen gewassen, was mij al op de eerste hole duidelijk. Simpele birdie voor Peter van Weel en de meer gebruikelijke bogey voor ondergetekende. Daarna een steady vervolg. Peter reeg de pars als kralen aan een ketting. Terecht zei hij na afloop onder het genot van een drankje en een heerlijke Flammkuchen: 'Als ik maar parren blijf maken valt het kwartje vanzelf mijn kant op'. Want, spelen tegen een plus-handicapper betekent de facto dat er een grotere druk op je eigen spel staat dan gewoonlijk. En dan kun je twaalf slagen mee krijgen, die verdwijnen als sneeuw voor de zon als je tegenstander je zo onder druk kan zetten. Peter had er duidelijk zin in. Mopperde wel wat over langzame greens die ook nog eens net waren bestrooid met een laagje (kalk?)korrels, maar was lovend over de algemene staat van de Euregio-baan in Bad Bentheim. Ondergetekende deed zijn best, speelde best aardig, maar het was allemaal lang niet goed genoeg. Toch was het een genot eens met een speler van dit kaliber door de baan te gaan. Het gemak waarmee Peter zijn ijzers slaat is opvallend. De driver kwam er nauwelijks aan te pas.Met 5 & 3 viel op de vijftiende hole het doek. Voor het restant van dit matchplaytoernooi voorzie ik goede kansen voor Peter. Jeroen mag als eerste zijn borst nat maken. Alle overblijvende deelnemers wens ik vanuit de Grafschaft Bentheim veel succes.
Hannie Verhoeven is één van de twee NVGJ’ers die zich door een artikel op onze website over Het Nieuwe Golfen heeft laten inspireren en daarvoor lessen heeft gevolgd. Zij ging er aanvankelijk een stuk beter door golfen, haalde bijna hc 20, maar is inmiddels weer een paar punten omhoog gegaan. Maar de donderdag dat wij in stralend weer en bij een graadje of 25 op Golfbaan Haverleij onze matchplay wedstrijd speelden, was er zo één dat ik dacht: doen, het Nieuwe Golfen! Alle drives ging recht en ver en hadden een prachtige balvlucht, mede natuurlijk door haar enorm energieke swing. De eerste negen holes ging het nog redelijk gelijk op. Hannie speelde van rood en ik van blauw en zij kreeg twee slagen mee, die beide werden verzilverd. Bij de wisseling van de gele naar de rode lus stond ik 1 down, na 10 en 11, twee holes waar het Hannie meezat en mij niet, stond zij 2 up, en zij bleef vervolgens maar overdreven fanatiek géén fouten maken. Sterker: ze ging steeds beter spelen, met een mooie 20 punten over de tweede negen als gevolg. Ik won pas weer een hole toen de partij al was gespeeld, zij sloot af met een prachtige par (‘Hier nooit een par gespeeld’), geheel in lijn met andere vrolijke noten zoals: ‘Zo ver heb ik hier nooit geslagen’, ‘Hier heb ik nog nooit gelegen’ en ‘Oe, die ging wel heel lekker.’ Ja, Hannie. Ondertussen worstelde ik mij achter haar aan. Bij mij gaat het al anderhalf jaar zelden ‘oei, wat die ging die lekker.’ De fairway slagen en approaches worden door Hannie met dezelfde Nieuwe Golfen techniek uitgevoerd. Een techniek die gebaseerd is op het innemen van je startpositie zoals je de bal bij impact ook wil raken. Dat ziet er soms wel apart uit maar het effect was op deze donderdag fenomenaal. We speelden op Haverleij omdat zij hier lid is geweest, de baan door de regen ongeveer de helft van het jaar dicht is geweest en Hannie – en anderen – ter compensatie gratis greenfees kregen voor introducee’s. Zelf heeft ze hier nu geen lidmaatschap meer, maar een 60 ritten kaart en daarnaast is ze nu lid op Prise d’Eau. Ze speelt overal en nergens, met een zus, vriendinnen of ze doet mee aan Dames middagen, maar ze speelt ook vaak alleen: ‘Negen holes, na het werk, als ik zin heb om even buiten te zijn. In een uur en een kwartier rond, ik vind het heerlijk. Heel raar dat niet veel meer mensen dat graag doen.’ We bespraken ondertussen van alles, zoals mijn hernieuwde poging om met behulp van een dieet van mijn viceraal vet af te komen (Google het maar eens). (Je was een paar jaar geleden wel slanker’. ‘Ja, ja Hannie.’) Dat dieet is Keto. Nadat ik op de sportschool (zeker 4 keer in de week) via een slimme weegschaal was doorgelicht’, omdat ik wel ‘steviger’ werd maar niet echt afviel, bleken alle indicatoren lichaamstechnisch gesproken in orde, behalve dus dat viscerale vet. Aangezien ik veel sport, niet teveel en zeker gezond eet was de conclusie dat alcohol de grote boosdoener moest zijn. Eens kijken of het helpt als ik eventjes geen alcohol meer drink, besloot ik. Maar dan is de stap naar het Keto dieet een kleine: Je mag er niet bij drinken, maar verder kan je er heerlijk en genoeg bij eten, zolang er maar geen koolhydraten in zitten: roerei met wat spinazie, tomaatjes en zalm bijvoorbeeld, rijk gevuld omeletje, magere yoghurt met blauwe bessen. ’s Avonds een groenteschotel in de oven met kabeljauw. Een ei- spek-avocado-paprika bowl: verwennerij. Kaas, vis, kip, ander vlees, het mag allemaal. Het idee is dat als je nauwelijks koolhydraten eet, je vet gaat verbranden. Op het terras bij één zondig alcoholvrij biertje (15 gr koolhydraten, ik mag er tussen de 20 en 50 per dag) en uiteraard zonder bitterballen, hadden we het uitgebreid over haar fotografie activiteiten: ze is nog zeer actief, maar alleen als de klant bereid is er een redelijke prijs voor te betalen. ‘Ze realiseren zich vaak niet dat je aan het bewerken net zoveel tijd kwijt bent als aan het maken. Willen ze daar niet voor betalen, dan ga ik net zo lief golfen, zeker in deze tijd van het jaar.’ Gelijk heeft ze. Hannie, succes in de volgende ronde. Ik wacht weer op volgend jaar.
Ons gewaardeerde lid Andy Houtkamp, bezig met een laatste rondje langs de velden, is woensdagavond in een vol Pim Mulier honkbalstadion tijdens de Haarlemse Honkbalweek in het zonnetje gezet. Hij kreeg vanuit de organisatie van het evenement een door het Koninkrijksteam een gesigneerd shirt. En de KNBSB eerde Andy met de Slugger Award voor zijn jarenlange inzet ter promotie van de honk- en softbalsport in de Nederlandse sportjournalistiek. Ook mocht hij de eerste bal gooien van de de wedstrijd tussen Nederland en Japan (1-5). Beide landen waren al geplaatst voor de halve finale. Andy, de zoon van oud-honkbalinternational en oud-softbalbondscoach Nol Houtkamp, wacht nog één grote klus: commentaar geven voor de NOS tijdens de Olympische Spelen in Parijs (atletiek). Afscheid nemen met goud behoort dus tot de mogelijkheden.