Nederlandse Vereniging van Golfspelende Journalisten
2 dagen geleden
Olof uit B&B vol Liefde is de nagel aan mijn doodskist
Het ging allemaal nog redelijk voorspoedig. Oké, mijn twee holes voorsprong na vier holes was al wel verdwenen door een explosie van belachelijk lange drives en dito wedges van de heer Kuijntjes. Maar allsquare na zeven, dat was allemaal nog prima te doen.
Grijze duif
Tot Anton opeens op de teebox van hole 8 ene Olof ontwaarde. Een olijke grijze duif die mij eerlijk gezegd niet veel zei, maar ik ben dan ook geen vaste kijker van kijkcijferkanon B&B vol Liefde. Hij bleek een ster uit het afgelopen seizoen en deed deze dag op de prachtige golfbaan Midden-Brabant dienst als - nogal lakse - marshal.
Walgelijk
Aan de vastlopende groepen voor ons had hij geen boodschap. Hij had het veel drukker met kletsen met Anton. Die begon over allerlei vrouwen en avonturen in Portugal, en onze Olof vond het prachtig, uiteraard gingen ze samen op de foto. Hij bleef maar kletsen, ook toen Anton de bal naar de belendende fairway mepte. Mooi, dacht ik nog. Maar hoe naïef bleek ik. Anton was opeens in allerlei opzichten geïnspireerd en voor ik goed wist wat er aan de hand was had hij drie holes achter elkaar gewonnen met walgelijk accurate wedges, ook na lang niet altijd zo accurate drives.
Little too late
Het hielp natuurlijk ook niet dat ik de kansen die ik wel kreeg steevast niet benutte. Pas nadat het te laat was en Anton al, volledig terecht natuurlijk, met vijf up en nog vier holes te gaan gewonnen had, vielen er ineens wel wat putts.
Olof leek ons heel die periode te achtervolgen. Toen we beiden de bodem van onze waterflesjes hadden gevonden was het weer de B&B-ster die nieuw water ter beschikking stelde. Waarop Anton direct een belachelijk mooie chip produceerde vanuit een ogenschijnlijk ondoordringbaar stukje oerwoud dertig meter links van de green van de par 3 dertiende.
Doodskist
Die Olof mag dan een tv-ster zijn, voor mij was hij vooral een nagel aan mijn doodskist. Neemt niets weg van de prima prestatie van Anton natuurlijk. Ik begreep bij de nazit dat hij nu pas voor de eerste keer op de Hoge Kleij mag aantreden voor de halve finale. Een speler van zijn kwaliteiten hoort daar.
Bovendien, ik zat er de afgelopen drie jaar steeds in en nothing lasts forever. Ik ga het volgend jaar wel zeker weer proberen. Als ik nog eens op Midden-Brabant terechtkom bel ik eerst wel even wie er marshals die dag. Want die casanova op leeftijd Olof, die mijd ik voorlopig even.
Anton op de foto met de publiekslieveling uit B&B Vol Liefde 2024
Dat golf voor een groot deel een mindgame is, werd afgelopen vrijdag maar weer eens pijnlijk duidelijk. In de "verliezersronde" was ik gekoppeld aan Michiel van Kleef, en na wat appverkeer bleek golfbaan Bentwoud de meest strategische plek om de strijd aan te gaan — al kwamen we er daar pas achter dat we eigenlijk maar een paar par-vijven van elkaar vandaan wonen. Misschien had poolen bij één van ons thuis ook nog gekund.
Frank Uijlenbroek, zeer gewaardeerd lid van de wedstrijdcommissie, moest onder het mes vanwege een tumor in zijn dikke darm. Maar hij is er weer en maakt zich op voor vele nieuwe ronden op de golfbanen. Een tijdje chemo zal waarschijnlijk geen roet in het eten gooien. Frank is wat dat betreft uiterst positief. Bij een bezoek aan de patiënt, die verblijft in het St. Antoniushospitaal in Gronau, zat hij na een week ic alweer achter de koffie op het terras. Blij met de doos ballen in de overtuiging dat hij daarmee spoedig weer aan de slag kan.
Peter Luijer is de eerste halve finalist in het Mr. Glow matchplaytoernooi. Hij versloeg Carla de Vlaming in de kwartfinale met miniem verschil (1 up). De andere drie halve finalisten komen uit de partijen Van Weel-Paehlig, winnaar Wiesenhaan/Van Nunen-Huiges en Schouten-Kuintjes. Vanwege vakantie(s) heeft de wedstrijdleider de deadline (17 augustus) enigszins moeten oprekken. Ook in de herkansingscompetitie is inmiddels een halve finalist bekend: Henri van der Steen liet Madelon Barenbrug kansloos in hun onderlinge kwartfinalepartij. De drie andere partijen die een halve finalist opleveren zijn Boehle-Reinders, Boogaard-Van Kleef en Verhoeven-Westhof. Ook hier geldt dat de gestelde deadline voor enkelen te krap was.
Peter Luijer – Cara de Vlaming: 1 up Ik heb geen verstand van baan onderhoud maar ik ben ook niet blind, dus was ik heel erg blij te zien dat voor het eerst dit jaar de baan van Waterland er mooi bij lag en er dat er hard gewerkt werd. Er stond zelfs iemand een bunker te schoffelen __. Wel staan er nog veel blauwe paaltjes in het midden van veel andere bunkers. Die worden hopelijk binnenkort geschoffeld. Peter en ik vertrokken gezellig babbelend van de eerste hole en na drie holes stond ik drie down (of moet je dan schrijven stond Peter drie up)? Peter speelde goed en deze eerste drie holes gelijk aan de baan. Gezellig babbelend gingen we verder en vervolgens wisselde we de volgende zes holes goed af. Dan hij en dan ik weer een plusje of gelijk. Na negen holes stond Peter weer 3 up, maar we babbelde gezellig door en zo kwamen we gelijk te staan met alleen nog de 18de hole voor de boeg. Peter kwam via een boom en een omweg met drie slagen op de ‘buur’ tee van 18 terecht en ik hoefde nog maar 86 meter naar de pin voor mijn derde slag. Waarom sloeg ik toen de bal maar 20 meter? Tja, dan lig je dus met vier op de green en met zes in de hole en Peter met vijf en dan verlies je dus op de laatste hole door een fluffje… Maar het was wat het was en super gezellig zoals het hoort, met prachtig weer en de baan was fijn en Peter won terecht!
Oeps, is er ooit een slechtere uitslag geweest in de geschiedenis van de Matchplay competitie? Ik denk het zomaar van niet. Ingemaakt, en hoe! (Note to self: boek een paar golflessen!) De dag begon prima, rustig weer, zonnetje en geen wind. We hadden afgesproken op de Edese golfclub Papendal. Henri wilde graag op een neutrale plek spelen, dat hoorde eigenlijk wel bij een Matchplay wedstrijd, zo vond hij. Prima, de Edese is 6 autominuten bij mij vandaan, en ik had er nog nooit gespeeld! Raar maar waar.
Meteen maar even een misverstand uit de wereld helpen: Friso Leunge is niet met pensioen! Ja, hij is in juli 67 geworden, en dus ja, hij heeft een AOW-uitkering en een pensioentje. Maar stoppen met werken? Nee, nee, nee. Hij heeft alleen maar afscheid genomen van zijn grootste klant: het MAX Magazine van Omroep MAX. Of ik wist dat dit het grootste betaalde weekmagazine van Nederland is, met een oplage van 240.000 exemplaren? Nee, dat wist ik niet. Is dat veel, 240.000? Ook dat wist ik niet. Het Veronica Magazine, waar Friso eerder voor werkte, had ooit, in de glorietijd (rond 2000) een oplage van zo'n 1,2 miljoen, vertelde hij. Dat waren andere tijden... De digitale wereld was nog maar net in ontwikkeling. Het Veronicablad bestaat trouwens nog steeds, nu als Veronica Superguide, met een oplage van ietsje onder de 100.000. De tijd die Friso tot 1 juli van dit jaar besteedde aan het MAX Magazine gebruikt hij nu voor nieuwe dingen. Zoals het schrijven van zijn tweede boek, wederom een thriller. De plot voor dit boek heeft hij al van a tot z bedacht, maar of het boek ook zo geschreven wordt? "Het kan maar zo zijn dat ik gaandeweg het schrijven weer andere dingen bedenk", vertelt hij op het terras van Golfclub Lauswolt in Beetsterzwaag, met mooi uitzicht op de fairway en - in de verte - de green van de eerste hole. Wat wel vast staat is dat het in zijn tweede thriller draait om een moord rond het oude paleis 't Loo, waar everzwijnen door de bossen dolen (en door plezierjagers van koninklijke bloede worden afgeschoten). Of er verband is tussen het een (een moord) en het ander (het afschieten van everzwijnen) werd me niet duidelijk. Ik vroeg niet door. Nog even geduld, dacht ik, want de planning is dat het boek in 2026 wordt uitgegeven. "Ik moet het eind dit jaar af hebben", zei Friso. Hij hoopt vanzelfsprekend op leuke verkoopcijfers, maar een bestseller? Dat wordt lastig, erkent hij. Topverkopen zijn slechts weggelegd voor erkende namen als Esther Verhoef en Suzanne Vermeer. Maar wellicht kunnen de goede kritieken op zijn eerste boek een positieve bijdrage leveren. Dat boek kreeg vier sterren in de thrillergids en werd genomineerd voor de Gouden Strop. Terug naar het golf nu. Friso was van Hilversum naar Friesland gereden om mij als wedstrijdleider van de Mr. Glow matchplay uit de brand te helpen. Hoe dat zit? Voor de herkansersronde had ik vijftien aanmeldingen, precies eentje te weinig voor een volledig bezette achtste finale. Het kostte me gelukkig weinig moeite om Friso over te halen. Hem verslaan zou meer inspanning vragen, vreesde ik. Aanvankelijk was ik optimistisch gestemd over een voor mij goed resultaat, want Friso had het laatste jaar allesbehalve een 'trackrecord' om jaloers op te worden. Een paar keer 'no return', zag ik, en de keren dat hij wel met een score op de uitslagenlijst stond vermeld, hield het qua punten met halverwege de twintig wel op. Maar uitgerekend afgelopen maandag, op de Zaanse Golfclub was, er sprake van een onvervalste comeback. Friso won in de A-categorie! Het was het resultaat van een serie golflessen, stug volhouden, blijven oefenen, nooit opgeven - in de overtuiging dat het tij ooit zou keren. Zijn wederopstanding deed me nog net niet trillen van de zenuwen, maar... ik was er niet gerust op. Enfin, ik schoot sterk uit de startblokken, met als gevolg 3 up na drie holes. Daarna liet Friso het spel zien waarmee hij op de Zaanse had gescoord; vooral zijn drives en houten waren geweldig. Nu voert het hier wat te ver om elke hole te beschrijven, maar we bleken zeer aan elkaar gewaagd. Uiteindelijk was het verschil na zestien holes slechts een, in mijn voordeel, nadat Friso zowel vijftien als zestien had gewonnen. Zou hij nu de genadeklap uitdelen? Het antwoord staat al boven dit stukje: nee, ik won zeventien en de partij was voorbij. Na afloop filosofeerden we over een nieuw schema voor de Mr. Glow matchplay per 2026, waarbij (enkele of de beste) verliezers uit de eerste ronde later alsnog kunnen instromen in het 'hoofdtoernooi', zodat herkansing ook echt een nieuwe kans op de eindzege is. Zoals recent de voetbalsters van Engeland, die het allereerste potje verloren, maar toch Europees kampioen werden. Precies zoals - in 1988 - het Nederlands mannenelftal overkwam in Duitsland. Op voorspraak van VPRO-Zomergast Simon Kuper waren zondag jl. nog beelden te zien van de voor Nederland zo succesvol verlopen halve finale, tegen (toen nog) West-Duitsland. Ik dwaal af. We spraken af dat Friso een voorstel voor zo'n nieuw schema zal proberen uit te werken. Dat is ook zo'n "nieuw ding" waar hij nu de tijd voor heeft.